Hoihoi, beste vriendjes en vriendinnetjes,
Nog minder als twee weekjes, en het is weer zover ! Ik vertrek op zondag 27 april, ’s morgens in de vroegte, voor een maandje (tot 24 mei) richting Azië.
Het is (was) de bedoeling om hoofdzakelijk doorheen Tibet te trekken, van Lhasa tot Kathmandu in Nepal.
Ik reis deze keer op mijn eentje. Je vraagt waarom ? Awel….
Ons schattig Wietske wordt begin juni 3 jaar. De afgelopen jaren zijn Sonja en ikzelf al bijna iedere keer met haar op reis geweest (onder andere naar Zuid-Frankrijk, naar Thailand en Maleisië, naar Portugal, en afgelopen jaar nog naar Indonesië en een stukje Thailand).
Toen wij in september laatst met ons 2 (dus zonder Wietiebolleke) door Jamaica trokken, stelden wij vast dat het een groot verschil is om met zijn 2 rond te trekken dan wel met Wietske mee. De reizen met Wietske zijn heel goed meegevallen, zeker weten, maar er es op uit trekken zonder pampers, buggy en Olvarit-pottekes heeft ook zijn charmes :-). Het laat je in elk geval toe wat avontuurlijker te trekken.
Het was ergens tijdens een off-road brommer-ritje in Jamaica dat ik tegen Sonneke zei dat het misschien geen slecht idee zou zijn om de volgende keer opnieuw zonder Wietske te reizen. Aangezien het voor Lobke niet mogelijk is om een maand te babysitten voor Wietie, en omdat wij haar eigenlijk niet zo lang zonder de mama of papa willen laten, zouden wij afzonderlijk moeten reizen. Op zich niet erg. Ik reisde eerder al zonder mijn madam (fietstocht door Griekenland with my best friend Pietje, trektocht door Costa Rica met Guilio, tripke around the world met Dani from Brazil). Telkens hebben we dit overleefd :-). Bovendien zou het mij toelaten een bestemming te kiezen waarvoor Sonja niet direct staat te springen (en omgekeerd).
Ik was eigenlijk de gedachte van afzonderlijk te reizen vergeten, toen Sonja ergens in het najaar mij vroeg of ik al wist waar ik op reis zou gaan… Zij was met Lori, een collega (die wij al jaren kennen en waarmee zij bijzonder goed opschiet), overeen gekomen, en zij zouden in de herfst van 2008 een maandje door Thailand trekken.
“ Euuuuuu… Sonja, ik dacht dat we dat niet meenden, dat afzonderlijk reizen in 08….?” “Toetoet ”, zei Sonnekebonneke. “ Lori ziet het helemaal zitten. En gij kunt nu es een écht avontuurlijke bestemming kiezen die ik niet zie zitten..” Zeg Lori, gij mocht eigenlijk ook met mij meegegaan zijn hoor :-) !
Enfin, ik heb geen moeite gehad om een avontuurlijke bestemming te vinden… Het werd een moeilijke keuze tussen Alaska, West Papoea / Papoea-Nieuw-Guinea en Tibet / Nepal. Uiteindelijk heb ik voor Tibet gekozen. Eind december boekte ik mijn retourtje Dusseldorf – Bangkok…
Ik ben niet op zoek gegaan naar een reispartner. De trip die ik wilde ondernemen zou niet de makkelijkste worden. Het moet al vree goed klikken omdat er niet zou gezaagd worden over te koud of te warm, over honger en dorst, over onhygiënische toestanden, over lange vermoeiende trajecten, over slaapplaatsen waar, moesten wij Vlamingen deze aanbieden aan een kat of een hond, Gaia klacht neerlegt… :-). Als je alleen trekt, kan je enkel met jezelf miserie hebben… Daarenboven ben je op reis nooit alleen, want overal kom je wel zielsverwanten tegen. Allé, voor de volledigheid nog vermelden dat ik het wel zag zitten toen een lief Chantallegie wilde meereizen :-). Chantalleke, als je dit leest : ik denk dat het met jou wel ging geklikt hebben. Maar ik heb er alle begrip voor toen je uiteindelijk afhaakte wegens niet te verenigen met gezins- en werksituatie. Geen nood, meissie, ge zult hier kunnen lezen wat ge allemaal zult gemist hebben :-).
De laatste 3 maand heb ik intensief dit tripke voorbereid. Heel veel reisverslagen gelezen, heel wat documentatie over Tibet verzameld, mij verdiept in de geschiedenis van het land enz.
Uiteindelijk is dit het uitgestippelde traject geworden (kun je ook volgen op de kaart op deze site) :
- vliegen van Dusseldorf naar Bangkok (Thailand)
- vlucht Bangkok – Chengdu (China)
- enkele dagen Chengdu + omgeving (met onder andere het Reuzepanda-onderzoekscentrum). In Chengdu het vereiste permit voor Tibet trachten te bekomen en vlucht naar Lhasa (Tibet) regelen
- vlucht Chengdu (China) naar Lhasa (Tibet)
- enkele dagen acclimatiseren aan de grote hoogte van Lhasa met bezoek aan het Potala, de Jokhang Tempel, het Barkhor, Sera klooster, Drepung klooster…
- meerdaagse trek naar het wondermooie Namtso meer
- de lange tocht overland van Lhasa naar Kathmandu (Nepal) met onder andere Gyantse, Shigatse, Sakya, Shegar, trek naar het Mount Everest Base Camp
- Kathmandu (Nepal) en de Kathmandu vallei
- vlucht Kathmandu – Bangkok
- een paar dagen genieten van de luxe in Thailand na de Spartaanse trip doorheen Tibet + kadokes kopen voor de thuisblijvers
- vlucht Bangkok back to Europe
Ik zie/zag er enorm naar uit. Maar toen gebeurde het…
Op 10 maart braken serieuze onlusten uit in Lhasa (Tibet) en sedertdien gaat er geen dag voorbij of Tibet komt in het nieuws. Omdat er weeral es ergens in de wereld pro-Tibetaanse en anti-Chinese protestmarsen zijn of omdat de Olympische fakkel weeral es ergens gehinderd wordt op zijn tocht rond de wereld…..
Op 14 maart heeft de Chinese regering beslist de grenzen met Tibet hermetisch af te sluiten. Niemand komt er nog in. En de toeristen die er op dat ogenblik waren, dienden het land te verlaten. Er worden dus geen permits meer afgeleverd… Lap, mijn reisplannen naar de vaantjes….
Een goeie week geleden dan kwam er een heel klein beetje licht in de duisternis : de fucking Chinezen hadden beslist dat vanaf 1 mei opnieuw permits zouden worden afgeleverd aan toeristen die georganiseerd en in groep reizen, mits zij zich laten bijstaan door een Chinese gids én constant laten weten wat hun plannen zijn. Bepaalde gebieden zouden evenwel niet kunnen bezocht worden (zoals de kloosters in Lhasa waar de grootste onlusten plaats hadden en de omgeving van Mount Everest – waar de Olympische vlam rond 10 mei normaal moet passeren -). Geen verlossend nieuws, maar het was al iets hé : ik moest mij in Chengdu maar aansluiten bij een groepsreis en, eens in Tibet, mijn eigen weg gaan…
Verleden week heb ik dan ook mijn visum voor China aangevraagd hier in Brussel.
Afgelopen donderdag dan de ontnuchtering : STOP, chauffeur ! De beslissing om Tibet vanaf 1 mei open te stellen voor georganiseerde groepen wordt ingetrokken ! Tot nader order blijft het land potdicht voor om het even wie !
Ik heb zowel in Kathmandu als in Chengdu enkele contactpersonen. Zij zeggen mij allemaal dat ik er niet moet op rekenen om Tibet binnen te geraken. Een China-kenner zei het zelfs zo : Tibet zal zeker tot het eind van dit jaar potdicht blijven : tot aan de Olympische Spelen omdat deze geen hinder zouden ondervinden van pottenkijkers die er onrust komen stoken, en na de Olympische Spelen om de Chinezen toe te laten “grote kuis” te houden in Tibet (lees : alle onruststokers te liquideren !).
Eergisteren vernam ik dan dat zelfs een visum naar China in het algemeen nog moeilijk te krijgen zou zijn : men zou maximum voor 20 dagen het land in kunnen, enkel een “single entry“ visum krijgen, en dit mits men zijn vliegticket naar China kan voorleggen (mét data van aankomst en van vertrek), men kan bewijzen er een hotel geboekt te hebben, én heel gedetailleerd zijn plannen kenbaar maakt. Met andere woorden : die fucking Chinezen willen op elk ogenblik weten wie waar is in het land…
Mijn visum is verleden week in Brussel aangevraagd. Ik heb nog geen respons gehad. Ik kan in elk geval geen ticket voorleggen (het was de bedoeling om het ticket Bangkok – Chengdu in Bangkok te kopen) en nog minder een hotelreservatie (want een hotel reserveren doe ik nooit vooraf)…. We zien wel….
Het ziet er sterk naar uit dat ik mij als monnik ga moeten vermommen om op die manier Tibet binnen te raken. Maar eens binnen : wacht maar, die Chinezen gaan es zien sè. Ik blaas heel dat handeltje op ! :-) En don’t worry, als ge dit jaar bericht krijgt dat ik opgepakt ben, zal dat niet verzonnen zijn ! :-)
Niemand kan voorspellen hoe de situatie zal evolueren. Het kan van dag tot dag veranderen. Het begint er echter meer en meer op te lijken dat ik Tibet (en misschien wel China tout court) op mijne buik ga mogen schrijven… :-(
Awel, hier sta ik dus te blinken hé. Ik heb deze reis maandenlang voorbereid. En 14 dagen voor vertrek lijkt alles voor niets geweest te zijn…
Ik was eigenlijk wel een tijdje teleurgesteld. Je zou voor minder. Ik blijf hopen, waarschijnlijk tegen beter weten in.
Ik heb momenteel de tijd niet meer (en eigenlijk ook niet de volle goesting) om nog vlug vlug een andere bestemming voor te bereiden. Je weet maar nooit dat, eens ter plaatse, de grenzen toch open gaan… De kans is dus groot dat ik op 27 april het vliegtuig opstap, richting Bangkok, niet wetende waar ik de volgende maand zal rondtrekken. In alle landen in de regio was ik al es eerder (Thailand, Cambodja, Vietnam, Laos, Maleisië, Indonesië, enz.).
Misschien vlieg ik wel naar Nepal (al schijnt de situatie daar ook niet al te rooskleurg te zijn na de verkiezingen van een paar dagen terug). Of naar India (ik was al eerder in Rajasthan, maar India is groot genoeg om er een maand lang nieuwe ontdekkingen te doen). Of misschien vlieg ik door naar Australië… Of naar Hawaï… :-)
We zien wel. Het maakt het super spannend hé ! Ik baal er niet meer om, het heeft geen zin. Mijn Tibet-kennis zal mij ooit wel nog es van pas komen. Chantalleke, misschien moeten we maar uitkijken naar volgend jaar ? :-)
Misschien moet ik maar ergens in één of ander cafeetje in Khao San Road / Bangkok (hét backpackers-mekka voor Zuid-Oost-Azie) op zoek naar een al even eenzame trekker als ikzelf en samen een alternatieve reisroute afhaspelen… ? Zo vrij als een vogeltje en zonder enige voorbereiding…
Voor het onwaarschijnlijke geval dat het toch Tibet wordt, hierbij nog het waarom van deze keuze…
WAAROM TIBET ?
Tibet, het land van de Dalai Lama, het Potala-paleis, de boeddhistische kloosters, de yaks, de boterthee, de Mount Everest en het stof van het desolate berglandschap… Tibet, het onderwerp van zovele prachtige boeken en films…
Tibet spreekt sinds het begin van de 20ste eeuw blijvend tot de verbeelding van vele reizigers. Het land heeft een mysterieuze aantrekkingskracht. De westerling die naar Tibet gaat, begeeft zich op de drempel van een speciale ervaring. Tibet is niet zonder meer een gewone bestemming, het is een symbool, een land waar alles met extremen gemeten wordt : eigenlijk een reis door de geest, een confrontatie met goden en mythen, met werkelijkheid en verbeelding.
Het land wordt bewoond door een volk dat wel gebedsmolens kent, maar tot diep in de 20ste eeuw nog altijd onwetend was van uurwerken, medicijnen en elektriciteit. Zelfs het eenvoudigste voertuig op wielen, de kar, was er onbekend. Een land dat geregeerd werd door een priester-koning-godheid nog geheel in de traditie van de oude farao’s uit Egypte. Kortom, een echt anachronisme in een moderne wereld (tot aan de Chinese annexatie in 1959).
Tibet ligt weggestopt achter gigantische woestijnen in het noorden, onbereikbaar achter de hoogste bergen in het zuiden (Himalaya) en het westen (Karakorum) en zeer afgelegen over weidse groene hoogvlakten in het oosten. Tibet is zelf trouwens gelegen op het dak van de wereld, een immense hoogtevlakte op 4 à 5.000 meter die majestueus omgeven is door spectaculaire sneeuwbergen van meer dan 8.000 meter hoog. Tibet is het hoogste land ter wereld, met een gemiddelde hoogte van 4.000 meter. Ofschoon het land tot op heden nog altijd moeilijk te bereizen is, krijgt de bezoeker in ruil voor de geleden ontberingen en de harde reisomstandigheden wel een overweldigende natuurpracht te bewonderen, een kleurrijke bevolking en een aantal unieke kunstschatten.
Open staan voor het onverwachte en improviseren is de boodschap. Niet de bestemming op zich is het hoofddoel, maar het louter onderweg zijn en onverwachte ervaringen beleven, genieten van wat je meemaakt, je overgeven aan de gebeurtenissen van elk moment en er het beste uit halen. Je bent hiervoor aangewezen en afhankelijk van de lokale bevolking voor je eten, accommodatie, informatie en transport. Dit maakt zulk een reis onvoorspelbaar, maar wel buitengewoon waardevol omdat je zo de bevolking optimaal kan leren kennen en waarderen. De vriendelijkheid, eenvoud en gastvrijheid van de mensen zijn voor mij vaak de mooiste momenten.
REIZEN NAAR TIBET, MOREEL AANVAARDBAAR ?
Is het moreel verantwoord om Tibet te bezoeken, rekening houdende met het feit dat je geld in hoofdzaak in de zakken van de Chinese overheid zal verdwijnen ? Vraagt de Chinese bezetting van Tibet en de bijwijlen gewelddadige onderdrukking van Tibet’s bevolking niet voor een toeristische boycot ?
Deze stelling kan het best beantwoord worden met de woorden van Zijne Hoogheid de Dalai Lama zelf :
“Go to Tibet and see many places,
as much as you can,
then tell the world”
Negeren lijdt tot passiviteit. Reizigers zijn voor de gewone Tibetanen het enige venster dat uitgeeft op de wereld. Dit mag je deze verwaarloosde en miskende bevolking niet ontzeggen. Bovendien, hoe meer westerlingen op de hoogte zijn van de concrete toestand in Tibet, hoe beter.
Tibet is en blijft in handen van China. Momenteel zijn de Tibetanen zelfs een minderheid geworden in hun eigen land (er wonen reeds 7,5 mio Chinezen tegenover 6 mio Tibetanen). Het meeste geld dat toeristen en reizigers spenderen in Tibet komt hoofdzakelijk de Chinese bezetters ten goede.
Heeft het zin om naar Tibet te reizen alleen maar om de toeristische bezienswaardigheden te bezoeken en zo ook de geldbeugel van de Chinezen te vullen ? Vele toeristen doen inderdaad niets anders dan dit en keren terug met slechts een vaag begrip en kennis van de Tibetaanse bevolking, cultuur en religie.
In feite kan Tibet alleen maar echt je hart raken mits een gedegen voorbereiding waarbij je vooraf vooral ook veel leest over de culturele, religieuze en historische achtergronden van dit land dat toch wel een uitzonderlijke positie bekleedt in de menselijke geschiedenis. Alleen op deze manier kan je doorheen het mooie toeristisch plaatje van Tibet kijken dat de Chinese propaganda blijkbaar zo graag wil uitdragen naar de buitenwereld.
Als geëngageerde reiziger kan je wel degelijk ter plaatse ook een verschil maken. Niet overnachten in dure Chinese hotels, geen gebruik maken van Chinese gidsen of touroperators, reizen in kleine groepjes en trachten Tibetaanse gidsen of chauffeurs in te schakelen, de maaltijden enkel in kleine plaatselijke restaurantjes nuttigen of de eenvoudige snacks en fruit aan de eetstalletjes buiten op straat proberen, offergiften achterlaten in de kloosters en iets geven aan de vele bedelende pelgrims die uit het Tibetaanse binnenland naar de heilige plaatsen reizen. Bedelen is immers een zeer courant gebruik in de boeddhistische samenleving van Tibet en heeft helemaal niets van doen met het uitschot van de wereld zoals dit in onze westerse cultuur wordt aanzien.
Bovendien mag het wel duidelijk zijn dat het primaire belang van de Chinese regering op het politieke vlak ligt en niet bij de economie. Daarom heeft het toeristisch boycotten van China omwille van Tibet geen enkele zin. Uitsluitend de lokale bevolking zal dan de dupe zijn : de fietstaxirijders, de marktvrouwen in de Barkhor, het hotelpersoneel, de gidsen, de chauffeurs, de leveranciers van levensmiddelen en niet te vergeten hun families.
Vwala, tot zover een eerste bijdrage tot dit blogje. Ik beloof jullie op mijn eerste-kommunie-zieltje op de hoogte te houden van mijn tripje. Don’t worry als er niet direct een update komt, want ik weet begot dus niet waar en hoe ik zal reizen en nog minder in welke mate ik internet-shopkes zal vinden om tekst en beeld te geven. Maar ik doe mijn best !
xxxxx
JM
Hoihoi, liefste Sonneke, lieve kindjes, vrienden en vriendinnetjes,
SAWADEE uit Bangkok !
Uw dienaar zit hier thans in een internetshopke te puffen van de hitte (wegens verdomme de airco die het niet doet) en dit alles omdak beloofd heb hier af en toe wat zever te vertellen. Maar ik ben een man van mijn woord, dus here we go !
Het is hier nu dinsdag tegen de middag en hot in the city. Heel veel zever heb ik nog niet te vertellen, wegens nog maar 2 dagen onderweg, maar kga mijn best doen om hier toch een eerste verslagje vol te lullen. Vergeve mij de eventuele typfouten of rare tekentjes wegens fucking qwerty klavier, waar bepaalde lettertekens zelfs niet op staan (of die ik in elk geval niet vind). Here we go !
De laatste dag voor vertrek (afgelopen zaterdag) was redelijk hectisch. Ik moest nog van alles regelen, bagage pakken, nog vlug vlug enkele trekking artikelen gaan kopen naar AS Adventure in Roeselare enz. `s Avonds genoten van een grote portie friet met ne Bicky Burger van het frietkot (het zou een eind duren vooaleer ik hiertoe nog es de kans heb he). En rond middernacht nog es goeiedag gaan zeggen in de Flodder, omdak wist dat Guilio en Maaike daar gingen zijn en ik hen nog es wilde zien voor vertrek. Khad gedacht dak er ook Ronny en Dorin en Chantallegie ging treffen maar de dames hadden forfait gegeven en Ronny zat daar dan maar op zijn eentje pinten te zuipen. Iets over 4.00 in the night in mijn bedje gekropen en iets voor 6.00 er weer uit. Een blitz-slaapje dus, maar geen nood, ik zou wel kunnen maffen op de vlieger... (ahum, zie verder).
DAG 1 : ZONDAG 27 APRIL
Tegen 7.30 heeft Sonneke mij dan naar het station in Ieper gevoerd. Het afscheid nemen van mijn 3 lieve madammen (Sonja, Lobke en Wietske) was ontroerend en zwaar.
Na vele uren sporen (trein Ieper - Brussel Zuid ; Thalys Brussel Zuid - Keulen (eventjes tot bij de Dom gewandeld) ; trein Keulen - Dusseldorf airport) in de namiddag op de heel grote, drukke en moderne luchthaven van Dusseldorf gearriveerd.
Rond 17h dan de lange vlucht Dusseldorf - Bangkok (11 uur) met LTU (Air Berlin). De vlucht zelf was OK, de omstandigheden waarin, iets minder. Heel krappe zitjes, weinig beenruimte, geen individuele schermpjes, extra moeten betalen voor koptelefoontje, en heel eenvoudig eten. Allemaal veel minder erg dan die vette Brit die naast mij zat en een deel van mijn sowieso al beperkte plaats in beslag nam. Wanneer ie zijn arm op de leuning tussen ons 2 legde (en dat deed ie constant) dan puilden enkele kilos blubbervet uit langs mijne kant... Bovendien moest hij zowat om het uur gaan pissen zodat ik telkens maar weer moest recht gaan staan in de gang om mister Fat (130 kilo) te laten passeren. Van slapen is dus niets in huis gekomen. Khad gelukkig mijn MP3-playerke bij, en bovendien maakte dat blonde airhostesje dat mij af en toe een lekker rood wijntje serveerde veel goed.
DAG 2 : MAANDAG 28 APRIL
Veilig geland in Bangkok rond 9.30 local time. Voor de zoveelste keer dat zalig gevoel hier aan de poort van Zuid-Oost Azie te arriveren !
Het is de eerste keer dat ik helemaal alleen reis, en ik had ondertussen 2 verschillen ervaren tov reizen met zijn 2 :
1/ Je moet verdomme constant die zware rugzak aan houden terwijl je (ik zeg maar iets) ergens info wil opvragen, zien voor transport, ergens een flesje drank wil gaan kopen, ja zelfs naar het toilet gaan ! Met zijn 2 is dat heel anders : terwijl de ene ziet voor transport, info opvraagt, enz enz, blijft de andere wachten bij de rugzakken. Heel opvallend verschil ! Bijvb kakken in een klein toilet in het station van Keulen terwijl je tracht ook de rugzak bij je te nemen, is verre van ideaal !
2/ Ik draag NOOIT een uurwerk. Sonja wel. Ik kon dus altijd op haar rekenen tijdens vorige reizen om op tijd een bus of vlieger te hebben enz. Ik moest dus dringend aan een uurwerk zien te komen.
Met de airportbus van de luchthaven naar Sukhumvit en iets over de middag kon ik in ons vertrouwd hotel inchecken. Het deed deugd om mijn drie madammen te kunnen opbellen thuis, waar het ondertussen nog maar heel vroeg in de morgen was, de start van een nieuwe werkweek voor jullie (hehe).
Mijn middagmaal bestond uit een Snicker en een Magnum. Kwestie van genoeg calorien op te doen voor wat komt...
Ik heb in de namiddag enkele praktische zaken geregeld :
- voor Sonneke the real tijgerbalsem gekocht
- een voorraad sigaretten (1 eur het pakje) ingeslagen
- naar paar reisburotjes
- op internet gecheckt : Tibet blijft potdicht !
En ik heb een horloge gekocht ! Ergens aan een stalletje met echte Rolex enz voor 500 BEF ! Ik had er een schone gezien van Tommy Hilfiger, eentje met schone kleurtjes, en ik wou die hebben ! Gekocht voor 100 BEF, 1/3de van de vraagprijs. `Good quality !` zei het vrouwke. Ik doe zo fier als een gieter direct mijne nieuwe Tommy aan. Krak, direct naar de vaantjes ! Bandje losgerukt van het horloge zelf en sluiting naar de knoppen. Good quality... Kheb dan maar 50 BEF opgelegd en een steviger model gekozen. Maar alle, tis ook een schoontje...
Tot slot ook gekeken voor nieuwe brilleglazen. Khad bij ons thuis een nieuwe bril gekocht. De glazen alleen gingen ongeveer 300 eur kosten. Dus maar beter hier kopen, wegens veel goedkoper. In de eerste optiekzaak vroegen ze 3.500 BEF en in de 2de slechts 1.500 BEF ! Heb daar besteld en ik mag straks mijn Hans Anders - brilletje met glazen afhalen se !
`s Avonds dan Toone ontmoet (een vriend van Guilio die in Bangkok woont en werkt en met AFS op zijn 18de ook een jaar bij een Thais gastgezin verbleef). Na 8 jaar weer vrijgezel... Het was een leuk weerzien ! We zijn samen iets gaan eten (sweet and sour natuurlijk!) en gaan drinken (enkele Mai Tai natuurlijk!). Tegen 23H dan als een blok in slaap gevallen (ik kan tegen een duwke maar 2 uur slaap in de afgelopen 48 uur waren net ietske te weinig...)
DAG 3 : DINSDAG 29 APRIL
Kheb mijne tuk uitgeslapen, want het was nodig. Daarna stevig ontbijt met alles erop en eraan in het hotel en nu dus hier een eerste verslagje typen. Kga afsluiten want ik heb voor deze namiddag een vlucht geboekt. Weg uit Bangkok. Naar..... Hahaha, dat vernemen jullie de volgende keer ! (Toone is al op de hoogte maar die gaat zwijgen als een graf).
Allee, tot wat later hee !
Jean-Marie
Zeg, bedankt allemaal voor de leuke reacties op dit blogje hoor. Ik geniet er van ! En tot mijn broer Gert, de uitdager van dienst : kust een kart mien kloten hee, maar Tibet is echt onmogelijk. Heb alle mogelijkheden onderzocht, zelfs om er illegaal binnen te raken, verstopt in een truck of zo. Niet te doen. Bovendien riskeren Tibetanen die buitenlanders aan transport helpen of helpen onderduiken de doodstraf (geen zever, kben ernstig - zie het forum van Lonely Planet onder `Tibet` !). Hoe graag ik het ook wou, en hoe zeer ik je inspanningen van de laatste dagen waardeer, maar ik pas voor je uitdaging ! Kan ik op een andere, doenbaarder manier, mijn bakken Duvel verdienen ?
SELAMAT DATANG (WELKOM IN INDONESIE) !!
Heyhey, liefste Sonja, Guilio, Lobke en Wietske,
Beste vriendjes en vriendinnetjes,
Yep, ik ben in Jakarta, hoofdstad van Indonesie ! Is es wa anders dan Tibet he !
Het is hier nu woensdagavond 30 april, rond 22h.
Toen vaststond dat Tibet gesloten zou blijven, was ik wel teleurgesteld. Zoveel maanden voorbereiding voor niets. Ik heb lang getwijfeld wat de alternatieve bestemming zou worden. Eerst Nepal overwogen, dan Australie. Maar dat zijn 2 bestemmingen waar Sonja zeker ook naar toe wil en daarom hou ik dit voor een andere keer. Uiteindelijk dan beslist om naar Indonesie te vliegen.
Indonesië is de grootste archipel ter wereld met meer dan 150.000.000 inwoners. Het telt meer als 13.600 eilandjes, waarvan vijf grote : Sumatra, Java, Sulawesi (= Celebes), Kalimantan (= Borneo) en Irian Jaya (= Papua). Bali is het bekendste eiland.
Indonesië strekt zich over een afstand van 5.100 km (!) uit tussen Australië en China, over de evenaar heen, en van de Stille naar de Indische Oceaan (Indos = Indisch, Nesos = eilanden). Onafhankelijk sedert 1945.
Het is de derde keer dat ik in Indonesie ben. Een eerste keer in 1998 toen wij door een groot deel van Java, Borneo en Bali trokken.
En een 2de keer, op het gemakske deze keer, op Bali, vorig jaar in maart, met Wietiebolleke mee.
Dit jaar wordt het echter geen plezierreisje. Aangezien mijn broertje Gert het blijkbaar niet ziet zitten om mij op een redelijke manier uit te dagen (hij zevert liever wat over Hawai en Eddy Wally), heb ik mezelf dan maar uitgedaagd : ik wil op mijn eentje naar Papua proberen te reizen en daar tot diep het binnenland door te dringen, op zoek naar de Dani-stammen in de Baliem-vallei. Dit is een bestemming die ik altijd al es wilde proberen en waar ik Sonja nooit mee krijg. Dit was trouwens een van mijn keuzes toen wij beslisten dit jaar afzonderlijk te reizen. Maar toen had Papua het net niet gehaald van Tibet.
Bij de foto’s heb ik een kaart van Indonesie geplaatst zodat zij die dit wensen zich een idee kunnen vormen van waar ik naar toe wil trekken. Ik heb ook mijn reisroute (zie ‘my map’ ) aangepast aan de nieuwe plannen.
Ik had vandaag nogal wat tijd (wegens dat fucking meneertje van dat reisburo – zie verder - ) en heb dus wat info kunnen opzoeken. Deze wil ik je niet onthouden. Hieronder dus wat algemene info over Papua en bij de foto’s een vooruitblik van wat mij mogelijks te wachten staat. Dit zijn dus niet mijn foto’s he voor alle duidelijkheid, maar foto’s geplukt van het net. Vanaf het volgende verslagje enkel nog maar eigen foto`s en geen gepikte, das beloofd !
Wie de algemene info maar niets vindt, kan direct naar beneden scrollen en vernemen hoe ik in Jakarta ben geraakt en hoe ik gisteren en vandaag mijn tijd heb gevuld. Aan jullie de keuze he.
IRIAN JAYA = WEST PAPUA = PAPUA
Nieuw Guinea is opgesplitst in twee delen. In het oostelijke deel bevindt zich de onafhankelijke staat Papua New Guinea (PNG). De Westelijke helft heet “Papua” (voorheen “West-Papua” en nog eerder “Irian Jaya” ) en is Indonesië’s jongste provincie. De Indonesiërs hebben het eiland pas `ingelijfd` nadat de Nederlanders in de jaren 60 het gezag hadden opgegeven.
EEN BEETJE GESCHIEDENIS
1/ Onder Nederlands gezag
Van 1607 tot 1948 maakte het deel uit van Nederlands-Indië. Na de onafhankelijkheid van Indonesië werd het gebied een aparte Nederlandse kolonie onder de naam Nederlands Nieuw-Guinea.
2/ Overdracht aan Indonesië
In 1963 werd na een korte periode van bestuur van de Verenigde Naties onder de naam UN-TEA het bestuur overgedragen aan Indonesië. In 1963 veranderde president Soekarno de naam van het gebied in Irian Barat (Westelijk Nieuw Guinea). President Soeharto veranderde de naam later in Irian Jaya, de naam die de provincie tot in 2000 zou behouden.
3/ Verlangen naar onafhankelijkheid
Direct na het aftreden van Soeharto in 1998 (wij waren enkele maanden later voor het eerst in Indonesië, met Guilio en Lobke mee – er waren toen zowat geen toeristen in Indonesië en de munt was met 700% gedevalueerd na de onlusten van begin 98 !) kwam in Papua het verlangen naar vrijheid en onafhankelijkheid weer naar boven. In januari 1999 verklaarde een team van 100 Papua afgevaardigden unaniem tegenover president Habibie dat de Papua`s onafhankelijk wilden worden.
Habibie`s opvolger, president Abdurrahman Wahid, veranderde de naam Irian eind 1999 officieus in Papua, terwijl in oktober 2001 met de nieuwe Wet op de Speciale Autonomie de naam van de provincie officieel Papua werd.
Het onafhankelijkheidsfront laat het hier niet bij. Af en toe escaleert de onvrede en verzet onder de Papua-bevolking. Voeg daarbij nog eens dat er steeds meer en meer Indonesische migranten het grondgebied van West Papua betreden met hun eigen cultuur, zonder respect te tonen voor die van de Papua’s (je kunt het eigenlijk een beetje vergelijken met de situatie CHINA – TIBET) en dan kun je vaststellen dat het niet meer dan vanzelfsprekend is dat het soms tot rellen komt. Enkele jaren terug verdwenen 2 Nederlandse rugzaktrekkers die later onthoofd werden teruggevonden (hehe).
Er wordt aangeraden voor het vertrek te polsen naar de veiligheid. En dat heb ik gedaan. Hierbij enkele flarden uit het reisadvies op de site van het Ministerie van Buitenlandse Zaken :
Veilige toestand behalve in enkele specifieke plaatsen. Omwille van plaatselijke spanningen, zijn er regio`s zijn die extra waakzaamheid vereisen: West-Papoea (ook Irian Jaya genaamd), de stad Sampit in de provincie Centraal Kalimantan (Borneo), het district Poso in de provincie Centraal Sulawesi en het eiland Ambon in de provincie Molukken.
Om de veiligheid in Europa verder te verbeteren, besliste de Europese Commissie - in samenspraak met de luchtvaartinspectiediensten in de verschillende lidstaten - om luchtvaartmaatschappijen waarvan werd aangetoond dat ze niet veilig zijn, niet langer te laten opereren binnen het Europese luchtruim. Zo stelde de Europese Commissie op 07.07.07 een luchtvaartban in t.o.v. alle 51 Indonesische luchtvaartmaatschappijen zonder onderscheid. Geen enkele Indonesische luchtvaartmaatschappij mag het Europese luchtruim invliegen.
Het valt dus allemaal nog mee hé...
Papua heeft een oppervlakte van een goeie 420.000 km2 (bijna 15 keer België ) en slechts een goeie 3 miljoen inwoners. De helft hiervan behoort tot de autochtone Papua bevolking (traditionele stammen). Deze is verspreid over niet minder dan 300 taal- en cultuurgroepen. De “allochtonen” zijn voor het merendeel Javanen die via het transmigratieprogramma van de overheid naar Papua zijn gekomen om er een bestaan als boer op te bouwen.
Andere groepen migranten komen vooral uit Java, Sulawesi en de Molukken. Vooral na de geweldsuitbarsting op de Molukken zijn vele Molukkers, over het algemeen Christenen, naar Papua vertrokken.
Papua is gezegend met een uitzonderlijke natuur. Er zijn ondoordringbare regenwouden, uitgestrekte moerasvlakten, kilometers lange mangrovekusten en droge savannes. De baaien en zeeën bieden een magnifieke onderwaterwereld. Ook op het land vindt men een grote verscheidenheid in insecten en zoogdieren. De verscheidenheid aan vooral vogels is groot. De meest opvallende is de Paradijsvogel (bird of paradise), waarvan de prachtig gekleurde verentooi een gewild jachtobject was zodat het dier met uitsterven werd bedreigd. Momenteel is het beschermd en fungeert het als de nationale vogel van Papua.
Vanaf het Westen loopt er een bergketen naar het Zuidoosten. Enkele toppen komen boven de 5000 meter uit. De hoogste (van gans Indonesië ) is de Puncyak Jaya (5030 meter), vroeger in de Nederlandse tijd bekend als de Carstenztop die een heuse gletsjer heeft. De meeste rivieren die Papua rijk is, vinden hun oorsprong in dit gebergte. De twee grootste zijn de Mamberamo die naar het noorden stroomt, en de Digul die naar het zuiden stroomt. Beiden hebben een lengte van over de 500 km.
Koper, goud en olie zijn delfstoffen die in Papua worden gevonden. Houtindustrie komt op de tweede plaats Vele concessies vormen een bedreiging voor de oerbossen van Papua. Naast ertsen en hout zijn tonijn, haaienvinnen, garnalen en zeekomkommers exportgoederen geworden.
De Papua’s verschillen fysiek en cultureel van de Indonesiër. Ze hebben een donkere huid en kroeshaar. Kenmerken die hun verwantschap met de Australische Aboriginal aangeven. Binnen de grenzen van Papua worden ongeveer 300 talen gesproken. Dit alles maakt de taalvariatie’s binnen de grenzen groter dan die van alle Zuidoostaziatische, Micronesische en Polynesische eilanden bij elkaar.
Door geografische obstakels als het hooggebergte en moeilijk bevaarbare rivieren vond er nauwelijks vermenging plaats en ontstond een geheel eigen cultuur.
De bekendste bevolkingsgroepen zijn de Dani die rond de Baliem Vallei wonen (één van de meest traditioneel levende volkeren ter wereld) en de Asmat die het zuidelijke gedeelte van Papua bevolken. Door de natuurlijke omgeving hebben deze twee volken zich in een eigen richting ontwikkeld.
Papua is het land van uitgestrekte en moeilijk toegankelijke (grotendeels ondoordringbare) tropische regenwouden(ongeveer 60% van het landoppervlak is bedekt met woud), grillige kustlijnen en licht begroeide hoogvlakten. Verschillende biotopen zijn aanwezig zoals : ongerepte koraalriffen, mangrovebossen, zoetwatermoerassen, meren, laaglandbossen, en met ijs en sneeuw bedekte bergtoppen.
Papua is een bijzondere provincie die weinig gemeen heeft met Indonesië, en daardoor een andere sfeer ademt. Grote gebieden zijn niet of nauwelijks in kaart gebracht en tot de dag van vandaag worden nieuwe planten en diersoorten aangetroffen. Het grootste gedeelte van Papua is alleen per voet of per vliegtuig bereikbaar. Wegen beperken zich rondom de “grote” steden. De airstrips in het binnenland zijn alleen toegankelijk voor kleine vliegtuigen. De slechte bereikbaarheid betekent dat reizen in Papua veel tijd en geld kost.
Als je op echte ontdekkingsreis wilt naar een plaats waar alles anders is, dan is dit de gedroomde reis !!
Om een rondreis te maken door Papua is een “SURLAT JALAN” verplicht. Dit document is een soort reisbrief die toeristen toegang verleent tot een bezoek aan vooraf bepaalde gebieden. Deze “surlat jalan” kan bekomen worden op het politiekantoor in Jayapura. Weerom zijn de gelijkenissen met TIBET frappant ! Om het leed te verzachten, zal ik maar denken dat ik in Tibet aan het trekken ben, hehe.
Ik zal een poging doen om naar de Baliem-vallei te reizen. De toegangspoort tot de Baliem-vallei is het stadje WAMENA, dat enkel bereikbaar is per vliegtuigje vanuit de hoofdstad Jayapura. De Baliem-vallei is dus als het ware afgesloten van de wereld.
Ik zou er heel graag een meerdaagse trekking doen, de manier bij uitstek om in contact te komen met de Dani-cultuur en de mooie omringende bergen die alleen te voet bereikbaar zijn. Die bestemmingen die alleen lopend kunnen bereikt worden geven een bijzonder gevoel van `ontdekken`.
De bedoeling is om na de Baliem-vallei op een of andere manier weer in Jayapura te geraken en van daar te vliegen naar het eiland Biak, een heel ander stuk Papua : de tropische sfeer proeven en genieten van de wonderschone natuur. Biak is niet alleen rijk aan mangroves, lagunes en uitgestrekte bossen, maar heeft ook vele paradijselijke eilanden omgeven door onaangetaste koraalriffen.
De timing staat niet vast en de reisroute onder ‘my map’ is dus maar een vage planning. Ik zou trachten op 18 mei terug te vliegen naar Jakarta, want op 19 mei moet ik mijn terugvlucht back to Bangkok / Thailand hebben, en deze vlucht is ondertussen wel al geboekt (opnieuw met Air Asia). In Thailand zou ik dan nog een weekje uitrusten en genieten van alle luxe die ik heel zeker ga moeten missen op Papua...
Vwala, broerke Gert, zeg nu zelf : een hele uitdaging he... Alle, ik weet niet of ik zal slagen he, maar ik doe mijn best !
Nu nog vlug ff terugkeren naar wat gepasseerd is.
DAG 3 : DINSDAG 29 APRIL
Bangkok. Kort na de middag (na mijn vorig verslagje getypt te hebben), ben ik zoals gezegd mijn brilletje met de nieuwe glazen gaan halen. Rugzak pakken in het hotel, uitchecken en een taxi naar de luchthaven. Ik was heel laat aan en had de taxi-driver een extraatje beloofd als ie er zo vlug ie kon naar toe wou vliegen. En vliegen hebben we gedaan ! Da manneke reed alsof zijn leven er van af hing en dit allemaal voor een paar euro’s !
In de luchthaven moest ik vaststellen dat de death ride eigenlijk voor niets nodig was geweest: de Air Asia vlucht (low cost maatschappij zoals Ryanair bij ons) was verdomme met drie kwartier uitgesteld en vertrok pas om 17.15 ipv 16.30. Ik wou nog mijn extraatje terugvragen aan da taxi-ventje, maar die was al vertrokken, hehe. Bij het inchecken bleek mijn bagage het max. toegelaten gewicht van 15 kilo met een paar kilo te overtreffen. Normaal ging ik ofwel moeten extra betalen, of enkele zaken uit de rugzak in mijn handbagage steken, maar een betoverende blik naar de lady-boy aan de desk deed wonderen, hehe.
De vlucht Bangkok – Jakarta duurde 3,5 uur en was ok. No fatman by my side. Tegen 20.00 in Jakarta, visum on arrival gekocht, wat geld gewisseld. 1.400.000 roepies (Rupiah) voor 100 eur ! Vlugger miljonair kan je niet worden.
Samen met een Schot en een Canadees kwebbelgat een taxi gedeeld naar ‘Jaksa street ‘ in het centrum van Jakarta, DE straat met goedkope guesthousekes en restaurantjes voor arme backpackers (vgl met Khao San Road in Bangkok). Het was al over tienen toen wij incheckten in een klein guesthouseke. 300 BEF voor een klein kamertje, gelukkig wel met airco en prive douche en wc. Het kon de helft goedkoper, maar ik heb de uitnodiging van dat Canadees taterwijf om met haar de kamer te delen vriendelijk afgeslagen. Zij was wel blond en mooi maar zij bleek fan te zijn van Bush. En iedereen hier weet ondertussen wat IK denk over Bush he !
Nog eventjes wat geen eten, nog wat voorbereid aan het komend avontuur en een stuk over middernacht de doos in.
DAG 4 : WOENSDAG 30 APRIL
JAKARTA
Opnieuw ervan geprofiteerd om uit te slapen, en na het ontbijt op stap gegaan om enkele praktische zaken te regelen : een 4-tal sloffen sigaretten gekocht (30 BEF het pakje – het schijnt dat de Papua’s zich makkelijker laten fotograferen wanneer je hen enkele sigaretten aanbiedt), geld gewisseld (ik vrees dat ik mijn Visa card op Papua niet zal kunnen gebruiken) en dan op zoektocht naar de vroegst mogelijke vlucht naar Jayapura. Ik heb een 3-tal agentschapkes gedaan en bleek dat er meerdere maatschappijen naar Papua vliegen, elk met verschillende tussenstops, verschillende uurregelingen en verschillende prijzen.
Maar ik had geluk : in het derde kantoortje kon ik een Merpati-vlucht boeken naar Jayapura / Papua voor deze avond 20.00 ! Jiehaaa, het grote avontuur kon beginnen ! Merpati zou redelijk betrouwbaar zijn.
Het was al een heel stuk over de middag toen ik terug op mijn kamertje kwam, bagage pakte, rekening betaalde. Grote rugzak mocht wat blijven staan in de guesthouse, want ik had nog tijd om eventjes op internet te gaan, eventueel het blogje aan te vullen en wat fotokes te plaatsen, want ik moest pas tegen 18.00 opnieuw zien in de luchthaven te geraken.
En toen, in het internetshopke, pfff ! Ik bekeek mijn ticket voor deze avond nog es. Godverdomme, daar stond op dat ik de vlucht had op 1 mei !!!
Ikke terug naar dat meneertje van dat reiskantoortje en gezegd dat ik niet op 1 mei maar VANDAAG wilde vertrekken ! Het was zo afgesproken hee ! Enfin, dat meneertje was niet voor rede vatbaar. Ik had 1 mei gevraagd, zei ie. Eventjes wou ik een Baliem-vallei op zijn tronie boetseren, maar bedacht mij uit vrees in dat geval misschien nooit de echte te zien. Hij heeft nog gepoogd de vlucht naar deze avond te verplaatsen maar dat kon enkel mits een meerprijs van 50 procent te betalen. En dat zag ik niet zitten hee : ik tracht verdomme zo goedkoop mogelijk te overnachten en te eten (deze middag opnieuw hetzelfde menu als de eerste dag in Bangkok – zie foto) en zou dan zeker een meerprijs betalen voor de fout van een ander ! Enfin, er was niets aan te doen, meneertje had gemist en ik was de pineut. Ik heb hem eventjes van heel dicht laten kennis maken met mijn middelvinger !
Allee, nu had ik plots een zee van tijd he. Tot morgen in de vooravond lekker chillen in Jakarta. Stilte voor de storm die Papua me brengt ?
Ikke terug naar mijn guesthouseke, opnieuw ingecheckt (die gaan daar ook gedacht hebben dat ik een onnozele kwieten ben), opnieuw naar mijn zelfde kamertje.
Enfin, ik heb van de nood een deugd gemaakt en heb een lange stadswandeling gemaakt (ff trainen voor wat komt) en onder andere het National Monument bezocht. Don`t worry, be happy zeg ik altijd op reis !
En hier zit uw dienaar dan met alle tijd van de wereld zijn verslagje te typen se.
Ik ga morgen wat uitrusten met de bedoeling fit aan het Papua-avontuur te beginnen. Misschien kan ik ook es chatten met mijn liefste Sonneke. Verder wat surfen en meer info opzoeken over Papua en contact trachten te krijgen met een tussenpersoon in Jayapura die mij zal trachten te helpen een en ander te organiseren ginder. Ik ben mij heel goed bewust van het feit dat mijn plannen niet alledaags zijn. Quasi niemand reist door Papua. En zeker niet helemaal alleen. Ik wil mezelf es testen en hoop dit avontuur, dat ongetwijfeld het strafste van mijn toch al redelijk gevulde `reiscarriere` wordt, tot een goed einde te kunnen volbrengen. Kwestie van later te weten waarover vertellen aan mijn kleinkinderen :-).
Morgenavond dus de vlucht van Jakarta naar Jayapura op Papua. Er zouden blijkbaar 2 nachtelijke stops zijn (in Surabaya op Java en in Ujung Pandang op Sulawesi). Als dat meneertje niet gemist is, hehe. Normaal zou ik dan de volgende dag tegen ’ s morgens moeten zijn vanwaar het allemaal nog moet beginnen : Jayapura op Papua. Maar daar verneem je later alles over. Ik kan onmogelijk zeggen wanneer, want ik weet begot niet als ik in Jayapura internet zal vinden. We zullen wel zien, zei de blinde. Als er geen stomme meneertjes met een IQ kleiner als mijn schoenmaat meer missen bij het boeken van een vliegticket, zullen mijn volgende verslagjes vermoedelijk korter zijn se. Jullie hebben al die tekst en fotokes te danken aan de vele tijd die ik heb te danken aan die lomperik ! Hehe.
Allee, kga julder laten se.
Ha, kheb vree moeten lachen met julder reacties zunne. Bedankt daarvoor he.
Ha, die Davy, gij wilt Sonneke versieren ? Kheb daar een stokje tussengestoken en haar gemaild dat ik je zelf een kadootje zal bezorgen. Een pakske met ne Magnum en ne Snicker is onderweg naar Wingene ! Greetz aan Anja-ke !
Tx Loppie en Coolio voor de berichtjes ! I love you !
@ mijn broere Gert : shitt in ’t bus eeee ! Kga je een peniskoker kopen in Papua, ist goe ? Laat me wel es weten hoe lang die moe zijn he !
@ Nancy van broere Jan : allee, straf wel bedankt voor de lieve woordjes he, je bent een schat. NOTTTTTTTTTTTTT !! (HEHE)
@ Buddha en de Dalai Lama : see you next year ! Wilt ge mij ondertussen bijstaan dat die koppensnellers en kannibalen ginderachter mij niet oppeuzelen ?
@ Sonneke :
Ik wou dat je hier was
dicht bij mij
één knuffeltje, één lachje
en ik was blij !
Maar je bent er niet,
ik ben alleen,
met enkel donker om me heen
De schaduwen
van licht op de gang...
de wekker tikt verder...
de tijd gaat duwen...
op de hemel, op de nacht
Ik wou dat je hier was
dicht bij mij
één kusje, één lachje
en ik was al blij !
Wat heb ik nu gewonnen, schatteke ? Geniet van de 4 dagen dat je nu thuis bent ! Geef Wietske een ferme knuffel van mij hee. xxxxx
Jean-Marie
PS Zowel Sonja als ikzelf gebruiken momenteel hetzelfde e-mailadres, namelijk : sonnekebonneke@hotmail.com (dus niet het gebruikelijke skynet-adres). Wil er misschien wel in het onderwerp bij zetten voor wie de mail bestemd is. Ik heb geen zin om al die zever-poezie van anderen te lezen :-)
Hoihoi, liefste Sonneke, lieve Guilio, Lobke en Wietske, beste vriendjes en vriendinnetjes all together,
Oewist met julder ? Hier alles piccobello. Het is hier nu zaterdag 10 mei, in de namiddag en ik zit in het enige internetshopke dat Wamena, het stadje dat als toegangpoort voor de Baliem-vallei dient, rijk is.
Ik heb vandaag wat tijd en maak van de gelegenheid gebruik om mijn reisdagboek aan te vullen. Jullie kunnen zich gelukkig achten hiervan getuige te mogen zijn, hehe.
Mijn laatste verslagje werd gemaakt en verstuurd vanuit Jakarta op woensdagavond 30 april. Als je wil weten wat er ondertussen allemaal gebeurde, vind je hieronder alles se !
DAG 5 : DONDERDAG 1 MEI
FEEST VD ARBEID & O.L.H.-HEMELVAART
Dubbele feestdag, als dat geen geluk is. En nie moeten werken ! Alle, ikke moet al een tijdje niet meer werken, maar ik vind het fantastisch voor jullie hehe !
Ook hier is 1 mei de dag van het feest van de arbeid. Op een feestdag kun je es lekker uitslapen. Hier ff niet, want reeds om 5 h in the morning word ik, voor de 2de morgen na elkaar, wakker door het immense kabaal dat uit de luidsprekers van de moskee komt. Die islamieten toch ! :-)
Vandaag heb ik niet heel veel gedaan. Niet te vroeg opgestaan, gegeten in de Mc Donalds (mmm), sleffertjes gekocht, en in een internetshopke ganse tijd gechat met Sonja en de kinderen. Het was leuk, vooral omdat er een webcam was, en wij elkaar konden zien. Het deed me deugd te horen dat alles goed gaat met mijn gezinnetje. En ik genoot ervan Wietske te zien ! Ik mis die kleine schat van mij eigenlijk wel hoor !
Het was zelfs zo leuk dat ik, niettegenstaande mijn spiksplinternieuwe horloge (hehe), de tijd was vergeten en mij moest reppen om terug naar het hotelleke te spurten, mijn bagage te pakken, en een taxi te vinden die mij naar de luchthaven moest brengen.
Ik vond niet direct een taxi die mij voor een redelijke prijs naar de luchthaven wou brengen, en gierig zoals ik ben (hehe), weigerde ik om het dubbele van de prijs te betalen. Een gast met een scooterke kwam naar me toe en vroeg of ie mij kon helpen. Hij stelde voor mij naar de luchthaven te voeren voor de helft van de taxiprijs. “OK”, zei ik, “als het maar vlug gaat, want ik ben aan de late kant. “
Oh my god, ik had toen wa gezegd. Het werd een ware rodeo-rit, achteraan da brommerke, dat een snelheid kon halen van 90 km / h, grote rugzak op mijn rug en klein rugzakske op mijn buik. Het werden 45 minuten happen naar adem, letterlijk en figuurlijk. Diene gast deed niets anders dan slalommen tussen het drukke verkeer. Niet voor angsthazen, hehe.
Om 20h plaatselijke tijd vertrok mijn vlucht van Jakarta naar Surabaya (eveneens op Java). Ik was de enige blanke op de vlucht. De anderen waren allemaal “bruine”, vooral moslims.
In Surabaya in transitzone en wachten op de vlucht naar Ujung Pandang (op Sulawesi). Ook die vlucht verliep vlekkeloos.
DAG 6 : VRIJDAG 2 MEI
De laatste en langste vlucht van de nacht was van Ujung Pandang naar Jayapura op Papua. Er waren heel weinig passagiers en ik heb wat kunnen slapen, lang uitgestrekt op 2 zetels. En dat voor de prijs van 1 ticket ! Hehe ! :-)
Het was 6 uur in de morgen toen het vliegtuig landde in Jayapura. Ondertussen hadden wij wel al 2 maal ons splinternieuw horloge een uur vooruit moeten draaien. De tijd is op Papua dus 2 uur later dan in Jakarta (en 7 uur later als bij jullie).
Het uitzicht tijdens de landing was subliem ! Papua, here we come !
Een jonge vreemde gast spreekt me aan op de luchthaven, schooit sigaretten, kortom valt mij lastig. Ik maak hem duidelijk dat ik hem niet moet.
Ik ga op zoek naar een hotelletje en die vreemde pipo blijft me volgen. Wanneer ik 2 minuten stilsta, staat hij ook stil. Ga ik naar de ene kant van de weg, dan volgt hij. Steek ik de weg over, dan volgt hij mij.... Pfff, khad goesting om hem es in het Westvlaams mijn gedacht te zeggen, maar het feit dat hij mij toch niet zou verstaan, en (in mindere mate hehe) het gedacht dat diene gast wel eens een hele groep maten zou kunnen hebben, weerhielden mij ervan :-).
Ik vind een hotelletje en check in. Blijft diene gast mij zeker niet volgen tot in de receptie ! Ik vertel aan de man aan de receptie dat ik constant gestalkt wordt door diene pipo. Zij stellen mij gerust, iedereen kent die gast. Hij is gek maar hij is niet gevaarlijk, hehe. Ik ken er zo ook enkele in Langemark en omstreken...
Ik slaap een paar uurtjes. Plost geklop op de kamerdeur : de man van de receptie komt me vertellen dat de crazy man vertrokken is en de kust veilig is. Tegen de middag ga ik op stap om een en ander te regelen, hier in Sentani / Jayapura. Sentani is eigenlijk de naam van het stadje waar de luchthaven(tje) van Jayapura ligt. Als men het over Jayapura heeft, bedoelt men ofwel het stadje Jayapura zelf of het groter gebied, met inbegrip van Sentani.
Die namiddag regel ik mijn surat jalan (vergunning om in Papua te mogen rondtrekken) op het politiekantoor, ik boek een vlucht heen en terug naar Wamena in de Baliem-vallei en via Mister Gantang, die een trekking-bureautje heeft in Jayapura, regel ik een trekking in de Baliem-vallei. Het is hetzelfde kantoor dat de weinige buitenlandse georganiseerde reizen hier in Papua regelt. Het wordt niet niks : een zware tocht met een gids, een kok en drie dragers (voor mijn bagage, voor het eet- en kookgerief, enz). Alles zal moeten worden meegezeuld, want onderweg is niets te vinden.
Ik verplaats mij te voet, met een public taxi, en vooral met brommertjes van mensen aan wie ik vraag of ze mij hier of daar willen brengen (gebarentaal).
’s Avonds eet ik in een klein maar fijn restaurantje garnalen in sweet and sour sauce, njammie !
Ik heb last van nogal wat muggenbeten maar kheb natuurlijk mijne tijgerbalsem hehe!
DAG 7 : ZATERDAG 3 MEI
Ik arriveer rond 10.30 in de voormiddag opnieuw in het luchthaventje van Sentani / Jayapura en rond 12.00 u vertrekt mijn vliegertje (Trigana Air, vnl cargo-maatschappij) naar Wamena. Een uurtje later landen wij in Wamena. De “vlieghaven” van Wamena blijkt in werkelijkheid niets meer dan een barak te zijn. Een cultuurschok overmant mij.
De Baliemvallei werd pas in 1938 ontdekt. Deze vallei heeft een lengte van 45 km en wordt doorsneden door de Baliem-rivier.
De bewoners, Dani en Lani-volken, leven er nog steeds in het stenen tijdperk. Hun dorpjes zijn ommuurde gehelen, waarin zich een kookhut, een mannen- en een vrouwenhuis en een varkensstal bevinden. Mannen lopen, op een peniskoker na, veelal naakt en de vrouwen dragen slechts een grasrokje en een gehaakt boodschappennet op de rug.
Omringd door bergen met steile wanden, smalle ruggen en diepe dalen, vormt de Baliem-vallei een moeilijk toegankelijk gebied. Er zijn in de vallei slechts wegen nabij Wamena. Kortom, één van ’s werelds minst ontdekte gebieden en als het ware afgesloten van de rest van de wereld.
De toegangspoort tot de Baliem-vallei is dus het stadje WAMENA, dat enkel bereikbaar is per vliegtuig vanuit de hoofdstad Jayapura.
Ik laat mijn “permit” afstempelen in het politiekantoortje en zoek en vind een eenvoudig hotelletje. Ik doe wat inkopen voor tijdens de trekking (WC-papier, vochtige doekjes, snoep en sigaretten om uit te delen), ontdubbel mijn bagage om de dragers niet al te veel te belasten (wat ik niet nodig heb zal ik in het hotelletje laten), en wandel wat rond in het stadje.
Op de markt van Wamena een mengeling van authentieke Papua’s met peniskoker en de “moderne” Dani’s met T-shirt. Op boeiende wijze lopen hier de oorspronkelijke traditionele cultuur en moderne vooruitgang door elkaar. Dani’s, Lani’s en Yali’s uit de hele streek komen naar Wamena om hier hun kleurige waren te verkopen, die ze voor zich uitstallen op de grond. Iedereen kijkt me aan. Toeristen zijn hier duidelijk een zeldzaam verschijnsel. Zij bezien mij als dé attractie terwijl ik nu just het omgekeerde dacht :-).
Naar het schijnt zouden hier jaarlijks nog maar enkele honderden toeristen komen. Ik heb er in elk geval nog geen gezien...
In de Baliem-vallei ga je je niet bezatten : de hele vallei is drooggelegd door de Indonesiërs. Alcohol er is verboden. Het schijnt dat Papua’s niet goed tegen drank kunnen en er zelfs agressief van worden. Ik heb hen dus niet laten proeven van het bottelke whiskey dat ik bij mij had (gekocht in Jakarta) ! :-)
Hoe vreemd ook, maar zelfs hier in Wamena is er een internetshopke ! Ik kon ff chatten met Sonneke (wat mijn dag goed en mijn hartje blij maakte). Daarna (rond 21 u) zocht ik in het pikdonker (hier geen straatverlichting) een restaurantje. De enkele restaurantjes die er waren, waren natuurlijk al gesloten verdomme. Dan maar terug naar mijn hotelletje. Dat was verdomme ook al gesloten en ik heb zeker 5 minuten op de deur moeten bonken en roepen vooraleer iemand kwam opendoen.
Hier duidelijk geen Saturday night fever dus hehe.
Ik heb mijn honger dan maar gestild met een deel van de snoepjes die ik had gekocht hehe.
Het valt op dat alles hier dubbel zo duur is als in de rest van Indonesie. De reden is dat alles, van het eerste tot het laatste, per schip moet worden aangevoerd naar de haven van Jayapura, dan met trucks van de haven naar de luchthaven van Sentani en dan met het vliegtuig tot hier in Wamena.
DAG 8 : ZONDAG 4 MEI
Ik hoop dat de bloemiste niet vergeten is om de bloemen die ik voor vandaag voor mijn liefste Sonneke had besteld, thuis af te leveren, hehe. En ik hoop dat mijn schat aangenaam verrast was en ze mooi vond ?
Vandaag start een 6-daagse trekking doorheen de Baliem vallei. Ik heb dit geregeld in Jayapura. De bedoeling is om 5 volle dagen te trekken doorheen de Zuid-Baliemvallei en daarna nog 1 dag in de Noord-Baliemvallei.
Trekkingen zijn de manier bij uitstek om in contact te komen met de Dani-cultuur en de mooie omringende bergen die alleen te voet bereikbaar zijn. Die bestemmingen die alleen lopend kunnen bereikt worden geven een bijzonder gevoel van `ontdekken`.
In de Zuid-Baliemvallei zijn de mensen nog sterker verbonden met de oude gebruiken dan in de Noord-Baliemvallei. De bergen zijn er hoger en moeilijker begaanbaar. Door de ontoegankelijkheid kom je in dorpjes waar de tijd echt lijkt stil te staan.
Ik had keuze in verschillende trekkings : easy, moderate of challenging. Ik heb maar voor het ergste gekozen, ge weet hoe dak ben hehe.
Ik kan bladzijden vullen met het relaas van deze trektocht maar verwijs naar de foto’s die veel zullen duidelijk maken.
Pas nu, na de trekking, besef ik dat het inderdaad nogal een uitdaging is geweest. Nu ook begrijp ik iets beter waarom op de site van Sawadee – reizen, 1 van de weinige reisorganisaties die georganiseerde trips naar Papua voor kleine groepjes regelen, staat wat volgt mbt dit gebied :
“ Voor deze reis heb je absoluut een goede conditie en een avontuurlijke, flexibele instelling nodig. De trektochten zijn stevig; een goede wandelconditie is zeer belangrijk. Daarbij geldt dat de tochten na regenval extra zwaar kunnen zijn. We lopen per dag ca. vier tot zes uur, door soms heuvelachtig, soms bergachtig terrein. Soms moet je een stuk langs afgronden dus je moet geen hoogtevrees hebben. De paden kunnen smal en modderig zijn. Er gaan dragers mee voor de bagage en zelf draag je alleen je dagrugzakje waar je fles water, een fototoestel en een trui inzitten. De eerste trek in het noorden van de Baliemvallei is redelijk gemakkelijk lopen. In het zuiden moet je rekening houden met enkele klimtochten tegen de heuvels omhoog, maar het schitterende landschap maakt alles goed! Je moet een sportieve avonturier zijn die niet opziet tegen ongemakken, binnenlandse vluchten die later vertrekken dan aangegeven, primitieve slaapgelegenheden en je niet gauw ergeren aan anderen. Een positieve instelling is dus zeker belangrijk! Mocht je twijfelen over mogelijke deelname, neem dan contact met ons op. ”
Om 9 u werd ik door een gammel vehikeltje met daarin mijn gids, kok en 3 porters (dragers) opgehaald aan mijn hotelletje in Wamena. We deden op de markt de nodige inkopen voor onderweg en reden een uurtje tot waar de weg ophield en waar onze trekking te voet effectief begon. De eerste kilometers gingen vlot en waren vlak. In Kurima werd mijn permit afgestempeld door de politie en vandaar ging het verder te voet naar het dorpje Kilise. Bepaalde stukken waren steil maar over het algemeen was dit traject makkelijk te doen.
In Kilise zag ik de eerste westerlingen op Papua : een Hollands koppeltje dat al 5 maand aan het reizen was en hier een kortere makkelijker trekking aan het doen was. Het werd een leuke avond bij kaarslicht waarbij tal van reiservaringen wederzijds werden uitgewisseld.
Ik sliep in een hut, heel basic maar wel heel netjes. Veel heb ik niet geslapen, want ik had last van buikkrampen hehe. Van het eten ? Het moet al over 4 u in the night zijn geweest eer ik in slaap ben gevallen.
DAG 9 : MAANDAG 5 MEI
Eerst en vooral een heel gelukkige 42ste verjaardag gewenst aan mijn lieve broer Ge(e)rt ! We drinken er wel een op bij thuiskomst he ! Ik ben zeker dat jij je hier ook zou amuseren, my friend ! Het ga je goed, lieveling !
Vandaag gaat de trektocht van Kilise over Ibiroma naar Wamarek.
Ontbijt samen met het Hollands koppeltje. Terwijl zij kunnen genieten van brood met gelei, fruit, enz, moest ik het stellen met droge koekjes en een gekookt ei, hehe. Het is duidelijk dat zij een trekking van een hoogstaander niveau hadden geregeld. Hun eten was duidelijk beter en ook hun gids sprak beter Engels.
Reeds vanaf de 2de dag zijn we hier onze kok(kin) verloren : de enige dame van het gezelschap had tijdens de vorige nacht een aanval van malaria gehad en moest vanuit Kilise terug naar Wamena.
Ik nam afscheid van het Hollands koppel en vertrok met de gids en de drie dragers.
Het eerste deel van de tocht was te doen en bracht ons naar het hoogste punt van de trektocht, nl 1.800 meter. Een steile klimtocht langs een flinke afgrond werd beloond met een spectaculair uitzicht over een rotskloof en de witschuimende Baliemrivier.
Het 2de deel van de dag was wegens het moeilijk begaanbare terrein veel zwaarder. Steile afdalingen, riviertjes oversteken via boomstammetjes, enz. De paadjes zijn vaak smal (30 cm) en modderig en lopen hier en daar langs een begroeide afgrond, dus af en toe een toegestoken hand van een drager was heel welkom ! De smalle richels langs de bergwand waren vaak niet breder dan voor 1 voet. Het was echt stap voor stap uitkijken want een klein foutje kon grote gevolgen hebben (de ravijnen waren diep, hehe).
In Wamarek, een dorpje met een 30-tal hutten, kon ik slapen in het huis van de schoolmeester (teacher). Heel basic maar opnieuw redelijk proper. En jiehaaa, deze keer geen kaars nodig, want de pientere schoolmeester had een lamp aan een batterij gekoppeld en kon op die manier voor wat licht zorgen (vanaf 18h is het hier donker). Ik weet begot niet waarom men die man de “teacher” noemde, want hij had blijkbaar niets te doen en een schooltje zag ik al evenmin. Het is dus blijkbaar niet alleen in Belgie dat de schoolmeesters en meesteressen niets te doen hebben, hehe.
Het was vandaag warm geweest ! De hoogtezon was verraderlijk en daarom wandelde ik gedurende de warmste uren van de dag steeds met T-shirt met lange mouwen, en met T-shirt over het hoofd om oren en nek te beschermen.
Tijdens het afdalen deden mijn knieen serieus pijn (yep, Pietje, ik heb nog altijd hetzelfde prob als tijdens onze fietstocht in Griekenland !). Maar ik was blijkbaar niet alleen : tijdens de tocht kwamen we een peniskoker tegen die ook pijn had aan de knie. Ik heb hem een Dafalganneke gegeven, en ie was zot-content :-)
`s Avonds heb ik mijn voeten moeten verzorgen en 2 blaren openprikken. De tocht was echt wel belastend geweest voor de voeten.
De teacher gaf ons een ganse zak "oranges", in feite heel zure mandarijntjes met heerlijk sap. Gastvrij zijn ze hier wel ! Ik heb gedurende de ganse tocht genoten van die mandarijnen en van de lekkere bananen die de dragers mee hadden.
In de late namiddag heeft het water gegoten en dit tot een stuk in de nacht. Het weer was eigenlijk elke dag identiek : mistig `s morgens, daarna kwam de zon erdoor en kon het echt heet worden, en vanaf de latere namiddag begon het te regenen. `s Nachts dan koelde het af en kon ik mijn warme slaapzak goed gebruiken !
Tegen 20 h ben ik al gaan slapen. Wat moet een mens meer doen in the middle of nowhere? Ik was trouwens moe en versleten.
DAG 10 : DINSDAG 6 MEI
Het afscheid van de teacher en zijn familie was hartelijk. Hij wilde dolgraag dat wij nog enkele foto`s namen met de ganse familie en wou dat ik zijn gastenboek tekende. Ik was gast nr 32 sedert begin 2005.
Vandaag zou de zwaarste dag worden, van Wamarek naar Wesagalep, 8 uur stappen. Eerst ging het heel steil naar beneden naar de Baliem rivier, waar we de wankele hangbrug over moesten. Deze bestond uit niet veel meer dan koorden, verrotte planken en stalen kabels. Het was blijkbaar de moeilijkste en gevaarlijkste van de ganse vallei. Er was nogal wat wind en dit maakte het dubbel spannend, want de brug wiebelde heel serieus. Er mocht telkens maar een persoon de brug oversteken, ik mocht de hulp van de porters dus wel vergeten. De planken waren op vele plaatsen verdwenen of verrot, zodat men heel traag, stapje voor stapje, moest oversteken terwijl men zijn voeten in het midden op de stalen kabel zet, terwijl men zich zoveel mogelijk optrok aan de kabels aan de zijkant om het gewicht op de brug tot het minimum te beperken. Stappen op de planken zelf was uit den boze wegens het te grote gevaar er door te zakken. Enfin, dit waren dus 10 lange minuten bibberen... :-)
Daarna ging het voor de rest van de dag heel steil omhoog tot het dorpje Wesagalep waar ik kon overnachten in het plaatselijk schooltje. Ik kon er me zelfs lekker wassen aan een nabij gelegen watervalletje (de enige keer tijdens de ganse tocht). Onderweg hebben de gids en porters nog bij een heerlijke waterval een lunch bereid waarvan ik wel kon genieten (BBQ).
Het was echt afzien geweest vandaag, maar ik was verdomme content dat ik het gehaald had.
DAG 11 : WOENSDAG 7 MEI
Vandaag trekken we verder, bergop en bergaf, van Wesagalep naar Wuserem.
Ik sta op met erge keelpijn (vermoedelijk ten gevolge van afwisselend warm en koud, vochtige ondergrond om te slapen, nat geregend worden, `s morgens opnieuw in vochtige kleren moeten kruipen...). Ieder spiertje doet pijn en mijn rug is gekraakt van telkens te moeten slapen op een te dun matje. Maar kop op, er zijn ergere dingen in het leven... !
Het eerste deel van de dag was loodzwaar. Het was snikheet, het ging constant heel steil op en af, de smalle richels waren modderig en heel glibberig. Het 2de deel van de dag was makkelijker, maar toen was het de regen die het lastig maakte.
We hebben uiteindelijk niet in Wuserem geslapen, maar in een dorpje iets verderop, waar 1 van de porters woonde. De accommodatie was heel heel basic maar we werden vriendelijk ontvangen. De dochter des huizes lag ook al doodziek met malaria te bed (allee, op de grond, tussen het stro, want bedden kennen ze hier niet...).
Opnieuw ben ik vroeg gaan slapen. Alhoewel, van slapen is niet zo heel veel in huis gekomen want de ganse nacht hebben muizen mij alert gehouden.... :-).
DAG 12 : DONDERDAG 8 MEI
Ik sta mottig op. Mijn keel doet nog meer pijn. Ik moet hoesten. Ik ben moe. Mijn lichaam doet overal pijn. Maar ik heb geluk : de laatste dag van deze trekking in de Zuid-Baliemvallei, van Wuserem terug naar Kurima, is opnieuw makkelijk. Geleidelijk op en af, en zelfs af en toe vlak. Op goed te begane paden. In de namiddag arriveren wij in Kurima, waar wij opnieuw met een public bemo (camionetje) naar Wamena terug keren.
Het is al vroege avond wanneer ik arriveer in het hotelletje in Wamena. Terug in de bewoonde wereld. Terug electriciteit. Terug WC`s. Ik geniet van een zalige douche in mijn kamer. Ik laat in het hotelletje mijn stinkende vuile kleren van de afgelopen dagen wassen. Ik poets mijn tanden en ik scheer mijn baard van 5 dagen. Wat kan men soms genieten van eenvoudige zaken hehe !
`s Avonds ga ik vlug nog es de mail checken in het internetshopke en plaats ik de foto`s van de afgelopen week online. Ik geniet van een heerlijk avondmaal en ga rond 22h slapen in een echt bed, hehe :-). De afgelopen dagen waren fantastisch geweest !!!
Vwala, tot hier het relaas tot en met de trekking in de Zuid-Baliemvallei. Geniet van de fotokes he ! Ik ga hier direct een nieuw artikeltje schrijven over de tocht naar de Noord-Baliemvallei, maar kga eerst een luchtje scheppen buiten. See you !
JM
Hoihoi, liefste Sonneke, lieve Guilio, Lobke en Wietske,
Beste vriendjes en vriendinnetjes all together,
Hier ben ik al terug se ! Het is hier nog altijd zaterdag 10 mei, in de namiddag en ik ben nog altijd in Wamena. Ik heb zopas de fotokes van gisteren geplaatst en ik hoop dat jullie er van genieten.
Hier nog het relaas van die fantastische dag gisteren.
DAG 13 : VRIJDAG 9 MEI
Vandaag staat de Noord-Baliemvallei op het programma, en meer bepaald het JIWIKA-district.
In dit disctrict is het heuvelachtig, maar naarmate men oostelijker trekt wordt het landschap een ondoordringbare jungle.
Na een heerlijke "normale" nacht, genoten van het ontbijt en tegen 8.30 vertrek ik samen met de gids met opnieuw een gammel vehikel richting Jiwika, waar we een half uur later arriveren. De keelpijn is zo goed als over, ik voel me terug opperbest.
We maken een wandeling langs de oevers van de rivier en maken er kennis met een deel van een Papua familie. Een Papua stamhoofd met een reusachtige koker op zijn penis en pijl en boog in de hand stelt fier zijn vrouwen voor, allen nog jonge vrouwen, naakt op een rieten rokje na.
De koker is er in alle maten en vormen en is van een langwerpige kalebas, ongeveer 30 à 40 cm lang. In de kalebas steekt men niet alleen de penis maar ook geld. De koker wordt over de penis geschoven tot tegen de teelballen en vast gehouden door twee koordjes, eentje rond het middel en het andere rond de teelballen. De koker staat dus altijd rechtop (de penis dus ook, haha).
Het dorpje Sumpaima ligt verscholen tussen de bomen. Rondom de hutten is een houten omheining geplaatst. De ingang is geen deur maar een gat in het bovenste deel van de omheining, afgedekt met riet. Je hebt de mannenhutten en de vrouwenhutten. Pipi en kaka (excuseer mij mijn woordkeuze) gebeurt tussen de bomen.
Het dorpshoofd laat ons een 250 jaar oude gerookte mummie van een dorpshoofd zien. Een versteende man die met opgetrokken benen en met peniskoker in eeuwige slaap was gevallen. Invloedrijke mannen, zoals oorlogsleiders, werden na hun dood niet op de gebruikelijke wijze gecremeerd. Hun lijken werden gedroogd en in het mannenhuis bewaard, als bemiddelaar met het bovennatuurlijke, ter verkrijging van gezondheid, overvloedige oogst, vrouwen, varkens en overwinningen.
Kinderen lopen rond met een grote groene snottebel aan hun neus, wat wijst op vitaminegebrek. In het dorp zie ik dat vele vrouwen vingerkootjes missen. Telkens een familielid sterft wordt er met een platte steen door de man een kootje afgeplet. Na de tien vingers komen de tenen.
In de verte een hoge paal, en bovenop die paal een man. Bij het naderen van die paal worden we plots omgeven door wild roepende Dani’s in oorlogskleuren en speer in de hand die de oorlogsdans uitvoeren. Elke man is ingesmeerd met wit vet (bescherming tegen de zon), draagt een wit been dwars door zijn neus, een beschermingsamulet (gedroogde paradijsvogel) en bontgekleurde veren in het haar.
Op de paal houdt men de omgeving in het oog voor vijandige stammen.
En dan in het dorpje zelf de "pig party` ! Sommigen onder jullie weten wat dit inhoudt als ik er es eentje organiseer (:-)), maar dit hier was van een geheel ander kaliber ! Zie de fotokes he !
De varkensslachting is een groot feest. Het varken wordt opgejaagd, vastgegrepen en demonstratief voor gehouden aan het opperhoofd. Deze plant met veel ceremonie een pijl in het hart. Het varken bloedt dood na een hels geschreeuw en gegil.
Ondertussen worden er al grote stenen opgewarmd in een vuur. Het vuur wordt aangemaakt door het wrijven van een liaan over een stok tussen de tenen. Staart en oren van het varken worden afgesneden, in een palmblad gerold en bewaard in de mannenhut. Hoe meer oren en staarten, hoe machtiger de stam.
Ondertussen worden de haren van het varken weggeschroeid en wordt het beest opengesneden met een puntige bamboestok.
De stenen uit de uitgebrande brandstapel worden door de mannen met stokken naar de graskuil gedragen waarbij de vrouwen ze weer met een laag gras bedekken waarna er zoete aardappels, kool, weer lagen stenen op komen en op de top het varken. Dit wordt bedekt met theebladeren, bananenbladeren en helemaal ingepakt als oven waarna het ruim een uur kan garen.
Na ongeveer een uur wordt de oven uitgepakt, iedereen verdeelt zich in groepen en voor iedere groep wordt eten uit de oven neergelegd.
Ik word uitgenodigd om mee te eten maar sla dit vriendelijk af... De gids raadt het mij ook af, zeker voor wat betreft het vlees, aangezien deze varkens ziektes en wormen met zich mee kunnen dragen.
Ik ben verheugd dit bijzonder ritueel meegemaakt te hebben, waarbij ik getuige was van hoe ver dit afstaat van de westerse cultuur.
Wat de Dani-vrouwen betreft, die hebben het niet gemakkelijk. De mannenmaatschappij beschouwt de vrouw als bezit met een marktwaarde. Men koopt vrouwen met varkens en roepies. Stamhoofden hebben meerdere vrouwen.
In Wamena vragen ze voor alles veel geld, zo ook voor een vrouw : een vrouw koop je voor één maand en kost rond de 6 mio roepies (een slordige 500 euro). Ik heb er gelijk 3 besteld :-).
Na de pig party maken de gids en ikzelf nog een wandeling in de buurt en in de late namiddag arriveren wij terug in Wamena. Mijn 6-daags Dani-programma zit er op. Ik neem afscheid van de gids en ga terug naar mijn hotelletje.
Vwala se, tot daar de belevenissen tot en met gisteren.
De 5 dagen in de Zuid-Baliemvallei en die ene dag in de Noord-Baliemvallei waren heel zeker een once-in-a-lifetime-experience waaraan ik de beste herinneringen zal blijven hebben ! Ik heb afgezien, heel zeker. Ik had voldoende te eten maar het was weinig gevarieerd en heel eenvoudig (fruit en rijst). Een groter probleem was het gebrek aan drinkwater. De dragers konden onmogelijk liters water meezeulen, dus moest ik het stellen met per dag twee halve-liter-flesjes gekookt lauw water. Niet fris, slechte smaak.
`s Avonds was er niets te beleven in de dorpjes waar we verbleven en ging ik dan maar telkens vroeg slapen. Mijn MP3-playerke was mijn beste vriend. En het was telkens weer het moment om in gedachten heel dicht bij Sonneke en de kindjes te zijn.
Maar tegenover alle ongemakken staan die fantastische panorama`s, die vreemde Dani-cultuur, die vriendelijke mensen, enz enz, die mij steeds bij zullen blijven. Ik ben blij dat ik dit gedaan heb. Ik ben blij dat ik het gehaald heb !
DAG 14 : ZATERDAG 10 MEI
Vandaag dus he ! Mijn tripke zit er voor de helft op, snif snif.
Eerst en vooral een gelukkige verjaardag aan mijn schoonzusje Nancy, de lieve madam van mijn broer Jan (en mede-uitbaatster van sauna-center Jana in Bikschote - www.saunacenterjana.be - ; wat gratis publiciteit moet kunnen he ! :-) )
Zoals gezegd heb ik vandaag een snipperdag ingelast om wat te bekomen van de afgelopen week, om deze blog aan te vullen met woord en beeld en om te genieten van de rustiger sfeer hier in Wamena.
Morgen vlieg ik terug naar Sentani / Jayapura waar ik hoop nog wat te kunnen genieten van de prachtige natuur, en nog een paar dagen later vlieg ik naar het eiland Biak. Blijf hier volgen en je verneemt er alles over !
Ha, nog dit : morgen zondag zijn we Pinksteren en moederkesdag. Nu al, wat voortijdig, een knuffel aan alle moederkes en een dikke kus aan Sonneke en aan mijn eigen lieve mama !
Ik heb opnieuw genoten van jullie commentaar op de blog, en zou zo zeggen : doe maar lekker voort !
C U soon, my dear !
Jean-Marie
Heylabatjes, lieve Sonja, beste kids, hoi allemaal,
Hier nog es wa nieuws uit Papua se.
We zijn thans vrijdag 16 mei in de namiddag en ik zit in Biak city (hoofdstadje van het gelijknamige eiland BIAK – ong. 2.000 km2 -).
Ik heb daarstraks de fotokes van de laatste week geplaatst. Ik heb mij vree moeten beperken en selecteren, want ik kan hier op dit blogje maar 300 foto’s plaatsen. Ik kan nu nog maar een 20tal fotokes plaatsen... Desnoods ga ik er een deel van deze die er nu op staan, moeten wissen....
Hier op Biak heb ik een gans ander Papua leren kennen. Volop tropische sfeer en een wondermooie natuur. Biak, dat is : mangroves, lagunes, uitgestrekte bossen, ontelbare paradijselijke eilanden omgeven door onaangetaste koraalriffen. De cultuur is niet te vergelijken met de Baliem-vallei. Biak staat ook bekend om zijn houtsnijkunst. Biak was ook de plaats waar vele verschrikkelijke gevechten plaats hadden tijdens W.O. II tussen de Geallieerden en de Jappen.
Maar eerst nog ff terugkeren naar verleden week he. Het laatste verslagje dateert van zaterdag 10 mei, uit Wamena (Baliem-vallei) en dit is wat ondergetekende ondertussen meemaakte se :
DAG 15 : ZONDAG 11 MEI
Moederkesdag ! Ik hoop dat alle moederkes tevreden waren met de kadokes die ze kregen ?
Mijn laatste dag in Wamena. Ik ontmoet in de voormiddag een jonge Mexicaan. We hebben samen enkele aangename uren en ik word gelijk uitgenodigd om, als ik ooit es weer in Mexico ben, bij hem te logeren.
Op de middag had ik mijn vlucht van Wamena terug naar Sentani / Jayapura. Tijdens de vlucht opnieuw een fantastisch zicht op de woeste ondoordringbare jungle van het binnenland van Papua.
Je gelooft het of je gelooft het niet, maar op de luchthaven van Sentani staat de crazy man van de vorige keer opnieuw ! Ik tracht die pipo zoveel mogelijk te ontwijken en het lukt. Hij heeft mij niet gezien....
Ik wandel met pak en zak opnieuw naar het Ratna hotel, waar ik de vorige keer verbleef. Ik krijg een kamer toegewezen en wil mij wat verfrissen. Ik merk dat de kraan van de lavabo in het badkamertje lekt. Dan maar met wat meer force trachten toe te draaien he... Oeps, daar heb ik die fucking kraan in mijn handen, hehe... Ikke heb mij natuurlijk van de domme gebaard en aan de receptie gezegd dat ik een andere kamer wilde omdat de kraan kapot was. Het lieve meiske geloofde mij natuurlijk en ik kreeg een andere kamer, hehe.
In de latere namiddag ben ik met public transport (3 x overstappen verdorie) van Sentani naar Jayapura stad geweest (40 km verder). Ik heb er het stadje wat verkend, het haventje bezocht, en in een internetshopke kunnen chatten met mijn schatteke Sonja en de kids (die bij hunne mama waren om moederkesdag te vieren).
Ik had het uur wat uit het oog verloren (niettegenstaande mijn splinternieuwe feilloos werkende horloge, hehe) en toen ik om 21h aanstalten maakte om naar Sentani terug te keren, bleek dat er geen bussen meer reden zo laat...
Een Indonesische student, die wat Engels sprak, vroeg mij waar ik heen moest en was bereid mij naar Sentani terug te voeren met zijn brommerke. OK, als da geen lief voorstel was he. Probleem : dat brommerke reed max 30 km/u, en ik heb dus anderhalf uur langsachter gezeten op een brommerke waar niet eens voetsteuntjes aan waren... Leuk is anders...
Maar allee, kwas wel gekraakt maar toch content nog in mijn hotelleke geraakt te zijn !
Mijn avondmaal werd koekjes en water, hehe !
Het klikte met dat studentje blijkbaar en we spraken die avond nog af dat hij de volgende dag om 9h ’s morgens mij zou komen oppikken aan mijn hotel om samen de streek rond Sentani te verkennen.
DAG 16 : MAANDAG 12 MEI
Om 6 uur in the morning (!!) geklop op mijn kamerdeur. Daar stond een pipo die zei dat hij een vriend was van de gids waarmee ik de trekking had gedaan in de Baliem vallei en die zei dat hij met mij wel wou de streek van Sentani verkennen. OMG (oh my God) ! Ik heb die gast es gevraagd of ie altijd mensen om 6u ’s morgens wakkeer maakt.... Ik herinnerde mij plots dat de gids in Wamena idd had gezegd dat hij iemand kende in Sentani die mij wel de streek wou laten zien, maar ik was daar niet verder op ingegaan. Enfin, ik heb diene gast vriendelijk maar kordaat wandelen gestuurd, hehe.
Stipt om 9.00 was mijn studentje daar se met zijn brommerke. We hebben samen de ganse dag de streek van Sentani verkend, met onder andere de top van de Ifar-berg (2.160 m hoog – militair gebied) met machtig zicht op Sentani en het Meer, en het Sentani meer zelf (100 km2) met zijn eilandjes en zijn vele kleine vissers-paaldorpjes.
Het meer hebben wij per motorbootje gedaan (gewoon de eerste de beste gast bij het meer met een bootje vragen of ie ons wat wil rondvaren).
DAG 17 : DINSDAG 13 MEI
Om 7.00 in the morning opnieuw geklop op mijn kamerdeur. Ik was mij al aan het voorbereiden op wat ik ging zeggen aan diene lul die mij ook gisteren wakker gemaakt had, toen bleek dat het het lieftallige meisje van de receptie was. Ze vroeg of ze een beetje bij mij mocht slapen.....
LOL, jong ! Denk je nu echt dat een receptie-girl tijdens haar shift bij de gasten mag slapen ??!!
Zij kwam mij gewoon laten weten dat mijn geplande namiddagvlucht met Merpati van Sentani/Jayapura naar het eiland Biak gecancelled was en ik de voormiddagvlucht ging moeten nemen. Lief toch van haar he ?!
Lap, opnieuw niet es lekker lang kunnen uitslapen verdomme. Khad weer nog net tijd genoeg om mijn spullen te pakken, vlug te ontbijten en daarna naar de luchthaven
De vlucht zelf was heel mooi (ongeveer een uur) met schitterend zicht op de vele eilandjes en het omringende turkooizen water.
Ik verblijf hier op het eiland Biak in het enige wat ontwikkeld stadje, eveneens Biak genaamd, in het Arumbai Hotel (750 bef/nacht), het enige hotelletje op het ganse eiland met een zwembadje. Wat luxe mag wel es he !?
Ik heb voor de rest van de dag het stadje wat verkend. Ook hier ben ik opnieuw de enige westerling. Niet 1 andere toerist te bespeuren. Iedereen roept naar mij “hello mister’. Als je dan zegt : “hi, what is your problem ?”, dan blijft het plots stil, hehe.... Om maar te zeggen dat ze niet meer dan 2 woorden Engels begrijpen, hehe.
Uitzonderingen bevestigen de regel en ik heb in een restaurantje ’s avonds kennis gemaakt met een Papua die wel wat Engels sprak en die Englisch teacher was in een plaatselijk schooltje (en dan spreek je best wat Engels, me dunkt – hehe -).
Die vertelde mij dat in Biak stad niet veel te beleven valt, maar dat er in de omgeving wel leuke plaatsen zijn. Probleem is dat er niets voor toeristen geregeld is (geen excursies, geen deftige bussen, geen georganiseerde trips naar de eilanden enz) en men dus “zijne plan moet trekken”.
De barmhartige Samaritaan was wel bereid mij de volgende dag met zijne auto een deel van het eiland te laten zien (mits ik van mijn kant bereid was hem hiervoor royaal te vergoeden, natuurlijk – het zou geen schoolmeester wezen, hehe).
DAG 18 : WOENSDAG 14 MEI
Het werd een toffe dag met de teacher, waarbij we heel wat gezien hebben. Onder andere de Japanese Cave (een immense grot - gedurende wereldoorlog 2 leefden hier duizenden Japanse soldaten ; zelfde grot werd voor 3.000 tot 5.000 Jappen hun graf, gedood door Amerikaanse bommen.) Nu tref je er enkel nog vleermuizen...
Verder enkele vissersdorpjes en mooie stranden. Ten slotte een vogel- en orchideeenpark waar ik vermoedelijk nooit meer van dichterbij de prachtige paradijsvogel (bird of paradise) zal kunnen bezien.
In de late namiddag heb ik wat gezwommen in het zwembadje bij mijn hotelletje en es gaan zien naar het schooltje van de English teacher, waar ik ook es schoolmeestertje mocht spelen se, hehe.
Op de vismarkt van Biak stad ben ik op zoek gegaan naar een visser die bereid was mij de volgende dag met zijn motorboot naar de Padaido eilandjes te varen.
DAG 19 : DONDERDAG 15 MEI
Island Hopping in de Padaido - eilanden vandaag.
De Padaido - eilanden zijn een groep van 36 prachtige eilandjes, waarvan minder als de helft bewoond.
Wondermooie verlaten witte stranden. Heerlijk zwemmen en snorkelen. Mooie koralen en felgekleurde vissen gezien. Het werd een heerlijke dag ! Met dank aan de visser die bereid was mij rond te varen !
DAG 20 : VRIJDAG 16 MEI
En vwala, hier zit ik dan se.
Ik ben deze morgen maar rond 11.00 uit bed gekropen.
Uw dienaar zit zich hier uit te sloven om de blog te voorzien van fotokes en tekst en zal daarna nog wat genieten van het zwembadje bij het hotelleke. Dolce farniente dus vandaag !
Morgen is mijn laatste dag Biak. Misschien net een dag te veel, want heel veel is hier niet te beleven (tenzij je dus vervoer hebt of op iemand een beroep kunt doen). Mogelijks vind ik iemand die mij zijn brommerke voor een dag wil uitlenen ? Gelukkig is er een internetshopke (niet voor de toeristen, wel voor de plaatselijke studentjes die hier hun huiswerk komen maken) !
In elk geval : overmorgen zaterdagmiddag heb ik mijn vlucht(en) terug naar Jakarta. Mijn tripke begint in te korten, snif snif......
Allee, kga er nu uit se. Nog wat genieten van het heerlijke weertje buiten en van mijn swimming pool. Biak ligt zowat op de evenaar, dus altijd hot and humid !
Ciaooooooooooo !!!
XXXXXX
Jean-Marie
Hoihoi, liefste Sonja, lieve Guilio, Lobke en Wietske, en beste vriendjes en vriendinnetjes,
Het is hier nu vrijdag 23 mei, in de vooravond. Wedden dat diegene onder jullie die momenteel aan het werk zijn de uren aan het aftellen zijn om in weekend te kunnen gaan, hehe ? :-)
Ik zit opnieuw in Bangkok, in onze vertrouwde omgeving, om de laatste fotokes te plaatsen en het laatste verslagje aan mijn reisblogje toe te voegen. Ik heb daarstraks de fotokes toegevoegd : het zijn er niet veel, omdat ik mijn capaciteit bereikt heb. Bovendien heb ik sedert de vorige keer niet echt spectaculaire foto`s genomen, gezien ik voorheen al 1 of meerdere keren op de plaatsen was waar ik de laatste week ben gekomen. Ma ge kunt niet klagen he, ik heb in de eerste 3 weken serieus mijn best gedaan he ?!
Het laatste verslagje werd verstuurd vanuit Biak (eilandje behorend tot Papua, remember) op vrijdag 16 mei, precies een week geleden dus.
Sedertdien is eigenlijk niet veel speciaals meer gebeurd. De laatste week heb ik het nogal relaxed gedaan. Mocht ook wel na die zware weken Papua dacht ik....
Maar allee, hier toch een overzichtje se :
DAG 21 : ZATERDAG 17 MEI
Leven zoals God in Biak... : lekker lang slapen, enkele baantjes gezwommen in het zwembadje, heerlijke cakes gegeten in een klein bakkerijtje, een lokaal marktje bezocht (en een eerste kadoke voor Wietske gekocht hehe), een lange strandwandeling gemaakt, en wat gesurft (op het internet he, haha !).
DAG 22 : ZONDAG 18 MEI
Ik hoop dat de bloemiste opnieuw de bloemekes die ik als verrassing voor mijn liefste schat had besteld bij vertrek, keurig heeft thuis geleverd ?
Vandaag was een reisdag :
`s Morgens uitchecken, per taxi van mijn hotelletje naar het luchthaventje van Biak, en daarna 2 vlekkeloze vluchten om terug in Jakarta te geraken :
- een eerste vlucht van een 3 uur van Biak (Papua) naar Makkassar (op Sulawesi)
- een tweede vlucht van een 2,5 uur van Makkassar naar Jakarta (Java)
En dan een uurtje met de taxi van de luchthaven van Jakarta naar Jalan Jaksa, de backpackers-street bij uitstek, waar ik in het begin van mij tripke ook al was (remember ?), en waar ik in hetzelfde hotelletje als de vorige keer introk. Ondertussen heb ik mijn fonkelnieuw fantastisch uurwerk 2 uur moeten terugdraaien. Jakarta-time is dus 5 uur voor op jullie.
`s Avonds nog tot een stuk in de nacht heerlijk gechat en gecamd met mijn liefste Sonneke. In Jakarta (en ook in Pattaya, Bangkok enz) zijn bijna alle internetshopkes 24 op 24 open, en dat is wel leuk gezien het uurverschil met Belgie.
DAG 23 : MAANDAG 19 MEI
In de voormiddag heb ik in Jakarta een grote department store (winkelkompleks) bezocht. En natuurlijk enkele kadokes voor mijn 3 madammen thuis gekocht he. Op de fotokes hierbij vinden jullie een (klein) deel van de kadokes die ik voor de thuisblijvers heb gekocht (zowel in Jakarta als in Pattaya en Bangkok). Kwestie van hen nu al es te laten zien hoe ik mij voor hen uitgesloofd heb se !
Op de middag heb ik in een Mc Donalds gegeten en kmoet zeggen dat het enorm gesmaakt heeft (shame on me !). Twas een tijdje geleden dak nog es iets anders buiten rijst, noedels of kip had gegeten, hehe.
In de namiddag met de taxi opnieuw van Jalan Street naar de luchthaven van Jakarta voor de vlucht back to Bangkok (Thailand). Vlucht met Air Asia die prima verliep en ongeveer 4 uur duurde. Het was al over 22.00 local time toen ik in mijn vertrouwd hotel in Bangkok kon inchecken.
DAG 24 : DINSDAG 20 MEI
In de voormiddag : uitslapen en daarna kadokes gekocht die Wietske kan uitdelen aan de vriendjes in de kleuterklas en in de buitenschoolse kinderopvang wanneer ze straks haar 3de verjaardag viert. Tis es wat anders dan snoep he...
In de namiddag heb ik de bus genomen van Bangkok naar Pattaya (kleine 3 uur). Niet dat Pattaya nu direct mij aanspreekt hoor (het is er een veel te druk gedoe met ontelbare winkels, shoppingcentra, Duitse biergartens, sjieke hotels, horden tante Maria`s en nonkel Roberts, en de plaats bij uitstek in gans Thailand voor walgelijke sextoeristen. Vette Duitsers, Britten of Australiers die zich te goed (?) doen in de ontelbare massage-salons of gogo-bars. Het waren trouwens de eerste tante Maria`s en nonkel Roberts die ik zag sedert mijn vertrek zeg. Goed he ?! Kheb er dus weinig last van gehad, hehe.
Waarom ik dan wel naar Pattaya wou : awel, kzal het zeggen se Walter ! Wij waren er vorig jaar enkele dagen geweest met Wietske (voor kleine kinderen zijn er wel meerdere leuke bezienswaardigheden, dierenparken enz) en bij thuiskomst hadden Sonneke en ikzelf er spijt van dat we in een van de vele kunstateliers geen Rolling Stones - schilderij-karikatuur (olieverf op doek) hadden meegebracht. Deze schilderijen hebben wij nog nergens anders gezien, en dit was dus meteen de enige reden waarom ik naar Pattaya ben getrokken (jaja, ge moet het maar kunnen uitleggen he, haha !).
Ik heb er 2 nachten geslapen in een goedkoop maar leuk guesthouseke met zwembadje. Meer moest da nie zijn he ?!
`s Avonds heb ik genoten van een traditionele Thaise massage (jawel hoor, ook "gewone" massages kun je er krijgen, hehe) en daarna tot laat in de nacht (tot rond 4.00 u in the morning...) met mijn schatteke gecamd en gechat.
DAG 25 : WOENSDAG 21 MEI
Leven als Boeddha in PATTAYA vandaag.....
Het moet al ongeveer tegen de middag geweest zijn tegen dak opstond en op stap ging. Shopping-dag. En yep, kheb een schitterende schilderij van de Stones kunnen kopen in een van de ateliertjes die we vorig jaar bezochten ! Ik kan er spijtig genoeg geen fotoke van plaatsen omdat dit schilderij keurig is opgerold en in een koker is ingepakt...
Voor de rest nog wat kadokes gekocht voor vrouwlief en kindjes, een strandwandeling gemaakt, heel lekker gegeten, te veel gesnoept (ijscoupes, njammie...), enkele baantjes gezwommen. `s Avonds opnieuw tot een gat in de nacht met Sonneke gechat.
Allee, een echte vakantiedag dus...
DAG 26 : DONDERDAG 22 MEI
Gisteren dus.
Opnieuw uitgeslapen en na de middag de bus genomen van Pattaya back to Bangkok. In de vooravond een wandeling gemaakt naar de buurt van Siam met zijn sjieke winkelcomplexen. Lekker gegeten in het hotel en voor de rest niet veel speciaals gedaan.. Kweet het, mijn verslag is nie meer boeiend, hehe !
DAG 27 : VRIJDAG 23 MEI
BANGKOK - vandaag dus.
Laatste dag van mijn reis. Weerom niets speciaals, sorry dak julder niet kan trakteren op spectaculaire verhalen zunne !
Uitslapen, lekker eten, de foto`s laten afprinten (in het winkeltje waar we dat altijd laten doen, Sonneke ; kheb in totaal zo`n 500 foto`s genomen) en nu hier het blogje voor een laatste keer aanvullen se.
Straks ga ik nog een keer genieten van een Thaise massage se, njammie...
En dan niet te laat de doos in, want morgen moet ik er vroeg uit.....
DAG 28 : ZATERDAG 24 MEI
Morgen dus.
Het wordt vroeg opstaan, pffffff (allee, toch tegen een uur of 7... ; kben da nie meer gewend de laatste dagen, hehe). Inpakken en wegwezen naar de luchthaven waar ik rond 11 h in de voormiddag (plaatselijke tijd) de vlucht back home (Bangkok - Dusseldorf) heb. Het zal meteen mijn 12de vlucht zijn gedurende deze reis....wat er meteen voor gezorgd zal hebben dat de vliegtuigticketten met stipnotering het grootste deel van mijn reisbudget zullen opgesoupeerd hebben.......
Als alles goed verloopt (Boeddha behoede mij van een Fat Man zoals de vorige keer, hehe), moet ik dan tegen 18h plaatselijke tijd (jullie tijd dus) in Dusseldorf landen, na een rechtstreekse vlucht met LTU / Air Berlin van een goeie 12 uur. Alwaar mijn lieve zoon Guilio mij komt afhalen. Met de trein nog dezelfde dag in Langemark geraken was niet meer mogelijk. En, eens zo dicht van huis, nog es overnachten in de luchthaven of in een of ander station zag ik niet meer zitten. Ik sta nu al te popelen om Sonneke en de kids een ferme knuffel te geven zeg, wat zal dat morgenavond dan nie het geval zijn ?! Guilio, rij vooral voorzichtig naar Dussendorf he aub !
Zozie, tot zover alle verslagjes en fotokes van mijn trip naar Indonesie/Papua/Thailand se. Wat meteen mijn reisdagboek uitmaakt (en de eerste reden van deze blog is). En als jullie er iets aan gehad hebben, des te beter, wegens iedereen gelukkig dan he !
In elk geval bedankt voor de vele berichtjes in de "Message Board" van deze blog. Ik heb er van genoten !
Tenzij hier nog een tsunami passeert, een tyfoon Bangkok wegblaast of een aardbeving mijn hotelletje doet instorten, is dit mijn laatste bericht. In het andere geval horen jullie er alles over, hehe !
Tot besluit : ik heb enorm genoten van deze reis. In elk geval van de tijd dat ik op Papua doorbracht. Het was afzien bij momenten, maar dubbel en dik de inspanningen waard. De laaste week is vooral een "vakantie"-week geworden, en dat ligt mij wel ietske minder. In elk geval als je alleen bent. De laatste week heb ik mijn Sonneke dus duidelijk hard gemist....
En wat Tibet betreft : ik veronderstel dat de situatie nog steeds niet veranderd is. Toevallig las ik deze morgen in de Bangkok Post een artikel over Tibet en de Dalai Lama en meteen kwam het grote verlangen opnieuw naar boven om dit fantastische land in de nabije toekomst toch nog es te kunnen bezoeken... Ik blijf het spijtig vinden dat Tibet dit jaar niet is kunnen doorgaan (en dit niettegenstaande het heel boeiende alternatieve tripke dak in laatste instantie heb samengesteld).
Bon, kga eruit.
God zegene en bewaar u hehe ! Een prettig weekend voor allen. Allee, nog een beetje courage en de werkweek zit erop, hehe !
En aan Sonneke-lief en the kids : tot morgenavond laat he !!!
Kusje !
JM
Heyhey, hier Wietske !
Nog 6 keer slapen en het is weer zover ! Ik mag mee met mijne mama en papa naar China, en dit voor 25 dagen (1 mei - 25 mei) ! Ik ga wel mijn vriendjes in de kleuterklas missen, ik ga niet zoals zij mee kunnen dansen op het schoolfeestje, ik ga niet mee kunnen op klasuitstap, ik zal er niet zijn op de eerste communie van mijn neefje Kobeke, en ook niet op het medisch schooltoezicht, maar ik ga wel naar CHINA hé, NAH !
Toen ik 2 jaar geleden mee mocht naar Indonesië, heb ik het mijne mama en papa een beetje lastig gemaakt en daarom mocht ik verleden jaar niet mee op hun tripjes naar Papua, Thailand en de Caraïben. Maar ik heb hen beloofd dat ik deze keer echt braaf zal zijn...
Mijne papa heeft een boeiend traject uitgewerkt (allé, dat zegt hij toch...) tussen Peking en Hongkong, van vele duizenden kilometers. Hij zegt dat we vele mooie dingen gaan zien, dat we naar de Grote Muur zullen gaan (ik weet niet wat dat is, maar als papa zegt dat dat mooi is, zal dat wel zo zijn zekers ?), dat we misschien op een kameel gaan rijden in de woestijn, dat we panda-beren gaan zien, dat we veel gaan reizen met de trein (hij zegt dat we gaan slapen op de trein in een echt bed !), dat we 3 dagen met een boot gaan varen op een heel lange rivier, dat we met stokjes gaan moeten eten (ik kan dat al een beetje), en.. als ik braaf ben, dat we naar Disneyworld in Hongkong zullen gaan, joepieeeeeee ! Op de kaart kun je zien waar we mogelijks allemaal naar toe gaan, maar mijn papa zegt dat dat allemaal nog kan veranderen want zoals altijd is er niets gereserveerd. Mijn papa zegt dat het enige wat zeker is, is dat we vliegen op Peking en terug vliegen uit Hongkong...
Ik kan al bijna niet meer wachten om te vertrekken !
Als alles een beetje meezit, zal mijn papa hier weer fotootjes plaatsen en af en toe eens laten weten wat we gedaan hebben. En als jullie nieuws hebben, kunnen jullie hier altijd een berichtje achter laten op de message board (dat is Engels, zegt mijne papa).
Allé, tot een beetje later hé, nu ga ik vlug nog wat Chinees studeren ;-)
Wietiebolleke
Hoihoi, beste Guilio en Lobke, vriendjes en vriendinnetjes allemaal,
Eindelijk wat tijd gevonden om in mijn reisdagboek verslag uit te brengen van de eerste dagen van ons tripje naar China. Ik vrees dat de verslagjes niet zo lang zullen zijn als vorig jaar toen ik alleen reisde en `s avonds voldoende tijd had om mijn indrukken neer te pennen. Met zijn drie-tjes hebben we wel altijd iets te doen, maar ik ga toch mijn best doen om de belangrijkste zaken op papier te zetten. De foto`s zullen de rest vertellen.
Wij zijn nu in het centrum van Peking en het is hier nu rond 15.00 in de namiddag. Wij zijn 6 uur voor op jullie, jullie zijn dus nu net aan het werk of zitten in klas, terwijl de luieriken nog liggen te maffen ! :-) Sonja en Wietske maken een wandelingetje in de smalle straatjes van de wijk waar we hier logeren terwijl uw dienaar zich uitslooft voor zijn medemens.
Het is al de ganse tijd zo`n 30 graden, dus ideaal vakantieweertje, en `s avonds koelt het voldoende af zodat wij geen airco nodig hebben in de kamer.
Ik ga er maar aan beginnen zekers ? Here we go.
DAG 1 : VRIJDAG 1 MEI
Om 4.00 uit ons nest en dat deed pijn..... We hadden er een drukke laatste week op zitten, met een weekend waarin we wel heel heel weinig sliepen... (op vrijdag eerst een etentje en daarna naar de Flodder tot rond 6.30 in the morning, met nogal wat Jupilerkes binnen, en op zaterdag bij vrienden-wereldreizigers R en N zodanig veel getaterd en vooral plezier gemaakt dat het ook al een heel eind klare dag was toen we voor enkele uurtjes in ons bed arriveerden), en de laatste dagen nog druk bezig geweest op het werk en met allerlei voorbereidingen voor ons tripje. Maar we kloegen niet, want deze Feestdag van de Arbeid was voor ons de 1ste dag van een tripje van bijna 4 weken naar China.
Om 5.00 stipt kwam Guilio ons afhalen en bracht ons naar het station in Ieper. Met de trein naar Zaventem. Wietske was in form. Zodanig in form zelfs dat ze ons eventjes (dit is eufemistisch uitgedrukt :-) ) in paniek bracht in de luchthaven... : terwijl Sonneke en ikzelf in een krantenwinkel de Playboy en P-magazine kochten (kan ook de Humo en de Flair geweest zijn), vond Wietske het interessanter om een wandelingetje te gaan maken...., en niet meer terug te keren.... Resultaat : wij 2 echt in paniek gans de vertrekhal afgespeurd en uiteindelijk na lang zoeken haar teruggevonden in een kantoortje voor verloren voorwerpen :-), tis te zeggen een kantoor in de luchthaven. Iemand moet ze daar gebracht hebben. Er waren traantjes, heel veel traantjes.....
Aan de security een lange rij zoals we ze nog nooit en nergens gezien hebben. Vier rijen van 100 meter wachtenden... Alleen in New York kort na 9/11 heb ik het erger geweten. Doordat we wat laat waren (Wietske spoorloos), hadden wij echt de tijd niet meer om in de rij te wachten. Dan maar ergens vooraan in de rij gaan staan zekers, tot groot ongenoegen van al die lieve mensen die daar meer dan een uur moesten staan wachten om hun bagage te laten checken... Een glimlach van Wietske en enkele fuck-vingertjes doen soms wonderen :-). Oeps, final call voor London.... Een spurtje naar de gate en op het nippertje op het vliegtuig....
Na een uurtje landden we in London Heathrow waar we een lange tussenstop van een goeie 6 uur hadden. We konden gelukkig de terminal uit zodat de tijd al bij al nog vlug voorbij ging. Omstreeks 17.00 uur dan de lange intercontinentale vlucht van Londen naar Peking, met British Airways, een van de betere luchtvaartmaatschappijen en dus elk een televisieschermpje met keuze van films, spelletjes enz en voortreffelijk eten. Wietske heeft zich niet verveeld en heeft bovendien vele uren geslapen.
DAG 2 : ZATERDAG 2 MEI
Het was 10.00 in the morning local time toen we in Peking arriveerden. We namen de airport bus naar het centrum (uurtje rijden) tot aan een busstation vanwaar we naar ons hotelletje moesten. Je kon van daar een taxi nemen en 2 eur betalen, en je kunt ook een riksja nemen en iets minder betalen. Of iets meer.... : een riksja-pipo stelde ons voor om voor `20` ons naar ons hotelletje te rijen. Ik had geen enkel idee waar in de stad ons hotelletje lag en nog minder waar we ons op dat ogenblik bevonden maar had alle vertrouwen in deze fiets-Chinees. Na een paar kilometer stopte onze vriend, zei dat het hotelletje ietske verder links lag in een verkeersvrij straatje en vroeg 20 DOLLAR !!!!! Ik heb mij serieus moeten kwaad maken om hem te overtuigen dat ik maar 20 YUAN wilde geven (1 Yuan is ong 4,5 BEF). Het werd een welles-nietes spelletje en ik had zin de Chinese Muur op zijn gezicht te boetseren maar plots had die pipo het door dat ik geen centiem extra ging betalen dan 20 Yuan.
Fier als een gieter omdat we ons niet hadden laten doen (ahum), slaan wij het volgende straatje links in. Ahum, niet verkeersvrij en geen hotelletje te zien... Dan maar de weg vragen en met de zware rugzakken te voet verder. Ofwel verstonden de Chineesjes ons niet, ofwel kenden ze het straatje van ons hotel niet, ofwel stuurden ze ons de verkeerde kant op. Het heeft gdvd nog een klein uur geduurd eer we, in schuim en in zweet, aan ons hotelletje kwamen. Had ik op dat ogenblik die riksja-driver bij mij gehad, dan was ie zeker nog 20 cm kleiner als ie nu al was...... Hoe is het mogelijk dat wij als ervaren reizigers ons nog zo lieten doen.....
Enfin, we waren blij dat we bij het Leo Hostel (www.leohostel.com) waren, een jeugdherberg heel centraal gelegen, dichtbij het Tienanmen Plein (Plein van de Hemelse Vrede). Een leuke stek met alleen maar backpackers van alle hoeken van de wereld. En Wietske was al direct de ster van de dag.....
Peking, de hoofdstad van China, is een enorme stad, 17.000.000 inwoners en heel uitgestrekt. De afstanden tussen bezienswaardigheden zijn groot en zonder openbaar vervoer (bus of metro) of taxi gaat het moeilijk, tenzij je een fervent wandelaar bent, of een gierige pin :-). Je hebt maar beter altijd een visitekaartje van het hotel op zak, of de naam van de bezienswaardigheid die je wil bezoeken, in het Chinees, want taxi-chauffeurs spreken en lezen enkel Chinees... Het valt trouwens op hoe weinig mensen Engels spreken. Enkel in ons hotelletje spraken ze redelijk Engels. Voor de rest blijft het bij gebarentaal.
Het was ondertussen al latere namiddag toen we op stap gingen. We maakten een stadswandeling en bezochten het Plein van de Hemelse Vrede, een werkelijk immens plein met parlementsgebouwen en het mausoleum van Mao, het grootste plein van de wereld. En ja, de cliches over de Chinezen zijn waar : ze zijn met heel veel (1,3 miljard !), en ze doen niets anders dan foto`s nemen. Het is heel druk in de hoofdstad, want de periode van 1 mei (dag van de Arbeid) tot 5 mei is een vakantieperiode voor de Chinezen. En dat velen er op uit trekken, was duidelijk te merken.... En iets waar we vermoedelijk gans de trip mee verveeld gaan worden : IEDEREEN vindt Wietske `a cute girl`, wil haar aanraken, haar haren strelen, haar velletje betasten en.... met haar op de foto ! In de afgelopen dagen is zij al minstens 100 keer gefotografeerd. Ze pakken haar in hun armen voor op de foto, ze zetten hun kleine Chinese ukjes er bij en trekken foto enz enz enz.. Op den duur begint Wietske het zelfs vervelend te vinden. De Chinezen zijn duidelijk niet gewoon van blonde Westerse meisjes te zien... Het is nog een heel stuk erger dan toen wij met Lobke in Indonesie waren, zoveel jaren terug.
Doordat we redelijk wat tijd verloren hadden gedurende de dag, hebben wij de Verboden Stad, direct aan het Plein van de Hemelse Vrede, van waaruit 24 keizers uit de Ming- en Qingdynastie tussen de 15° en 20° eeuw het land bestuurden, niet meer kunnen bezoeken. Het is nochtans een hoogtepunt in Peking. Maar soit, we zijn er niet rouwig om, want het is immens groot en Wietske had al zo veel gestapt vandaag....
Ik heb daarna nog tickets gekocht in een reisburootje voor de nachttrein naar Xi`an. Gezien de drukke periode was er niets meer vrij voor de maandagavond zodat we een dag langer in Peking zouden blijven en pas op dinsdagavond gaan vertrekken.
`s Avonds heerlijk gegeten in de jeugdherberg (Wietske doet haar best om met stokjes te eten :-) ) en als een blok in slaap gevallen.
DAG 3 : ZONDAG 3 MEI
Deze morgen opnieuw vroeg uit de veren want om 6.00 vertrok de bus al richting Ming Graven en Grote (= Chinese) Muur. De Ming graven moet je es gezien hebben maar vooral de Grote Muur en de omgeving waren indrukwekkend ! De Grote Muur is 75 km buiten Peking gelegen en dateert uit de 3de eeuw voor Christus. Deze machtige, wereldberoemde muur is één van de meest opmerkelijke menselijke prestaties en één van de belangrijkste monumenten van de Chinese beschaving. Reeds in de vijfde eeuw voor Christus werden er verschillende op zichzelf staande muren gebouwd, ter bescherming tegen invallen van nomadische volkeren uit het noorden. In 221 voor Christus moesten deze stukken aaneengevoegd worden. Gedurende een periode van 10 jaar werkten meer dan 300.000 man aan deze operatie. Vele bouwers verloren hun leven hierbij en hun lichamen werden in de Muur begraven. De huidige Muur, grotendeels in verval geraakt, is maar liefst 6.700 km lang ! Slechts een klein gedeelte hiervan is deels gerestaureerd en toegankelijk gemaakt.
Dit wordt nu al zeker een van de hoogtepunten van de reis. Wij bezochten de Muur bij Mutianyu, de op één na (na Badaling, die te toeristisch is) bekendste plek om de muur te bekijken en te beklimmen. Met de kabelbaan de hoogte in en dan : genieten van dit alles ! Enkel bij aankomst was het druk (onder andere veel tours onder leiding van een jonge vrouwelijke gids die duidelijk te herkennen is aan haar klein vlagje waarmee ze ostentatief zwaait om haar ongeduldige volgelingen in bedwang te houden :-) ) Eens op de Muur, vinden de Chinezen het blijkbaar te lastig om er een wandeling te maken. Wij deden dit wel, met een moedig Wietske die ervan genoot. We hebben wel gezweet, want het was warm en er was geen schaduw....
Tegen de avond zijn we met de bus teruggekeerd naar Peking en nog eventjes het Vogelnest (Bird`s Nest), het werkelijk fantastisch stadium van de Olympische Spelen, bezocht.
Gegeten en overnacht in Leo Hostel. Er valt toch iets op : het zijn niet allemaal geen backpackers maar gelijk wij in onzen tijd he :-). Zeker een kwart van de `avontuurlijke` jongeren die er logeerden zitten in de bar met hun laptop voor zich.......
DAG 4 : MAANDAG 4 MEI
Vandaag opnieuw een Chinese nationale feestdag : dag van de jeugd. Druk, druk, druk dus.... Vandaag hebben we uitgeslapen (deed es deugd) en daarna op stap naar het Park met de prachtige Tempel van de Hemel, vermoedelijk de beroemdste tempel van China. En in de latere namiddag zijn we gaan.......shoppen. Wat wil je, met 2 dames in Peking, dan ben je als man verplicht mee te tjolen van het ene winkelkompleks naar het andere marktje.... En het moet gezegd, you can shop till you drop. Niet te doen, van de gewone stalletjes tot de sjiekste en duurste merkboetieks. En natuurlijk heeft Sonneke al een halve valies kleren en schoenen gekocht voor Wietske..... :-) Gelukkig vallen de prijzen heel goed mee (bepaalde zaken zijn spotgoedkoop), maar je moet enorm afdingen, soms tot een tiende van de oorspronkelijk gevraagde prijs. Het was een leuke, rustige dag, en we hebben ons verplaatst met taxi en metro.
Opnieuw overnacht in Leo Hostel. Het personeel in de bar en het restaurantje is gewoonweg verzot op Wietske ! En iedereen weet ondertussen dat Wietske spaghetti verkiest boven Chinees :-)
Na enkele dagen hebben we al heel wat bijgeleerd over de Chinezen :-) :
- Chinezen generen zich voor niks : wil je een metroticket kopen dan moet je er tegen kunnen dat je langs alle kanten wordt voorbijgestoken en zelfs als het jouw beurt is duwen ze je nog weg van het loket, met tientallen tegelijk. Je moet dus dezelfde houding aannemen of je raakt nooit aan je ticket. Ook bij het instappen van de metro hetzelfde scenario. Het is dus duw- en trekwerk, of je geraakt de metro niet op. Is het nu zo moeilijk om eerst de mensen te laten uitstappen en pas dan zelf in te stappen ??!!
- De oerangst van elke Chinees is dat men hem over het hoofd zal zien. Deze leidt keer op keer tot plotse brutaliteit op elke plaats waar iets te bekomen valt. De drang wordt hen te machtig als ze een rij zien, dan moeten ze wringen om vooraan te geraken, als ze een bus opwillen, dan liefst allemaal tegelijk en zelfs voor er ook maar iemand van de passagiers is kunnen uitstappen. Elke trein, bus of metro is de laatste. Al wat nu in voorraad is, zal spoedig niet meer te krijgen zijn. De rij wachtenden duwt de eersten plat tegen het loket :-)
- Rochelen, scheten laten, puffen : no prob. Af en toe als ze ons niet verstaan of niet willen luisteren, laten we ons ook es gaan ;-), wat we wel zullen moeten afleren tegen dat we thuis komen.
- Over het algemeen zijn de Chinezen vriendelijk en gedienstig. Enkel deze die voor de staat werken zijn minder aktief. Toen ik aan een man aan een of andere balie info vroeg, negeerde die mij totaal en hij bleef roerloos voor zich uitstaren. Eventjes dacht ik dat hij net overleden was op zijn stoel :-).
DAG 5 : DINSDAG 5 MEI
Vandaag dus. Eerst en vooral een gelukkige verjaardag gewenst aan mijn lieve broer Geert. Het is nu al enkele jaren dat wij op reis zijn als die verjaart, maar ik heb zopas een bak Chinees bier doorgemaild :-)
Vandaag lazy day : uitslapen, wat wandelen, wat niksen, bagage pakken, wat boodschappen doen (eten en drinken voor op de trein) en straks dus met de taxi naar het Railway West Station, waar we om 18.30 de nachttrein naar Xi’an hebben. Het moet ongeveer 13 uur met de trein zijn. In Xi`an willen we vooral het beroemde Terracottaleger bezoeken.
Vwala, tot hier een eerste verslagje. Het reizen met Wietske valt tot nu toe heel erg mee. Ze geniet van al de nieuwe dingen die ze ziet. En ze wordt overal als een prinsesje behandeld. Natuurlijk heeft reizen met een kleintje van bijna 4 jaar voor ons zijn beperkingen. Verwacht dus geen verslagen van spectaculaire trekkings doorheen dichte jungle deze keer. Als je zoiets wil lezen, ga je beter nog es de verslagjes van vorig jaar bekijken :-)
Kga hier afsluiten. Bedankt voor de berichtjes op de message board en voor de mailtjes zenne !
Tot wat later !
xxxxxxxxxxx
Sonneke, Wietiebolleke en JM
Heylabatjes, liefste Coolio en Maaike, Loppie en Andy, beste vriendjes en vriendinnetjes,
Bedankt opnieuw voor de commentaren op de message board en voor de mailtjes ! De tijd ontbreekt mij jammer genoeg om op elk berichtje individueel te antwoorden, solly solly solly daalvool..... :-)
Het is hier nu zaterdagavond 9 mei, rond 19.00, en terwijl Sonneke en Wietske zich amuseren in en rond ons hotelletje hier in Chengdu, maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn reisdagboek aan te vullen met tekst en foto`s en kunnen jullie hiervan bevoorrechte getuigen zijn :-).
Internet gaat hier niet zo vlug en het heeft al veel te lang geduurd om de foto`s te plaatsen zodat ik mijn tekst bondig zal houden, kwestie van straks nog wat tijd over te houden om ne goeie te drinken in de bar ：-）
DAG 5 : DINSDAG 5 MEI
Hier was ik dus geeindigd de vorige keer. In de vooravond hebben we de nachttrein uit het enorme West-Station van Peking naar Xi`an genomen, ongeveer 13 uur sporen. Reizen met de nachttrein heeft heel wat voordelen : je overbrugt grote afstanden `s nachts, dus zonder tijd te verliezen, het is relatief goedkoop, comfortabel, en je spaart een hotelovernachting uit. Je zorgt er wel best voor dat je kaka hebt gedaan vooraleer je op de trein stapt, want de hurk-wc`s zijn niet wat wij gewoon zijn...
DAG 6 : WOENSDAG 6 MEI
We komen uitgeslapen aan in Xi’an rond 8.30 `s morgens en zoeken en vinden een heel toffe jeugdherberg, nl het Xi’an Shuyuan Youth Hostel, gelegen aan de South Gate, bij de stadsomwalling (http://www.hostelxian.com/en/web/content.asp?id=2185).
Vandaag verkennen we de stad (3.000.000 inwoners !) : de in 742 gebouwde Grote Moskee, één van de grootste in China ; de moslimwijk ; de Belltower en de Drumtower met in de buurt grote winkelcentra ; de oude stadsmuren.
Het is hier nog iets warmer dan in Peking maar `s avonds koelt het opnieuw voldoende af zodat we van de warmte geen last hebben om te kunnen slapen.
DAG 7 : DONDERDAG 7 MEI
Vandaag staat opnieuw een van de hoogtepunten van onze reis op het programma : het heel gekende Terracottaleger nabij Xi`an. Het opgravingsgebied ligt ongeveer een uurtje bussen buiten de stad in een groot park.
Xi’an was de zetel van de eerste keizer van China. Deze gaf opdracht tot de vervaardiging van het wereldberoemde terracottaleger dat na zijn dood zijn graf moest bewaken. 7000 soldaten en paardenfiguren zijn blootgelegd en daarmee wordt het beschouwd als de belangrijkste archeologische vondst van de vorige eeuw (ontdekt door boeren in 1974). Wietske had ogen te kort....
`s Avonds opnieuw inpakken en wegwezen : met de nachttrein van Xi’an naar Chengdu.
DAG 8 : VRIJDAG 8 MEI
Na 16 uur trein arriveerden we gisterenmiddag dus in Chengdu, waar we nu dus zijn. Chengdu is zelfs naar Chinese normen een grote stad : 10.000.000 inwoners (ergens anders las ik dat er `slechts` 3.000.000 zouden zijn, ik heb ze niet geteld maar ze zijn met heel veel :-) ). Deze moderne stad telt maar liefst 15 universiteiten. Wolkenkrabbers. Hopen Duitse prestigewagens. Gigantisch brede straten. Vele winkelkompleksen enz.
Chengdu is een doorgangsetappe voor vele reizigers naar onder andere Tibet, Yunnan en Sichuan. We logeren in Sim’s Cozy guesthouse (www.gogosc.com) nabij de Wenshu temple. Dit hostel wordt uitgebaat door een avontuurlijk backpackerskoppel (man is Japanees en de vrouw is van Singapore), en het is er aan te merken. Hier is werkelijk alles aanwezig om het de avontuurlijke trekker naar zijn zin te maken. Bovendien kunnen hier allerlei tickets geboekt worden (trein, vliegtuig, bus, boot...). Het was met de uitbater van dit hostelletje dat ik verleden jaar weken aan een stuk contact had ivm de situatie in Tibet, want hier kunnen ze het nodige doen om de `permit` voor Tibet te regelen. Maar jullie kennen het verhaal, Tibet ging niet door..... We hebben wel van de gelegenheid gebruik gemaakt om info over Tibet in te winnen, want wie weet doen we volgend jaar een nieuwe poging.... :-) Het kriebelt hier nu al enorm bij mij wanneer ik de fotoboeken over Tibet zie en de reisverhalen hoor. Maar dit jaar zit het er echt niet in : de tijd die ons rest is echt te kort (het duurt een dag of 4 om het permit te krijgen), we hebben geen warme kledij bij om in de Himalaya te trekken en bovendien is Tibet niet te doen met Wietske.
Vandaag hebben we de stad verkend, met onder andere de Wenshu tempel en park.
DAG 9 : ZATERDAG 9 MEI
Vandaag dus. Vandaag was een hoogdag voor Wietske ! We zijn het Giant Panda Breeding Center gaan bezoeken en genoten van de Reuzenpanda’s en de Rode Panda’s. Ook Sonneke, die een mega-dierenliefhebster is, heeft er grenzeloos van genoten.
Vwala, tot zover in het kort het relaas van de vorige dagen. Solly dat het korter is als gewoonlijk, wegens gebrek aan tijd, maar ik heb extra veel foto`s geplaatst, en ik ga mijn best doen om het volgende verslagje wat beter te stofferen. Dit zal dan gaan over onze cruise op de Yangtze rivier, de derde langste rivier ter wereld (na de Amazone en de Nijl). Via Sim, de uitbater van het guesthouse hier, hebben we dit tripje geregeld : morgenochtend zondag vertrekken we met de trein van Chengdu naar Chongqing, waar we inschepen voor een 4-daags boottripje (3 nachten) op de Yangtze. Maar daar verneem je de volgende keer alles over !
Kga er uit nu, kheb er dorst van gekregen. Santeeeeeeee ! :-)
Sonneke, Wietiebolleke en JM
Hoihoi, beste kindjes thuis, lieve vriendjes en vriendinnetjes allemaal,
Het is hier nu zaterdagavond laat (al een stuk over middernacht), 16 mei, en terwijl jullie ergens ferm aan het feesten zijn, en Sonneke en Wietske al naar dromenland zijn, maak ik van de gelegenheid gebruik mijn reisdagboek bij te werken.
Het vorig verslagje werd opgemaakt in Chengdu. Ondertussen zijn we een volle week en enkele duizenden kilometers verder. We zitten momenteel in Yangshuo. Maar straks ietske meer daarover. Eerst de draad opnemen waar ik de vorige keer gestopt was.
Here we go !
DAG 10 : ZONDAG 10 MEI
Moederkesdag !
Aan alle lieve mama’s, en speciaal aan de mama’s van Sonneke en ikzelf, en aan mijn meter van bijna 100 een dikke zoen van ons, weliswaar met een week vertraging maar daarom niet minder oprecht gemeend.
En namens Sonneke een dikke merci aan Guilio en Lobke voor de lieve `moederkesdag`-mailtjes !
Zoals de vorige keer reeds aangekondigd, hebben wij in Sim’s Cozy Guesthouse een cruise op de Yangtze rivier geboekt. Reeds om 7.00 in the morning namen wij een taxi naar het treinstation van Chengdu om van hieruit in een goeie 4,5 uur naar Chongqing te sporen.
Chongqing is opnieuw een miljoenenstad (zijn er andere in China...?) en het grootste industriële en commerciële centrum van het zuidwesten van China. We zochten en vonden er het kantoortje waar we onze boottickets moesten afhalen en maakten daarna een ruime stadswandeling.
Rond 20.00 werden we door het hostesje van het reiskantoortje naar onze boot gebracht en om 21.00 vertrok het bootje. Allee, het was eigenlijk een serieuze boot met gegarandeerd een paar honderd toeristen, waarvan 3 westerlingen.... Al de rest waren Chinezen.... Wij hadden namelijk, gierige pinnen zoals we zijn (:-)) geen dure internationale luxe-cruise geboekt maar een ‘simpele’ cruise tussen de Chinezen. Wij hadden nogal bekijks (vooral Wietske) :-).
Wij hadden first class geboekt, wat eigenlijk enkel maar betekende dat je een kajuit met prive badkamertje had en geen gezamenlijke kamer van 4 of 6 bedden. Van enige luxe was evenwel geen sprake, maar dat hoefde voor ons ook niet, wij zijn simpele backpackers he :-).
De boot was vertrokken voor een tocht van 650 km (!) op de Yangtze rivier, van Chongqing naar Yichang.
De Yangtze ontspringt hoog in het onherbergzame Tibet en stort zich 6.300 km verderop, net ten noorden van Shanghai, in de Oost-Chinese zee. Daarmee is de Yangtze de derde langste rivier ter wereld (na de Amazone en de Nijl).
DAG 11 : MAANDAG 11 MEI
Om 7.00 ’s morgens werden we gewekt : tijd om een eerste keer aan land te gaan, nl naar Fengdu, de fascinerende spookstad aan de Yangtze, gekend om zijn traditionele spookverhalen ten tijde van de Han Dynastie.
Je kunt je voorstellen : 200 Chinezen (het kunnen er ook een pak meer geweest zijn) uit de boot, en groupe naar het stadje (uiteraard constant foto’s trekkend) en na enkele uren met zijn allen weer op de boot....:-)
Terug op de boot, werd het een lazy day : wat luieren op het dek, wat genieten van de omgeving, een biertje (of 2 of 7) in ons kazulleke kippen, boekje lezen (de Playboy, gekocht in Zaventem, remember!), enz. Ook Wietske amuseerde zich en had ogen te kort.
’s Avonds was er nog een stop bij de tempel van White King Town.
DAG 12 : DINSDAG 12 MEI
Vandaag werd ‘klovendag’ en het moet gezegd, het was wondermooi ! De ‘Drie Kloven’ zijn best vergelijkbaar met de Noorse fjorden (is ook al weer 16 jaar geleden dat we met de mobilhome Scandinavië doorkruisten tot aan de Noordkaap).Heel nauwe kloven, met aan weerszijden dramatisch hoge rotsformaties.
In de voormiddag voeren we door de Qutang-kloof, de smalste kloof van de drie, de kortste ook (1,5 uur varen) maar wel de mooiste.
Tegen de middag stopten we bij Wushan Town en moest iedereen overstappen op enkele kleinere boten (kun je je de chaos voorstellen ? :-) ) en voeren we op een zijrivier door de Little Three Gorges, de ‘kleine drie kloven’, maar op zijn minst even mooi als hun grotere broers. Schilderachtige landschappen, omgeven door groene kliffen van verschillende honderden meters hoog.
Tegen 17.00 waren we terug op de grote boot en daarna gingen we door de 2de kloof, de Wu-kloof of “Heksenkloof”, 44 km lang.
Na een heerlijke maaltijd aan boord (lekker restaurant op de boot) en een paar pintjes om het pikante eten door te spoelen, kropen we de doos in. MP3-playerke op en met de Stones in slaap vallen...
DAG 13 : WOENSDAG 13 MEI
In de voormiddag passeerden we de derde kloof, de Xiling kloof, die 80 km lang zigzagt tot Yichang, eindpunt van de cruise.
Vanuit Yichang bezochten we nog de nabij gelegen ‘Drie Kloven Dam’, het omstreden, grootste en meest prestigieuze stuwmeerproject ooit gerealiseerd ter wereld inzake het voorkomen van overstromingen. Het is werkelijk een faraonisch bouwwerk, voorwerp van nationale trots (pas heel recent voltooid na 12 jaar werken), monument ter ere van de macht over het water. De stuwdam is 185 meter hoog, 2,3 kilometer lang en heeft bijna 50 miljard dollar gekost ! Dit monsterbouwwerk kan dank zij de vele turbines evenveel energie opwekken als 18 kerncentrales samen (of 10 procent van de energiebehoefte van het land). De boten moeten door een sluizensysteem van 5 niveaus met een hoogteverschil van meer dan 100 meter !
Het was al een goed stuk over de middag toen we terug in Yichang waren.
We hebben genoten van ons tripke op de Yangtze rivier en hebben heel wat moois gezien. Enig minpunt misschien : het is er altijd nogal mistig en nevelig, zon valt niet te bespeuren. Tijdens de uitstap naar de Drie Kloven Dam regende het zelfs behoorlijk, zodat klare foto’s nemen niet mogelijk was.
In Yichang namen we, gepakt en gezakt, een bus naar Wuhan, opnieuw een miljoenenstad, 300 kilometer oostwaarts, van waaruit we de volgende dag de nachttrein zouden nemen zuidwaarts, naar Guilin. Eigenlijk was het de bedoeling om van hieruit naar Shanghai te reizen, maar dat betekende opnieuw een treinrit naar het oosten (Shanghai) en daarna westwaarts naar Guilin van meerdere duizenden kilometers en we besloten dit maar niet te doen en van de eerste keer naar Guilin te trekken. Shanghai is opnieuw een miljoenenstad en daar hadden we er eigenlijk al genoeg van gezien. Bovendien hebben we Hong Kong nog te goed, eveneens een moderne grootstad.
Het was al behoorlijk laat toen we in Wuhan arriveerden en het eerste het beste hotel namen om te overnachten.
DAG 14 : DONDERDAG 14 MEI
Vandaag hebben we Wuhan verkend (onder andere de beste pasteitjes gegeten sedert lang !) en tegen 15.00 in de namiddag waren we aan het treinstation voor de slaaptrein naar Guilin. Een lange rit van 14 uur, maar de trein is altijd een beetje reizen he :-).
Twee momenten van de dag :
Vooreerst : het gebeurt al es dat ik zin heb om mensen te choqueren (nobody is perfect). In het restaurant deze middag begon ik dus te puffen. Niemand keek op. Ik slurpte zo luid ik kon mijn noedelsoep op. Geen enkele blik van anderen. Ik liet een luide scheet. Iedereen at rustig verder zonder op te kijken. Ik spuwde ostentatief een groene rochel op enkele centimeters van de voeten van een Chinees. Geen reactie. Pffffffffff :-).
Dan maar de grove middelen gebruiken : ik nam mijn eetstokjes en stekte zo hard ik kon in Sonja’s ogen. Die begon wild te tieren en om zich heen te schoppen, verweet mij voor ‘son of a bitch’, begon te krabben en te slaan. Resultaat : we vlogen met ons klikken en klakken buiten :-). Chinezen zijn dus toch te choqueren !
Even later in het station (en dit is dus gene zever :-) ) : het is echt heel triestig gesteld met de kennis van de Engelse taal van de Chinezen, maar met gebarentaal lukt het soms ook : in een supermarktje in de stationshal kocht ik drank, koekjes, fruit enz. voor op de trein. Aan de kassa betaalde ik met een briefje van 100 Yuan in de overtuiging toch ferm wat geld terug te krijgen (nergens staat een prijs vermeld). Die teef gaf me 1 (= een) Yuan terug ! Ik was overtuigd dat ze mij in de zak aan het zetten was, ze had niet eens de prijzen van mijn boodschappen samengeteld. Ik liet met gebaren weten dat dit niet kon kloppen en dat ik mijn geld terug moest krijgen. Dit wou ze niet doen. En dan heb ik een serieuze scene gemaakt : ik heb met veel kabaal de zak uit haar handen genomen, alle spullen er uit gehaald, de rekenmachine van op haar kassa-tafel genomen en haar afgeblaft dat ze mij per artikel de prijs moest zeggen. Ze deed alsof ze mij niet begreep maar na een ferme beet in haar hals begon ze toch per artikel de prijs op een bladje te schrijven (vraag me niet of de prijs juist was of niet). Resultaat van de optelsom : 60 Yuan ! Zeer tegen haar gedacht gaf ze mij 40 Yuan terug...
Bij het verlaten van het winkeltje en onder het oog van de talrijke omstaanders heb ik haar dan es in het plat dialect mijn gedacht gezegd... Geen prob, ze verstond geen Engels, hoe zou ze dan Westvlaams begrijpen :-). Als die pigmee-Chinees van iemand te bedriegen kon groeien, ze kon verdomme uit mijn dakgoot eten !
DAG 15 : VRIJDAG 15 MEI
Het was nog maar 5.00 in the morning toen we, half uitgeslapen, met de trein in Guilin aankwamen.
We namen een taxi naar een plaatselijke jeugdherberg waar we gelukkig al konden inchecken.
Guilin en omgeving is één van China`s belangrijkste toeristische bestemmingen en wordt beschouwd als één van de mooiste gebieden van China. Een boottocht op de Li rivier van Guilin naar Yangshuo is een van de trekpleisters maar wij hebben besloten de volgende dag met de bus naar Yangshuo te reizen en daar een boottocht op de Li rivier te doen (authentieker en goedkoper). Vanop de boot kun je de fotogenieke karstbergen (kalkstenen bergtoppen) op zien rijzen tussen de rijstvelden. In deze streek komen Chinese dichters en schrijvers sinds jaar en dag hun hart ophalen. Hier ligt het China van de postkaarten en de talloze films.
Dit alles hopen wij in Yangshuo te zien en belissen dus maar 1 dag in Guilin zelf te blijven.
We hebben er een leuke dag gehad : bezoek aan het stadspark, aan het leuke centrum met zijn talloze winkels (grote shoppingcentra maar ook gezellige marktjes met stalletjes enz). Hier heerst een leuke sfeer. Orkestjes, een vioolspeler, Chinese dans, enz zorgt voor ambiance op straat.
’s Avonds hebben we nog genoten van een heerlijke olie-massage (afwisselend, terwijl de andere in het hotelletje op Wietske paste, die al lag te slapen). Mijn masseuseke was een heerlijk katje met poezelige handen. En aangezien ik zo heel af en toe een dierenvriend ben, zei ik haar : “ You and me, baby, ain`t nothing but mammals, so let’s do it like they do on Discovery Channel “. Ze begreep verdomme geen Engels ! :-)
DAG 16 : ZATERDAG 16 MEI
Vandaag dus. Na een heerlijk ontbijt in de jeugdherberg in Guilin, hebben we de bus genomen van Guilin naar Yangshuo, waar we nu dus zijn (busrit van anderhalf uur).
Aan het busstation stonden ‘touts’ met folders reclame te maken voor hotelletjes en we hebben ons laten verleiden onze intrek te nemen in hotel ‘Fawlty Towers’, http://www.yangshuo-fawltytowers.com, een goed gelegen kleinschalig proper hotelletje waar we een ruime kamer met 3 grote bedden kregen voor 70 Yuan per nacht (goeie 300 BEF). We mogen dus niet klagen he ?! En we hebben nog meer geluk, want Basil spreekt een aardig mondje Engels !
Yangshuo is een toeristisch stadje, niet zo groot (oef!), waar het leuk vertoeven is maar waar nogal wat westerse toeristen zijn (spijtig genoeg ook ganse busladingen vol met nonkel Norberts en tante Maria’s :-), die als uitgelaten kippen shoppen in de drukke winkelstraatjes en zich volsteken met westers food in de vele westerse restaurants.
Het is eigenlijk de eerste plaats tijdens onze China-trip waar we nogal wat westerlingen tegenkomen, tot nogtoe had zich dit beperkt tot hier en daar wat rugzaktoeristen.
Het is het eerste ‘kleine’ stadje van onze reis, zonder wolkenkrabbers en 6-vakswegen, maar toch met heel veel Chinezen. En de ermee gepaard gaande chaos. We hebben er leren mee leven, en wisten vooraf al dat we nergens alleen zouden zijn. De Lonely Planet vermeldt : “ If it’s peace and quiet you want, head for a remote part of China, try the desert in Xinjiang or a mountain top in Tibet ! “ :-) Zal voor volgend jaar wezen...
Wij hebben besloten hier een dag of 3-4 te blijven en te genieten van de streek rond Yangshuo, die wordt gekenmerkt door vruchtbaar land en pittoreske dorpjes omringd door groene rijstvelden middenin een uniek karstlandschap. Het zou leuk zijn per fiets het platteland te verkennen, maar – luiaards gelijk wij zijn – ik heb vandaag al een plaats gevonden waar ze brommerkes verhuren :-). Yangshuo zou een van de zeldzame plaatsen in China zijn waar je een brommerke kunt huren, en dat moeten we toch meemaken he !
Vwala, tot zover het relaas van de afgelopen week. Zoals je ziet, met ons nog altijd alles piccobello he. En Wietske blijft de ster van het veld. Moesten we per foto die van haar wordt getrokken geld vragen, dan reisden we gegarandeerd gratis !
Bedankt voor de mailtjes en de berichtjes op de message board he !
Enkele korte reacties :
Aan Lori : ik moet van Sonja laten weten dat de chicken met curry en kokosmelk hier even heerlijk is als in Bangkok :-).
Rudy en Nancy : een panda-beertje is onderweg, als zijne GPS goed is ingesteld wordt ie binnen 4 maand bij jullie verwacht. De knuffels krijgen jullie iets vroeger :-).
Christel en Alain : ook de koi’s zijn naar Westende aan het zwemmen. Als ze niet verdrinken mag je ze binnen anderhalf jaar verwachten. Wil ondertussen de kosten tbv 1.200 eur op mijn rekening storten aub.
Aan Ingeborg en co, de juffen, Paulientje, Gilles en alle andere vriendjes van het Buitenbeentje en van de klas een heel dikke zoen van Wietske ! (Ingeborg en co en de juffen krijgen van mij ook een zoen :-) )
Aan mijn lieve broer Jan : ik hoop dat je je geamuseerd hebt in Barcelona ! Heeft Guilio je al laten weten dat er bij ons thuis een pv voor overdreven snelheid is gearriveerd, geflitst in Oostnieuwkerke ? En dat het 100 procent zeker is dat jij de dader bent geweest tijdens je uitstapje met onze moto ? En dat we afgesproken hadden dat jij instond voor de verkeersboetes ? En dat we nog altijd van hetzelfde gedacht zijn ? En dat we je dus vriendelijk verzoeken tijdig te betalen zodat ik genen ambras krijg met de flikken ? :-) Vele groeten ook aan Loeka en Kobeke en aan Angelique !
Aan Geert en Massimo : hebben met plezier jullie mail gelezen en wensen jullie alle succes toe met jullie plannen !
Aan de collega’s en ex-collega’s van Sonja : werk ze hee, maar laat nog wat over voor mij !! :-) Same same voor mijn patron en collega`s.
Aan Christine, zus van Sonneke, en aan Jannique : wil je onze beste groeten overmaken aan Sonja’s ouders, en hen misschien eens op pc de foto’s laten zien ?
Aan die Ollanders uit Spui : als je ons nog es inviteert op jullie boot, zorg er dan eerst voor een treffelijke boot te kopen he, voortaan nemen we enkel nog genoegen met boten voor minimum 200 man. Kwestie van er een deftig fuifke te kunnen geven.... :-)
Aan Ellen : beste dank voor de gedane moeite ivm ‘je weet wel wat he’ ! Alles ok met het bolle buikje ? Groetjes aan Kristof !
Aan zoonlief Coolio en zijn liefste Maaike : wowowow, via mail het heuglijke nieuws vernomen ! Een dikke proficiat ! (rara, wordt het een zoon of een dochter ? Of lul ik zomaar wat ? :-) ). En niet vergeten het gras af te rijden en de geitjes en herten voldoende eten geven he :-).
En aan dochterlief Loppie die bij ons weten morgen zondag op reis vertrekt naar Cap d’Agde (Zuid-Frankrijk) een fantastische trip gewenst. Geniet ervan, lieverd ! Ivm je vraag via mail als mama meereist naar Ierland begin augustus : yep, ze mag mee van mij, papa zal wel babysitten :-) PS : niet vergeten alle deuren goed te sluiten vooraleer je het huis verlaat he. En je kamer netjes opruimen ! :-) :-). Vele groeten ook aan Andy !
En aan alle anderen : een ferme knuffel en een dikke kus van Wietske, Sonnekebonneke en JM
Xxxxxxx
PS Het is hier ondertussen al halftwee, wat een sukkel lijden kan.....
Helabatjes allemaal !
We zijn nog steeds in Yangshuo maar treffen het niet echt met het weer. De laatste drie dagen heeft het hier af en toe geregend, zodat wij eigenlijk te weinig hebben kunnen genieten van de prachtige natuur.
Het is hier nu dinsdag 19 mei, rond 16h in the afternoon, en ook nu regent het. Sonja ligt wat te lezen in de kamer van ons hotelletje en Wietske kijkt wat tv, speelt en kleurt een beetje en embeteert de mama :-). En ik maak van de nood een deugd en zal wat verder breien aan mijn reisverslag en wat fotokes plaatsen. En jullie kunnen hiervan bevoorrechte getuigen zijn, als dat nief lief is he.
DAG 17 : ZONDAG 17 MEI
Blij te vernemen dat de vliegmachien met Lobke goed is geland in Zuid-Frankrijk. Loppie, geniet er van he !
Toen we opstonden, regende het, pffff. Bovendien had Sonja last van migraine. Jaja, Sonja is altijd averechts he, de meeste vrouwen hebben koppijn bij het slapengaan, tot groot ongenoegen van de man die dan te horen krijgt dat hij ook maar moet slapen en dat de goesting wel vanzelf zal overgaan :-).
Wietske en ikzelf hebben dan maar met zijn 2 een wandelingetje gemaakt in het stadje, gewapend met 2 paraplu’s die we aan een stalletje kochten. En Wietske heeft daar misbruik van gemaakt door papa te verleiden hier en daar wat kadokes voor haar te kopen.....
Tegen de middag klaarde het op, was de koppijn van Sonneke over, en hebben we dan een serieuze brommer-tocht gemaakt in de omgeving. We hebben er van genoten ! Leuke dorpjes, mooie rijstvelden en een magnifiek karstlandschap met bergtoppen die zich in de riveren weerspiegelen. Het leek als het ware alsof we een klassiek Chinees schilderij doorkruisten, of word ik nu te pathetisch ? :-). Het deed echt deugd om es ver van de drukte te genieten van het Chinees platteland, zonder Chinese toeristen, nonkel Roberts of tante Maria’s in de buurt....
’s Avonds hebben we lekker gegeten in een plaatselijk restaurantje en beiden nog genoten van een heerlijke body-massage.
Daarna (tegen 22h) terug naar Fawlty Towers. Wietske viel als een blok in slaap...
DAG 18 : MAANDAG 18 MEI
Toen we wakker werden, was het zwaar bewolkt, maar gelukkig geen regen. We besloten de Li-rvier af te varen met een gemotoriseerd bamboe-vlot. Opnieuw hebben we genoten van het mooie landschap en het karstgebergte.
We waren terug in het stadje in de vroege namiddag en patat, het begon opnieuw te regenen. Spijtig, want anders gingen we nogmaals gebrommerd hebben in de omgeving van Yangshuo. We hebben dan maar voor de rest van de dag wat gewandeld in het stadje (met paraplu, pfffff), wat geluierd, af en toe een goeie gedronken of een ijsje gegeten (mmm), gerelaxed op de kamer, wat gesurft op internet. Een lazy afternoon en avond dus.
DAG 19 : DINSDAG 19 MEI
Vandaag dus, en opnieuw zwaar bewolkt en regelmatig regen met af en toe zelfs een serieuze bui. Opnieuw geen brommer-weertje dus, jammer, want we hadden sedert de tocht van eergisteren echt wel de smaak te pakken.
We hebben lang uitgeslapen, heerlijk uitgebreid gebruncht, een wandelingetje gemaakt in het stadje en zijn daarstraks naar ons hotelletje teruggekeerd. Omdat we vrezen dat het hier kwakkelweer zal blijven, hebben we, een dag eerder als voorzien, voor deze avond plaatsen op de nachtbus gereserveerd om van Yangshuo naar Hong Kong te trekken, eindpunt van ons tripke. De bus vertrekt om 21.00 vanavond en zou tegen 7.00 – 8.00 morgenochtend in Shenzhen moeten zijn (dus een 10-11 uur rijden), aan de grens met Hong Kong, van waaruit het blijkbaar maar een half uurke trein of bus naar Hong Kong zelf zou zijn. Men heeft ons verzekerd dat het een comfortabele bus zal zijn, met echte slaapplaatsen. We zullen wel zien (zei de blinde) :-).
Eventjes hebben we overwogen om in de plaats van 4-5 dagen in Hong Kong te verblijven, nog enkele dagen naar het zuidelijk eiland Hainan te trekken, maar naar het schijnt zou het weer daar ook niet al te fameus zijn momenteel (regenseizoen – we zitten hier in Zuid-China, dus subtropisch gebied he) en dit ging ook weer gepaard gegaan zijn met lange treintrajecten. Dus van de eerste keer naar Hong Kong, want daar zou ook heel wat te beleven zijn en zou het geen prob mogen zijn de laatste 5 dagen van ons tripje te vullen. We zouden onder andere graag 2 volle dagen naar Disney Land willen (zou naar men ons vertelde nog maar een paar jaar open zijn en het 4de Disneypark ter wereld zijn, na de 2 in USA en dit van Parijs), met overnachting in het Park zelf. We hopen dat het hotel ter plaatse niet volboekt zal zijn, maar dat zien we dan wel. Toen Wietske van deze plannen hoorde, wou ze er zo snel mogelijk heen.
Bovendien zou Hong Kong een shopping-paradijs zijn en zouden er meerdere must-see highlights zijn. We zullen wel zien (zei de blinde weeral).
Vwala, ik ga eruit se en ga Sonneke en Wietske halen. Een frisse pint Chinees bier zou smaken, en een Magnum ook :-).
Bij deze ten slotte nog voortijdig een dikke proficiat aan Kobeke met zijn 1ste kommunie nu donderdag (OLH-Hemelvaart). Proficiat aan de mama en de papa ook he ! Geniet van deze mooie dag ! We vinden het jammer dat we er zelf niet live bij kunnen zijn. Maar geen nood, Kobeke, je kadoke heb je nog te goed eens we terug thuis zijn. Dikke knuffel van ons !
Groetjes aan allen en tot een dezer dagen voor een eindverslagje en foto`s van Mickey en co !
JM, Sonja en Wietiebolleke
xxxx
Helabatjes, lieve Guilio en Maaike, Lobke en Andy, beste vriendjes en vriendinnetjes,
Het is hier nu zondagavond rond 21.00 en we zijn sedert enkele dagen in Hong Kong. Het zijn onze laatste uren van de reis, want binnen een uur vertrekken we naar de luchthaven. Sonneke en Wietske zijn op de kamer aan het inpakken en wat aan het rusten, terwijl ik hier vlugvlug een eindverslagje neerpen.
Het vorige verslagje werd gepost vanuit Yanshuo op dinsdag 19 mei, in de vooravond.
Dezelfde avond nog hebben we de slaapbus genomen van Yangshuo naar Shenzhen, weeral een Chinese miljoenenstad die aan de grens met Hong Kong ligt. Een rit van een 10 uur ongeveer. Je ligt volledig plat (zie foto), maar dat is ook alles. Het is niet zo comfortabel als de slaaptrein wegens minder plaats. Bovendien rol je nogal wat weg en weer in de bochten :-).
DAG 20 : WOENSDAG 20 MEI
Het moet een goeie 6.30 in the morning geweest zijn toen de bus ons afzette ergens in Shenhen. We wisten begot niet waar we ergens waren en hoe we naar de border (grens met Hong Kong) moesten, maar 2 kleine Chineesjes zetten ons op goeie weg door met ons mee te wandelen naar de plaats waar we de local bus konden nemen naar de grens. Daar aangekomen : eerst de Chinese douane passeren, papieren invullen, stempel in ons paspoort. Dan door de security check en daarna door de immigration van Hong Kong, weer papieren invullen, weer een stempel in ons paspoort, een verklaring invullen dat we niet ziek zijn en geen Mexicaanse griep hebben (de schrik zit er hier duidelijk in, ook bij het inchecken in een hotel moet je dergelijke verklaring tekenen en vermelden in welke landen je de afgelopen weken was ; bovendien lopen er nogal wat truntjes met een maskertje op.... ). Enfin, lijkt allemaal ingewikkeld misschien, mais ca roule comme une boule :-). Het neemt enkel wat tijd in beslag, want we waren niet de enige die naar Hong Kong wilden he :-).
HONGKONG, de legendarische naam die `Geurige Haven` betekent, was voorheen een koloniale Britse rots, een baken van het kapitalisme in Azie en is in 1997 teruggekeerd naar de Chinese communistische moederschoot, met een bijzonder statuut. Om van China naar Hong Kong te gaan en omgekeerd moet je dus wel de immigratiediensten passeren. HK heeft ook een eigen munt, het stuur staat er links enz. Dus toch wel grote verschillen.
Eens op het grondgebied van Hong Kong : geld uit de muur halen (de munt is hier de Hong Kongse dollar, 1 HK dollar is ongeveer 4 BEF) en met de trein naar de centrale wijk Tsimshatsui, op de zuidpunt van het Hong Kongs schiereiland Kowloon, waar de beroemte winkelstraat Nathan Road ligt en de enige wijk van de stadstaat waar enigszins goedkope accommodatie te vinden is.
Het was ondertussen toch al tegen 9.00 tegen dat we konden inchecken in een hotelletje nabij Nathan Road (Dodal hotel). Voor een kamer die zelfs kleiner was dan deze in Fawlty Towers (remember) en zeker niet comfortabeler (wel private badkamer en airco), betaalden we 5 keer zo veel....
Het eerste wat we deden was in een reisagentschapje 2 dagen Disneyland boeken : als je in 1 van de 2 Disney-hotels verbleef, kreeg je een extra dag in het park zelf gratis. Wij kochten dus ons ingangstiket voor de 1ste dag, een overnachting in Disney`s Hollywood hotel en kregen er meteen een gratis park-ticket bij voor de 2de dag. We waren gelukkig als kleine kinderen :-) :-). En de prijzen vielen eigenlijk heel goed mee : 800 HK dollar (3.200 BEF) voor de 3 ingangsticketten voor Disneyland zelf (ik denk dat Bellewaerde duurder is...) en 1.320 HK dollar voor de hotelovernachting. Wat al bij al, gezien de hoge hotelprijzen in Hong Kong en de geboden luxe, eigenlijk ook schappelijk was. Wel een ferm stuk boven ons gebruikelijk slaapbudget :-).
Wie van shoppen houdt kan hier zeker zijn/haar hart ophalen. Alle grote en luxe merken hebben hier een winkel. Er zijn mega winkelcomplexen, de ene na de andere, de ene nog sjieker en exclusiever dan de andere. Dit gigantisch commercieel centrum dat Hong Kong heet, is er fier op de grootste concentratie van winkels ter wereld te hebben. Wat hier wel direct opviel : alles is veel duurder dan in China zelf ! De meeste prijzen mag je verdubbelen of verdriedubbelen tov China (hotels, eten, drank, winkels enz). Laat ons zeggen dat het Europese prijzen zijn. Hong Kong is ook veel sjieker dan de rest van China. De meesten verstaan Engels, het is er kraaknet, je mag niet roken op straat, in de metro, boot - boetes tot 20.000 bef ! - enz En wij hebben ons wat mispakt : we hadden gelezen dat aankopen in Hongkong taksvrij zijn, en hadden dus tot hier gewacht om onze voorraad kankerstokjes in te kopen. Blijkt verdomme dat enkel bepaalde luxe-artikelen taksvrij zjin, maar sigaretten en alcohol niet... Resultaat: de sigaretten die we bij aankomst in de luchthaven van Peking kochten, kostten ongeveer een kleine euro per pakje en hier in Hongkong in de winkel een goeie 4 EUR, grrr :-).
In de namiddag hebben we de ferry genomen van het schiereiland Kowloon naar Hong Kong Island, waar we met de beroemde peak tram steil omhoog naar Victoria Peak gingen (hoogste punt van de stad, 540 meter hoog), van waaruit je een schitterend uitzichtpunt over de skyline van Hong Kong hebt.
In het terugkeren naar Kowloon bezochten we nog een mooie botanische tuin.
Rond 19.00 waren we terug op Kowloon, kochten er in een `7 Eleven` (ZO Azie - reizigers weten zeker wat dit is) ons avondeten (wegens restaurants nogal duur...), en konden het niet laten nadien nog een ijsje te gaan eten in 1 van de ontelbare Mac Donalds :-) (Wietske heeft het altijd over de Marc Donalds :-) ).
Om 20.00 genoten we van de Symphony of Lights, een dagelijkse laserlichtshow aan de haven die alle gebouwen kleurt langs de kade.
DAG 21 : DONDERDAG 21 MEI
Eerst en vooral nogmaals een dikke proficiat aan Kobeke voor zijn 1ste kommunie ! We waren er graag bij geweest ! Ik hoop dat het een leuke dag is geworden voor jou, Loeka, mama en papa !
Voor ons geen kommunie vandaag. Wel redelijk vroeg op (7.00), bagage pakken, uitchecken uit ons hotelletje en met pak en zak naar het Hong Kong Disney-resort op het Lantau Eiland (goed half uur met de metro). Het domein ligt in een idylissche omgeving en is pas geopend sedert eind 2005.
Bij aankomst eerst inchecken in het Disney`s Hollywood Hotel en genieten van de luxe die wij als backpackers niet gewoon zijn :-). Kamers met alles erop en eraan, mooi zwembad in de tuin, jaccuzzi, enz. Meer moet dat niet zijn he :-).
Daarna met de shuttlebus naar het park zelf. We hadden er een heerlijke dag (zie de foto`s) ! De eerste dag hebben we vooral Fantasyland en Adventure-Land gedaan, met als uitschieters de prachtige Disney Parade, het Festival van de Lion King (foto`s nemen was verboden), de 3D-avonturenfilm met Mickey Mouse en Donald Duck (Wietske had wel af en toe wat schrik), en het `Small World`-complex (met een bootje doorheen alle continenten). Dit laatste hebben we zelfs 2 x gedaan. We hadden geluk : gezien het weekdag was, was er niet al te veel volk en moesten we nergens lang wachten.
Om 20.00 sloot een verbluffend vuurwerk boven het Kasteel onze eerste Magical Day af !
DAG 22 : VRIJDAG 22 MEI
Heerlijk geslapen in ons luxe-nestje ! :-)
Na een zwempartijtje opnieuw met de shuttle-bus naar Disney Park zelf voor onze 2de dag. Vandaag stond Tomorrow Land op het programma, alsook de High School Musical. Enkele hoogtepunten van de 1ste dag hebben we opnieuw gedaan, onder andere de Parade in de namiddag.
Rond 19.00 hielden we het voor bekeken, zeer tegen de zin van Wietske, die graag nog langer gebleven was. Bagage ophalen in het Disney Hotel, opnieuw met de metro naar Kowloon en opnieuw inchecken in Dodal Hotel.
We hadden 2 fantastische dagen in Disney. Het weer was ook schitterend (constant kleine 30 graden en geen spatje regen). Voor herhaling vatbaar ! Wij kunnen evenwel niet vergelijken met Disney Parijs, waar we nog nooit waren. Ik denk dat Disney Parijs nog groter is en meer spectaculaire attracties heeft. Maar dat zijn dan vermoedelijk zaken waarvoor Wietske toch nog te klein is. Het leukste vindt zij alles wat te maken heeft met de Disney-figuren...
DAG 23 : ZATERDAG 23 MEI
Vandaag hebben we enkele bekende markten bezocht zoals de Temple Street Market en de Ladies Market. Plaatsen waar alles nog betaalbaar blijft en dit in tegenstelling tot de sjieke winkels in de mega-complexen. Geen spectaculaire zaken vandaag dus, ik kan bondig wezen :-). Bovendien zie ik dat de tijd begint te dringen... :-)
DAG 24 : ZONDAG 24 MEI
Over vandaag kan ik eigenlijk ook kort zijn, en niet alleen omdat ik straks mijn vliegertje heb. Het heeft vandaag quasi de ganse dag geregend. Onze plannen om enkele nabij gelegen eilanden te bezoeken vielen dus letterlijk in het water. In de plaats daarvan hebben we er dus een lazy laatste dag van gemaakt : wat in de stad wandelen, lekker eten, wat rondslenteren in de winkels, foto`s op de blog plaatsen enz. Niet veel speciaals dus.
Straks (binnen welgeteld een kwartier :-) ) nemen we de Airport Shuttle bus van Kowloon naar de naar het schijnt supermoderne luchthaven Chep Lap Kok, die op het Lantau eiland ligt, ongeveer 45 minuten van Kowloon.
DAG 25 : MAANDAG 25 MEI
Morgen dus he :-) Als ons vliegertje niet neerstort, staat het zo goed als vast dat onze dag er zo zal uitzien :-) : even over middernacht hebben we de terugvlucht van Hong Kong naar Londen Heathrow (ongeveer 13 uur vliegen). In de voormiddag hebben we dan de vlucht Londen - Brussel. Dan met de trein naar Ieper en met de bus naar Langemark (zeg nu niet dat wij ons openbaar vervoer niet promoten he !). Tenzij zich iemand geroepen voelt ons af te halen aan het station in Ieper ? :-)
Vwala, ons tripke zit er zo goed als op se. Als er nog iets spectaculairs zou gebeuren, komen we bij thuiskomst nog es in de ether. Zoniet, dan ga je het hiermee moeten stellen. Bij deze sluit ik mijn reisdagboek van ons tripke naar China af. Hopelijk hebben jullie er ook iets aan gehad. In elk geval nogmaals bedankt voor de vele mailtjes en berichtjes op de message board !
Ik zou hier eigenlijk nog enkele nabeschouwingen willen geven maar de tijd ontbreekt mij echt, solly solly. Ik moet er echt uit. Wie nog meer wil weten stel ik voor mij ergens uit te nodigen en tussen pot en pint babbelen we wat verder (op uw kosten he !).
Tot besluit, kort maar krachtig : Sonneke, Wietske en ikzelf hebben er van genoten !!
Tot heel binnenkort !
xxxxx
Sonja, Wietske en JM
Hoihoi,
We kunnen het dus niet laten hé... Onder het mom van '' 't zijn zotten die werken" pakken we binnen een goeie week, op dinsdag 7 juli, nog es de rugzakskes. We gaan voor 14 dagen naar Griekenland. We vliegen op Myconos, een Cycladen-eiland, om eventueel via Santorini naar Kreta te varen en ginder wat rond te trekken.
Sonneke en ikzelf gaan deze keer zonder Wietske. Onze pruts was in maart al mee op wintervakantie naar Oostenrijk en mocht al voor 4 weken doorheen China trekken in mei. Ze mag dus niet klagen hé. Lobke en Guilio zijn bereid om op hun kleine zus te passen zodat de mama en de papa er es 14 dagen kunnen van genieten met zijn twee. We hebben spotgoedkope tickets kunnen kopen via de site van Jetair (met ons 2 heen van Brussel naar Myconos en terug van Heraklion naar Luik) voor 200 eur, alles inbegrepen (heen- en terugvlucht voor 2). Voor die prijs rij je niet naar de Provence...
Het is niet de eerste keer dat wij naar Griekenland reizen. Wij waren er al es 15 jaar geleden, in 1994 (Sonja, Guilio en Lobke verbleven in een vakantiecomplex op het vasteland nabij Athene terwijl my best friend Piet en ikzelf gedurende 3 weken een fietstocht van 1.000 km maakten doorheen de Pelopponesos (schrijf ik da goed ?), de Cycladen-eilanden en Kreta. We hadden er de tijd van ons leven, nietwaar Piet ? Het jaar daarna (1995) deden Sonja en ikzelf hetzelfde traject nog es over met ons 2, niet met de fiets maar met openbaar vervoer, boot en huurmoto. Sedertdien zijn we er niet meer geweest. We zien er naar uit....
Heel veel tekst gaan we vermoedelijk niet plaatsen, want het is niet de bedoeling om rond te trekken gelijk zotjes. We willen wat island-hoppen en vooral genieten, relaxen, moto huren en toertjes maken, lekker Grieks eten, fuiven (oa Paradise Beach op Myconos) en ouzo drinken :-).
We trekken opnieuw low-budget met de rugzak. Griekenland leent zich perfect tot slapen op het strand (in gans de maand juli gemiddeld 1 regendag...). De laatste dagen op Kreta willen we iets meer luxe en gaan we vermoedelijk een deftig hotelletje zoeken ;-).
Indien we er zin en tijd voor hebben, plaatsen we wel wat foto's. Hier al een voorsmaakje (foto"s gepikt van internet).
Tot binnenkort !
Sonneke en JM
xx
Helabatjes allemaal,
Het is nu vrijdagmiddag 10/7 en we zitten op Mykonos, een schitterend Cycladen-eilandje. We waren na 15 jaar bijna vergeten hoe mooi Mykonos wel is. En er is in al die jaren niet veel veranderd : nog altijd Mykonos Town met zijn doolhof aan kleine straatjes, de pittoreske witte huisjes met blauwe daken, deuren en vensters, nog altijd geen hoogbouw, nog altijd die schitterende stranden en heldere zee, nog altijd bloedheet.....
Maandagavond was stresserend : tot het laatste ogenblik gewerkt, daarna nog vlug gras afgereden (Nancy was er getuige van :-) ), rugzakskes gepakt en tegen een stuk over middernacht de doos in. Geen oog toegedaan en tegen 2.00 er opnieuw uit. Afscheid genomen van de 2 meisjes Lobke en Wietske en tegen 3.00 kwam Guilio ons ophalen om ons naar Zaventem te brengen.
Na een vlekkeloze vlucht van 3,5 uur op Mykonos geland. Met de bus naar Mykonos Town, en van daaruit met een andere bus naar Paraga Beach, waar we enkele nachten op een camping zouden slapen (zonder tent, in open lucht).
Daarna een quad gehuurd voor 3 dagen. We hebben er geen spijt van gehad ! We hebben in deze 3 dagen het ganse eiland verkend, off road pistes gevolgd, kleine strandjes opgezocht enz, in 1 woord : heeeeerlijk ! En ook Paradise Beach en Super Paradise Beach gedaan : feesten als de beesten :-)
De eerste nacht op die camping was niet te doen van de muggen. Ik heb geen oog toegedaan.... Dus de volgende dag verhuisd naar een pensionnetje in Mykonos Town, naar een kamertje met airco en frigo :-)
We waren ook vergeten hoe lekker het eten hier wel kan zijn. Souvlaki, gyros, lamskoteletjes, moussaka, mmmmm. En de ouzo natuurlijk :-)
Ik ga het hierbij laten. Hierbij enkele foto`s die wel voldoende een beeld zullen geven van wat we allemaal hebben gedaan. Er is hier zoveel te doen en te beleven dat wij ons voorgenomen hebben niet al te veel tijd te verdoen in internetshopkes :-)
Straks, om 15.30 hebben we de boot (catamaran - fast ferry) naar het eiland Kreta, 5 uur zuidelijker gelegen. Ook daar gaan we wel es fotookes plaatsen, niet getreurd :-)
De beste groeten aan de 3 kids en aan alle vriendjes en vriendinnetjes !
Sonneke en JM
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Hoihoi allemaal,
Het is hier nu woensdagavond en we zitten in Hora Sfakion, in het zuid-westen van Kreta.
Afgelopen vrijdag namiddag hebben we de fast ferry genomen van Mykonos naar Heraklion op Kreta, met een tussenstop op Santorini. Vijf uur bootje varen. Om 20.30 arriveerden we in Heraklion en we hebben onmiddellijk een bus genomen naar Rethymnon, anderhalf uur westwaarts, waar we in een klein pensionnetje hebben overnacht.
De volgende morgen hebben we de bus genomen naar Vrisses aan de noordkant van Kreta en van daaruit een andere bus naar Hora Sfakion, in het zuiden, waar we dus nu nog steeds verblijven.
We hebben er een leuk hotelletje gevonden en een jeep gehuurd voor de rest van onze reis. Tijdens de voorbije dagen hebben wij iedere dag een deel van Zuidwest-Kreta verkend met de jeep. We hebben er van genoten. Van zodra je 500 m van de kust bent verwijderd beland je in het Kreta waar de tijd is blijven stilstaan.
Gisteren hebben we Chania bezocht, de leukste stad van het eiland. En vandaag hebben we de Imbros-kloof afgedaald. Veel minder toeristisch dan de bekende Samaria-kloof, we waren er zo goed als alleen. Met dank aan het Duitse koppeltje dat op het eind van de kloof zo vriendelijk was ons een lift te geven naar het begin van de kloof, 12 km verder, waar onze jeep was blijven staan.
Ik zou zo zeggen : bekijk de foto`s, dan moet ik niet alles in detail gaan beschrijven :-)
Morgen vertrekken we uit Hora Sfakion, richting `ik weet nog niet waar`. Vermoedelijk gaan we het oosten van het eiland verkennen, we zien morgen wel waar ons wagentje ons brengt :-).
Vergeef me de bondigheid van dit verslagje, maar er zijn hier leukere dingen te beleven dan achter de pc zitten :-) En nu Wietske niet mee is, moeten we van de avonden profiteren he !
Allee, tot wat later hee !
Sonneke en JM
xxx
Hallokes allemaal,
Hier nog een keer wat fotokes van onze laatste dagen op Kreta.
Verleden donderdagmiddag zijn we vertrokken uit Hora Sfakion, in het zuidwesten van Kreta. We hebben zowat het ganse land doorkruist en zijn `s avonds in Chersonnissos gearriveerd (noordoost-kust). We hadden 250 km extra op de teller staan.
Chersonnissos is zowat het Griekse Lloret de Mar : heel druk, vele winkeltjes, restaurantjes, hotelletjes, disco`s enz. En zowat de helft van alle Hollandse jongeren komt hier blijkbaar op vakantie :-)
Gelukkig merk je van die drukte niets meer eens je 500 meter landinwaarts gaat.
We hebben hier de laatste 3 volle dagen van ons tripke doorgebracht. Star Beach Club bezocht, het Lassithi platteau doorkruist, naar Agios Nicolaos geweest, enkele mooie auto-tochten doorheen het Kretenzisch gebergte gemaakt.... Zie de fotokes, die jullie een beeld geven van wat wij in het echt zagen :-)
Vwala, het is hier nu zondagavond, bijna middernacht, en Sonneke, die naast mij zit, zou graag nog een laatste cocktail in haar kazulleke kippen. Ik ga er dus mee ophouden. Morgennamiddag hebben we de vlucht back home.
We zien er naar uit de kids terug te zien !
Groetjes van
JM en Sonneke
xxxx
PS Ha, nog dit : aan mijn petekindje Loeka een laattijdige dikke kus voor haar 9de verjaardag op 18/7 !
Helabatjes allemaal, dag friendjes en friendinnetjes,
Het is alweer veel te lang geleden dat we es een deftig reisje maakten, maar eind volgende week is het opnieuw zo ver : we go Down Under, naar het land aan de onderkant van de wereldbol !
Australië staat al een tijdje op ons verlanglijstje. Toen ik 2 jaar terug op mijn eentje naar Tibet en Nepal wou en deze droom op het allerlaatste moment in duigen viel omwille van het hermetisch sluiten van de grenzen van Tibet door de fucking Chinese spleetogen ten gevolge van de onlusten in Tibet (en ook omdat ze vonden dat de wereld een paar maand voor de Olympische Spelen in Peking maar beter niet zag in welke omstandigheden China de Tibetanen onderdrukt), heb ik zelfs in Bangkok nog getwijfeld om door te vliegen naar Sydney of Melbourne om van daaruit met een enduro moto dwars doorheen de Australische Outback te trekken tot Darwin. Maar omdat ik wist dat Australië een bestemming is die mijn Sonneke ook nog es wou zien, heb ik mijn plan maar laten varen “voor later” en ben ik dan uiteindelijk in mijn eentje door (voornamelijk) Papua getrokken, een bestemming waar ik Sonja toch nooit ging mee krijgen :-). Verslagen en foto’s van deze reis zijn hier nog altijd terug te vinden.
En zie, we zijn twee jaar later, en Australië wordt een feit. En mèt Wietske, terwijl het nog kan, want binnen anderhalf jaar is zij schoolplichtig (eerste leerjaar) en gaan we het zonder haar moeten doen (als we tijdens de schoolvakanties willen reizen). Geen nood, we hebben een al even fervente reiziger in de familie, met wie we een deal hebben gesloten : Guilio en Maaike gaan zorgen voor ons ukje terwijl wij op reis zijn, en als tegenprestatie zorgen wij als oma en bompie voor ons eerste kleinkindje, eens dat er is, wanneer Guilio en Maaike op reis zijn. Toch leuk als de kinderen meer als 20 jaar verschillen in leeftijd hé :-).
Voor Wietske wordt het haar zevende langere buitenlandse reis, waaronder haar vierde intercontinentale. Allé, eigenlijk haar vijfde, want toen we in Laos waren, was ons Wietske ook al mee, weze het in de buik van de mama :-). Op haar reispalmares staan verder Nederland, Duitsland, Zuid-Frankrijk, Thailand en Maleisië, Portugal, Indonesië, winterpret in Oostenrijk, en verleden jaar het lange traject doorheen China van Peking tot Hong Kong. Deze reizen zijn telkens heel goed meegevallen en daarom wilden we haar dit jaar ook weer mee. Reizen met een baby, peuter of kleuter is natuurlijk anders dan reizen met zijn 2. ’s Avonds es een stapke zetten zit er niet in als je met een kleintje reist. Maar langs de andere kant opent het, vooral voor reizigers die graag in contact komen met de plaatselijke bevolking, heel wat deuren : Wietske is al heel veel keren de aanleiding geweest waarom local people met ons contact zoeken. Tja, iedere voorkant heeft een achterkant, en hoe groter de voorkant, des te groter de achterkant :-). Daarom dat wij beurtelings met en zonder Wietske reizen :-).
We hebben gekozen om met een camper door het land te trekken. Dit wordt de derde keer dat we op die manier reizen. Voorheen al gedaan in Scandinavië (Denemarken, Zweden, Finland en Noorwegen tot de Noordkaap en terug ; 8.000 km) tijdens de zomer van 1993 met Guilio en Lobke die toen ook net geen 5 jaar was, en in 2002 huurden Dani en ikzelf een camper in Nieuw-Zeeland. Telkens verschrikkelijk goed meegevallen. Met een camper rondtrekken heeft als voordeel dat men heel flexibel is : men stopt wanneer men wil, men rijdt waarheen men wil, men overnacht waar en wanneer men goesting heeft. Bovendien zijn bepaalde afgelegen plaatsen in Australië vaak alleen maar met een camper te bereiken. Dit geldt zeker voor het binnenland van Australië waar er nauwelijks openbaar vervoer is. Vrijheid – blijheid dus ! Bovendien zal dit voor Wietske een ganse belevenis zijn. In de plaats van te tjolen op nachttreins of rammelige bussen en te slapen in eenvoudige guesthousekes of jeugdherbergen, zal ze dit jaar als luxe-beestje reizen :-).
Alhoewel ik onze jaarlijkse grote reis altijd deftig voorbereid, heb ik het deze keer nog grondiger gedaan. Ik lees altijd wel een pak reisverslagen en ik tracht mij altijd wel te informeren over de geschiedenis en de cultuur van het land in kwestie. Maar waar wij anders meestal maar een vage reisroute hebben en ter plaatse op zoek gaan naar openbaar transport en logies, heb ik deze keer ook de praktische kant van de zaak zoveel mogelijk vooraf geregeld : ik heb een nogal gedetailleerde dag-aan-dag reisroute uitgestippeld op een wegenatlas (met dank aan de online routeplanners), heb vooraf al gezien waar we de ferry nodig hebben en de uurregelingen nagegaan, gekeken waar we zouden kunnen overnachten op het traject, welke bezienswaardigheden we willen aandoen op onze route enz. Australië is een immens groot land (een continent op zichzelf) en onze plannen zijn nogal ambitieus, zodat het van belang is ter plaatse niet te veel tijd te verliezen aan praktische beslommeringen en van elk moment ginder zoveel mogelijk te kunnen genieten met ons 3.
Reeds eind september hebben wij beslist dat het Australië ging worden. Meteen werden de vluchten geboekt. En kort nadien al heb ik onze Kea camper vastgelegd. De voorbije maanden dan heb ik reisverslagen, reisgidsen, websites enz. verslonden. Veel gelezen over de cultuur van de Aboriginals (of wat daar, dank zij het “ gecultiveerde Westen “ nog van over blijft…). Verder er voor gezorgd dat de paspoorten en visa in orde zijn, dat mijn internationaal rijbewijs verlengd werd, enz… En ik heb deze keer zelfs de hotels bij het begin (Sydney) en het einde (Singapore) van ons tripke al via internet vastgelegd.
En dit is het resultaat van al die voorbereiding :
Weg van zaterdagmorgen 17 april tot en met zaterdagmiddag 15 mei, 29 volle dagen, die er in grote trekken zo zouden moeten uitzien (afstanden bij benadering) :
I/ 2 dagen vliegen :
- Brussel – Londen
- Londen – Singapore
- Singapore – Sydney
II/ 1 dag Sydney : stadsbezoek
III/ 24 dagen camper : van Sydney naar Darwin : 8.000 km, verdeeld als volgt :
1/ Sydney – Kangaroo Valley – Croajingolong NP – Wilsons Promontory NP - Phillip Island - Melbourne : 5 dagen – 1.400 km – langs de zuidkust ;
2/ Melbourne – Great Ocean Road – Grampians NP – Kangaroo Island - Adelaide : 5 dagen – 1.600 km – deels zuidkust, deels binnenland ;
3/ Adelaide – Flinders Ranges – Coober Pedy – Ayers Rock – Olgas – Kings Canyon - Alice Springs : 6 dagen – 2.800 km – dwars door de Outback / Red Centre - Stuart Highway
4/ Alice Springs – West Mac Donnell Ranges – Devils Marbles – Tennant Creek - Katherine – Kakadu NP - Darwin : 8 dagen – 2.200 km – dwars door de Outback / Red Centre – Stuart Highway - Top End
IV/ Avondvlucht Darwin – Singapore en 1 dag Singapore (stadsbezoek en vooral shopping :-))
V/ 1 dag terugvlucht back home :
- nachtvlucht Singapore – Londen
- Londen – Brussel
Hopelijk heeft de terugvlucht geen vertraging, anders komen we op 15 mei te laat op het avondfeest n.a.v. het huwelijk van Marieke, oudste dochter van mijn lieve collega Carina :-) !
In totaal dus 8.000 km, waarvan een groot deel dwars door de Outback. Dit is onze betrachting. Lukt dit niet, dan kunnen we hier en daar de route wat inkorten en zijn er alternatieven. Er is maar één must : we moeten overland met de camper van Sydney tot in Darwin geraken !
Het was niet zozeer zoeken naar plaatsen die we zouden kunnen bezoeken, maar eerder naar welke plaatsen we zouden moeten achterwege laten. Eigenlijk zou je dergelijk traject in 2 maand moeten doen. Wij doen er maar de helft over en hebben dus nogal moeten schiften wegens tijdsgebrek. In Sydney blijven we maar één dag, daar waar men eigenlijk 3 dagen nodig heeft om een eerste impressie van deze fantastische stad op te doen. Steden als Canberra en Melbourne doen we niet aan, hoewel we heel dicht in de buurt zullen zijn. De binnenstad van Adelaide laten we ook voor wat het is… Men moet nu eenmaal keuzes maken. En we hebben gekozen voor de prachtige natuur, voor de uitgestrektheid van dit immense land, voor de eenzaamheid van de Outback, voor de unieke fauna en flora. Wietske droomt al een half jaar van kangoeroes en koala’s en dan kunnen we haar toch niet opzadelen met stadsbezoeken, musea, monumenten en bouwwerken hé… :-) Trouwens, wijzelf houden ook meer van de natuur dan van drukke steden en saaie musea. En met minder dan de Taj Mahal of Angkor Wat zijn wij ook niet tevreden :-).
Wij gaan ons dagritme wel wat moeten aanpassen aan de omstandigheden. Men raadt het af om, vooral in de Outback, in het donker te rijden (de kans om in botsing te komen met een overstekende kangoeroe is te groot). Afhankelijk van de streek waar we vertoeven zal het ginder licht zijn vanaf ongeveer 6h30-7h ’s morgens en donker vanaf 17h30-18h30 ’s avonds. We gaan er dus voor zorgen ’s morgens altijd vroeg in de weer te zijn en gaan noodgedwongen in de vooravond al ergens een plaats moeten zoeken om te overnachten. Maar geen nood, we gaan ’s avonds geen tijd te veel hebben. Het is bij valavond dat de meeste dieren zich laten zien. En als er al es niets te beleven valt, ergens in de middle of nowhere, dan gaan we ons nog niet vervelen : Wietske kan films bekijken op de draagbare DVD-speler die we voor haar gekocht hebben, Sonneke heeft haar naaigerief mee (jaja, voor wie het nog niet wist, Sonneke houdt van naaien :-) ), en ikzelf zal tijd hebben om mij in te zetten voor mijn dierbare friendjes en friendinnetjes : voor de eerste keer doen we een laptop mee (veel internetshops gaan er niet zijn in de Outback, me dunkt). Ik ga mij dus kunnen bezig houden met het opslaan van de foto’s en het schrijven van mijn reisverslag. En als we dan es ergens op een camping komen waar draadloos internet aanwezig is, hoef ik enkel maar op het netwerk in te loggen en mijn blogje bij te werken :-). En als ik dan toch nog tijd over kom, kan ik oefenen om nog beter te worden in Bouncing balls :-). Of kan ik ook naaien :-) !
Ha, nog dit : al van lang voordat internet bestond hou ik van elk tripje een reisdagboek bij. Voor mezelf en mijn gezinnetje. Sedert de komst van internet publiceer ik deze, samen met foto’s op een of andere reis-website, zodat wie dit wil kan meevolgen. Ik kan me echter voorstellen dat niet iedereen even geïnteresseerd is in alle zever die ik schrijf. Wie liever enkel prentjes kijkt, kan gerust de tekst overslaan. Deze is in de eerste plaats voor mijn eigen mémoires bestemd :-). Indien de tekst dus te saai is, enkel fotokes kijken ! No worries, mate ! :-)
Tot slot nog, voor de échte liefhebbers, wat algemene info en wetenswaardigheden over Australië, dat rode continent down under.
Australië ligt op het zuidelijk halfrond aan beide zijden van de Steenbokskeerkring tussen de Indische Oceaan en de Stille Zuidzee. De Steenbokskeerkring verdeelt Australië in een noordelijk tropisch en een zuidelijk subtropisch gebied. Het binnenland is woestijnachtig en droog. Van Noord naar Zuid is Australië bijna 4.000 km lang, van Oost naar West nog een stuk langer. Australië is een van de laatste uitgestrekte gebieden op aarde. Het is het op vijf na grootste land ter wereld en de enige natie die een heel werelddeel omvat. Hier leven amper 20.000.000 inwoners, van wie er 90 procent in de steden leven. De legendarische Outback, die alle gebieden buiten de steden omvat, is zo goed als onbevolkt.
- hoofdstad : Canberra
- officiële landstaal : Engels
- regeringsvorm : parlementaire monarchie in het Brits Gemenebest
- staatshoofd : Elizabeth II
- oppervlakte : 7.750.000 km² = meer dan 250 x de oppervlakte van België !
- inwoners : 20.000.000 ; Australië is één van de dunst bevolkte landen ter wereld.
Australië bestaat uit (zie kaart bij de foto’s) :
a) 6 staten :
- New South Wales : 25 x opp. van België en 6,5 miljoen inw. Hoofdstad : Sydney
- Victoria : 7 x opp. van België en 5 miljoen inw. Hoofdstad : Melbourne
- South Australia : 30 x opp. van België en 1,5 milj. inw. Hoofdstad : Adelaide
- Western Australia : 80 x opp. van België en 2 miljoen inw. Hoofdstad : Perth
- Queensland : 55 x opp. van België en 3.600.000 inw. Hoofdstad : Brisbane
- Tasmanie : 2 x opp. van België en 500.000 inw. Hoofdstad : Hobart
b) 2 territoria :
- Northern Territory : 45 x opp. van België en 200.000 inw. (!) Hoofdstad : Darwin
- Jervis Bay Territorium
c) 1 federaal territorium : het Australisch Hoofdstedelijk Territorium (= Canberra)
De munteenheid is de Australische dollar. 1 AUD is ongeveer 25 BEF.
Australië heeft 3 tijdzones :
- Eastern Standard Time (EST) geldt in New South Wales, Victoria, Tasmanië en Queensland
- Central Standard Time (CST) geldt in de Northern Territory en in Zuid-Australië. Hier is het een half uur vroeger dan in de EST-zone.
- Western Standard Time (WST) geldt in West-Australië. Hier is het twee uur vroeger dan in de EST-zone.
Tijdens onze reis zal het in Australië (Sydney) 8 uur later zijn dan bij ons. Tijdens onze winter (die hun zomer is) is het verschil 10 uur (met Sydney).
Omdat ook de liefhebbers van fotokes aan hun trekken zouden komen, heb ik hier enkele foto’s geplaatst van ons Wietske, die zoals je ziet er helemaal klaar voor is, en van plaatsen die op onze reisroute liggen. Let wel : deze foto’s zijn van het net geplukt ! Tijdens ons tripke zullen uiteraard enkel eigen foto’s geplaatst worden :-).
Vwala, jullie weten weer alles sè. Het aftellen is begonnen, wij zijn er klaar voor !
Sonneke, Wietiebolleke en JM
xxx
PS 1/ Wietske maakt de groetjes over aan haar lieve juffen en al haar klasvriendjes, die ze 6 weken niet zal zien (Paasvakantie en reis)
PS 2/ Misschien nog interessant om weten :
- wie het traject wil volgen : druk op MY MAP, en dan op "Australasia"
- wie zijn mail-adres intikt onder “Subscribe to my News” wordt automatisch ingelicht van updates van de site
- het is niet verboden op het Message Board es goeiedag te zeggen. Maar niet te veel lullen hé, we zijn blij dat we es een maand jullie gezever kwijt zijn ! Graptje wi pol ! :-)
Helabatjes, lieve Guilio en Maaike, Lobke en Jochen, beste friendjes allemaal,
Alles goed in het verre België ?
Met ons in elk geval alles prima ! Onze vlucht Brussel – Londen van gisteren zaterdagmorgen vertrok stipt om 7.20 en ook de vlucht Londen – Sydney met technische stop in Singapore verliep vlekkeloos, zodat wij zoals voorzien vandaag in Sydney arriveerden, vanwaar dit eerste berichtje.
Het moet gezegd : Sydney is prachtig ! Stralend zonnetje, het Australisch bier smaakt heerlijk en de Aussie-babes op Bondi Beach zorgen ervoor dat we direct in vakantiestemming zijn !
(blablablablablablabla…..)
Vwala, zo ging ik dit verslagje kunnen gestart zijn, want normaal gezien moesten wij nu dus in Sydney gezeten hebben, maar de vulkaanuitbarsting op Ijsland heeft letterlijk (roet ; lees : ) stof in het eten gegooid, pffff. Wie was er in gelopen ? :-)
Onnodig veel uitleg te geven, denk ik. Zet TV of radio open en je hoort niets anders. Bijna het ganse Europese luchtruim is gesloten en niemand die weet hoe lang dat nog zal duren.
Toen ik donderdag van de vulkaanuitbarsting en de gevolgen hoorde, dacht ik direct : “JM’ke, I think we have a problem :-) “. Tegen beter weten in hebben Sonneke en ikzelf donderdagavond laat toch de rugzakken gepakt in de hoop vrijdagnacht te kunnen vertrekken.
Op vrijdagnamiddag werd mijn ongerustheid bevestigd. Ik kreeg op kantoor een telefoon van het agentschap waar ik mijn vliegtickets heb geboekt met de mededeling dat onze vluchten Brussel – Londen en Londen – Sydney (met Qantas en British Airways) zo goed als zeker zouden geannuleerd worden en dat ik maar beter direct nieuwe vluchten kon boeken op een latere datum. Hoe langer ik wachtte met herboeken, hoe kleiner was de kans om nog een vlucht met vrije plaatsen te vinden die in de eerste dagen zou vertrekken.
Het waren enkele hectische uren : in samenwerking met het reisagentschap nieuwe vluchten boeken, zorgen dat we de huurperiode van de camper konden en mochten opschuiven, de gereserveerde hotelnachten in Sydney en Singapore annuleren / herboeken (voor één keer dat ik dit verdomme vooraf vastleg en betaal…) enz.
Alles viel mee : er waren nog drie plaatsen vrij op de vluchten Brussel – Frankfurt en Frankfurt – Sydney (opnieuw met technische stop in Singapore) van overmorgen dinsdag. En dit zonder extra-kosten ! Aangezien onze reis op die manier 3 dagen later start (en dus 3 dagen zou inkorten) en wij nu al zo’n ambitieus programma hebben gedurende 29 dagen, ben ik er in geslaagd (met dank aan het reisagentschap !) om de terugvlucht met 4 dagen uit te stellen, zodat we uiteindelijk 30 dagen zullen weg zijn, één dag meer dus : van dinsdag 20 april tot en met woensdag 19 mei. De terugvluchten volgen hetzelfde traject als eerst voorzien : Darwin – Singapore / Singapore – Londen / Londen – Brussel. Maar 4 dagen later. Met oprechte dank aan onze werkgevers, die begrip hadden voor de situatie en akkoord gingen. Een dikke merci !
Ook de rest viel mee : de huurperiode van de camper kon verschoven worden, zonder extra kosten, en de hotelovernachtingen konden zonder meerprijs geannuleerd en herboekt worden. Het heeft mij wel meerdere telefoontjes naar Australië gekost…
Door deze veranderingen gaan wij spijtig genoeg moeten forfait geven voor het avondfeest van het huwelijk van Marieke, dochter van mijn collega Carina.
Nog een gevolg van het niet kunnen vertrekken gisteren : Wietske, die voor de Paasvakantie reeds haar juffen en klasmakkertjes had uitgezwaaid voor 6 weken, moet morgen weer naar school…. Sonja gaat morgen opnieuw werken en ikzelf heb het ganse weekend (zaterdag en zondag) gewerkt en doe dat ook morgen.
Op het eerste gezicht heeft deze verschuiving niet echt gevolgen voor ons traject : er zijn niet echt zaken die door de veranderde data niet meer mogelijk gaan zijn. En er is zelfs één pluspunt : we gaan een dag langer in Sydney kunnen blijven ! Always look at the bright side of life ! De rest van de plannen blijven identiek.
We gaan overmorgen dinsdag geen beroep kunnen doen op Guilio die ons normaal afgelopen vrijdagnacht naar Zaventem ging voeren. We gaan dus met de trein naar Zaventem moeten (als die verdomme niet staken of rode stoplichten negeren…). Iemand die bereid is ons van Langemark naar het station in Ieper te voeren ? En moest iemand echt niet kunnen weerstaan aan de verleiding om ons gelijk naar Zaventem te voeren, please shout ! :-)
Het is de vierde keer in 3 jaar dat een of ander feit onze plannen in de war stuurt :
1/ September 2007, bestemming Jamaica : uren vertraging wegens technische problemen bij het vertrek in Brussel, vlucht naar Jamaica afgeleid naar Cancun (Mexico) wegens technische problemen tijdens de vlucht en in Mexico 2 volle dagen en nachten vastgezeten (gelukkig op kosten van de luchtvaartmaatschappij – je hoorde ons, simpele backpackers, niet janken omwille van 2 gratis overnachtingen in een super-de-luxe all inclusive resort) tot het vliegtuig hersteld was (nieuwe motor die van Miami moest aangevlogen worden).
2/ April 2008 : mijn maandenlange voorbereiding om op mijn eentje door Tibet (en Nepal) te trekken viel in duigen toen een paar weken voor mijn vertrek in Tibet rellen uitbraken en China de grenzen hermetisch sloot. Tot het allerlaatste moment wist ik niet of ik Tibet ging binnen kunnen en zelfs tijdens de vlucht naar Bangkok wist ik nog niet zeker waar ik de volgende weken ging vertoeven. Uiteindelijk is het die keer dan Papua geworden, maar dat wisten jullie al hé :-).
3/ November 2008 : Sonneke en haar vriendin Lori zitten een volle week vast in Bangkok, na een schitterende reis doorheen Thailand, omdat de luchthaven dagenlang bezet wordt. Zij beschouwden het als een week extra vakantie, maar ik, die thuis alleen zat met een peuter van 3,5 jaar vond het ietske minder leuk :-) !
Nu opnieuw hetzelfde liedje op tv en radio : altijd maar lullen over mensen die ergens op een of andere vakantiebestemming extra dagen kunnen genieten, maar geen woord over sukkels zoals wij die niet kunnen vertrekken en hun vakantie zien inkorten :-). Niet iedereen heeft de vrijheid om zijn terugvlucht met enkele dagen uit te stellen en wie ter plaatse al binnenvluchten, hotels of huurwagen heeft gereserveerd, kan in grote problemen komen.
4/ En nu dit verdomme…
Enfin, we laten het niet aan ons hart komen (allé, als het niet opnieuw verzet wordt, want ook aan onze optimistische ingesteldheid zijn grenzen :-) ). Als we overmorgen niet kunnen vertrekken, vermoed ik dat het niet meer zo makkelijk zal zijn om vluchten, camper, hotels enz. binnen een redelijke termijn al dan niet zonder meerkost te herboeken…. En eerlijk gezegd, ik vrees er voor…
Mor allé, je hoort er nog van. Ik ga nu nog wat dromen over Bondi Beach…. En me toch ne goeie inschenken ! :-)
DON’T WORRY, BE HAPPY !!
Wietske, Sonja en JM
Hoihoi allemaal,
Moest ik nu zeggen dat wij ondertussen in Sydney zitten, zou iemand dit nog geloven ? :-)
Right, we zitten dus NIET in Sydney, maar nog altijd in Langemark city. Gisterenmiddag kregen wij het nieuws dat onze vlucht van vandaag opnieuw afgelast werd, zelfs al zou het luchtruim terug open gaan. Meer nog, Qantas, de Australische luchtvaartmaatschappij waarmee wij vliegen, heeft gisteren officieel verklaard dat geen enkele van haar vluchten vanuit Londen of Frankfurt zal vertrekken vóór donderdag aanstaande.
Wij hebben onmiddellijk ons ticket herboekt en getracht om nog plaatsen te krijgen op één van de eerstvolgende vluchten. Donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag waren allemaal volzet, maar uiteindelijk konden we tickets bekomen voor de vluchten van nu maandag 26 april. Dus, normaal gezien (maar wat heet normaal nog de dag van vandaag…) kunnen wij volgende maandag eindelijk vertrekken, volle 9 dagen later dan oorspronkelijk gepland. En het wordt het traject via Frankfurt, niet via Londen. Dus eerst een mini-vluchtje Brussel – Frankfurt, en dan de monstervlucht Frankfurt – Sydney met tussenstop in Singapore.
Wij zijn er tevens in geslaagd ook de terugvluchten op te schuiven naar een datum die praktisch haalbaar was. De terugkeer in België is nu voorzien voor woensdag 26 mei, 11 dagen later dan oorspronkelijk voorzien. Terugvlucht via Frankfurt ipv Londen.
In feite gaan we dus 2 dagen langer wegblijven dan in het eerste scenario, en 1 dag langer dan in het tweede scenario. We konden alle vluchten verkrijgen zonder enige meerprijs. Met dank aan Els van Aussietours uit Staden, die werkelijk alle moeite van de wereld heeft gedaan om ons een aanvaardbaar alternatief aan te bieden. Een dikke merci, Els !
We doen nu het nodige om opnieuw de huurperiode van de camper om te boeken naar de nieuwe data en de hotels in Sydney en Singapore voor de 2de keer te verzetten. Laat ons hopen dat dit allemaal lukt en dit zonder extra-kosten.
De 2 dagen surplus zijn al ingevuld : 1 dag extra Sydney (dus 2 dagen Sydney bij het begin van de reis) en 1 dag extra de camper huren om het geplande traject in 1 dag langer te kunnen doen. Of hoe een vulkaanuitbarsting toch nog positieve gevolgen kan hebben :-) !
Uiteraard heeft dit nieuw uitstel voor wat praktische regelingen gezorgd : Sonja en ik gaan de ganse week werken (met dank aan de flexibele opstelling – nogmaals – van de beide werkgevers), en Wietske gaat de ganse week naar school.
Bovendien kan ik vrijdag naar het diner van de notarisklerken van ons arrondissement (waarvoor ik eerder al afgezegd had wegens normaal op reis), en gaan we kunnen genieten van het Flodderweekend. En als dat wordt zoals verleden jaar, dan is het maar best dat we volgende maandag niet moeten gaan werken :-) !
Vwala, wij bidden tot alle vulkaan-, wind- en weergoden dat ze ons gunstig gezind blijven en dat we dus binnen een kleine week effectief kunnen vertrekken down under ! Ik hoop dat mijn volgend verslagje vanuit Australië kan verstuurd worden ! Derde keer, goeie keer ?!
Greetzzzzzzzzzzzzzzzz
Sonneke, Wietske en JM
.... en dan is 't eindelijk zo ver : we go down under !
Zopas nog eens online gezien naar ons vluchtschema en alles is okidoki !
En we zien 't zitten :-)
We zijn beide al in verlof van vrijdagavond en we hebben ons nog niet verveeld. En een geluk bij een ongeluk : we hebben het Flodderweekend kunnen meemaken !
Over vrijdagnacht ga ik maar beter niet naar huis schrijven, want veel fatsoenlijks valt er niet over te zeggen. Maar Ronny was er nog erger aan toe :-) Who the fuck is Ronny ????? LOL
Vandaag dan een super-dagje gehad en ons verstand gebruikt ('t is te zeggen : gedronken met mate(n) !). En die maten waren onze lieve vriendjes Anja en Davy en dochtertje Frauke (3 maand jonger als Wietske), en mijn broertje en schoonzusje Jan en Angelique en de kindjes Loeka, Kobe en Chelsey.
Aperitieven bij ons thuis om in de sfeer te komen. Aperitieven in/bij De Flodder op de reggae-afro-funk-jazz-rumba tonen van Cafe Con Leche en meteen denken dat je al vertrokken bent op wereldreis naar de meest exotische oorden :-) En ons te goed doen aan een lekkere BBQ. Meer moet da nie zijn hé :-)
En terug thuis nog es te veel calorieën binnengespeeld..... De meisjes, groot en klein, hebben zich geamuseerd bij de diertjes :-)
Vwala, nu vlug de rugzakken, die al meer dan een week onaangeroerd in de garage staan, klaar zetten en de handbagage klaar maken. En dan morgen, zoals de ene tampon tegen de andere zei aan de hoek van de toog : " We zijn 't gat in !! "
xxx
G’DAY, beste Guilio en Maaike, Lobke en Jochen, en alle andere lievekes !
Het is deze keer geen grap, we zitten echt in Sydney ! Hier is het momenteel donderdagavond, tegen middernacht, bij jullie is het dus nog volop namiddag.
We zijn momenteel met ons 3-tjes in de kamer van ons hotel. Wietske ligt te slapen, Sonja is nog wat aan het naaien en ik maak van de gelegenheid gebruik om een eerste verslag en een eerste reeks foto’s te posten. Zoals eerder gezegd hebben we voor de allereerste keer een laptop mee en het zal op die manier des te leuker zijn om mijn reisdagboek bij te werken.
Na een leuk en goed gevuld weekend was het eindelijk zo ver : derde keer, goeie keer ! We konden maandag eindelijk vertrekken. En dit is wat er ondertussen is gebeurd :
DAG 1 : MAANDAG 26 APRIL
’s Morgens vroeg al hebben we afscheid genomen van Lobke, die deze week stage heeft. Sonja heeft haar naar school gevoerd. En zopas via mail vernomen van onze schat dat deze stage prima verloopt ! Een dikke proficiat, Loppie !
Het werd een ontspannen voormiddag. Om 14.00 bracht Angelique, de nieuwe keppe van mijn broer Jan, ons naar het station in Ieper (merci, Angelique), van waaruit we naar Zaventem spoorden.
Iets over 19.00, stipt op tijd, konden we inschepen voor de vlucht van Brussel naar Frankfurt, een mini-vluchtje van een uurtje met Lufthansa.
In Frankfurt moesten we een goeie 3 uur wachten, want de grote vlucht naar Sydney vertrok pas rond middernacht. Wietske was nog vol energie….
DAG 2 : DINSDAG 27 APRIL
Even over middernacht dan vertrok de Qantas Airways Ltd – vlucht QF006 van Frankfurt met bestemming Sydney.
Deze monstervlucht van een goeie 21 uur werd gelukkig onderbroken door een tussenstop in Singapore. Het eerste traject, van Frankfurt tot Singapore, duurde ongeveer 12 uur en het tweede deel, van Singapore tot Sydney ongeveer 7,5 uur. In Singapore hadden we dus een stop van een goeie anderhalf uur, die heel welgekomen was. Eventjes de benen strekken, eventjes op het zwoele (meer dan 30 graden) buitenterras van de luchthaven, tussen de cactussen (Ellen, you remember ?), een sigaret roken (of 2, of 3 of 7…), en in de tax free enkele stangen Marlboro kopen aan een goeie euro per pakje, in de hoop dat de douane in Sydney ze niet vindt…. :-)
Door het grote uurverschil tussen België en Australië duurt deze dag geen 24 uur en we brengen eigenlijk de ganse dag door in het vliegtuig (+ tussenstop in Singapore).
DAG 3 : WOENSDAG 28 APRIL
Het is 5 uur in the morning wanneer de Boeing 747-400 van Qantas op de Kingsford Smith International Airport van Sydney landt. Meer dan 21 uur na het vertrek uit Frankfurt….
Het moet gezegd : wij hadden tegen deze vlucht opgezien, niet alleen voor onszelf, maar vooral omwille van Wietske, waarvan we niet wisten hoe zij dit zou verteren. Maar het is allemaal prima meegevallen ! Veel beter dan verwacht ! Het Australische Qantas, de oudste luchtvaartmaatschappij ter wereld en gekend om haar service en veiligheid, maakt het de passagiers naar hun zin (veelvuldig lekkere maaltijden, de kinderen krijgen wat speeltjes om zich bezig te houden enz…). Sonja en Wietske hebben heel veel kunnen slapen, ikzelf zoals gewoonlijk niet. Dan maar genieten van het individuele videoscherm met ontelbare films, muziekkanalen, spelletjes, enz. en luisteren naar mijn mp3-playerke. Er zijn ergere dingen in het leven…. :-)
Eén iets vond ik wel jammer : bij het boeken van de vliegtickets (eind september van vorig jaar) stond in het vluchtschema vermeld dat we zouden vliegen met de nieuwe Airbus A380-800, het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. Door Qantas enkel nog maar ingezet op de vlucht Londen – Sydney via Singapore, en op de vluchten van Sydney en Melbourne naar Los Angeles. Het is een “gewone” Boeing geworden, maar ik heb tijdens de vlucht mijn verdriet met lekkere Australische wijn weggespoeld :-).
In de luchthaven van Sydney verliep alles vlot : douane passeren (voor Australië heeft men een nog geldig internationaal paspoort en een visum nodig), security check van de bagage (het is verboden om in Australië levensmiddelen in te voeren, in welke vorm dan ook, uit vrees voor planten- en dierenziektes), ons eerste Australische geld uit de muur halen (1 AUD – Australische dollar - moet nu ongeveer een goeie 25 BEF waard zijn) en zien hoe wij het makkelijkst naar het centrum van Sydney konden.
Wie dacht dat Wietske super-moe ging zijn en vervelend ging doen : no way ! Ze voelde zich zo fris als een vis en begon gelijk wat te kleuren met de kleurtjes en de kleurboek die ze op het vliegtuig had gekregen ! Vree madam, ons Wietske !
We kochten een combinatie-ticket voor trein, bus en ferry (voor meerdere dagen geldig) en namen de trein naar het centrum. De treinrit duurde amper een goed kwartier. Het was ongeveer 7 uur in the morning wanneer we arriveerden in ons vooraf gereserveerd hotel : het centraal gelegen Ibis World Square in Pitt Street.
http://www.accorhotels.com/gb/hotel-2132-ibis-sydney-world-square/media.shtml
We kregen onmiddellijk een kamer, met dank aan het vriendelijke meisje aan de receptie. Twee uur later, na de bagage wat uitgepakt te hebben en genoten te hebben van een heerlijke douche, waren we klaar om Sydney te verkennen. En dank zij de IJslandse vulkaan kon dit nu in 2 volle dagen in de plaats van oorspronkelijk 1. We konden dus voor alles meer tijd uittrekken en dat was mooi meegenomen.
En het moet gezegd, we hebben genoten van Sydney (4.350.000 inwoners) dat al meermaals uitgeroepen werd tot mooiste stad ter wereld. Het is er in elk geval supergezellig !
Een overzichtje van onze eerste dag Sydney :
- wandeling door the Rocks tot bij de Sydney Harbour Bridge. Deze brug is door zijn fantastische ligging een beroemd internationaal symbool geworden.
- Vanaf Circular Quay met de ferry naar Manly en Manly Beach, een gekend surf-strand. Wietske heeft er zich reuze geamuseerd ! Onderweg schitterend zicht op de Harbour Bridge, de Opera en de skyline.
Het Sydney Opera House is misschien wel een van de mooiste gebouwen ter wereld, een hoogtepunt van architectuur. Het bestaat uit zo’n 1.000 ruimten, waarvan de concertzaal met haar 2.700 plaatsen de grootste is. Het is werkelijk dè blikvanger van Sydney, met zijn opvallende dakconstructie in de vorm van bolstaande zeilen. Het operagebouw werd geopend in 1973.
- Eens terug bij Circular Quay, met de bus naar Bondi Beach, het bekendste Australische surfstrand, bekend van tv en tijdschriften. Zien én gezien worden….
Tegen valavond zijn we met de bus teruggekeerd naar het centrum van de stad, hebben wat inkopen gedaan in een supermarket en van al dat lekkers, onder andere heerlijke Australische rode wijn, genoten op de kamer.
Het was ongeveer 21h toen Wietske in slaap viel. Niet te geloven hoe zij het zo lang heeft uitgehouden. Een uurtje en een vrijpartij later zijn wij ook in slaap gevallen… :-)
DAG 4 : DONDERDAG 29 APRIL
Het was bijna 10.00 in the morning wanneer wij tegen onze zin uit bed rolden. Na het gebrek aan slaap van de laatste dagen mocht dit wel. Uitgebreid ontbijt (brunch) op de kamer (wat we over hadden van de avond ervoor, maar geen wijn LOL) en daarna opnieuw op stap voor onze 2de dag Sydney. We hebben vandaag vele kilometers te voet gedaan en ganse delen van de stad verkend, waaronder :
- de Royal Botanic Garden, de heel grote en mooie botanische tuinen van de stad
- Darling Harbour : vroeger de handelshaven van Sydney, maar nu omgetoverd in een gezellig haventje
- China Town
De dag afgesloten met wat shoppen in enkele winkelcentra (op vraag van Sonja en Wietske :-) )
We hebben echt genoten van Sydney en zijn Sydney-siders. Het is in elk geval een wereldstad die ons veel meer dan elke andere gemiddelde wereldstad heeft kunnen bekoren. En de omstandigheden waren ideaal : zo’n 25 graden, niet te heet dus, en een heerlijk zonnetje dat constant van de partij was !
We overnachten vannacht voor een 2de keer in het Ibis hotel. Morgenochtend vroeg gaan we hier uitchecken en met de trein naar Milperra sporen, een buitenwijk van de stad, om onze camper op te halen. Een nieuw avontuur wenkt…
Tot nog toe is alles zo goed als perfect verlopen. Bijna te mooi om waar te zijn. Als dat maar blijft duren…
Spectaculaire zaken zijn er (nog) niet te vertellen. Behalve dan dat het een plezier is zoals Wietske zich de eerste dagen heeft gedragen : we hebben ze nog geen kik weten geven. Ze heeft nog niet 1 keer gemopperd, niet geklaagd dat ze moe is, ze geniet van alles wat ze ziet (uiteraard vond ze het de max op Manly en Bondi Beach)…. Allé, gewoonweg super tot nog toe ! En ook hier, in het verre Australië, willen de talrijke Chinezen en Aziaten met haar op de foto ! :-)
Ik ga er uit, tijd om nog een sigaret te smoren (kan enkel op straat gebeuren, roken is in het ganse hotel verboden, pfff) en dan de koffer in te duiken. Zonder voorafgaande vrijpartij vanavond, want ik zie dat Sonja ook al aan het maffen is. :-)
Ciaooooooo !
Sonneke, JM en Wietske
G’DAY, beste allemaal !
Dinsdagavond 4 mei, tegen middernacht. We zijn alweer meer dan een week onderweg…
Tijd dus om ons reisdagboek bij te werken en wat foto’s te plaatsen. Het is moeilijk schiften in de foto’s, want al zeg ik het zelf, ik vind ze allemaal geslaagd.
Maar eerst en vooral : bedankt voor de vele mailtjes en berichtjes die we kregen hé ! Ze allemaal individueel beantwoorden wordt moeilijk, maar weet dat het wel leuk is es iets te vernemen van het thuisfront !
Een dikke proficiat in elk geval aan Cindy en Christophe bij de geboorte van de kleine Iliyas !! Sonja vindt het super dat ze nu opnieuw wat naaiwerk heeft (LOL). Ter info : dat naaiwerk van Sonneke is eigenlijk de “kruisjessteek” en ik moet zeggen dat ze er heel erg bedreven in is :-). Dus, Cindy, een kadoke is in de maak !
En Piet en Doortje, een heel dikke merci voor je mailtje !!! Da verdient een pint of 2 of 7… Of een trappist van 12….. :-)
En nu terug tot de orde van de dag : wat is er gebeurd sedert het laatste verslagje, gepost afgelopen donderdagavond in Sydney ?
DAG 5 : VRIJDAG 30 APRIL
Sydney – Kangaroo Valley : 190 km
Op vrijdagmorgen zijn we vroeg opgestaan, na een voor mij ietwat onrustige nacht. Was het de spanning voor wat de 2de start van onze reis zou worden : het ophalen van de camper om er het ganse land mee te dwarsen ? Ik moet toegeven dat ik toch wel wat nerveus was : zou dat allemaal wel lukken, met zo’n grote camper (kleine 7 meter lang !) ? Zou ik het links rijden vlug gewend raken ? Zou ik dat stuur aan de verkeerde kant gewoon raken ? Zou het mij lukken om in het drukke Sydney direct de juiste highway te vinden om de stad uit te rijden ? Het was jaren geleden dat ik nog met een camper gereden had, en dan waren die nog es een stuk kleiner : in Nieuw-Zeeland was het eerder een grote camionette, en de camper waarmee we Scandinavië doorkruisten was een goeie meter korter…
Reeds om 8.00 konden we het Ibis Hotel verlaten en met de trein van het centrum van de stad naar East Hills Station sporen (goed half uur trein), nabij Milperra, een buitenwijk van Sydney. Hier bevindt zich het depot van Kea, de maatschappij waar we onze camper gehuurd hebben. Een behulpzame Aussie in het station East Hills belde het Kea depot op, die een taxi regelde die ons kwam afhalen. Van service gesproken !
Wij werden er uitermate vriendelijk onthaald. Eerst de administratieve kant van de zaak regelen (papieren invullen, uitleg over wat mag en niet mag – onverharde wegen nemen was niet toegelaten - , uitleg over wat inbegrepen is in de verzekering, welke franchises er zijn enz). Daarna de technische uitleg van de camper (Wietske noemt het onze “mega-mobiel”), met onder andere de werking van watertank, afvalwatertank, verwarming, airco, keukentoestellen, TV-DVD, hoe men gasfles vervangt, bandendruk, olie- en waterpeil, enz enz. Gans de administratieve en technische uitleg nam een kleine 2 uur in beslag.
En dit is dus onze camper : de Kea 4 berth Luxe voor max 4 personen, met All Inclusive verzekering.
Voor wie het interesseert, hierbij een beschijving van het voertuig :
- 2 zitplaatsen in de bestuurderscabine
- 3 zitplaatsen in het woongedeelte
- doorgang van woongedeelte naar bestuurderscabine
- 2,4 l turbodiesel motor, 6 versnellingen
- 80 l dieseltank, verbruik ca. 14 l/100 km
- ABS en airbag bij bestuurder en passagier
- stuurbekrachtiging, centrale vergrendeling, voorin elektrische ramen
- lengte 6,80 m, hoogte 3,10 m, breedte 2,20 m, binnenhoogte 2,00 m
Voertuiguitrusting
- airco in bestuurderscabine tijdens het rijden
- airco in woongedeelte (bij 240V stroomaansluiting)
- sigarettenaansteker (opladen van accu's)
- AM/FM radio/cd-speler
- tv (flatscreen) en dvd-speler
- 150 l verswater- en afvalwatertank, 2 x 4,5 kg gasfles
- aanrecht en douche met koud en warm water (240V of gas)
- toilet met wastafel
- 4-pits gasfornuis met grill en afzuigkap (240 en 12V) en magnetron (240V)
- 130 l koelkast met vriesvak (240V en 12V)
- 240V stroomaansluiting en 12V zonne-energie
- kluis (bv. voor laptop) en brandblusapparaat
- zonneluifel, vliegenraam aan deuringang en sommige ramen
- max. 2 baby- of kinderzitjes mogelijk
Bedden
- ruime zitplaatsen achterin worden extra groot tweepersoonsbed (2,10 m x 2,0m) of 2 eenpersoonsbedden
- 2e tweepersoonsbed in alkoof : 2,10 m x 1,80 m
Inclusief
onbeperkte kilometers, one way fee, alle lokale taksen (Good & Service Tax en Local State Tax), complete voertuiguitrusting (beddengoed, handdoeken, kookgerei, bestek, gevulde gasfles), eindschoonmaak, voertuigverzekering met volledige afkoop eigen risico (dekt ook schade aan dak, onderkant, banden, voorruit en herstellingskosten), taxitransfers luchthaven-depot-luchthaven, mobiel navigatiesysteem, kampeertafel en stoelen en kinderzitje. Borg ter plaatse te betalen: AUD 500 (enkel afdruk creditcard), die men op het einde terugkrijgt als er geen schade is geweest.
Het moet gezegd : het is echt een luxe camper ! Kea is zowat de Mercedes van de mobilhomes in Australië en Nieuw-Zeeland. Niet goedkoop, er bestaan zeker bedrijven die een stuk minder duur zijn, maar ook minder kwaliteit bieden. Wie ons wat beter kent, weet dat wij normaal gezien niet veeleisend zijn op reis en altijd low budget reizen (logies, eten, transport enz). Maar voor deze ene keer wilden we geen risico lopen om ergens in het midden van het land, honderden km verwijderd van de bewoonde wereld, enkele dagen in panne te staan. En omdat we er toch 25 dagen, dag en nacht, zullen in verblijven, mocht er voor één keer wel wat luxe zijn, niet in het minst omwille van Wietske.
De camper is NIEUW : is geregistreerd op 19 april 2010 en heeft slechts 116 km op de teller staan ! Alles ruikt nog nieuw, de potten en pannen zaten nog in de verpakking, de handdoeken, lakens, donsdekens enz. ook. We hebben dus de eer om als eerste met deze mega-mobiel rond te tuffen. En zijn maidentrip wordt er direct één van 8.000 km….
Onze eerste rit was kort : 1 km naar de Aldi in Milperra ! Zijn wij nu marginaal ? :-)
In de Naldi hebben we ons wagentje volgeladen met eten en drank voor de komende dagen. De keuze was er groot en de prijzen vielen mee (ongeveer idem als bij ons).
Bij het wegrijden uit het shopping-complex had ik al bijna prijs : de ene uitgang was maar een goeie 2 meter hoog en mijn mega-mobiel is er 3,10 meter hoog ! Net op tijd nog de reflex van “ als ge daar door rijdt, ga je in de problemen raken ! “. Dan maar de 2de uitgang genomen. Interessant detail : er is een achteruit-rij-camera op het dashbord die er voor moet zorgen dat onhandige chauffeurs niet al te vlug brokken maken !
En dan klaar voor het grote werk : up to Darwin !
Het eerste deel van onze rondreis wordt het traject van Sydney naar Melbourne. De afstand tussen de 2 grootste steden van het land kan op 2 manieren overbrugd worden : a) met de Hume Highway via Canberra, de hoofdstad van het land, doorheen het binnenland, of b) met de Princes Highway (= Highway 1) langs de kust. Wij kiezen voor deze laatste route, wel langer maar zoveel mooier als de eerste !
De eerste 50 km beginnen al goed, met dank aan de GPS (ik haat al die moderne technologie hé, zoals GPS, GSM, Maestro (met knipoog naar mijn collega’s) ). Ik vind het nog altijd veel leuker om te rijden met een kaart bij de hand, maar de man van Kea had ons verteld dat we veel makkelijker de stad zouden kunnen uit rijden als we de GPS gebruikten. Jaja, maar die man had er wel niet bij verteld dat de GPS de Hume Highway ging kiezen in de plaats van de kustroute ! Na een kilometer of 30 beginnen wij te beseffen dat we nog geen kust gezien hebben. Dan maar de kaart (jaja) er bij nemen en met wat gesukkel, vertraging en omweg trachten van de Hume Highway op de Princes Highway te geraken. Moderne technologie, ik ga het altijd als noodzakelijk kwaad beschouwen….
Enfin, na deze valse start werd het toch leuk ; de route liep door het Royal National Park, het tweede oudste nationaal park ter wereld, en langs de Illawara Coast. We genoten van het uitzicht van Bald Hill voordat we de 665 m lange Sea Cliff Bridge overstaken naar Wollongong.
Ter hoogte van Berry verlieten we de Highway, het binnenland in, en namen het krinkelende winkelende weggetje met enkele haarspeldbochten naar Kangaroo Valley (320 inwoners). Meteen een serieuze rijvaardigheids-test. Uiteindelijk zijn we, net voor valavond (17:30) gestopt in Bendeela, en hebben we overnacht op de Bendeela Campground, 8 km verder dan Kangaroo Valley. Deze kampplaats was basic maar gratis en heel mooi gelegen.
We hebben er direct, terwijl het nog niet helemaal donker was, een verkennende wandeling gemaakt. En het moet gezegd, dit is een heel mooie plaats, één en al natuur. Achter de camping loopt Kangaroo River waar je kan kajakken. Wat het hier zo geweldig maakt, is de aanwezigheid van de wombats en de kangoeroes. Deze dieren komen hier 's avonds massaal van het verse gras smullen !!! Deze campingplaats is omgeven door niets dan groen, bossen en bergen.
In de vooravond komt het leven hier echt op gang : wombats komen het grasveld opgewandeld. Aan de overkant komen de kangoeroes vanuit de bossen te voorschijn.
Wij hebben diverse wombats en kangoeroes gezien. De foto’s zijn mislukt wegens de duisternis. Maar het blijft een onvergetelijke ervaring : voor het eerst wombats en kangoeroes in hun natuurlijke omgeving zien. Wietske was reuze enthousiast. Eindelijk had ze een kangoeroe gezien !
Sonja heeft een lekkere maaltijd klaargemaakt en we hebben er van genoten. In een prachtig decor, verlicht door de volle maan, zijn we, moe maar voldaan, rond 22:00 gaan slapen in onze nieuwe bedjes.
DAG 6 : ZATERDAG 1 MEI
Kangaroo Valley – Mallacoota (Croajingolong National Park) : 450 km
Ik weet begot niet of ze hier ook het Feest van de Arbeid kennen….
Chelsea, we wensen je een gelukkige 11de verjaardag toe ! Is de dans- en turnwedstrijd in Mechelen wat meegevallen ?
Vandaag zijn we opnieuw vroeg uit de veren, gaan we van zodra het licht wordt (6:30) wombats en kangoeroes spotten en verlaten we deze idyllische plaats tegen 7:30.
Via Kangaroo Valley rijden we terug naar de Princes Highway die we voor de rest van de dag zullen volgen, met uitzondering van 2 korte zijsprongetjes naar de kust :
- een eerste keer naar de schitterende witte stranden langs de glinsterende Jervis Bay, met onder andere het kleine plaatsje Huskisson, en
- een tweede keer, even voor Batemans Bay, naar Pebbly Beach in het Murramarang National Park, waar naar verluidt vaak kangoeroes op het strand zouden te zien zijn ; deze keer niet dus….:-) Het hobbel-de-bobbel weggetje van zo’n 10 km (die we normaal niet mochten nemen met onze mega-mobiel, wegens niet geasfalteerd) bracht ons wel naar een heel mooie locatie !
Vanaf Batemans Bay kun je de Kings Highway op, landinwaarts naar Canberra, hoofdstad van Australië. Wij laten Canberra echter voor wat het is, we moeten nu eenmaal keuzes maken en op deze reis willen we vooral genieten van de natuur, niet van grote steden.
Wij rijden dus verder zuidwaarts met de Princes Highway. De goede weg met weinig verkeer komt herhaaldelijk langs heel mooie stukken kust, National Parks en National Forests en landerijen die door de melkveehouderij worden gebruikt. Het landschap doet denken aan Nieuw-Zeeland.
We passeren Bodalla en Bega, 2 belangrijke centra voor de kaasproductie.
Even later passeren we de grens van New South Wales met Victoria en nog eens 15km verder, ter hoogte van Genoa, verlaten we de highway en slaan af naar Mallacoota, 23 km verder. Mallacoota telt slechts 1.100 inwoners en ligt aan de rand van het Croajingolong National Park, gekend voor zijn prachtige verlaten stranden en indrukwekkende kustlijn.
Er zijn korte en lange wandelingen te maken rond het dorp, de inham en in the bush en men kan er een bootje huren en de inham invaren. Wegens tijdsgebrek (het was opnieuw tegen valavond toen we er arriveerden) hebben wij dit niet kunnen doen.
We hebben overnacht op het Mallacoota Foreshore Holiday Park (www.mallacootaholidaypark.com.au), een grote camping met prachtig zicht op de inham.
Croajingolong National Park is één van de leukste nationale parken van Victoria met zijn ongerepte zandstranden, hoge zandduinen, inhammen en eucalyptuswouden met zijn wildlife. Spijtig genoeg hebben wij ons moeten beperken tot een blitz-bezoek.
’s Avonds lukte het ons om in de camper met de laptop in te loggen op het draadloze netwerk van de camping. Terwijl Wietske naar TV keek, of voor de zoveelste keer naar één van haar Dora-DVD’s, en mama zich met de kruisjes-steek bezig hield, zat papa te surfen :-).
We hebben nu in totaal een 650 km met onze mega-mobiel gereden en we zijn ‘m al goed gewoon. Ook het links rijden word je vlug gewoon. Het was natuurlijk weer wat wennen in het begin : hoe rijd je een rond punt op ? welk vak op de highway is het trage vak (het linkse of het rechtse) en welk is het vak om in te halen (als er meerdere zijn) ?
Ik heb in het begin vele keren met mijn rechterhand in het luchtledige gegrepen naar een imaginaire versnellingspook en mijn ruitenwissers aangezet in de plaats van mijn pinkers ! :-)
DAG 7 : ZONDAG 2 MEI
Mallacoota (Croajingolong National Park) – Wilsons Promontory : 480 km
Opnieuw om 6:00 uit de veren. Papa had wat karweien op te knappen : WC uit onze mega-mobiel wegdragen en ledigen, de watertank met vers water vullen en het vuil water aflaten enz. Ik moet zeggen, onhandige Harry als ik ben, dat dat allemaal nog redelijk lukte :-)
En dan op weg voor een kleine 500 km, bijna voortdurend langs de Princes Highway, met af en toe een eet-, drink-, rook- of fotostop.
In Lakes Entrance hielden we een langere stop. Lakes Entrance is het thuisland van een grote visvangstvloot en de vogelrijke Gippslands Lakes, een uitgestrekt net van waterwegen en meren. Er heerst een gezellige sfeer in de talrijke havenstadjes. Het spectaculaire 90 Mile Beach ligt in de onmiddellijke omgeving.
Na Lakes Entrance baant de highway zich verder een weg door sappig groen weiland met ontelbare schapen. Ik val in herhaling, maar je kunt het echt met Nieuw-Zeeland vergelijken.
In Foster namen we de zijsprong naar Tidal River, het centrum en vertrekpunt van het door bergen overschaduwde Wilsons Promontory National Park (kortweg The Prom genoemd). De laatste 30 km, van Yanakie tot Tidal River, zijn heel mooi !
Wilsons Promontory is één van de meest schilderachtige nationale parken van Australië wegens zijn ongerept natuurschoon (eucalyptuswouden, wild flowers, overweldigende witte zandstranden, ruige granietformaties) en het meest zuidelijke punt van het Australische vasteland. Het 50.000 ha grote schiereiland in de vorm van een pijlpunt biedt een paar van de beste wandelmogelijkheden van Victoria. Kangoeroes en wallaby’s zijn een alledaags verschijnsel, net zoals bonte lori’s (papegaaien) en rosellas (parkieten).
We overnachten op de camping in Tidal River, nabij Norman Bay.
Voor het donker wordt hebben we nog de tijd om een wandeling te maken in de omgeving, onder andere naar het mooie strand bij Norman Bay. We zien enkele wombats en een kangoeroe.
DAG 8 : MAANDAG 3 MEI
Wilsons Promontory - Phillip Island : 170 km
De wekker loopt af om 7:00 en om 8:30 al staan we klaar voor de Lilly Pilly Gully Nature Walk, een ferme wandeling door eucalyptus-woud en regenwoud met veel wildlife. Het stralend zonnetje doet deugd.
Om 11:00 keren we terug naar de camper en een half uurtje later zijn we al weer on the road. Mijn dagschema vermeldt een korte rit van zo’n 150 km naar Phillip Island.
Het wordt een spektakelrit ! Onderweg zien we meerdere wombats en kangoeroes. En het geoefende oog van Sonja merkt plots 2 emoe’s op. Sonneke kreeg bijna een orgasme van contentement ! Jammer genoeg ook meerdere dode beesten (vos, wombat, kangoeroes) langs de kant zien liggen.
We rijden doorheen een prachtig landschap ; we hebben een verzameletui van zo’n 50 CD’s van thuis meegebracht met rockmuziek uit de jaren 60-70-80-90 en de muziek speelt luid door de boxen. Ik laat mijn haren wapperen in de wind (het gedacht alleen al doet wonderen, hehe). Moeder, DAAROM leven wij ! Dit is ons leven ! Pak ons het reizen af en we overleven niet :-) !
De Aussies zijn heel vriendelijk en behulpzaam, echt een charmant volk ! Als we stilstaan langs de weg (fotostop of rookpauze), wordt er gestopt en gevraagd : “ Do you need some help ? “. Ik kan mij niet direct hetzelfde voorstellen in ons apenland…
Ook in het verkeer zijn de Aussies heel hoffelijk ; men begint niet onmiddellijk te claxonneren of met de lichten te flikkeren wanneer wij es heel traag rijden (om de weg te zoeken aan een kruispunt bij voorbeeld) ; en men houdt zich strikt aan de maximum snelheid (behalve dan de trucks en hier en daar een Kea-camper :-)). Er geldt trouwens een zero-tolerance ivm overdreven snelheid : 1 km meer dan het toegelaten maximum is boete !
Wietske amuseert zich kostelijk in de camper. Ze kleurt, ze bekijkt haar boekjes, ze knutselt wat of ze zit boven in haar “kamp” te ravotten. En af en toe mag ze es de plaats van mama innemen in de cabine. Strikt gezien moeten kinderen op de achterbank blijven zitten, met de gordel om, maar dat willen wij haar niet aandoen. De enkele keren dat we politie zijn tegengekomen, roepen wij dat ze vlug moet gaan neerliggen op de zetel :-).
Het is 14.00 wanneer we de brug naar Phillip Island oprijden. En een paar minuten later bereiken we onze eindbestemming van de dag : het BIG4 Phillip Island Caravan Park bij Newhaven. We hadden een 25 km vroeger opnieuw de marginalen uitgehangen : voor de 2de keer deden we onze inkopen in de Naldi ! :-)
Phillip Island (6.700 inwoners) wordt het “pinguin”-eiland genoemd. Cowes is de belangrijkste plaats.
Op de camping zijn we quasi de enige toeristen. Dit is het voordeel van reizen tijdens het laagseizoen : nergens hoeven te reserveren, geen files, geen drukte. In één woord : ZALIG !
De rest van de namiddag brengen we op de camping door : op de speeltuin en de jumping pillow, en op het strand, dat onmiddellijk aan de camping paalt.
‘s Avonds dan zijn we naar de Penguin Parade op Summerland Beach gereden, een 20 km verder dan Newhaven. We konden er meebeleven hoe de kleinste en schattigste pinguins ter wereld (worden slechts 33 cm groot !) uit de zee naar hun nesten in de duinen terugkeren. Van zodra het donker is, waggelen deze leukerds uit de zee schoon op een rijtje over het strand naar de duinen, met honderden tegelijk. Prachtig om zien. Na een klein uurtje zijn ze allemaal gearriveerd en verspreiden ze zich in de duinen. Spijtig dat er geen foto’s mochten genomen worden (maar ik heb het stiekem toch 1 keer gedaan :-)). Het moet een geseling geweest zijn voor de Chinese aanwezigen : geen foto’s mogen nemen ! ’s Morgens gaan de diertjes, die uitstekende zwemmers zijn, dan weer de zee in. Dit spektakel overtrof onze verwachtingen !
Tegen 20.30 terug op de camping. Lekker eten en genieten van de Australische wijn, wat typen aan huidig verslag en de doos in. Het was een schitterende dag geweest !
DAG 9 : DINSDAG 4 MEI
a) Phillip Island – Sorrento : 140 km
b) Queenscliff – Anglesea : 75 km
We slapen wat uit en tegen 10:00 vertrekken we naar het Koala Conservation Centre, zo’n 10 km van de camping. Men kan er koala’s zien in hun natuurlijke omgeving. In zelfde park ook een wallaby gezien en vele soorten vogels. Ik had persoonlijk iets meer verwacht van dit bezoek : koala’s zijn diertjes die 20 uur per dag slapen en enkel ’s nachts enkele uren aktief zijn. Het bezoek beperkte zich dus tot het kijken naar luie koala’s die hoog in de bomen hangen te slapen. Sonja en Wietske hebben er meer van genoten, maar dat zijn dan ook grotere dierenvrienden als ik….
Het was tegen de middag toen we het Koala Centrum en ook Phillip Island verlieten. We zitten op minder als een uur rijden van MELBOURNE, de kosmopolitische hoofdstad van de staat Victoria. Met meer dan 3,5 miljoen inwoners tevens de 2de grootste stad van het land. Bekend om theater, kunst, restaurants, leuke winkelmogelijkheden, pittoreske parken en het mekka van de sport in Australië. Melbourne werd al een paar keer uitgeroepen tot meest leefbare stad van de wereld. De nazaten van de immigranten, stammend uit meer dan 100 landen, verlenen de stad een unieke, multiculturele sfeer. Melbourne is ook gekend bij de sportliefhebbers als thuishaven voor de Grote Prijs Formule 1 van Australië en de Australian Open, de eerste van de 4 grandslam-tennistornooien.
Met pijn in het hart hebben we besloten Melbourne over te slaan ; we moeten nu eenmaal keuzes maken en op deze reis primeert natuur boven grootsteden…
In de plaats van noordwaarts tot Melbourne te rijden, rijden we dus in noordwestelijke richting tot Sorrento (150 km), waar we de ferry naar Queenscliff nemen. Wietske vond het vreemd dat wij met de camper tot in de buik van het schip konden rijden :-). De overtocht duurt 45 minuten. Tijdens deze overtocht kregen we voor het eerst te maken met iets wat we nog niet gehad hadden : regen ! Pffff….. Al leverde dit wel enkele mooie foto’s van de regenboog op…
Het was rond 15.00 toen we in Queenscliff arriveerden. En het bleef maar (mot)regenen. Het werd ook koeler, ik schat dat we nog met moeite een 15 graden haalden.
We reden dan maar van de eerste keer door naar Anglesea (75 km van Queenscliff), waar we nu zitten, met een korte tussenstop in Torquay, het belangrijkste surfmekka in Australië. En dat was duidelijk te merken : overal grote surfwinkels, honderden surfplanken die uitgestald stonden, grote publiciteitsborden van Ripcurl, Billabong en tuttiquanti. Het Jan Juc – strand hadden we graag bezocht, maar omwille van de regen zagen we dat niet zitten. Bovendien denk ik niet dat er alsdan veel surfers gingen geweest zijn...
Tegen 17:00 kwamen we aan in Anglesea (2.300 inw), een lieflijk kustdorp. We overnachten er in het Anglesea Beachfront Family Caravan Park, van waar uw dienaar dus dit verslag post. Dit is een prachtig vakantiepark (met vakantiehuisjes en plaatsen voor campers en caravans) met heel veel faciliteiten, waaronder een mooi open zwembad. De fucking rain heeft er echter voor gezorgd dat we van dit alles niet veel hebben kunnen genieten. We hebben wel een wandeling gemaakt naar het strand, maar dat was het zo ongeveer...
Anglesea ligt aan het begin van de wereldberoemde “ Great Ocean Road “, één van de mooiste panoramische kustroutes met steile kliffen ter wereld. Deze loopt tot Port Fairy, iets over Warrnambool, langs de zuidwestelijke kust van Victoria. Deels ligt hij vlak langs de kust of loopt door dichtbeboste regenwouden voordat hij dan weer wijds en open land doorsnijdt. Duizenden arbeiders hebben deze weg gedurende 14 jaar moeizaam en met de hand aangelegd voordat hij in 1932 voor het verkeer werd opengesteld.
Op veel plaatsen biedt de Great Ocean Road een adembenemend uitzicht op de zee en de grillige rotsformaties die wind en water in de loop der tijden uit het land hebben laten ontstaan. De adembenemende route langs de zuidkust van Australië die slingert langs de klippen, gaat van landtongen neerwaarts naar de stranden, steekt riviermondingen over en gaat door malsgroene regenwouden met prachtige uitzichten na elke bocht.
Morgen gaan we dus die Great Ocean Road doen, tot Port Fairy, dit wil zeggen een goeie 250 km. Laat ons hopen dat de zon weer van de partij is !
Vwala, mijn reisdagboek is opnieuw aangevuld met wat we mochten meemaken de laatste 5 dagen. We hebben er precies 1.500 km met de camper op zitten !
En we amuseren ons mega, met die mega-mobiel ! Het is een manier van reizen die we niet gewoon zijn, maar die we vlug zouden gewend raken :-) ! En voor Wietske is het de max !
Heel opvallend eigenlijk hoe braaf en lief ons Wietske al de ganse reis is ! We hebben daar nog niet één minuut miserie mee gehad, echt waar. Ook tijdens de langere ritten in de camper doet ze niet lastig : ze heeft haar “kamp” in de alkoof boven de stuurcabine en alhoewel dit strikt gezien niet mag, zit ze meestal daarboven te kleuren, of spelletjes te spelen of door de venstertjes naar buiten te turen. En het is nu al duidelijk dat ze, net als hare mama, een grote dierenvriend zal zijn !
Als wij dan toch één minpuntje mogen signaleren : het is eigenlijk jammer dat het rond 17:30 – 18:00 al donker is. Dit betekent dat wij al van in de vooravond een plaats moeten zoeken om te overnachten. Was het enkele uren langer licht gebleven, dan gingen wij het ietske relaxter kunnen aanpakken. Nu moeten we toch af en toe het uurwerk in de gaten houden. Maar het nadeel van vroeg donker worden, heeft ook zijn voordeel : door het feit dat wij tegen 18:00 al in de camper zitten, kunnen we profiteren van een lange avond gezellig met ons 3, iets wat thuis soms te weinig mogelijk is. Aperitiefje, wat spelletjes spelen met Wietske terwijl mama het eten klaarmaakt (pfff, ik vrees dat ik, eens terug thuis, opnieuw op dieet moet – en de dessertjes van de Naldi zijn echt lekker, hehe - ), kortom : genieten !
Ik ga er uit. Vlug Sonja wakker maken (die sedert een uur ongeveer bij Wietske in de alkoof ligt te slapen, omdat ik de tafel gebruik en derhalve ons leef-gedeelte nog niet als slaap-gedeelte kan worden omgebouwd), bedje maken en er samen in duiken.
Tot de volgende !
Ciaooooooo !
Sonneke, JM en Wietske
xxx
Helabatjes, lieve kindertjes thuis, beste allemaal !
Het is hier nu woensdagavond 12 mei, rond 23:30. We zitten momenteel in Coober Pedy, in de Outback, zoals hieronder blijkt.
Met ons nog steeds alles opperbest. We beleven echt de tijd van ons leven !
Opnieuw een oprechte merci voor de vele mailtjes en berichtjes !
Het laatste verslag werd gepost verleden week dinsdagavond, toen we in Anglesea waren aangekomen, aan het begin van de Great Ocean Road. Meer dan een volle week geleden dus. Een eerdere update was niet mogelijk, gezien we de laatste week nergens internet op de campings hadden. Behalve gisterenavond, in Port Augusta, waar traag draadloos internet beschikbaar was, zodat ik al een heel deel foto’s kon uploaden. Maar toen ik die ook wou benoemen en het verslag wou plaatsen, viel internet uit en kon ik het op mijn buik schrijven.
Het verslag wordt dus een hele boterham. Gelukkig hoef ik dit niet in 1 maal op te maken. Met de laptop in de camper is het makkelijk om elke avond, zonder internet, in een Word-document, de gebeurtenisen van de dag neer te pennen. Ik hoef hier op de site dus enkel te knippen en te plakken. Wie het niet ziet zitten om het verslag te lezen, en liever enkel fotokes kijkt : no worries, mate, er staan er genoeg !
Here we go !
DAG 10 : WOENSDAG 5 MEI
Anglesea – Port Fairy : 265 km
Eerst en vooral wat laattijdig een gelukkige verjaardag gewenst aan mijn lieve broer Geert. Opnieuw een jaartje ouder en misschien ook wijzer :-). Het hoeveelste jaar is dat nu al, dear brother, dat wij je verjaardag niet kunnen meevieren in België en je de beste wensen moeten overmaken van een of ander uiteinde van de wereld !?! Ik hoop dat het voor jou en Massimo een fijne dag is geworden !
Het was 10:00 in the morning wanneer wij vertrokken voor wat één van de hoogtepunten van de reis moest worden : de Great Ocean Road ! Deze kustroute wordt gerekend tot één der mooiste ter wereld.
En het werd inderdaad een schitterende rit, van Anglesea tot Port Fairy, over zo’n 265 km, met veelvuldige foto-stops.
Het is de ganse dag zo goed als droog gebleven, op heel even motregen in de voormiddag, en het zonnetje was van de partij. Het was niet echt warm, en er was nogal wat wind. Het feit dat wij langs de kust reden zal daar wel niet vreemd aan zijn geweest. Maar na de regen van gisteren waren wij al uitermate blij dat het vandaag zo goed als droog bleef !
De eerste stop maakten we in Lorne, een mondaine leuke badplaats. De Great Ocean Road is het spectaculairst tussen Lorne en Apollo Bay, zo hadden we vooraf gelezen, en het klopt nog ook !
Na Apollo Bay slingert de weg af en toe landinwaarts door het Great Otway National Park (Otway Ranges). Hier voeren de 600 m lange bruggen van de Otway Fly Tree Top Walk door de kruinen van het regenwoud met zijn met oeroude mos bedekte eucalyptusreuzen en metershoge varenwouden. Men kan er wandelen en inheemse dieren bewonderen.
Direct daarna bereikt men de beruchte “ Shipwreck Coast “, waar in de ruwe branding in vroegere tijden menig schip strandde na een reis vanuit Europa die maanden duurde.
Daarna naar het Port Campbell National Park met zijn 12 Apostles, na Ayers Rock het bekendste monument van Australië. Tot 65 m hoog reiken de kalksteenrotsen, door de natuur gevormde beeldhouwwerken van steen, uit het stormachtige water omhoog. Gewoonweg schitterend ! Het was er wel koud en heel winderig !
In het Tower Hill Game Reserve, een uitgedoofde vulkaan met kratermeer en moerasland, vinden koala’s, kangoeroes en emoes hun thuis.
Tegen de avond bereikten we Warrnambool en eventjes verder Port Fairy (2.600 inw.).
In het dorp deden we inkopen (onze koekjes waren op :-)) en in het plaatselijk toeristisch bureau boekte ik de ferry heen en terug naar Kangaroo Island voor komende vrijdag (en terug op zondag).
We hebben onze camper geparkeerd in het Port Fairy Holiday Park, een uitermate goed uitgerust vakantiepark.
De superlatieven die worden toegekend aan de Great Ocean Road in het algemeen en aan de 12 Apostles in het bijzonder, zijn niet overdreven. Het was echt de moeite waard en we hebben ervan genoten !
DAG 11 : DONDERDAG 6 MEI
Port Fairy – Halls Gap – Grampians National Park – Wartook Valley : 200 km
Om 8.00 al staan we in badkostuum bij het overdekt zwembad van de camping en genieten er van enkele baantjes zwemmen. Ook Wietske vond het leuk. Welk kind houdt niet van waterpret ?! :-)
Tegen 9:00 vertrekken we voor wat gegarandeerd één van de mooiste dagen van de reis zal worden ! Het was heel wat warmer dan gisteren en het zonnetje was de ganse dag van de partij.
Vandaag verlaten we de zuidkust en rijden we landinwaarts naar het Grampians National Park. Een mooie rit naar het noorden tot Halls Gap (160 km). In het oosten zien we de rode zandsteenrotsen, in het westen de weiden en velden. Wind en water hebben bizarre rotssculpturen gemaakt. Een netwerk van wandelwegen doorkruist het grandioze berglandschap dat lijkt op een reusachtige botanische tuin. In de kruinen van de eucalyptusbomen slapen koala’s, in de schemering grazen kangoeroes. Koorie-Aboriginals versierden grotten en overhangende rotsen met schilderingen.
De Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van het continent, beschouwden de Grampians als een mystiek oord. Het is ruim 5.000 jaren geleden dat zij zich hier vestigden en talrijke vondsten en rotsschilderingen in grotten die over hun legenden en visioenen berichten getuigen van hun cultuur. Een 150-tal jaar geleden werd het gebied voor het eerst door westerlingen ontdekt. De oprukkende blanke veefokkers verdreven de Aboriginals van hun geboortegrond : de laatste, raszuivere Aboriginals werden hier in 1870 uitgeroeid. De grotten in en rond de Grampians getuigen echter nog van hun levendige cultuur. Ongeveer 80 procent van alle in Victoria bekende rotsschilderingen bevindt zich in dit gebied.
Op een groot aantal wandelpaden kan men het natuurwonder van de Grampians ontdekken. In de Grampians nestelen meer dan 200 vogelsoorten en we zien koala’s en kangoeroes in de vrije natuur. Dichter bij de natuur kunnen we niet zijn !
In Halls Gap (280 inw.) halen we in het Visitor centre wat documentatie over mogelijke wandelingen in de omgeving.
Daarna rijden we via de Mt. Victory Road richting Zumstein, en verlaten vier keer het kronkelende weggetje :
- een eerste keer naar het populairste wandelgebied, de Wonderland Range, ten zuidwesten van Halls Gap met de Pinnacles en de Grand Canyon. We doen er de Pinnacle Walk. Het werd een eerder lastige tocht van een 5 km (2,5 uur), waarbij af en toe es over rotsen moest geklommen worden. We passeren fascinerende rotsformaties en bij de Pinnacle hebben we een groots uitzicht ! Eigenlijk was deze tocht te moeilijk voor Wietske, want er moest hier en daar geklauterd worden en de vaak gladde rotsstenen maakten het af en toe glibberig. Papa heeft onze kleine dus meer dan eens over moeilijker passages moeten dragen. Maar onze kleine meid heeft zich fantastisch ingezet, we hadden nooit gedacht dat we dit met haar zouden kunnen realiseren. Ze was zo fier als een gieter en zei dat ze “super-beentjes” had ! Een enkele keer zijn we in problemen geraakt : op zeker ogenblik misten we de goeie weg (op de rotsstenen waren pijltjes geschilderd om het goeie traject aan te duiden – een echt pad was er niet), en waren we in de verkeerde richting aan het klauteren. En dat was eventjes een bangelijk moment : toen we al een paar smalle richtels gepasseerd waren, vond ik dat het op die manier niet verder kon en dat we de goeie weg moesten gemist zijn. Wietske en Sonja bleven wachten op een wel erg gevaarlijke plaats, terwijl papa op zijn stappen en dus over de richels terugkeerde. Ik werd verblind door het zonlicht en botste met mijn voorhoofd patat tegen een uitstekende rots. Ik wilde geen mietje zijn :-), maar schreeuwde het toch ff uit van de pijn. Mijn 2 meisjes die dit gehoord hadden (maar niet konden zien wat er was gebeurd) waren ff in paniek en riepen mij of er iets gebeurd was. Ik riep dat het niet erg was en dat ik de juiste weg gevonden had. OK, maar mijn meisjes durfden niet meer alleen de weg terug. Dus de papa nogmaals over de richels tot bij mijn madammen. Toen die mij zagen, begonnen die te gillen : het bloed drupte van mijn voorhoofd ! Ikzelf had nog niets gevoeld… Dan maar eerst de wonde wat deppen (het was dus niet erg, wel eventjes schrikken wanneer men dat bloed zag), en dan opnieuw over de richels naar het goeie spoor. Het zicht boven bij de Pinnacle maakte dat alle leed vlug was vergeten.
- een tweede aftakking leidde naar de Baroka Lookout, waar men een schitterend uitzicht had : van de tarwevelden op de voorgrond, via Halls Gap en Lake Belfield, tot aan de Mt. William Range.
- de volgende stop was de Reid Lookout, waar we door de bush een wandeling van een klein uur maakten naar de Balconies, een erg fotogeniek rotspunt met schitterend uitzicht op de Grampians.
- een laatste stop, het was ondertussen 17:00, maakten we voor een wandeling van een klein uur heen en terug naar de MacKenzie Falls, de meest indrukwekkende watervallen van de Grampians. Aangezien het al begon te schemeren, hebben we er meerdere kangoeroes gezien.
We bereikten Zumstein, in het westen van het park, tegen 18:00. Onderweg zagen we tientallen kangoeroes. De grasvelden en de appelbomen zijn aantrekkelijk voor deze hiphoppers. Het was ondertussen donker geworden en uit vrees te botsen met die kangoeroes (letterlijk dan), reed ik niet vlugger dan 40 km/h.
Ik had in de planning voorzien te overnachten (wild kamperen – bush-camping) op de picnic area langs de MacKenzie river in Zumstein, in het gezelschap van de kangoeroes.
Maar aldaar gekomen, zagen we dat er niemand anders stond (we hebben overigens de ganse dag heel weinig toeristen ontmoet). En omdat ik vond dat we daar, in the middle of nowhere, een te makkelijk slachtoffer konden zijn voor criminelen met minder goeie bedoelingen (misschien was mijn vrees totaal overbodig, maar je weet maar nooit…), reden we nog ff verder in het donker.
Uiteindelijk zijn we gereden tot Wartook Valley, een 30 km over Halls Gap, waar we overnacht hebben in het Happy Wanderer Holiday Resort, waar we vermoedelijk de enige gasten waren (aangezien het al helledonker was toen we arriveerden heb ik niet kunnen vaststellen of er nog andere caravans of campers stonden). Het "Holiday Resort" is eigenlijk een ordinaire simpele camping... :-)
Gelukkig was de “receptie” nog open. Toen ik de patron van het kamp vroeg of er hier wireless internet was, antwoordde die : “ Internet ?? We are in the bush, mate ! “ :-).
Moe maar voldaan, en met ietwat te veel rode wijn in ons trippen, zijn we als een blok in slaap gevallen ! Het was een onvergetelijke dag geweest, te midden van de natuur.
DAG 12 : VRIJDAG 7 MEI
a) Wartook Valley – Cape Jervis : 530 km
b) Cape Jervis – Penneshaw (Kangaroo Island) : ferry (45 minuten)
c) Penneshaw – Kingscote : 60 km
Zalig gewoon, in Wartook Valley ontwaken tussen de kangoeroes ! We zaten dus inderdaad in de bush !
Omdat we een lange tocht voor de boeg hadden en we zeker op tijd in Cape Jervis moesten zijn om de vooraf gereserveerde ferry naar Kangaroo Island te halen (en we misten die maar beter niet, want de kostprijs was echt wel hoog…), vertrokken we al om 7:30 in the morning uit Wartook Valley. Ik had gerekend op zo’n 8 uur rijden tot Cape Jervis (530 km).
We reden via Horsham – Bordertown – Keith – Tailam Bend en Strathalbyn naar Cape Jervis, een lange ietwat eentonige rit, hoofdzakelijk doorheen landbouwstreken. We passeerden ook een uitgestrekte wijnstreek met honderden hectaren druivenvelden.
Onderweg passeerden we de grens van Victoria met South Australia, waar we ons uurwerk een half uur moesten terugzetten. We zijn nu nog 7,5 uur voor op België.
We hebben weinig gestopt en we vorderden sneller dan verwacht. In die mate zelfs dat we al tegen 15:15 in Cape Jervis arriveerden en meemochten met de ferry van 16:00 ipv deze van 18:00, zoals gereserveerd.
De ferry-overtocht naar Kangaroo Island (14 km, 45 minuten) is duur : ongeveer 200 eur heen en terug voor de camper en ons 3. Naar we ons lieten vertellen is de prijs zo hoog omdat er niet al te veel toeristen naar het eiland zouden gaan zodat het eiland zoveel mogelijk intact kan gehouden worden.
De ferry legt in Kangaroo Island aan in Penneshaw.
Van Penneshaw reden we nog een klein uur (60 km) naar Kingscote (1.500 inw), het enige stadje die naam waardig van het ganse eiland.
We deden er inkopen in de plaatselijke supermarkt (een Naldi was er niet) en reden in het donker naar het Kingscote Nepean Bay Tourist Park, enkele km ten zuiden van Kingscote, op Brownlow Beach, waar we overnachtten.
We hadden vandaag ongeveer 600 km gereden, en we waren eerlijk gezegd doodop. Om 22:00 lagen we al te ronken….
DAG 13 : ZATERDAG 8 MEI
Kangaroo Island : 180 km
Kangaroo Island staat bekend als Australia’s Galapagos, de beste wildlife-bestemming van het ganse land.
Het eiland beschikt over een unieke fauna en landschappelijke trekpleisters zoals de Remarkable Rocks aan de zuidwestkust. Het is de bedoeling om in 2 dagen de voornaamste bezienswaardigheden te bezoeken.
We slapen wat langer dan gepland en tegen 10:00 verlaten we Kingscote, richting uiterste westen van het eiland. Ik ben pipo van dienst als ik bij het oprijden van de weg niet links maar rechts rij, mij van geen kwaad bewust tot Sonja er mij attent op maakt. Too late ! Een Aussie die blijkbaar met het verkeerde been uit bed is gestapt, flikkert met zijn lichten, blokkeert mij de weg en komt woedend naar mij toe. Ik twijfel of ik zal stoppen of 'm van zijn sokken rijden :-). Die gast begint mij daar uit te sch*(ij)*ten voor al wat schoon en lelijk is. Ik vond het minder aangewezen mijn fuck you – vingertje de lucht in te steken, want die kwibus was echt boven zijn toeren. Straks boetseerde ie een kangoeroe op mijn gezicht :-). Ik heb hem gezegd : “ I’m sorry, mate ”. En terwijl stak ik mijn fuck you vingertje uit, diep in mijn broekzak :-).
Tijdens de voormiddag regent het af en toe, maar dan kon de pret niet drukken. We hebben bezocht :
- Seal Bay (60 km van Kingscote) : Seal Bay Conservation Park : bezoek aan de zeldzame Aussie zeeleeuwen. De kolonie bestaat uit ca. 600 van die zeldzame dieren waarvan er doorgaans wel 100 of meer liggen te relaxen op het strand. Onder leiding van de rangers kun je ze tot op 5 meter benaderen.
- Little Sahara : de witte 'wandelende' zandduinen (die hier wat overdreven 'Little Sahara" genoemd worden) ; de 1 km lange weg er naar toe was “unsealed” en dat hebben we geweten : de camper bokte en daverde zo erg dat ik genoodzaakt was in eerste versnelling aan 10 km per uur te rijden.
- Vivionne Bay (de plek voor krabvissers, waar je soms kleine pinguïns kunt zien) en Hanson Bay (mooie plek om grote aantallen koala’s in het wild te zien, mooie uitzichten en afgelegen strandjes waar men lekker kan zwemmen) hebben we niet kunnen aandoen omdat die enkele km van de hoofdweg afgelegen waren en enkel te bereiken via onverharde weggetjes. Ik heb telkens een poging gedaan om er naar toe te rijden, maar na een paar honderd meter, met alle moeite van de wereld, rechtsomkeer moeten maken omdat ik niet wou dat één van mijn assen het zou begeven… Stel je voor : Kea moeten opbellen en zeggen dat je in panne staat op een niet toegelaten aardeweggetje… En de verzekering die weigert tussen te komen… Mag het niet gedroomd hebben ! :-)
Dan maar van de eerste keer naar het Flinders Chase National Park (park vol wildlife zoals koala’s, wallabies en kangoeroes – mooie wandelpaden) gereden en in het Visitor Centre wat informatie gevraagd.
Dan naar de granieten Remarkable Rocks (zo remarkable vanwege de door wind en water geslepen vorm) en vervolgens naar Admirals Arch (ook zo'n uitgeslepen rots) met een kolonie New Zealand bont-zeeleeuwen. Een schitterende locatie : woeste zee, tientallen zeeleeuwen, vuurtoren…
Ten slotte hebben we (het was toen al 17.00 en schemerdonker geworden) de “ Platypus Waterholes Walk “ gedaan, een boeiende wandeling door de bush. Het was 18:00 en donker toen we terug aan de camper kwamen.
In het donker heel traag (uit vrees in botsing te komen met een kangoeroe – we hebben al tientallen cadavers langs de weg zien liggen de laatste dagen) gereden naar de enige camping in het westelijk deel van het eiland, namelijk the Western KI Caravan Park and Wildlife Reserve. We waren er ongeveer de enige gasten. Receptie was zelfs al gesloten toen we arriveerden, zodat we ons maar zelf een powered site hebben gekozen.
Sonneke heeft er de was gedaan (muntstukken in wasautomaat) en gedroogd.
DAG 14 : ZONDAG 9 MEI
a) Kangaroo Island : 140 km
b) Penneshaw (Kangaroo Island) - Cape Jervis : ferry (45 minuten)
c) Cape Jervis - Adelaide : 130 km
Vandaag is moederdag ! Een dikke proficiat aan alle moedertjes ! En speciaal dan aan mijn liefste moeder, aan de mama van Sonneke, en aan "mémé", mijn grootmoeder en doopmeter die binnen minder als één jaar 100 wordt !
En een dikke kus ook voor Maaike, als toekomstige mama :-) !
@ Guilio en Lobke : een dikke merci vanwege mama voor de lieve mailtjes ! Je moet de kadokes maar geven als we terug zijn hé (LOL) !
Aangezien het gisterenavond al donker was toen we op de camping kwamen, zien we pas bij het ontwaken in welke schitterende omgeving wij geslapen hebben !
Wij maken een vroege ochtendwandeling – de koalawalk – die bij de camping start, en zien tal van dieren, waaronder kangoeroes, wallaby’s, een koala hoog in een boom, en ontelbare bont gekleurde vogels.
Rond 11:00 verlaten we de site en rijden eerst in noordelijke en daarna in oostelijke richting via de noordelijke hoofdweg terug naar Penneshaw, waar we in de late namiddag de ferry hebben, terug naar het vasteland.
Op de terugweg bezoeken we het Pardana Wildlife Park, 3 km ten westen van Parndana aan de Playford Highway. Het is schitterend weer, echt warm zelfs, en we krijgen kangoeroe’s, koala’s, alle mogelijke soorten vogels, emoe’s, en nog veel meer te zien. Leuk allemaal, maar een dierenpark waar de dieren opgesloten zitten is toch nog heel wat anders dan zelfde dieren observeren in de vrije natuur.
We hebben echt genoten van Kangaroo Island. Natuurliefhebbers kunnen er zich volop uitleven. En Wietske vond het allemaal reuzefijn, zoveel is zeker !
Om 16:30 rijden we met de camper in de buik van de ferry en een drie kwartier later bereiken we Cape Jervis. Het is ondertussen bijna donker.
Om de rit van morgen wat korter te maken, besluiten we nog eventjes door te rijden, in noordelijke richting, naar Adelaide, een goeie 100 km van Cape Jervis.
Het wordt anderhalf uur rijden in het donker, in de hoop dat er geen kamikaze-kangoeroes langs de weg zitten. Het is niet zo eenvoudig om nabij Adelaide een camping te vinden waar de receptie nog open is. Dan maar van de eerste keer dwars door Adelaide rijden, van zuid naar noord, en daar trachten een camping te vinden. Het was indrukwekkend, Adelaide in het donker, met al die lichtjes !
Het is blijkbaar geen alledaags zicht, een camper die ’s avonds in het donker door Adelaide rijdt, want aan één van de vele lichten tuut een camionchauffeur, en vraagt ons roepend toe of we verloren gereden zijn….. :-) Ik twijfelde even om de weg naar Darwin te vragen, maar ik weet niet of hij dergelijk grapje ging kunnen appreciëren :-)
Een 20 km ten noorden van Adelaide vinden we uiteindelijk een camping waar we nog kunnen inchecken. Het is ondertussen 20:00 geworden.
Sonja maakt kip met sweet and sour sauce klaar, mijn lievelingsgerecht :-).
Tien volle dagen met de camper zitten er op. Meteen is ook het eerste grote deel van onze reis afgesloten : van Sydney naar Adelaide, hoofdzakelijk via de zuidkust van New South Wales, Victoria en South Australia. We hebben 3.000 km op te teller staan (3.003 km om heel precies te zijn) !
DAG 15 : MAANDAG 10 MEI
Adelaide – Wilpena Pound : 430 km
Happy birthday voor Nancy ! Geniet van je dagje ! En sorry, we zijn voor de zoveelste keer op reis in deze periode van het jaar, maar de kussen heb je nog te goed !
Na het eerste deel van Sydney naar Adelaide (10 dagen) start momenteel het tweede grote deel van de reis : van Adelaide naar Darwin. We beschikken over 15 dagen om langs de Stuart Highway (met aftakkingen) dwars door Australië, van Adelaide naar Darwin, te trekken (we ramen de afstand op zo’n 5.000 km), langs de hoogtepunten van South Australia en Northern Territory :
- Flinders Ranges National Park
- door de oneindige uitgestrektheid van de Australische Outback
- bezoek aan de opaalstad Coober Pedy
- door het Red Centre van Australië
- bezoek aan Ayers Rock, de koepelrotsen van de Olgas en de kleurrijke Kings Canyon
- via Alice Springs naar de groene Top End met het unieke Kakadu National Park
- eindigen in Darwin
Het zwaartepunt van de reis ligt dus in de Outback, het van hitte zinderend achterland ver weg van de grote steden. De Outback was lange tijd hoogstens aantrekkelijk voor rundvee- en schapenfokkers en een paar avonturiers en goudzoekers, maar nu begint ook de toerist belangstelling te krijgen voor dit immense binnenland.
In de meest afgelegen Outback kan de afstand van het ene café naar het andere net zo ver zijn als van Brussel naar Marseille. Gruwelijk als men dorst heeft, maar aantrekkelijk voor iemand die de ruimte en eenzaamheid zoekt :-).
Het was omstreeks 9:30 toen we Adelaide verlieten. Het centrum van Adelaide (1.150.000 inw) hebben we niet bezocht, wegens tijdsgebrek en wegens, opnieuw, de natuur die deze keer onze voorkeur geniet.
We rijden ongeveer 280 km langs Highway 1, noordwaarts, tot even voor Port Augusta, waar we noordoost-waarts afslaan voor de laatste 150 km naar Wilpena.
We passeren achtereenvolgens :
- Barossa Valley (uitstekende wijnen)
- Port Pirie
- Pichi Richi Pass
- Hawker
De laatste 150 km doen bij momenten denken aan het dorre landschap dat we kennen van Arizona of New Mexico (Zuidwesten van USA), met dat verschil dat we hier geen metershoge cactussen aantreffen. En geen cowboys en indianen ! :-)
Het is rond 15:30 als we in Wilpena arriveren. Wilpena ligt in het Flinders Ranges National Park, een ongelooflijke Outback regio met wildlife en Aboriginal cultuur.
Highlight is het Wilpena Pound : een 50 km² groot, door rotswanden omgeven meer, met in de directe en verdere omgeving schitterende wandelpaden (wandelingen en trekkings van een paar uur tot meerdere dagen mogelijk).
In het visitor center in Wilpena krijgen we info over mogelijke wandelingen in de omgeving en boeken we een plaats in het Wilpena Pound Resort om de nacht door te brengen.
We maken nog een wandeling te midden van de natuur, en treffen er opnieuw vele kangoeroes en bontgekleurde vogels.
DAG 16 : DINSDAG 11 MEI
Wilpena Pound – Port Augusta : 173 km
Reeds vroeg in de morgen maken we een lange wandeling in de omgeving van het Wilpena Pound resort tot Wilpena Pound zelf. We zijn ervan overtuigd : het Flinders Ranges National Park behoort tot de mooiste van het land ! We genieten van de mooie fauna en flora en van de fascinerende vergezichten.
Kort na de middag verlaten we Wilpena en rijden de 150 km die we gisteren al deden, terug, richting Highway 1. Enkel 4WD voertuigen kunnen nog verder rijden dan Wilpena Pound, wij zijn genoodzaakt via dezelfde weg terug te keren naar de hoofdweg. Maar wat is 150 km in een immens land als Australië ?!
Vanaf de highway is het nog amper 10 km tot Port Augusta, waar we dus halverwege de namiddag arriveren.
Port Augusta telt 14.000 inw. wat veel is naar Australische normen. Het stadje noemt zich “ Gateway to the Outback “. Hier begint het echte Outback-gevoel !
Port Augusta verwelkomt ons met vrachtauto-depots, roadtrains en pompstations. Vanaf nu is het van belang om van zodra mogelijk vol te tanken, want de afstand van de ene pomp naar de andere kan meerdere honderden km bedragen !
We zoeken en vinden hier een comfortabele camping om de rest van de dag en de nacht door te brengen. Terwijl Sonneke en Wietske zich amuseren op de camping, regel ik wat praktische zaken : camper voltanken, geld afhalen, boodschappen doen.
Onze vakantie is halfweg. Het lijkt als de dag van gisteren dat we thuis vertrokken. Teken dat we ons amuseren zeker ? Laat ons hopen dat de tweede helft even goed meevalt !
Morgen begint eigenlijk het echte Outback-avontuur, noordwaarts, richting Coober Pedy, via de befaamte/beruchte Stuart Highway.
Over de Stuart Highway gaan we linea recta naar de onvervalste outback-ervaring rijden. Jaren terug was dit nog een echte track, getuige de vele gesloopte autowrakken die we al tegenkwamen. Maar dat is verleden tijd sinds de highway in maart 1987 volledig geasfalteerd is.
“ 2.000 pond beloning voor degene die het continent van noord naar zuid doortrekt “, luidde het. Voor de ontdekkingsreiziger John Mc Douall Stuart, die in opdracht van Zuid-Australische veefokkers al verschillende nieuwe gebieden voor de veeteelt had ontsloten, werd deze oproep zijn levensdoel. In maart 1860 vertrok zijn expeditie te paard. Hij kwam tot het geografische middelpunt van Australië, maar moest in juni omkeren na een aanval door Aboriginals. Ook zijn tweede reis was niet succesvol. Pas de derde expeditie bracht hem op 24 juli 1862 (mijne verjaardag :-)) naar de Timorzee, 100 km van de plaats waar later Darwin ontstond. In het totaal zat Stuart 16.000 km in het zadel. De belangrijkste weg door het middel van het land draagt nu zijn naam.
DAG 17 : WOENSDAG 12 MEI
Port Augusta – Coober Pedy : 533 km
De lange rit van vandaag gaat constant over de Stuart Highway.
We vertrekken vroeg. Tegen 7:30 verlaten we al de camping. Een wegenkaart hebben we niet nodig : er loopt maar één weg noordwaarts….
We zien hoe de kaarsrechte highway aan de horizon de diepblauwe hemel raakt, waarin witte wolken als proppen watten lijken te hangen. Twistzieke eksters verdrijven jonge adelaars, traag kruipt een hagedis over de weg, kangoeroes hoppen door bleekgroen bushland en emoes razen als kippen zonder kop over de rode bodem. De hitte neemt toe, de dorst ook :-)
De tocht over het zuidelijke deel van de Stuart Highway behoort tot de mooiste en interessantste trajecten van centraal Australië. Glinsterende zoutmeren geven het beeld iets buitenaards, de zinderende lucht schildert surrealistische taferelen.
We maken een stop bij Glendambo : een snackbar, tankstation en general store. Voor de truckstop staat de motor van een roadtrain dof dreunend stationair te draaien. “ Nog 252 km tot Coober Pedy “ signaleert een verkeersbord.
Aan de vele dode kangoeroes langs de kant van de weg zijn we ondertussen gewend.
En dan zie je de opaalmijnstad Coober Pedy liggen met zijn ondergrondse kerk en huizen en waar een deel van de lokale bevolking onder de grond leeft. Hier kan de temperatuur heel hoog oplopen en 50 graden Celsius is geen uitzondering in de zomer.
Coober Pedy is met zijn 4.000 inwoners eigenlijk niets meer dan een gehucht in de Outback met bulten, omgewoelde aardhopen en werktuigen en trucks die zo oud en versleten zijn dat je ze eerder een rustige levensavond op de schroothoop dan een harde werkdag in de opaalmijnen zou gunnen. In dit mijnstadje wordt 80 procent van al het opaal op aarde gedolven. Hier leeft de helft van de bevolking ondergronds. De natuurlijke ondergrondse temperatuur is het hele jaar door 25 graden. Warm genoeg in de winter, als de temperatuur buiten ’s nachts tot 0 graden kan dalen, en koel genoeg in de zomer met 40 graden in de schaduw.
Het is nog maar 14:00 als we hier aankomen. We hebben de afstand van meer dan 500 km van Port Augusta tot hier relatief snel overbrugd. Een gemiddelde van zo’n 90 km per uur, (korte) stops inbegrepen. Niet slecht als je weet dat de camper een maximum-snelheid haalt van 120 km/h. Er is praktisch geen verkeer (behalve de roadtrains en af en toe een camper of caravan kom je niemand tegen), de weg is kaarsrecht en zo goed als vlak. Ideaal dus om goed vooruit te komen.
We hebben het stadje deze namiddag, onder een stralende zon, te voet verkend. We bezochten onder andere de “ Old Timers Mine “, een opaalmijn uit 1916, waarin het leven van de vroegere mijnwerkers werd gereconstrueerd, en enkele ondergrondse huizen. En we bezochten tevens de St Peter and Paul’s Catholic Church, vermoedelijk de eerste ondergrondse kerk ter wereld.
Het is eigenlijk een vreemd stadje. Doet wat denken aan een Amerikaans spookstadje langs route 66….
Deze avond heeft Sonja lekkere spaghetti bolognaise klaar gemaakt, mmmm :-). En met enkele glazen wijn smaakt dat nog zo lekker !
We hebben hic et nunc een totale afstand, vanaf Sydney, afgelegd van 4.135 km. Als we mijn planning kunnen blijven volgen, hebben we er dus nog een kleine 4.000 voor de boeg... We zijn goe bezig :-) !
Vwala, tot daar mijn reisdagboek van de laatste week. Zoals je dus kunt vaststellen : we beleven echt de tijd van ons leven !
En het blijft zalig om te reizen in het niet-toeristisch seizoen. Op elke camping hebben we zoveel plaats als we willen, de wegen zijn zo goed als verlaten en de rust en stilte wordt enkel verstoord door het gekrijs van alle mogelijke vogels :-).
Wietske blijft een voorbeeldig meissie : ze toont interesse in alles wat ze opmerkt, vindt het geweldig om al zoveel kangoeroes gezien te hebben, en tijdens de camperritten kan ze zich bezighouden zonder ons al te veel te embeteren. Ik moet er wel onmiddellijk bij vertellen dat dit niet het geval zou zijn geweest moesten we haar, zoals het wettelijk verpicht is, al die uren omgordeld in haar kinderzitje houden. Ik weet het, het is niet echt veilig, en blablablablabla, maar aangezien het zo rustig is op de wegen, beperken we het risico tot een minimum me dunkt. En het doet ons deugd als we haar zien genieten in haar “kamp” boven de cabine, of op de schoot van de mama. Ze heeft voor de klasvriendjes al enkele kleurtekeningen gemaakt. En als K3 door de boxen weerklinkt, moet de volumeknop volle bak… :-).
Wat het weer betreft (om te reageren op de berichtjes van Maaike en Lobke) : je hebt gelijk, ik heb ook de indruk dat de lucht op de foto’s hier op de blog somberder is dan in werkelijkheid. We mogen echt niet klagen wat betreft het weer : in Sydney was het echt warm en ook hier in Coober Pedy was het vandaag warm. Geen tropische temperaturen, maar toch een graad of 25 schat ik. Voor de rest hebben wij constant dagtemperaturen gehad van rond de 20 graden. Ideaal om te wandelen dus. Wij hebben wel een paar regenachtige dagen gehad en een paar dagen dat het zwaar bewolkt was. Maar wij hebben ook al meerdere dagen gehad dat we konden genieten van een open heldere hemel. En het zonnetje heeft ons nog waar weinig in de steek gelaten. Het is wel zo dat het ’s avonds en ’s nachts ferm afkoelt. Gezien we nu enkel nog noordwaarts trekken, zal het steeds warmer en warmer worden, met tropische temperaturen in de Top End.
Morgen, donderdag 13 mei, is voor jullie een rustdag (Hemelvaart), maar wordt voor ons es op de tanden bijten : morgen staat de langste rit van de reis gepland : 730 km van hier, Coober Pedy, tot Ayers Rock ! We gaan trachten al om 7:00 in the morning te vertrekken (van zodra het licht is dus) in de hoop Ayers Rock tegen rond 16:00 te bereiken (wat haalbaar moet zijn als de rij-omstandigheden dezelfde zijn als vandaag). Maar dat lezen jullie nog wel.
Als ik een beetje fris man wil zijn, ga ik hier maar beter afsluiten. Ik zie dat Sonneke, die deze avond begonnen is te borduren aan het geboortekadoke voor Iliyas, zoontje van Cindy en Christoph, ook van plan is er mee op te houden.
Tijd om te naaien dus… :-) :-)
De groetjes aan iedereen !
Wietske, Sonja en JM
xxxxxxx
G’DAY, dear friends !
Vwala, hier zijn we nog ne keer sè, met het relaas van de afgelopen 4 dagen.
We zijn nu zondagavond 16 mei, opnieuw rond middernacht, en we zijn in Alice Springs, in het midden van Australië.
We gaan maar meteen met de deur in huis vallen ! Het laatste verslag werd afgesloten op woensdagavond 12 mei (Coober Pedy).
Zie hier het vervolg :
DAG 18 : DONDERDAG 13 MEI
a) Coober Pedy – Ayers Rock Resort (Yulara) : 725 km
b) Yulara – Ayers Rock (sunset) – Yulara : 30 km
Onze Lieve Heer Hemelvaart. Feestdag dus. Maar gene om de luierik uit te hangen, want vandaag stond de langste rit van onze reis op het programma : van Coober Pedy naar Ayers Rock. We hebben vandaag in totaal 755 km gereden !
Om 6:00 wakker en om 7:00 al Coober Pedy verlaten. Het eerste deel van het traject van vandaag gaat over de Stuart Highway, recht omhoog, naar het noorden, 500 km, tot Erldunda. Zelfde beelden als gisteren : 500 km verlaten tweevaksweg, met onderweg slechts 2 “gehuchtjes” (het is te zeggen : een stopplaats met benzine- en servicestation, motel, bar en mini-marketje) en voor de rest niets, 500 km lang !! Bij één van de stopplaatsen (Marla, na 240km) even halt gehouden voor tank-, plas-, rook- en snoeppauze en meteen daar de postkaarten voor oma, mémé en pépé en meter-bijna-eeuwelinge-Maria gekocht, geschreven en gepost. Aan km 420 passeren we de grens met de Northern Territory, met een oppervlakte van 45 x België en slechts 200.000 inwoners, waarvan een vierde Aboriginals zijn. Dit moet zowat het dunst bevolkte gebied ter wereld zijn.
Na 500 km Stuart Highway arriveren we in Erldunda, waar we opnieuw tanken, voor middag eten, en links afslaan, westwaarts, op de Lasseter Highway, richting de wereldberoemde Ayers Rock. De Lasseter Highway, de asfaltweg naar Ayers Rock, werd pas in 1983 geopend.
Onderweg passeren we nog Mt. Ebenezer en Mt. Connor, waarvan we eerst verkeerdelijk denken dat dit al Ayers Rock is.
De 240 km op de Lasseter Highway verlopen vlot en rond 16.00 arriveren we in Yulara met het Ayers Rock Resort. De laatste paar honderd km naar Ayers Rock brengen wat afwisseling in het landschap en de vegetatie. Grasland en bush lossen elkaar af, de rode aarde en de zandbergen blijven.
Al 40 kilometer voordat we er eigenlijk zijn, zien we de koning van het “rode hart” liggen : “Ayers Rock”, de grootste monoliet op aarde ! De waarheid is dat het een door erosie afgesleten en gladgeschuurde top van een oeroude berg is. Millennialang was de rots, die “Uluru” werd genoemd, voor de hier wonende Anangu-aboriginals een heilige plek en tegelijk woonplaats geweest.
Het Uluru – Katja Tjuta National Park herbergt de toeristische trekpleisters Ayers Rock (= Uluru) en de Olgas (= Katja Tjuta).
Geen andere rots is wereldwijd zo bekend, geen enkele wordt vaker gefotografeerd, geen enkele heeft door zijn kleur, vorm en beeld zo het imago van een continent bepaald als Ayers Rock. De 863 m hoge Ayers Rock rijst 348 meter boven de vlakte uit als het pantser van een schildpad. Zijn omtrekt bedraagt 9,5 km.
Ayers Rock Resort is het kunstmatig stadje, ook Yulara genoemd, vlak voor de toegang tot het Nationaal Park. Er is een supermarkt, tankstation, autoverhuur, hotel, camping enz. We halen wat informatie op in het visitor center, en checken in op de camping, waar we 2 nachten gaan verblijven.
Daarna verlaten we het resort en rijden nog een 15 km verder, tot de plaats van waar de beroemde postkaarten van Ayers Rock gefotografeerd worden en waar de zonsondergang het mooist te bewonderen is. Onderweg passeren we de “gate” tot het Nationaal Park, waar we een driedagen-pas kopen voor het ganse gebied.
Zonsondergang bij Ayers Rock : in één woord : machtig ! Het zien van de prachtige kleurschakeringen en kleurwisselingen van deze unieke monoliet, is een once-in-a-lifetime ervaring, die mij ontroert. Wowowowow, is dat nu écht ? Zijn wij nu echt, na zoveel kilometer doorheen Australië, bij Ayers Rock ??!! Ik knijp es in mijn wangen, en ja, ik weet het zeker : ik droom niet ! Spijtig dat op de foto's die kleurwisselingen niet zo goed te zien zijn...
We halen het kampeertafeltje en de stoelen uit, installeren ons gemakkelijk en laten de aperitief en de borrelhapjes aanrukken. Terwijl wordt Uluru paars en uiteindelijk een donker silhouet tegen het laatste hemellicht. Ik kijk in mijn glas en zie dat ik nog niet gedronken heb. Ik heb alleen maar ademloos toegekeken….
Het is al donker als we terugkeren naar de camping op Ayers Rock Resort. Het is de ganse dag warm en zonnig geweest. Niet één wolkje aan de lucht. En ’s avonds een heldere sterrenhemel zoals je die bij ons nooit ziet. We sluiten de dag af met een supergevoel !
DAG 19 : VRIJDAG 14 MEI
Yulara – Olgas – Ayers Rock – Yulara – Ayers Rock – Yulara : 183 km
Om 7:00 loopt de wekker af. Om 8:00 staan we al vertrekkensklaar voor wat een onvergetelijke dag zal worden.
Ik heb voor Sonja nog een verrassing in petto : indien ze het wil of durft, mag ze voor haar moedertjesdag een vlucht boven Ayers Rock boeken, in een klein vliegtuigje of helikoper. Sonja kiest voor een vliegertje, want in een helikopter zat ze al es. We vragen inlichtingen aan de receptie van de camping, waar een lieftallig meisje de organiserende company opbelt. In het vliegtuigje is er slechts plaats voor de piloot en 3 passagiers. Wanneer we een vlucht boeken met minimum 2 personen, kunnen we dit doen op ons eentje, zonder dat nog een bijkomende persoon dient gevonden te worden. Awel, dan zal de papa ook Wietske een vluchtje kado doen zekers, omdat ze al gans de reis echt opgewekt is en zich voorbeeldig gedraagt ! Ikzelf zou wel met beide voeten op de grond blijven, enerzijds wegens wat schrik om in zo’n piepklein vliegertje te zitten en anderzijds om de kostprijs wat te drukken. Maar wanneer blijkt dat Wietske ook de volle pot dient te betalen, maar aan halve prijs mee kan als ik ook meevlieg, zegt mijne schat : “Komaan JM’ke, jij moet ook mee, ik geef je voortijdig je vaderkesdag-kadoke !“.
Er wordt afgesproken dat ze ons om 14:30 op de camping komen afhalen.
En dan op weg. We rijden eerst naar de koepelvormige rotsen van de Olgas, zo’n 50 km van Yulara, en maken een korte stop bij de 2 viewpoints onderweg. We zien meerdere kamelen langs de weg. Bij de Olgas aangekomen, maken we er een 3 uur durende wandeling door de Valley of the Winds. Het werd een bij momenten lastige tocht (nogal wat klimmen en dalen tussen de 36 koepelvormige rotsen), maar wel heel mooi, en we genieten van de fauna en flora van de Outback. Wietske gedroeg zich moedig, met haar “super-beentjes” !
Rond 12.00 keren we terug, maar aangezien we nog wat tijd hebben, slaan we af naar Ayers Rock en maken er een rondrit van een 20-tal km rond de heilige berg van de Aboriginals.
Voor sommige bezoekers is “The Climb”, de beklimming van Ayers Rock (1,6 km – 2 uur) één van de hoogtepunten in het Uluru National Park. Ik begrijp echt niet dat sommigen zo onrespectvol kunnen zijn om deze beklimming te doen ! Voor de oorspronkelijke bewoners, de Anangu Aboriginals, is Ayers Rock een heilige plaats met een grote spirituele betekenis, die niet mag betreden worden door mensen van vlees en bloed. Bij het begin van de klim staat een bord waarop de Anangu dan ook vragen om de rots niet te beklimmen.
Los van de culturele betekenis, is de beklimming echt wel gevaarlijk, met af en toe uiterst steile stukken van meer dan 60% ! Wanneer wij er aankomen, is er trouwens een reddingsoperatie aan de gang. Een of andere lul die macho moest doen en naar beneden is gedonderd ? Er vielen de laatste jaren alleen al meerdere doden en zwaargewonden.
Je kunt je afvragen waarom men (= de Aussies) deze beklimming toch nog toelaat : het getuigt van een totaal gebrek aan respect voor de Aboriginal-cultuur en het is bovendien levensgevaarlijk. Het antwoord is : omwille van de toeristen ! De toeristische industrie vreest dat wanneer de klim verboden wordt, het bezoekersaantal zal dalen : business first dus, zelfs bij Ayers Rock ! Of anders gezegd : het uitbuiten van de Aboriginal cultuur…
We zijn op tijd terug op de camping voor de vlucht boven Ayers Rock. We worden opgehaald door een lief meisje dat ons naar de “airport” (enkele barakken) brengt.
We maken kort kennis met Brent, de piloot, en 15 minuten later ontdekken we Ayers Rock al vanuit de lucht. Vanuit vogelperspectief hebben we een schitterend zicht op de Red Center.
Ayers Rock zien van op de grond is al buitengewoon, vanuit de lucht is het onbeschrijflijk ! Dit is ongetwijfeld de meest indrukwekkende manier om het unieke geologische fenomeen van Uluru op zich te laten inwerken !
In het begin voel ik mij wat onwennig in dat superkleine vliegtuigje, maar die angst maakt vlug plaats voor euforie ! We vliegen tot 800 m hoog en hebben een machtig zicht op Ayers Rock en de wijde omgeving (Olgas inbegrepen).
Na een half uurke is de pret over. Terug aan de grond zie ik hoe Sonja een traan wegpinkt. Van pure emotie en geluk !
Dit vluchtje is zijn prijs meer dan waard geweest en zal mij in elk geval voor altijd bijblijven !
We zijn terug op de camping rond 16:00. En omdat we er maar niet genoeg van kunnen krijgen, rijden we nog eens van Yulara naar Ayers Rock. We maken er een wandeling tegen de voet van Uluru (Mala Walk) waar je de eeuwenoude rotstekeningen en de heilige plaatsen van de oorspronkelijke bewoners kunt ontdekken.
Tegen zonsondergang gaan we opnieuw naar het sunset-viewpoint waar we gisteren al waren. Aangezien het deze avond eerder bewolkt is, zijn de kleurschakeringen veel minder imposant dan gisteren.
Tegen 19:00 zijn we op de camping terug. We overnachten ook deze nacht in het Ayers Rock Resort. Tegen 22:00 maken we ons bed op, klaar voor het laatste hoogtepunt van de dag :-).
Morgen verlaten we het Uluru – Katja Tjuta National Park en rijden een goeie 300 km verder naar Kings Canyon…
DAG 20 : ZATERDAG 15 MEI
Eerst en vooral, en met pijn in het hart omdat we zelf niet aanwezig kunnen zijn, een dikke proficiat aan Marieke en Tim nav hun huwelijk ! Met felicitaties voor de ouders, waaronder Carina (sedert 28 jaar mijn gewaardeerde collega), en haar man Johan. Wij hopen dat het voor jullie allen een onvergetelijke dag is geworden. Ik hoop dat Werner en Mieke, Filip en Nancy, Ellen en Kristof, en Dorin en Ronny niet al te zat waren :-).
Details gaan we wel vernemen van ons Lobke en haar vriend Jochen, die ook waren uitgenodigd tot het avondfeest. Ons Lobke en Marieke, de bruid, zijn beide van 1988 en het leeftijdsverschil bedraagt minder als 2 weken. Carina en ikzelf hebben dus telkens op hetzelfde ogenblik eenzelfde levensfase van onze dochters meegemaakt, al die jaren lang, vanaf de zwangerschap tot de dag van vandaag en dat heeft wel een speciale band gecreëerd…
Zonder de vulkaan-perikelen zouden wij er ook bij zijn geweest, maar dat verhaal is jullie bekend….
Maar nu terug tot de orde van de dag :
Ayers Rock – Kings Canyon : 320 km
Om 8:00 in the morning al verlaten wij Ayers Rock Resort. We werpen nog een allerlaatste blik op de monoliet die op ons een grote indruk heeft gemaakt en rijden via de Lasseter Highway terug, tot we na 140 km links afslaan en de Luritja Road oprijden, richting Kings Canyon.
Na opnieuw 140 km Luritja Road passeren we Kings Creek Station, een operationele vee- en kamelenfarm van 1.200 km² groot ! Das es wat anders dan een keuterboerke van bij ons met zijn 10 hectaren hé :-).
Even later bereiken we Kings Canyon, gelegen in het Watarrka National Park. We rijden nog iets verder tot aan het Kings Canyon Resort, het complex met caravan park, zwembad, tankstation, winkeltjes, een bar, enz. waar we de nacht zullen doorbrengen.
Na de middag rijden we terug naar de kleurrijke Kings Canyon, genesteld in de George Hill Ranges. Een geologisch juweeltje, gelegen aan het westelijke uiteinde van de heuvelruggen.
Hier doen we de Kings Canyon Rim Walk, de mooiste en zwaarste trek langs de kloofrand. We doen 3 uur over de iets meer dan 6 km, en worden beloond met prachtige vergezichten over het Watarrka National Park. De eerste 20 minuten zijn heel steil over de rotsblokken en beloven weinig goeds, maar eenmaal boven is het een relatief makkelijke wandeling, die onder andere passeert aan de Tuin van Eden. We staan versteld van ons Wietske : die heeft blijkbaar weer super-beentjes en jumpt over de rotsen, alsof ze geen vermoeidheid kent. Wij genieten van de schitterende zichten in de Canyon.
We hebben geluk gehad met het weer : warm, maar niet heet, en bewolkt maar droog. Bij een echt warme zonnige dag kan de temperatuur oplopen tot 40 graden en meer, wat de trekking extra lastig maakt. Wij zijn geen 3 x 7 meer hé :-) !
Rond 17:00 rijden we terug naar het Kings Canyon Resort. Om te genieten van het open zwembad heeft het water net iets te koud, maar Wietske kan haar hartje ophalen in de speeltuin.
Overal op de camping zie je echt mega-sprinkhanen, meer dan 10 cm groot. Eén van die monsters was er in geslaagd om onze camper binnen te dringen. Het was Wietske die het beest het eerst had opgemerkt en luidkeels begon te gillen….
’s Avonds gaan we uit : in de bar spelen de “Roadies” countrymuziek en voor de kinderen is wat animatie voorzien. Het is geen wowow-spektakel, maar Wietske geniet er toch van.
Rond 21:30 zijn we terug in de camper. Wietske valt als een blok in slaap en kort daarna volgen wij…
Morgen vertrekken we naar Alice Springs….
DAG 21 : ZONDAG 16 MEI
Kings Canyon – Alice Springs : 470 km
Om 8:00 verlaten we het Kings Canyon Resort en via eerst de Luritja Road en dan de Lasseter Highway bereiken we na 275 km opnieuw Erldunda, waar we links afslaan, de Stuart Highway op, noordwaarts, richting Alice Springs.
90 km ten zuiden van Alice Springs, ligt Stuart’s Well met zijn “ Camels Australia “, een grote camel farm (kamelenboerderij). Wietske en Sonja maken er een kamelentocht en genieten er van.
En dan, rond 15:00 in de namiddag, arriveren we in Alice Springs. “The Alice”, zoals deze “grootste” en meest gekende stad van de Australische Outback door de locals genoemd wordt (26.000 inw), is ontstaan bij de aanleg van de overlandse telegraaflijnen. Ondanks zijn unieke ligging in the middle of nowhere, is het een modern stadje met leuke winkeltjes en restaurants en het vormt het centrale punt voor allerlei excursies in de regio. Alice Springs ligt bijna exact in het midden van Australië.
We zoeken en vinden er het Alice Springs Big 4 MacDonnell Range Holiday Park, een schitterende camping met 2 zwembaden, toffe speeltuinen en twee overdekte grote springkussens. Kortom, een paradijs voor kinderen ! Hier gaan we twee keer overnachten.
De rest van de dag verloopt rustig : Wietske speelt wat op de camping, we rijden tot het centrum en doen er wat inkopen en we genieten van een lekkere avondmaaltijd.
Ik ben blij eventjes Carina aan de lijn gehad te hebben om haar onze felicitaties over te maken. We zijn verheugd te horen dat het huwelijksfeest van Marieke en Tim perfect is verlopen !
Wat we morgen gaan doen, is nog een dilemma. Ik heb bij de voorbereiding een rit naar de MacDonnell Ranges, één van de landschappelijke hoogtepunten van de Red Center, voorzien (totaal ongeveer 300 km), met start en aankomst hier in Alice Springs. Maar langs de andere kant is het hier zo fijn in dit caravan-park en is er zo veel te beleven voor Wietske, dat we het misschien zullen houden op enkele zaken bezoeken in Alice Springs zelf en wat dolce farniente op de camping. Kortom : er een lazy day van maken. We zien wel, zei de blinde… :-)
Vwala, mijn reisdagboek is bijgewerkt en meteen weten jullie ook weer alles.
De afgelopen dagen waren schitterend. Wietske blijft ons op alle vlakken in positieve zin verrassen.
Ik ga eruit. Het is alweer laat...
Ciaooooooo
Sonneke, JM en Wietiebolleke
xxxxx
Hallo hallo,
Hier is het nu dinsdagavond 18 mei. Omdat we de komende dagen vermoedelijk enkele keren in de vrije natuur gaan kamperen en dus geen draadloos internet ter beschikking zullen hebben, en dit nu wel het geval is gezien we vanavond op een camping staan in Tennant Creek, maak ik van de gelegenheid gebruik om in woord en beeld relaas te geven van de 2 afgelopen dagen. Eerst nog meegeven dat wij ons nog altijd super amuseren en momenteel een 6.500 km op de teller van onze mega-mobiel hebben staan.
DAG 22 : MAANDAG 17 MEI
Alice Springs – West MacDonnell Ranges – Alice Springs : 72 km
Gisterenavond twijfelden we nog wat we vandaag zouden doen : ofwel een lange rit van 300 km naar en doorheen de MacDonnell Ranges, één van de landschappelijke hoogtepunten van de Outback, ofwel dolce farniente op de camping hier in Alice Springs. Deze ochtend wisten we het wel : we gaan beide combineren, maar dan wel in ingekorte versie !
We doen het rustig aan deze morgen : lekker uitslapen, op het gemak uitgebreid ontbijt, met Wietske eventjes naar de speeltuin…
Tegen 10:30 rijden we naar de School of the Air, hier in Alice Springs. De School of the Air is ongetwijfeld het grootste klaslokaal ter wereld ! Het werd een leuke ervaring. Eerst kregen we een filmpje te zien over de werking van de “school”. Men heeft momenteel een 150 leerlingen, de verste woont 1250 km van Alice Springs, de dichtste 80 km. Elk kind heeft computer, printer, scanner en webcam gekregen van de overheid. Er is dus een virtuele klas gecreëerd. In een lokaal met drie camera's zit de juf die les geeft. De kinderen kunnen via de webcam met mekaar communiceren. Er zijn weinig of geen aboriginal-kinderen onder de 150 kinderen. De reden is heel simpel : ze leven in eigen groepen en die hebben dan vaak ook hun eigen scholen. Bovendien moet de leerling onder toezicht staan van een volwassene die zelf voldoende kan lezen en schrijven en hier wringt vaak het schoentje.
Een goed uur later zijn we al op weg naar de West MacDonnell Ranges met zijn fascinerende kloven. We maken een veel kortere tocht dan voorzien en rijden tot Simpsons Gap, waar we een korte wandeling maken.
De MacDonnell Ranges zijn een highlight van de Red Center. Alice Springs ligt ongeveer in het midden, zodat men moet kiezen voor de route westwaarts of de route naar het oosten. De westelijke MacDonnells zijn het mooist.
We piknikken onderweg en tegen 14.30 zijn we terug in Alice Springs, waar we een bezoek brengen aan de Royal Flying Doctor Service, gekend van de televisieserie. Het is interessant te vernemen hoe die Flying Doctors werken, tot hoever hun werkgebied reikt, enz…
We maken een wandeling in town en doen nog een paar boodschappen. We zien heel regelmatig aboriginals, die meestal in groep zitten, liggen of staan te lanterfanten. Vanaf nu en naar het noorden toe gaan we ze regelmatig zien. Ze laten zich niet makkelijk fotograferen en ik wil het zonder hun akkoord niet stiekem doen (respect, remember…). En hen geld geven om op de foto te willen doe ik al helemaal niet. Deze “stads-aboriginals” maken bij ons geen te beste indruk : het zien er schuwe burgers uit, veelal met blikjes bier in de hand… Kansarmoede met alle gevolgen vandien.
Na het stadsbezoek rijden we terug naar de camping, waar we de rest van de dag geen klop meer uitsteken en enkel maar genieten van het zonnetje, het zwembad, de speeltuin…. We aperitieven uitgebreid, surfen wat op internet (en hebben een Duvel verdiend, nietwaar Rudy LOL), genieten van de lekkere maaltijd die Sonneke heeft klaargemaakt, drinken iets te veel wijn en gaan veel te laat de doos in. Leven als God in Australië dus ! :-)
DAG 23 : DINSDAG 18 MEI
Alice Springs – Devils Marbles - Tennant Creek : 505 km
Als de wekker om 7:00 afloopt, geraken we moeilijk uit bed….
We verplichten onszelf tot wat discipline, want er moet vandaag 500 km noordwaarts worden gereden. Om 9:30 kunnen we dan eindelijk de camping in Alice Springs verlaten.
We hebben die 500 km, constant op de Stuart Highway (want dat is de enige weg), op het gemak afgelegd en regelmatig een stop ingelast. Het was nodig, want na een te korte nacht voelde ik mij moe, heel moe :-).
Na een goeie 30 kilometer passeren we de Steenbokskeerkring.
We passeren verder Ryans Well (waterputten en ruïnes van een homestead), Aileron, het historische Barrow Creek Roadhouse (over de hele regio bekend voor zijn overheerlijke steak-sandwich) en Wauchope Hotel, een typische outback-pub en roadhouse. Een wegrestaurant in de outback betekent : logies, tankstation, sanitair… en een bar. Er wonen maar 10 mensen in het plaatsje….
Na 400 km bereiken we Devils Marbles, de knikkerbaan van de duivel. Een unieke rotsformatie, vele hectaren groot, uit delen van een ooit samenhangende granietmassa, helrood door oxyderend ijzer. Devils Marbles is één van de ongekende Australische schatten. Het zijn enorme bergen gladde granieten rolstenen, in rommelige stapels of verspreid over een enorm terrein. Er is hier quasi niemand te bespeuren. Plaats deze attractie in België, en je ontvangt er elke dag busladingen tante Maria’s en nonkel Roberts !! Men zou er een kapelletje bouwen en er een bedevaartsoord van maken ! :-)
Na een goeie 500 lastige (wegens moe…) en over het algemeen eentonige kilometers (wegens weinig variatie in het landschap) bereiken we Tennant Creek, een heet stadje in the middle of nowhere (2.000 inw). We rijden naar the Outback Caravan Park, een groot schaduwrijk terrein met zwembad. Het is dan al 17:00.
De rit door de Northern Territory naar het noorden heeft iets tijdloos. Sinds de komst van de blanke veeboeren en kolonisten, een goeie 100 jaar geleden, is het land nauwelijks veranderd. Afrasteringen zijn een zeldzaamheid en op de 500 km tussen Alice Springs en Tennant Creek liggen geen plaatsjes van betekenis. En zelfs dit laatste oord had niet bestaan als er op die plek in de jaren 30 geen brouwerswagen pech had gekregen. Wel heel doortastend, zo wil de legende toch, bouwde de chauffeur een hotel. Australië zou niet het land van de grote dorst en de hartstochtelijke bierdrinkers zijn, als dat verhaal niet de ronde had gedaan. De zaken gingen uitstekend en er kwamen nog andere huizen : Tennant Creek ontstond.
We hebben vandaag vele zware roadtrains gezien. Ze zijn tot 50 meter lang, bijna 5 meter hoog en 2,5 tot 7 meter breed. Hun snelheid ligt op de vlakke stukken rond de 100 km per uur. Als zo’n gevaarte op je afkomt, kun je maar beter niet te stoer doen. Hij heeft voorrang en het recht aan zijn kant. Bij wegen met steenslag ga je zodra zo’n wegmonster nadert, naar de linkerkant van de weg, snelheid sterk verminderen of, nog beter, stilstaan ! De voorruit zal u dankbaar zijn :-). Voor inhaalmanoeuvres bij roadtrains heb je met de camper 700 tot 1.000 meter nodig (omdat het verschil in snelheid tussen de roadtrain en de camper niet zo groot is). Ik verschiet al niet meer van de klap die we krijgen wanneer we achter het monster uit komen…
We gaan het deze avond niet te lang trekken. Tegen 22:00 willen we zeker ons nest in. Er voor zorgen fit te zijn voor morgenvroeg, want morgen staat opnieuw een lange rit op het programma : van Tennant Creek naar Catherine Gorge, 700 km Stuart Highway, naar en door het tropische noorden. Het is de laatste lange rit, daarna staan enkel nog mini-trajectjes gepland :-). In Catherine gaan we trouwens al dicht van Darwin, ons einddoel, zijn genaderd.
Maar ik ga niet vooruit lopen op de feiten….
We gaan er uit, sloppel allemaal !
:-)))))
Sonneke, JM en Wietske
xxxxxxxxxxxx
Hello everybody,
Iedereen blij dat het verlengd Pinksterweekend is ?
Wij ietske minder, want dat betekent dat wij al 4 weken weg zijn en nog maar enkele dagen te goed hebben, snif snif…
Het is hier nu zondagavond 23 mei, en we zitten in Darwin, eindbestemming van ons tripje. Dit wordt dus het laatste verslagje van uit Australië.
Na het posten van het laatste verslag, op dinsdagavond 18 mei, heb ik nog vree moeten lachen met Sonneke, die het al de ganse tijd spijtig vond dat ze nog geen dingo in het wild gezien had (wel al es ergens één gezien bij een camping, vastgeketend aan een leiband). Net voor het slapen gaan staat Sonja buiten de camper, uiteraard in het pikkedonker, nog een sigaret te roken. Plots hoor ik, die in de camper zat, buiten een gegil en Sonja die lijkwit de camper komt binnengestormd : ze had eindelijk een dingo gezien, en nog wel één die recht op haar afkwam !! :-)
DAG 24 : WOENSDAG 19 MEI
Tennant Creek – Katherine Gorge : 713 km
Heel veel kilometers te vreten vandaag…
Om 7:30 al verlaten we Tennant Creek, en we rijden richting noorden constant over de Stuart Highway, op de laatste 30 km na. We rijden onder andere doorheen het “Never Never Land” (voor wie de film Australia met Nicol Kidman heeft gezien….).
Na een half uurtje al passeren we Three Ways Roadhouse, en houden er een eerste stop : een plastische muurschildering van een stoere roadtrain siert dit belangrijkste verkeersknooppunt van de Outback : een kleine 1.000 km naar Darwin in het noorden, een goeie 1.500 km tot Townsville in Queensland en een dikke 2.000 km via de Stuart Highway naar Adelaide in het zuiden.
Tegen de middag, we hebben dan 400 km gereden, arriveren we in Daly Waters, met zijn bekende pub, zijn historische Outbackkroeg. Daly Waters is een typisch gehecht in de Outback : eenvoudige huisjes, slooprijpe auto’s en veel rommel. De Daly Waters Pub, waar generaties hun dorst hebben gelest, werd op het eind van de 19de eeuw gebouwd. Het is een klein huisje met een golfplaten dak, scheve muren en een badkuip als wateropvangbak. De muren van de pub zijn versierd met alles behalve behangpapier. Onderbroeken, t-shirts, foto's, geld, je kan er eender wat achterlaten als aandenken. Ik wou er Sonneke aan de muur hangen, maar ze wilden haar niet :-).
Je vraagt je af of je hier überhaupt wel kunt overleven. Er is bijna geen groen, om lekker koffiewater te hebben moet het zeldzame regenwater in jerrycans worden opgeslagen en de dichtstbijzijnde general store is zo’n 100, en een winkel met kleren of meubels misschien wel 500 km rijden.
Rond 14:30, we hebben dan bijna 600 km op de dagteller, arriveren we in Mataranka, en nemen er de afslag naar de hot springs, de thermale bronnen van de Mataranka Pool (Elsey National Park). Het wordt het hoogtepunt van de dag : onder de palmen zwemmen in het glasheldere geneeskrachtige water (34° C) van de Rainbow Spring. We geraken er maar niet weg en gaan er uiteindelijk twee volle uur blijven.
Rond 18:00 bereiken we eindelijk het stadje Katherine, centrum van de regio en de op twee na grootste stad van het Northern Territory (na Darwin en Alice Springs). Slechts 6.000 inwoners en toch beschouwd als een “grote stad” !
We doen er wat boodschappen in een supermarket en rijden dan uiteindelijk verder naar Katherine Gorge in het Nitmiluk National Park, 30 km ten noordoosten van Katherine zelf. We boeken een plaats op het kampeerterrein met een superleuk zwembad, waar Wietske natuurlijk nog een plonsje wil wagen. Ik boek aan de info-kiosk de “cruise” voor morgenvoormiddag.
In de Top End, het noordelijke deel van de Northern Territory en het meest tropische gedeelte van Australië, niet zo ver van Azië vandaan, liggen twee van de meest populaire nationale parken : Nitmiluk en Kakadu, de thuishaven van Crocodile Dundee, de bekende filmheld. In dit winterloze gebied maakt men alleen een onderscheid tussen het droge seizoen (the dry), van mei tot oktober, en de regentijd (the wet), van november tot april, de tijd van de dagelijkse stortbuien die de wegen onberijdbaar maken.
Het is momenteel droge periode (hebben uiteraard precies omwille hiervan onze reis in deze periode gepland) en het is hot. We zitten duidelijk in de tropen. We herkennen die typische Aziatische tropische, vochtige lucht. ’s Avonds koelt het nauwelijks af. Gelukkig is het af en toe bewolkt, want in volle zon is het niet te doen, dan stijgt de temperatuur tot een eind boven de 40 graden. De warmte doet deugd, maar we zijn toch blij dat het niet zo heet was tijdens de verschillende wandelingen en trekkings die we gemaakt hebben in het zuiden en de red center. Ik ben ervan overtuigd dat die “superbeentjes” van Wietske iets minder super gingen geweest zijn..
Wij hadden gedacht te kamperen in de vrije natuur, maar zijn van dat plan afgeweken en hebben dus een camping met powered places gezocht (waar we dus de camper aan het elektriciteitsnet kunnen aansluiten). De airco in het leefgedeelte werkt enkel met netstroom, en zonder airco ging het echt wel liters zweten geweest zijn. De airco in de stuurcabine werkt tijdens het rijden uiteraard zonder elektriciteit.
Ha, nog dit : we zitten vandaag door onze voorraad sigaretten die we op de heenreis in Singapore hebben gekocht aan 1 euro per pakje. Dedju, te veel gepaft verdomme. Met als gevolg dat we de laatste dagen hier in Australië sigaretten gaan moeten kopen. Kostprijs van een pakske sigaretten hier : 15 AUD !! Dit is omgerekend zo’n 10 euro per pakje ! In Singapore hadden we een ganse stang sigaretten voor da geld ! Het zal motiverend werken om wa minder te roken, mijn gedacht :-).
Op het kampeerterrein zien we verschillende dieren, waaronder wallabies.
Moe van de lange rit, maar uiterst voldaan, gaan we slapen.
DAG 25 : DONDERDAG 20 MEI
Katherine Gorge – Edith Falls – Pine Creek : 156 km
Voor vandaag hebben we een 2 u durende boottocht geboekt, die pas start om 11:30. We kunnen dus lekker uitslapen, genieten van een uitgebreid ontbijt en nog wat zwemmen.
Daarna de boottocht door de bekende Katherine Gorge (Nitmiluk National Park), die uit meerdere rode kloven bestaat. Een meesterwerk van miljoenen jaren vlijtige arbeid en zo perfect gemaakt dat sommigen dit deel van de Katherine River tot de mooiste stukken rivier op aarde rekenen. Het aantrekkelijke zit in de nauwe, door tot 100 meter hoge rotswanden begrensde ravijnen, het tropisch groen langs de oevers en de rust die alleen door roepende vogels wordt doorbroken.
Er zijn ook zoetwaterkrokodillen. Wij zien er (slechts) één. Zoetwaterkrokodillen schijnen niet echt gevaarlijk te zijn, maar ik zou het toch niet wagen in de rivier te gaan zwemmen :-).
Na deze mooie boottocht rijden we terug naar Katherine stad, waar we de onvermijdelijke Stuart Highway oprijden, 40 km noordwaarts. Hier nemen we de afslag rechts naar de verfrissende pools van de bij een natuurlijk meer gelegen Edith Falls (20 km van de Highway). We maken van de gelegenheid gebruik om er te zwemmen.
Het lag in onze bedoeling om hier bij de Edith Falls nog een wandeling te maken met mooie uitzichten op de watervallen en de Katherine Gorge, en in het Nationaal Park te blijven kamperen, maar aangezien hier geen mogelijkheid is om elektriciteit te nemen (en dus van de airco in de camper te genieten), hebben we van dit plan afgezien. We hebben vandaag al aan den lijve ondervonden hoe warm het kan worden in de camper als de airco afligt…
We besluiten terug te keren naar de Stuart Highway en nog 50 km verder noordwaarts te rijden. Wat we vandaag rijden, hoeven we morgen niet te doen :-).
Uiteindelijk stoppen we tegen 17:30 in Pine Creek, aan het begin van de Kakadu Highway. Pine Creek is een historisch plekje waar in 1870 goud werd gevonden. Tegenwoordig leven er nog hier nog amper een paar honderd inwoners. Maar toch is er een camping met powered places, zodat we elektriciteit kunnen nemen en van de airco kunnen genieten, jiehaaa ! Er is zelfs een zwembadje, waar Wietske natuurlijk nog es in wil. Het is nog maar de derde keer dat ze gaat “zwemmen” vandaag… :-).
DAG 26 : VRIJDAG 21 MEI
Pine Creek – Cooinda (Kakadu National Park) : 163 km
Hier in Pine Creek verlaten we de Stuart Highway, die verder noordwaarts tot Darwin loopt. Wij kiezen voor de weg rechts, noordoostwaarts, de Kakadu Highway, die ons naar het Kakadu National Park moet leiden. Wie met een terreinwagen reist, kan op deze weg heel wat afslagen vinden waar hij zich met zijn 4X4 goed kan uitleven, onder andere naar de Jim Jim en de Twin Falls. Aangezien wij het moeten stellen met een 2WD, is dit niet voor ons weggelegd.
We rijden door het Kakadu National Park en genieten van de groene omgeving. Meerdere keren zien we metershoge termietenheuvels, wat typisch zou zijn voor deze streek.
Om 11:00 reeds komen we aan in Cooinda en we vinden een kampeerplaats in de Gagudju Lodge, vermoedelijk de enige kampeermogelijkheid in de wijde omgeving. Het is een goed uitgerust vakantiepark met meerdere zwembaden en een speeltuintje. Drie maal gokken dus wat Wietske het eerste wil doen….
In de namiddag maken we een boottocht over de Yellow Waters Billabong (= lagune). Kakadu National Park in het algemeen en Yellow Waters in het bijzonder is een waar vogelparadijs en een droom voor ornithologen. Het boottochtje van een paar uur brengt ons naar de meest afgelegen vertakkingen van de billabong. Stilletjes glijdt de boot langs de schuwe vogels : de jabiroe, de enige ooievaar in Australië, en langs vogels die ooit over het hele continent verspreid waren en hier nu een van hun laatste toevluchtsoorden gevonden hebben. Met 275 vogelsoorten is een/derde van alle in Australië voorkomende vogels in dit park vertegenwoordigd.
De riviertocht op Yellow River is een meevaller. We varen in prachtige wetlands van Yellow en East Alligator River. Ontelbaar veel soorten vogels, wilde paarden … en … de zoutwaterkrokodillen. We hebben er zeker een stuk of 15 gezien ! Verder zien we de prachtige jabiroe-birds, de `jezus' vogeltjes die op het water lopen, zeearenden, …
Ook Wietske geniet van deze prachtervaring. Wietske was vandaag een jaar jonger als in werkelijkheid : vanaf 4 jaar moesten de kinderen betalen voor de boottocht, dus was ze voor één dag opnieuw 3… :-)
Top End, het noordelijke deel van Northern Territory, bekoort ons met zijn tropische wildernis, krokodillen, watervallen, en met zijn zee aan exotisch geurende bloemen. Kakadu is het grootste National Park van Australië : naast zijn ongelooflijk gevarieerde dieren- en plantenwereld is het vooral bekend om zijn eeuwenoude rotsschilderingen van de oerbewoners, die nog steeds volgens hun traditionele levenswijze in Arnhemland leven. Het grootste reptiel ter wereld, de gevaarlijke zoutwaterkrokodil, is alom tegenwoordig. Zoetwaterkrokodillen zijn er ook, en die zijn braver :-). Andere leukerds : grote hagedissen (tot 1 meter), heel veel slangen waaronder diverse soorten pythons, en heel veel brave en minder brave insecten, waaronder monsterspinnen :-)…
Het Kakadu National Park is opgenomen als wereldnatuurerfgoed. Het ligt dus in het bovenste puntje van de Top End, ten westen van het ontoegankelijke door Aboriginals bewoonde Arnhemland. De naam “Kakadu” heeft niet de minste band met de hier rijkelijk aanwezige witte en zwarte kaketoes. Gagudju, de naam van de stam Aboriginals, werd in de volksmond verbasterd tot “Kakadu”.
Kakadu NP is volgens sommigen één van de mooiste nationale parken van de wereld. Je vindt er een ongelooflijk mooie wildlife, wetlands en billabongs, met daar bovenop mooie aboriginal rock-art. Het is er altijd warm en tropisch (35°), en dat hebben we al ondervonden :-).
Na de boottocht, gaan we, voor de verandering, en op vraag van Wietske…..ZWEMMEN ! :-).
Ik had deze morgen al gemerkt dat de “charge-buzze” van de camper los hing, maar omdat het dichtste stadje waar vermoedelijk een auto-herstelplaats te vinden zou zijn, op meer dan 100 km ligt, heb ik het toch maar aangedurfd met een weg en weer wiebelende uitlaat tot hier te rijden. Hier op het kampeerterrein ontmoet ik de “klusjesman” van dienst die uiteraard technisch is aangelegd en die meent dat de “ik weet niet hoe dat precies noemt” die de uitlaat op zijn plaats houdt is afgebroken en dat ik dat het beste laat herstellen in Jabiru, een 60 km verder. Ik laat hem weten dat wij binnen 3 dagen de camper moeten inleveren in Darwin en dus nog maar een 500 km te rijden hebben ; misschien kan het mankement voorlopig gerepareerd worden door de uitlaat gewoon met wat ijzerdraad vast te hechten ? Ik heb geen zin om een halve dag in een garage te gaan wachten morgen.. OK, de man is zo vriendelijk dat hij mij uitnodigt om morgenochtend tot in zijn atelier te rijden zodat hij kan zien wat hij kan doen voor mij. No worries, mate ! :-)
We genieten met een fles goeie witte wijn na van een rustige mooie dag. We laten ons vertellen dat men hier ’s nachts bezoek kan krijgen van dingo’s. De beste remedie om Sonja in de camper te houden zodat ze buiten geen dure sigaretten gaat roken :-). Maar zelfs dit weerhoudt er onze dierenvriend niet van om toch maar in het donker op stap te gaan. En haar geduld wordt beloond : ze ziet 2 dingo’s…
DAG 27 : ZATERDAG 22 MEI
Cooinda – Nourlangie Rock - Jabiru – Darwin : 342 km
Om 9:00 rij ik naar de werkplaats van de vriendelijke klusjesman, eventjes buiten de camping gelegen. Met een ijzerdraad de uitlaat vasthechten lukt blijkbaar niet. Dan maar meteen deftig de zaak aanpakken : hij haalt er een boel sleutels bij, zijn laspost en nog wat gereedschap. Na een half uurtje is de klus geklaard : wat hij precies heeft gedaan weet ik niet, hij heeft in elk geval bepaalde zaken aan elkaar gelast, en het enige wat voor ons telt : het charge-buzze-probleem is opgelost en de uitlaat hangt weer stevig op haar plaats waar ze moet hangen. No worries, mate ! :-)
Het is 10:00 als we Cooinda kunnen verlaten. We rijden richting Jabiru en aan km 45 slaan we af naar Nourlangie Rock, met zijn bekende rotsschilderingen. Sinds duizenden jaren, tot in de 19de eeuw, leefden tijdens het regenseizoen aboriginals in groepen van zelden meer dan 20 in de geërodeerde rotsholen. Schilderingen op de stenen muren vertellen over het alledaagse leven, over goede en slechte geesten, enz. We maken er nog een wandeling van een goed uur.
Daarna rijden we naar Jabiru waar we wat inkopen doen. Onderweg zien we meerdere aardeweggetjes die naar billabongs of watervallen leiden.
Het Kakadu National Park, dat zeer zeker een fantastisch natuurgebied is, ontgoochelt ons wegens de omstandigheden een beetje : om te komen tot aan de interessante sites en billabongs, de mooiste natuurgebieden, de spectaculairste watervallen, kortom tot alles wat echt de moeite waard is, heeft men eigenlijk een 4x4 nodig. Met onze 2WD camper zijn wij verplicht om op de (enige) geasfalteerde weg te blijven en van op deze weg is eigenlijk weinig spectaculairs te zien. Of men dient aan te sluiten bij een dure groepsexcursie met 4x4-voertuigen. En omdat dit 2 zaken zijn waarvoor we allergisch zijn (duur - in groep iets gaan bezichtigen), wensen wij dit niet te doen.
Wij besluiten dus enigszins van onze planning af te wijken en in de plaats van een tweede nacht in het Kakadu NP te blijven, vandaag al tot in Darwin te rijden. Het feit dat Wietske zich mateloos amuseert op een camping met zwembad of aan een of ander strand, en wij haar dit graag gunnen omdat ze echt wel 4 weken een voorbeeldige reisgezel is geweest, overtuigt ons dat we de goeie beslissing nemen.
Dit houdt meteen in dat we het plaatsje Ubirr, met zijn rotsschilderingen (beetje identiek als Nourlangie Rock) laten voor wat het is en in Jabiru voor de Arnhem Highway richting Darwin kiezen in de plaats van er te overnachten.
Dit betekent eveneens dat we ook niet de tijd hebben om bij South Alligator River of bij Adelaide River een boottocht te doen waarbij men de gelegenheid heeft om het voederen van de krokodillen bij te wonen. Je kent da wel : van op een boot houdt men ergens een kieken in de lucht en de krokodil springt uit het water omhoog om da kieken op te fretten. Ik heb hiervan foto’s gezien, en eerlijk gezegd, het lijkt mij eerder een commerciële crocodile-jumping show met getrainde krokodillen…. We vinden het dus niet erg dat we dit niet meemaken. We houden wel nog een paar fotostops langs de Arnhem Highway bij kleine riviertjes. We zijn op ons hoede : de waarschuwingsborden voor krokodillen staan er niet als versiering ! :-)
Rond 17:00 bereiken we het kruispunt van de Arnhem Highway met, je raadt het nooit…, de Stuart Highway ! :-)
Van hier is het nog een 25 km naar Darwin. We vinden een goed uitgeruste camping (met leuk zwembad voor Wietske natuurlijk :-)) en checken in voor de laatste 2 nachten op Australisch grondgebied. Wietske wil natuurlijk nog es met haar “Croc” naar het zwembad…..
DAG 28 : ZONDAG 23 MEI
Een dagje Darwin : 70 km
Een zalige Pinksterdag aan iedereen :-)
Vandaag hebben we, doordat we Kakadu National Park met een dag hebben ingekort, een extra dag om Darwin te ontdekken.
Darwin is de hoofdstad en met voorsprong de grootste stad van Northern Territory (100.000 inw).
Het valt nauwelijks te geloven dat er eind 1974 nog maar 11.000 mensen woonden in de meest noordelijke metropool van Australië. Op kerstavond 1974 is de cycloon Tracy met 280 kilometer per uur door Darwin geraasd. Vier uur was voldoende om meer dan 5.000 huizen te verwoesten. 36.000 bewoners werden geëvacueerd en 11.000 probeerden orde in de chaos te scheppen en begonnen met de bouw van een nieuw Darwin. Momenteel leven er een goeie 100.000 inwoners van meer dan 50 verschillende nationaliteiten.
Darwin werd tijdens de tweede wereldoorlog als enige Australische grote stad door de Japanners gebombardeerd (cfr “Australia”, the movie).
We bezoeken de binnenstad niet, alhoewel die de moeite blijkt te zijn.
“ Rieleks, teik it ieeeeeezieee !! “ Dit is ons motto van de dag !
We gaan eerst hier op de camping, hoe kan het anders, nog es met Wietske naar het zwembad.
Daarna rijden we naar een zondagsmarkt, die de moeite schijnt te zijn. Enfin, het is er de moeite, maar het valt op dat de marktkramers quasi allemaal Aziaten zijn en zo goed als alle koopwaar (prullaria, kledij, souvenirs, typische markt-stuff dus) het etiket “made in Indonesia (of Thailand, of China….) draagt. Ook de eetstalletjes serveren hoofdzakelijk Aziatisch eten, de geuren komen ons bekend voor :-). Leuke sfeer dus, die we hier niet echt verwachten. Darwin ligt wel heel dicht bij Azië, en in het bijzonder bij Indonesië…
Darwins grootste voordeel is de schitterende ligging aan zee en we rijden naar Casuarina Beach, in het noorden van de stad. We vinden er een schitterend, kilometerslang strand dat zo goed als verlaten is. “ Rieleks, teik it ieeeeeezieee !! “
Op de terugweg naar de camping stoppen we nog eventjes om brood en drank te kopen en houden we nog ff halt bij “ Aquascene “, waar men de talrijke vissen kan voeren. Wietske amuseert zich kostelijk !
Op de camping zien we Wietske glunderen wanneer we haar vertellen dat we nog eventjes naar het zwembad gaan.
En terwijl Wietske voor de laatste nacht in haar kampplaats slaapt en Sonja wat leest, werk ik dus mijn reisdagboek bij. Wat bij deze is gebeurd :-).
Awel, we zitten hier deze avond eigenlijk met een dubbel gevoel :
Enerzijds heel tevreden en ook wel wat fier op onszelf, want finally, we’ve made it ! We zijn van zuid naar noord door een continent getrokken. Bijna 8.000 km (morgen nog wat rondsnorren in Darwin om volle 8.000 km te hebben :-) ) ! De hete wind, de bij momenten vervelende vliegen en muggen, de dorst en het stof in ieder kiertje van de camper zijn al bijna vergeten. Wat blijft is het avontuur van de Outback !
Maar anderzijds, nu al, een gevoel van heimwee : het zit er bijna op. Nog één dag en we moeten dit fantastische land verlaten. Morgen gaan we nog ff trachten één van de vele shoppingcomplexen hier in Darwin te bezoeken, daarna de camper leegmaken, rugzakken vullen en onze mega-mobiel inleveren bij de Kea-depot. Om 18.30 hebben we de vlucht van Darwin naar Singapore, waar we een stop-over van een dag en een nacht hebben.
Meer hierover in een laatste verslagje dat vermoedelijk pas gepost zal worden eens we terug thuis zijn (woensdag).
Ik ga eruit. Tegen morgen moet alle snoep, ijs, wijn, koekjes, enz. die zich nog in onze mega-mobiel bevinden opgegeten en uitgedronken zijn. En daar gaan we toch nog een paar uurtjes zoet mee zijn. Eens terug thuis, ga ik mijn dieet mogen hervatten ! Pffff....
Maar nu : aanvalleuuuuuuuuhhhhh !
Sonja, JM en Wietske
xxxxxxxxxxx
Hoihoi,
We zijn ondertussen goed en wel thuis in Langemark city, maar belofte maakt schuld : hierbij het eindverslagje in woord en beeld sè !
DAG 29 : MAANDAG 24 MEI
Pinkstermaandag : jullie moeten niet werken, jiehaaaa. Wij moeten al een maand niet werken, dubbel jiehaaa !! :-)
En toch zit lang uitslapen er niet in voor ons. We moeten vandaag de camper terug brengen naar het Kea depot in Darwin en willen nog wat shoppen vooraleer we de rugzakken pakken en de camper wat netjes maken. Kuisen is niet nodig, de camper bezemschoon afleveren wel.
We rijden naar Casuarina Shopping Square, het grootste winkelcomplex in Darwin. We kopen er nog enkele kadokes voor de thuisblijvers.
Rond 15:00 zijn we bij Kea in Darwin, waar we de camper inleveren. Wij zijn uitermate tevreden over Kea. De 10 AUD die we betaald hebben in Cooinda aan de klusjesman van het kampeerterrein (om onze charge-buzze te lassen, remember) worden we zelfs terugbetaald. We hebben voor volgend jaar al een 4x4 gereserveerd ! :-) We wensen bij deze ook nog es Aussietours te bedanken voor de inspanningen die zij geleverd hebben om alle vulkaan-problemen vlekkeloos op te lossen.
Op kosten van Kea nemen we een taxi naar de luchthaven van Darwin, een kwartiertje rijden. We checken in voor de vlucht naar Singapore met Jetstar Airways voor rekening van Qantas Airways. Deze vlucht vertrekt stipt om 18:30 en 4,5 uur later arriveren we in Singapore, waar het dan 21:30 local time is.
Met de metro gaan we van de luchthaven naar de city, zo’n 20 km daar vandaan. Van het metro-station is het nog enkele minuten stappen naar de kleine jeugdherberg die we via internet gereserveerd hebben, het Feel at Home Backpackers Hostel in de wijk Little India. Het is ondertussen al over 23:00 wanneer we daar arriveren.
DAG 30 : DINSDAG 25 MEI
Een volledige dag SINGAPORE
Singapore, aan de voet van het Maleisische schiereiland, heette vroeger “Singha Pura” , de leeuwenstad. In 1819 kocht Sir Stamford Raffles Singapore van de Sultan van Johor voor de Britisch East India Company. Ondertussen is Singapore, naast Japan, het welvarendste land van Azië geworden. Singapore is een handelsknooppunt en koopjesparadijs. De veelzijdige gastronomie, Chinatown, de moskeeën en tempels, de talrijke parken en de weelderige tuinen zijn een bezoek waard.
Singapore telt 4,5 miljoen inwoners. Het tijdsverschil met ons bedraagt tijdens onder zomertijd 6 uur. Singapore ligt praktisch op de evenaar en het is er dus altijd heet en vochtig. De droogste maanden zijn mei tot en met juli.
De officiële munteenheid van Singapore is de Singapore dollar (SGD). 1 SGD is ongeveer een halve euro.
Wij hebben de vele tempels en culturele hoogstandjes links laten liggen, de Aziatische cultuur is ons niet onbekend. Vandaag wilden we doen waarvoor Singapore vooral gekend is : shoppen ! En shoppen kun je in Singapore, het is er werkelijk het ene Shopping Center na het andere, vooral op Orchard Road, het shoppingsparadijs van de stad. Ik heb zo de indruk dat de shopping-mogelijkheden hier nog groter zijn dan in Hong Kong, waar we verleden jaar onze China-reis afsloten en ook op koopjesjacht gingen.
Naast het shoppen leggen we ook enkele kilometers te voet af. Tijdens onze wandelingen maken we kennis met China Town, Little India (heel kleurrijk), en met de Singapore River, Boat Quay en zijn vele leuke restaurantjes en cafeetjes.
Tegen de avond gaan we terug naar onze jeugdherberg om de bagage op te halen en daarna met de metro terug naar de luchthaven, waar we rond 21:00 aankomen.
De lange intercontinentale terugvlucht van Singapore naar Frankfurt met Qantas Airways (bijna 13 h vliegen) vertrekt rond 23:30. We hopen dat de IJslandse vulkaan opnieuw begint te spuwen maar het blijkt ijdele hoop. Altijd averechts, die stomme vulkaan ! :-)
DAG 31 : WOENSDAG 26 MEI
Na een comfortabele vlucht landen we op woensdagmorgen rond 6:30 in Frankfurt. Een half uur later dan het vluchtschema voorziet. We hebben maar drie kwartier om ons van terminal 2 naar terminal 1 te verplaatsen met de skytrain, daar opnieuw de security te passeren (en verdomme, deze keer zijn ze echt wel heel streng, Sonja wordt zelfs lijfelijk gefouilleerd en de handbagage wordt onderste boven gekeerd – precies alsof die kwibus wist dat we weinig tijd hadden) en om 7:15 komen we bij de juiste gate waar we de Lufthansa vlucht naar Brussel moeten nemen.
Maar die vlieger gaat niet op… ’t Is te zeggen, hij is wel opgegaan, maar niet met ons, wegens 5 minuten te laat aan de gate. We missen dus onze connecting flight. Een Limburgs koppel (konden we uitmaken aan hun gezang) ondergaat hetzelfde lot. Wat klagen helpt niet : we kunnen niet meer mee met de vlucht, gate is gesloten, punt aan de lijn (alhoewel het vliegtuig zeker nog niet effectief is opgestegen, want we waren aan de gate om 7:15 en de vlucht vertrok om 7:20).
Na wat discussie aan de gate, kunnen onze tickets omgeboekt worden naar een latere vlucht. De vlucht van 10:00 is volgeboekt maar er is nog een vlucht met vrije plaatsen om 13:10…
Voor ons niet heel erg, we zijn nog altijd in vakantiestemming. Erger is het gesteld met Piet, mijn beste vriend al 30 jaar lang, die spontaan heeft voorgesteld ons te komen afhalen op Zaventem en hiervoor zelfs een dag verlof heeft genomen. Het is 7:30 als ik hem opbel om te laten weten dat we pas rond 14:30 op Zaventem gaan landen. In de hoop dat Piet thuis nog niet was vertrokken. Hij laat ons weten dat hij net op Zaventem was gearriveerd, hij was extra vroeg verrtrokken om de ochtendspits voor te zijn. Ik stel hem voor dat hij maar beter naar Ieper terugkeert in de plaats van daar al die uren te blijven wachten, en dat wij wel met de trein naar huis zullen komen. Maar Piet is blijven wachten, al die uren lang. Een dikke merci, my friend. Vriendschap is niet altijd een illusie, in tegenstelling tot wat Het Goede Doel daarover denkt….
De 6 uur wachten gaan vlugger dan verwacht. We gaan onder andere eten in de Mc Donalds (hoe vettiger, hoe prettiger ; allé, toch nog voor één dag, morgen snoeren we opnieuw de riem toe). Wietske amuseert zich in het speeldorp bij de Mc Donalds, we spelen wat gezelschapsspelletjes… En we gaan af en toe een goeikope Singapore-Marlboro sigaret smoren in de smoking area. Er zijn ergere dingen in het leven. No worries mate ! :-)
Om 13:30, met een half uur vertraging vertrekt de vlucht naar Brussel, waar we een uur later arriveren. We geraken probleemloos door de douane met onze veel te veel tax free sigaretten uit Singapore (1 euro per pakje, remember) :-)
We rijden naar Langemark. Het doet deugd om de thuisblijvers, Guilio en Lobke, een ferme knuffel te geven na onze lange afwezigheid !
Zozie, de reis zit er weeral op sè. We hebben 8.000 km gereden en we hebben er echt van genoten. Australië is een land vol verrassingen, avontuur en onvergetelijke ervaringen. De zon voorziet dit land vol contrasten van het mooiste licht : dieprode Outback, felgroen regenwoud, goedkleurige stranden, glinsterende blauwe oceanen en bonte koraalriffen. Het bezit bovendien een prachtige en unieke fauna en flora en de oeroude cultuur van de Aboriginals is indrukwekkend. De rust en eenzaamheid van de Outback zal ons nog lang bijblijven. Deze reis komt in de top drie van alle voorbije reizen ! Voor Sonja, dierenvriend eerste klas, misschien wel op de eerste plaats….
Tot slot wil ik nog es onderstrepen hoe fantastisch we ons hebben geamuseerd met Wietske ! Het gebeurt maar weinig dat men een maand lang, dag en nacht, constant bij zijn kind(eren) kan zijn. Het heeft ons allen deugd gedaan ! En Wietske vond alles gewoonweg “super” ! De vele dieren die ze heeft gezien, de treks die haar superbeentjes op de proef hebben gesteld, haar “kamp” in de mega-mobiel, de speelpleintjes en jumping pillows op de campings, het geploeter in de zwembaden, de verlaten stranden, de rit op de kameel, het mini-vliegertje waarmee we boven Ayers Rock zijn gevlogen enz.
Vanaf nu herbegint het gewone alledaagse burgerleventje opnieuw. We vernemen wat nieuws van de laatste maand. We hebben het niet gemist. We horen oa dat we binnen 14 dagen, dankzij al die kak-politiekers, opnieuw moeten gaan stemmen. Alhoewel, al eeuwen stem ik niet meer. Ik zorg er voor dat de persoon in het telbureau die mijn biljet in zijn handen krijgt, minstens 1 x kan lachen tijdens zijn verplichte opdracht. Ik maak altijd een vunzig tekeningetje van Filip De Winter in combinatie met een leuk versje of mopje ! :-)
Ik ga eruit. Back to reality. Sonneke en ikzelf opnieuw aan het werk, Wietske opnieuw naar haar vriendjes op school. Tot we er een volgende keer op uit trekken… :-)
Wietske, Sonja en Jean-Marie
xxx
Enkele daagjes Parijs, meer moet da nie zijn ... :-)
Wat luilakken op de Canarische Eilanden.....
Parijs is altijd leuk, ook in de winter :-)
Het tripje naar Zuid-Afrika (vertrek 29 april - mèt Wietske) volop aan het voorbereiden.... :-)
Hoi,
Joepie, eind volgende week is het weer zover : we trekken er met zijn 3 op uit, deze keer naar Zuid-Afrika.
Als er dit jaar geen vulkaan uitbarst, vertrekken we op 29 april om terug thuis te arriveren op 24 mei.
Voor Wietske, die begin juni 6 jaar wordt, is het haar vijfde intercontinentale reis, na Thailand en Maleisië, Indonesïe, China en Australië. Deze reizen zijn telkens heel goed meegevallen en daarom wilden we haar dit jaar ook weer mee. De laatste keer vooraleer ze schoolplichtig is… Enig minpunt : wat bestemming betreft zijn we iets beperkter, in die zin dat we met Wietske geen risico’s willen nemen en dus niet kunnen kiezen voor moeilijker te bereizen gebieden met slechte hygiënische omstandigheden, geen medische voorzieningen, weinig transport enz. Maar we hebben elkaar beloofd dat we het volgend jaar, met ons 2, extra avontuurlijk maken :-).
Verleden jaar zijn we met een mobilhome doorheen Australië getrokken (8.000 km) en Wietske vond het fantastisch : kangoeroes, koala’s, wombatjes, natuurwandelingen enz. Zij is een even grote dieren- en natuurvriend als haar mama. De keuze was makkelijk dit jaar : comfortabel reizen combineren met veel dieren zien ! In het teken van mijn 2 madams dus :-)
Het wordt dus een kleine 4 weken Zuid-Afrika. Met een huurauto, en op ontspannende wijze. We doen enkel het oosten van het grote land (niet Kaapstad, niet de Wijnroute enz). Ik schat het uitgestippelde traject op ongeveer 4.000 km. Wij hebben gekozen om veel natuur en veel wilde dieren te zien en gaan dus vooral natuurgebieden en wildreservaten trachten te bezoeken.
Hierbij een kort overzicht van de geplande tocht door dit fascinerende land, dat door zijn wonderbaarlijke mengeling van rassen, religies en identiteiten, terecht de bijnaam “Rainbow Nation” kreeg. Zoals je ziet : nadruk op natuur, dieren, bergen en landschappen. Geen steden, geen museums dus …
We vliegen met Ethiopian Airlines vanuit Brussel. Na tussenstops in Parijs en Addis Ababa (Ethiopië, of wat dacht je :-) ), komen we aan in Johannesburg, waar we niet zullen blijven wegens veel (realistische of overroepen) verhalen gehoord en gelezen over criminaliteit. We halen op de luchthaven onze huurauto op en rijden direct naar Pretoria.
Daarna verblijven we enkele dagen in Graskop en ruime omgeving met de Panoramaroute, die ons zal leiden langs een aantal magnifieke uitzichtpunten in de toverachtige Transvaalse Drakensbergen. De eroderende werking van talloze rivieren en stroompjes heeft door de eeuwen heen een indrukwekkend landschap met diep uitgesneden ravijnen en adembenemende uitzichten doen ontstaan.
Daarna een halve week in Hoedspruit en ruime omgeving met verblijf in de Amukela Game Lodge, uitgebaat door een Nederlander. Nadruk opnieuw op natuur.
Van Amukela Game Lodge trekken we naar wat de max van de reis zou moeten worden: het Kruger Park (6 dagen). We hopen er veel wilde dieren te spotten, waaronder de beroemde "Big 5" (leeuw, luipaard, olifant, neushoorn en buffel).
Na Kruger trekken we door het kleine onafhankelijke staatje Swaziland waar we een paar dagen back to basics gaan, in een Nationaal Park, om daarna opnieuw door Zuid-Afrika verder te rijden door Zulu land. We verblijven een kleine week in en rond Santa Lucia en het Hluhluwe / Umfolozi Park, waar we kennis maken met de ruige wildernis en de stranden van KwaZulu-Natal.
De laatste dagen verblijven we in de streek van Winterton (Drakensbergen), in een veraf gelegen domein, uitgebaat door Tris, een Vlaamse dame die er een ontwikkelingsproject leidt. De Drakensbergen vormen de grootste bergketen van Zuid-Afrika (toppen boven de 3.000 meter) en lenen zich uitstekend voor bergwandelingen.
De laatste trip brengt ons terug naar Johannesburg en maakt de cirkel rond…
Hierbij enkele fotokes, van het net geplukt, om een voorsmaakje te krijgen van wat ons te wachten staat.
We tellen af…
Sonneke, Wietiebolleke en JM
xxx
Misschien nog interessant om weten :
- wie het traject wil volgen : druk op MY MAP, en dan op "Africa". Je kunt inzoomen.
- wie zijn mail-adres intikt onder “Subscribe to my News” wordt automatisch ingelicht van updates van de site
- gelieve niet te veel te lullen op het Message Board aub :-). Of nee, doe toch maar... :-)
Hoi allemaal,
Oewist ginder in het verre België ?
Hier eindelijk een eerste verslagje, van uit de bush. We zjn ondertussen donderdag 5 mei, op de middag. We verblijven momenteel in Amukela, een lodge in the middle of nowhere, in het Balule wildreservaat, dichtbij het Kruger Park.
Het zal niet evident zijn regelmatig een verslagje te maken of fotokes te posten, gezien niet overal draadloos internet voorhanden is, en al zeker niet in de bush. Ook de komende week gaan we vooral in natuurreservaten verblijven, zodat ik vrees dat mijn reisverslag dit jaar eerder beperkt zal zijn. Af en toe ’s avonds op de pc een verslagje maken en wanneer we eens in een stad passeren, in een internetshop de blog bijwerken… Zoals nu dus : heb de tekst gemaakt in onze lodge en bij het passeren in Hoedspruit, tracht ik in een internetshop op ons blogje te plaatsen.
Zoals gewoonlijk maak ik dus een verslagje per dag, dat in de eerste plaats dienstig is als ons reisdagboek. Wie liever prentjes kijkt, no prob.
Vooraf misschien mededelen :
- de Zuid-Afrikaanse munteenheid is de Rand. 1 Rand is 0,1 eur of ong. 4 bef.
- momenteel is het hier licht van ’s morgens rond 6.30 tot ’s avonds rond 17.30. Spijtig dat het dus ’s avonds relatief vroeg donker is, waardoor men genoodzaakt is reeds ’s morgens vroeg op pad te gaan als men een beetje aktief wil zijn. Uitslapen tot ’s middags zit er dus niet in.
- het is hier momenteel herfst, met dagtemperaturen een stuk boven de 20 graden. Ideaal weertje dus. ’s Avonds koelt het wel serieus af en kan men een fleece goed gebruiken.
- in onze zomer is er geen tijdsverschil met Zuid-Afrika.
DAG 1 : VRIJDAG 29 APRIL
Op de middag is Maaike (vriendin van onze zoon Guilio) ons thuis komen oppikken om ons naar het station van Ieper te brengen. We waren blij dat we Mauro, ons kleinkindje van een paar maand oud, nog es konden zien voor het vetrek.
Met de trein van Ieper naar Zaventem. En dan het vliegtuig op voor een lange vlucht met Ethiopian Airlines.
De eerste vlucht was van Brussel naar Addis Ababa (Ethiopië) met een tussenstop van een uur in Parijs (waarbij wij in het vliegtuig moeten blijven). Totale duur Brussel – Addis Ababa (stop inbegrepen) : 9 uur.
DAG 2 : ZATERDAG 30 APRIL
In Addis Ababa hadden we een tussenstop van een 2,5 uur. Ruim voldoende om een stang of 5 L&M sigaretten te kopen (6 euro voor een slof van 10 pakskes – bij ons is het 6 euro voor 1 pakske…).
Daarna de vlucht Addis Ababa – Johannesburg (goeie 5 uur).
Alles verliep vlekkeloos. Goeie service in het vliegtuig, doch geen luxe (onder andere geen afzonderlijke video-schermpjes, wat Wietske wel spijtig vond). Wietske heeft heel veel geslapen (met haar hoofd op mijn schoot, de papa heeft dus ietske minder goed geslapen).
In de luchthaven van Johannesburg : vlotte paspoortcontrole, geld afhalen met onze Visa kaart, een SIM prepaid kaart gekocht voor onze GSM (zodat we hier aan lokaal tarief kunnen telefoneren), en dan de huurauto bij Hertz afgehaald. Een Volkswagen Polo, 4 deuren, airco, en vooral : 4 wieldoppen ! Slechts een goeie 15.000 km op de teller, zo goed als nieuw dus.
We laten Johannesburg stad voor wat het is. Het is de stad met het hoogste criminaliteitscijfer ter wereld wordt gezegd. En zoonlief Guilio kan het weten : tijdens zijn rondreis doorheen Zuidelijk Afrika enkele jaren terug werd hij hier brutaal overvallen. We rijden direct naar Pretoria (50 km van Johannesburg), waar we de eerste dag overnachten. Het links rijden went snel. De maximum snelheid respecteren zal moeten wennen, want het schijnt dat er nogal wat snelheidscontroles zijn…
In Pretoria bezoeken we het Voortrekkers Monument. Het bouwwerk staat 6 km buiten de stad op een kleine heuvel en herinnert aan de Trek en de bloedige en beslissende veldslag tussen de Boeren en de Zoeloes in 1838. Het is een van de belangrijkste gedenktekens uit de Zuid-Afrikaanse geschiedenis.
We rijden door de binnenstad en zien onder andere de Union Buildings, Church Square, het Transvaal Museum, het stadhuis….
Van de binnenstad rijden we naar ons vooraf gereserveerde guesthouse “Threebees” even buiten de stad. Het was ondertussen donker en we hebben echt wel gesukkeld om de goeie weg te vinden. Gierig zoals we zijn hebben we geen GPS gereserveerd bij de huurwagen. Ging een 200 EUR meer gekost hebben…
Het was ondertussen bijna 20h als we er arriveerden.
http://www.guesthousebbb.com/. Comfortabel, mooie kamer. Aangezien we toch wel moe zijn, bestellen we via de telefoon wat junkfood bij de nabij gelegen KFC (te moe om nog op restaurant te gaan), en tegen 22.00 vallen we als een blok in slaap.
Vandaag 120 km gereden.
DAG 3 : ZONDAG 1 MEI
Na een lekker ontbijt in het guesthouse vertrekken we rond 10.00 richting oosten van het land, van Pretoria naar Graskop (kleine 400 km). Het eerste deel is niet bijzonder (snelweg). Het tweede deel is mooier op gewone wegen. Geasfalteerd. Met één minpunt: er zijn hier en daar, vaak onaangekondigd, serieuze putten (potholes) in het wegdek. Dit zou overal in het land zo zijn… En jawel, den dezen hier had al direct prijs… Tja, men verwacht ze niet hé : een stuk rechte asfaltweg, men kan gerust 100 km/h rijden, en dan plots PATAT, in een pothole ! Oh my God, dat gaf een bons zeg. Ik zag aan mijn kant iets de lucht in vliegen en dacht op het eerste gezicht dat het mijn voorwiel was dat er af gevlogen was. Kon precies niet zijn hé, want ik reed nog altijd… Besefte dat het dus mijn wieldop was die er van de klap was afgevlogen…. Zal leuk gezicht geweest zijn voor de wagen achter mij… Ola pola, we zijn geleerd, pot-holes zijn niet goed voor de pot-ullen van de wagen. Voortaan gaan we het hier op de gewone wegen ietske langzamer aan doen…. Euu, iemand een idee of dat veel kost, zo’n wieldop van een Volkswagen Polo ? En Guilio, enig idee of dit in de omnium zit ?
Enfin, we laten het niet aan ons hart komen. Via Belfast, Dullstroom, Lydenburg en Sabie rijden we naar Graskop. Mooie route. We passeren onder andere de Long Tom Pass, de hoogste verharde pas van Zuid-Afrika (2.150 m), met mooi uitzicht op de canyon. We zien onderweg uitgestrekte plantages van den en eucalyptus. Tijdens het afdalen rijden we in de wolken (letterlijk). We zijn in de provincie Mpumalanga, waar bergen, valleien, rivieren, watervallen en bos het landschap karakteriseren.
Even voor Graskop willen we nog eens de Mac-Mac Falls bezoeken gezien we nog even de tijd hebben. We komen op een site waar we, na uiteraard inkomgeld te hebben betaald, naar een riviertje wandelen met watervallekes van een paar meter. Zijn dat nu de Mac-Mac watervallen ? Tja, het zullen kleintjes zijn zeker ?
Wanneer we ten slotte het laatste eind naar Graskop rijden, zien we even voor het stadje een bord naar de Mac-Mac Falls…. Bleek dat wij de Mac-Mac Pools hadden bezocht…
We arriveren in Graskop en zullen 2 nachten in Valley View Backpackers slapen.
http://www.yebo-afrika.nl/
’s Avonds zijn we heel lekker gaan eten in het dorp (een ferme steak, en het heeft gesmaakt).
We hebben vandaag 400 km gereden.
DAG 4 : MAANDAG 2 MEI
Graskop is gekend voor zijn pannekoeken, en deze morgen gaan we pannekoeken eten als ontbijt.
Vandaag wordt watervallen-dag in de omgeving van Graskop ! We bezoeken achtereenvolgens :
- Mac-Mac Falls (jaja, de échte)
- Lone Creek Falls
- Horseshoe falls
- Bridal Veil falls
- het gouddelversdorpje Pilgrim’s Rest, heel charmant en pittoresk,
- Lisbon Falls : de mooiste ! 100 m hoog.
- Berlin Falls : vrije toegang.
We zijn tegen 16h terug in Graskop, gaan er nog wat inkopen doen in de plaatselijk Spar en rijden naar ons guesthouseke, waar we dus de avond rustig doorbrengen. We hebben vandaag 130 km gereden.
DAG 5 : DINSDAG 3 MEI
We verlaten vroeg Valley View Backpackers en Graskop, richting noorden, voor de Panorama Route, een heel mooie tocht door het gebergte, en houden halt bij meerdere bezienswaardigheiden :
- de Pinnacle : een indrukwekkende 30 m hoge toren bestaande uit massief graniet, gelegen in een beboste kloof
- het uitzichtpunt over God's Window : vanuit dit 1.700 m hoge uitkijkpunt machtig uitzicht op de canyon
- Wonder View : hoogste uitzichtpunt van de regio.
- Bourke’s Luck Potholes : verbazingwekkend natuurtafereel, ontstaan door een ingrijpend erosieproces. De samenloop van 2 rivieren resulteerde in een bijzondere landschappelijke verschijning. Het kolkende water heeft cilindervorminge uithollingen in de rotsen uitgeslepen, die potholes genoemd worden.
- Blyde River Canyon : de snelstromende Blyderivier baant zich al eeuwenlang een weg door een 700 m hoge schalie- en kwartsietgebied. Zo werd een 26 km lange ravijn gevormd, die na de Grand Canyon en de Fish River Canyon (Namibië) een plaats op de wereldranglijst van canyons heeft gekregen.
- Three Rondavel Viewpoint : schitterend uitzicht op de canyon en het stuwmeer, dat het einde van de kloof markeert. Deze drie ronde heuvels lijken op de traditionele hutten van de Zoeloes en zijn ontstaan door de erosie van zacht gesteente onder een kap van harder gesteente.
Via het stadje Hoedspruit rijden we naar de Amukela Lodge in het Balule privé wildreservaat, waar we 4 nachten hebben gereserveerd. De Amukela Lodge wordt uitgebaat door een Hollands koppel, Miriam en Corné van Dongen, sedert 2004. Hun eigendom is in totaal 21 ha groot met de lodge op een goeie hectare die volledig omheind is voor de wilde dieren. In de lodge zijn 4 rondawels (hutten) voor de gasten. Hier zijn we echt in de bush. Een gravel weggetje brengt ons van de “bewoonde wereld” naar de lodge. Onderweg zien we al impala’s, wrattenzwijnen, herten, jakhals…
Balule Nature Reserve is een 40.000 ha groot privé-reservaat en een onderdeel van het Greater Kruger National Park : het Krugerpark, het Limpopo Park in Mozambique en het Gonarezhou Park in Zimbabwe. Tesamen een groot open ecosysteem waarin de dieren vrij kunnen bewegen, even groot als de Benelux. Ze hebben 2 kindjes (5 en 3 jaar oud) : Niels en Dennis.
We worden er hartelijk ontvangen. We zijn er momenteel de enige gasten. We relaxen wat aan het zwembadje, we drinken een biertje op het “terras” bij de drinkput waar vaak wilde dieren komen, we genieten van de stilte en van de natuur.
De link naar de site van Miriam en Corné : http://www.amukela.com/welkom.htm
We hebben er vandaag 180 km op zitten.
DAG 6 : WOENSDAG 4 MEI
Bij het uitrijden van het reservaat steken plots 2 zebra’s het weggetje over…
We rijden vandaag via Hoedspruit terug naar de Blyde Rver Canyon, waar we onder andere een boottocht doen en een fikse wandeling maken. We zien nijlpaarden in het water, een krokodil, diverse watervogels, apen, ….. Allé, gewoon genieten van de natuur…
Rond 17.30 zijn we terug bij Amukela, we worden een heerlijk avondmaal geserveerd, drinken een lekker Zuid-Afrikaans wijntje, Wietke kijkt naar enkele video’s van de kinderen van Miriam en Corné, kortom, we genieten…
Vandaag 150 km gereden.
DAG 7 : DONDERDAG 5 MEI
Vandaag dus. Eerst en vooral een heel gelukkige verjaardag gewenst aan mijn lieve broer Geert. Geniet van je dag, Geert !
We houden het deze voormiddag kalm : Sonja leest wat in een boek op het zonneterras van de lodge, Wietske kijkt wat tv en uw dienaar werkt zijn dagboek bij. Een uurke geleden werden we geroepen door Corné : er was een olifant gespot dichtbij de lodge. We mochten mee in zijn open jeep op zoek naar het beest. Heerlijk, zo voor het eerst een olifant in het wild zien ! We hebben zeker een half uur het beest geobserveerd, eerst vanuit de jeep, en daarna van bij onze hut. De olifant is er tot op enkele meters genaderd (gelukkig is onze hut veilig omheind :-)).
Vwala, ik ga het hierbij houden. Voor de late namiddag hebben we een game drive geboekt : een safari tocht in een open jeep, deels in het donker, op zoek naar de big five…
Je hoort er de volgende keer wel van. Dit zal vermoedelijk niet eerder zijn dan binnen een 10-tal dagen, want we verblijven hier nog 2 dagen, daarna 5 dagen Kruger Park en daarna 2 dagen in een natuurreservaat in Swaziland. Allemaal plaatsen waar bijna zeker geen internet zal te vinden zijn…. Moet zeggen : we missen het niet, dat internet. Doet echt deugd, es gewoon één zijn met de natuur... Wakker worden in the bush. Of 's avonds laat in het pikdonker nog ff met zijn 2 over de lodge wandelen, onder een fantastische sterrenhemel, hand in hand, en luisteren naar de bush... Om dan, terug in de hut, nog na te genieten met een flesje lekkere Zuid-Afrikaanse wijn... Of ben ik nu te romantisch aan het worden ? :-)
Bedankt voor de berichtjes op de message-board hé !
Sonneke, Wietiebolleke en JM
xxx
Hallo beste Guilio en Maaike, Loppietje en Wannes, familie en vrienden,
Zaterdag 14 mei vandaag. Hier zijn we eindelijk nog es terug. Deze keer vanuit Santa Lucia, aan de Zuid-Afrikaanse kust (Indische Oceaan). Het is de eerste plaats sinds lang waar we internet ter beschikking hebben. We zitten hier in een fantastisch mooie lodge waar we deze namiddag zijn gearriveerd. Het eerste verslagje werd gepost op donderdag 5 mei, rond de middag. We zijn ondertussen een 10-tal dagen verder en er is toch wel een en ander te vertellen over de voorbije dagen. Here we go !
DAG 7 : DONDERDAG 5 MEI
Hebben wij onze lieve broer Geert al een gelukkige verjaardag gewenst ? Zoja, awel, dan doen we het bij deze nog een keer. We hopen dat je ervan hebt genoten, dear brother.
Corné van de Amukela Lodge heeft voor ons voor de late namiddag een game-drive geregeld. We rijden met onze wagen doorheen the bush naar de plaats van afspraak waar we samen met een driver-gids en een aantal andere gasten in een open jeep op safari gaan doorheen het natuurreservaat. Deels nog terwijl het licht is, deels in het donker (waarbij het toch wel heel fris werd en onze sweaters goed dienst deden). Een drietal uur in totaal. Het was een toffe ervaring, waarbij we heel wat wild hebben gezien, waaronder olifanten, giraffen, zebra’s, nijlpaarden, neushoorns, apen, en nogal wat kleiner gespuis. We maken ook kennis met 3 cheetah’s (soort luipaarden), die op het reservaat zijn grootgebracht maar nu in het wild leven. Deze zijn mensen gewend en niet gevaarlijk (mits men ze niet opjaagt). We kunnen er zelfs mee op de foto.
We moeten in het donker door de bush terug naar de Amukela Lodge. Op de gravel road er naar toe zien we een leeuw !! We hebben er spijtig genoeg geen foto van kunnen nemen.
Het is rond 19.30 als we terug in Amukela zijn. En daar wacht ons nog een verrassing : we worden op een heuse barbecue (= braai in het Zuid-Afrikaans) getrakteerd ! We laten het ons smaken. ’s Nachts droomt Wietske van wilde dieren…
DAG 8 : VRIJDAG 6 MEI
In de voormiddag houden we het rustig : relaxen op Amukela, wat lezen op het zonneterras, kortom : leven als God in Zuid-Afrika.
In de namiddag rijden we naar het Cheetah Breeding Center (ten zuiden van Hoedspruit, ongeveer 40 km van Amukela). In het centrum worden gewonde en verwaarloosde cheetah’s en andere bedreigde wilde dieren opgevangen en verzorgd. In een open jeep wordt door het centrum gereden. Ik vond het niet zo speciaal. Het deed een beetje Beekse Bergen aan…
In Hoedspruit zelf doen we nog wat inkopen in de plaatselijke Spar, we kopen onder andere een koeltas en koelelementen voor in het Krugerpark.
Het is al donker wanneer we terug in Amukela arriveren, waar we voor het laatst genieten van een lekkere avondmaaltijd en een fris pintje. Wietske klaagt van pijn aan die tand waarvan enkele dagen voor ons vertrek een gaatje werd gevuld door de tandarts, maar wij wimpelen dit af als een excuus om niet te moeten eten…
DAG 9 : ZATERDAG 7 MEI
Om 9.00 ’s morgens, na een stevig ontbijt, verlaten we Amukela. We rijden noordwaarts naar Phalaborwa (60 km), één van de toegangspoorten tot het Krugerpark. In de stad vullen we de benzinetank, doen inkopen voor de komende dagen, en halen cash geld uit de muur. Aan de Phalaborwa Gate, de officiële toegang tot het Krugerpark, kopen we een gedetailleerde wegenkaart en een “wild card”. Deze wild card geeft ons met zijn 3 een jaar lang onbeperkt toegang tot het Krugerpark en heel wat andere Nationale Parken in Zuid-Afrika en Swaziland. Niet goedkoop (ongeveer 260 eur voor een “family-card”), maar toch wel de moeite : alleen al de geplande 6 dagen Krugerpark gingen ons al een stuk meer hebben gekost zonder die wild card.
Het wereldberoemde Kruger Nationaal Park is het grootste nationaal park van Zuid-Afrika en ongetwijfeld een van de mooiste reservaten ter wereld. Het Krugerpark strekt zich 352 km langs de noordoost grens van Zuid-Afrika uit. Het bijna 20.000 km² grote natuurbeschermingsbied herbergt een overweldigende fauna en flora. Mede dank zij de comfortabele Rest Camps en een gedeeltelijk geasfalteerd wegennet behoort het park tot één van de beste parken van Afrika. Het is het reservaat met de grootste concentratie aan verschillende diersoorten. Het Krugerpark is : op safari in de ware Afrikaanse wildernis en vele wilde dieren spotten, waaronder de "Big 5" (leeuw, luipaard, olifant, neushoorn en buffel). Nachtelijke safari's zijn ook mogelijk. Asfalt wegen : 50 km/h. Zandwegen : 40 km/h ! Men mag tijdens het rijden de auto niet verlaten, behalve op de omheinde picknick-plaatsen en in de Rest Camps. Men moet ten laatste om 17.30 ’s avonds in het Rest Camp arriveren.
Wij hebben van thuis uit 5 overnachtingen in rondavels (bush-hutten) geboekt in 3 verschillende Rest Camps : 1 x Olifants, 2 x Satara en 2 x Lower Sabie.
Vanaf de Phalaborwa Gate tot Olifants, onze eerste overnachtingsplaats, is het ongeveer 100 km. We doen er 4 uur over, deels over asfaltwegen en deels over grindwegen. We zijn onder de indruk van al het moois dat we zien (natuur, landschappen, wild). We zien olifanten, zebra’s, giraffen, impala’s, enzovoort. Eventjes is er kleine paniek bij mij en grote paniek bij Sonja toen we iets te dicht genaderd waren van een groep olifanten op de weg. Op een paar meter van ons zagen we hen met de oren flapperen, en dat is geen goed teken…. Achteruit rijden ging ook al niet, want ondertussen waren er 2 olifanten achter de wagen komen staan. Restte ons enkel nog bidden tot alle goden dat die olifanten ons wagentje niet zouden rammen…
We arriveren een kwartiertje voor sluitingstijd in Olifants. Olifants ligt op een heuveltop met prachtig zicht op de Olifants rivier. De andere kant van de rivier is Mozambique. Het kamp ligt dus op de grens.
http://www.sanparks.org/parks/kruger/camps/olifants/all.php
We checken in in onze hut en Sonja kookt een lekker avondmaal. We genieten, ook van onze fles rode wijn…
Wietske slaapt onrustig, en klaagt een paar keer van pijn aan de tanden en haar wang. Ook nu maken wij ons niet echt zorgen : ze is bij de tandarts geweest voor ons vertrek. Misschien is het een nevenwerking van de malariatabletten die zij moet slikken ?
DAG 10 : ZONDAG 8 MEI
Vandaag is moederkesdag ! Proficiat aan alle mama’s ! Natuurlijk ook een dikke kus voor mijn Sonneke ! En verder aan onze mama’s Yvet en Diana (oma en mémé), aan Maaike (kersverse mama van ons schattig kleinzoontje Mauro) en aan mijn doopmeter Maria, die er morgen 100 wordt !
We worden wakker met een stralend zonnetje en genieten buiten van het ontbijt (open keuken – terras). De aapjes hebben we er gratis bij. Sommige apen zijn pestkoppen : op een onbewaakt ogenblik komt één van die smeerlapjes op het terras, opent met de ene poot onze koelkast en haalt er met de andere poot een potje yoghurt uit, waarna hij snel wegvlucht ! We zijn geleerd : in het vervolg plaatsen we een stoel of zo voor de frigo…
Rond 10.00 verlaten we gepakt en gezakt Olifants en rijden naar ons volgende kamp, Satara. De kortste afstand tussen Olifants en Satara is ongeveer 55 km, maar wij doen er dubbel zo veel km over, want hier en daar nemen we grindweggetjes. En opnieuw zien we nogal wat wild langs de weg en in de bush, tussen de bomen, de lage struiken, in een rivierbedding of een of andere drinkplaats. Het wordt eentonig, zei Multatuli. Maar niet hier, want het blijft boeien, en zelfs bij het zien van de 400ste impala of de zoveelste zebra of giraf die de weg oversteekt, zijn we “betikketakt” op dit op foto vast te leggen.
Wietske verveelt zich evenmin : als het autorijden voor haar wat te saai wordt, kijkt ze film op haar DVD-player. Of luistert ze naar muziek. Van K3… Bij het horen van K3 moest ik spontaan terug denken aan verleden jaar, toen we met de mobilhome dwars door de Australische Outback trokken. Tientallen keren hebben wij toen die Cd’s moeten laten spelen voor Wietske tijdens het rijden. En jawel, ik word nog steeds emotioneel als ik denk aan die lange eenzame ritten doorheen Australië, aan Ayers Rock, aan… Hoe mooi ook, het Krugerpark bekoort me minder dan de Outback. Waarmee ik niets afdoe aan de pracht van het Krugerpark. Om het in wielertermen uit te drukken : ik kan het Krugerpark vergelijken met een col van eerste categorie. Maar de Outback, dat was een col buiten categorie…
We arriveren in Satara in de vroege namiddag. Het is een mooi kamp. We gaan er met Wietske naar het zwembad en de speeltuin. Rond 16.00 h verlaten we nog eens het kamp voor een korte rondrit in de buurt. De kans dieren te spotten is bij valavond groter dan op het warmste van de dag.
http://www.sanparks.org/parks/kruger/camps/satara/all.php
We genieten ’s avonds van Sonnekes kookkunsten : lekkere spaghetti, mmm.
DAG 11 : MAANDAG 9 MEI
Goed nieuws en minder goed nieuws.
Eerst het goeie nieuws : vandaag is feestdag bij mijn familie thuis : mijn grootmoeder en doopmeter wordt vandaag 100 jaar ! Zij is nog heel kwiek en gezond van geest en wij wensen dat dit nog lang zo mag blijven. Meter, heel spijtig dat we er niet bij kunnen zijn, maar we zijn in gedachten heel dicht bij jou ! Op naar de volgende 100 jaar ! Vandaag wordt er normaal gezien feest gevierd in het rusthuis waar meter sedert een 10-tal jaar verblijft, en op zondag 15 mei is een groot familiefeest gepland.
En dan het minder goeie nieuws : Wietske heeft vorige nacht heel slecht geslapen. Vaak wakker gekomen, gehuild van de pijn aan haar tanden en linkerwang. En deze morgen was de linkerhelft van haar gezicht serieus opgezwollen. Sonja en ikzelf beseffen dat het ernstig is en dat Wietske geen komedie speelt. Reeds om 7.30 ga ik aan de receptie vragen of we ergens een dokter kunnen raadplegen. Is er een dokter in de zaal ? Jawel, maar niet hier. Wel in het Skukuza Rest Camp, het grootste en belangrijkste kamp van Kruger, 100 km (!) ten zuiden van Satara…
Changement de décor dus : we beslissen noodgedwongen onze plannen te wijzigen. In de plaats van nog een dag en nacht in Satara en omgeving te blijven, gaan we naar Skukuza rijden, want de situatie lijkt ons te ernstig om te hopen dat het vanzelf zal beteren. Skukuza ligt in de goeie richting, niet zo heel ver van Lower Sabie, waarheen we de dag nadien zouden rijden. We slagen er in om de overnachting die we niet in Satara zullen hebben om te ruilen voor een overnachting in Skukuza (waar we normaal niet gingen verblijven). Er wordt telefonisch een afspraak gemaakt met de dokter in Skukuza voor 12.00 op de middag.
We laden de auto vol en met pijn in het hart verlaten we Satara, de plaats waar men het beste leeuwen zou kunnen spotten naar het schijnt. Maar Wietske gaat voor alles ! Om 9.00 verlaten we het kamp richting Skukuza, waar we tegen de middag arriveren. De wilde dieren langs de weg kunnen ons eerlijk gezegd maar matig bekoren. Wietske ziet er belabberd uit wanneer we in Skukuza bij de dokter kunnen. Na een kort onderzoek bestaat er volgens de dokter geen twijfel : er is in de mondholte een inwendig abces, vermoedelijk op de plaats van de gevulde kies, dat zich reeds heeft verspreid tot de sinussen en de oorzaak is van de ferm gezwollen linkerkant van Wietskes gezichtje. Zij moet antibiotica nemen om de infectie tegen te gaan en zij moet zeker een tandarts raadplegen, want heel waarschijnlijk moet de tandvulling eruit, het gaatje volledig uitgekuist en daarna opnieuw gevuld. Euuu, is er een tandarts in de zaal ? Neen. Er is wel een tandarts in Nelspruit, een middelgrote stad buiten het Krugerpark, op 2 à 3 uur rijden van hier… Er is ook een tandarts in Hazyview, op een goed uur rijden, maar deze wordt ons afgeraden. We weten genoeg, we willen een bekwame tandarts en geen beenhouwer…
Er wordt door de dokter telefonisch een afspraak gemaakt met de tandarts-specialist. Alles is voor een ganse week volgeboekt, maar gezien de hoogdringendheid van de zaak mogen we morgen dinsdag tegen 13.00 op consultatie. Ondertussen moeten wij om de 4 uur antibiotica geven en wanneer nodig pijnstillers.
Betaald aan dokter Ferreira : 530 Rand voor de consultatie van een kwartiertje en 50 Rand voor de antibiotica. Samen dus ongeveer 60 euro. En wij die dachten dat de dokters in België veel geld verdienen… Nietwaar, Ellen ? :-)
Vwala, daar wisten we dus wat ons te doen stond… Leuk is het niet, maar er zijn ergere zaken in het leven. En ook thuis ging Wietske dit abces hebben gehad. Toegegeven, daar ging het minder moeite gekost hebben om een tandarts te raadplegen. Het is de 2de keer op onze verre reizen met Wietske dat deze medische bijstand nodig heeft. Remember de Cameron Highlands in Maleisië, waar we een paar uur door de bergen moesten naar een hospitaal omdat Wietske, toen 9 maand, hoge koorts had en uitdrogingsverschijnselen… Het is toen allemaal goed gekomen, nu toch ook zeker ?
Na de doktersconsultatie nemen we onze intrek in onze hut hier in Skukuza, gaan wat eten, spelen wat met Wietske aan het zwembadje. Tijdens de dag valt de pijn nogal mee, mede dank zij af en toe een pijnstiller. In de vooravond maken we nog een korte rondrit in de buurt van het kamp, maar eerlijk gezegd, onze gedachten zitten eigenlijk al bij morgen…
We gaan trachten vroeg te vertrekken, om zeker op tijd in Nelspruit te zijn. En als het bezoek aan de tandarts niet te lang duurt, als er geen controle nodig is de dag nadien of zo, kunnen we misschien morgen nog terug het Krugerpark in en op tijd in Lower Sabie arriveren (tegen 17.30 ten laatste), het kamp waar we normaal gezien morgen gingen arriveren. We zien wel, zei de blinde…
Het is nu maandagavond laat (23.00) wanneer ik het eerste deel van dit verslag zit te typen (in afwachting van vroeg of laat op tinternet te geraken). Wietske is de ganse dag mottig geweest, heeft de ganse dag niets gegeten en enkel wat chocomelk gedronken. Door te weinig slaap gisterennacht, was ze om 18.00 al versleten en wou ze gaan slapen. Tot 21.00 is ze blijven slapen zonder wakker te komen. Daarstraks heeft ze een uurtje kabaal gemaakt van de pijn, maar hopelijk doet de pijnstiller die ze kreeg zijn werk. Ze ligt momenteel zalig te dutten in de armen van Sonja…
Om de dag toch positief af te sluiten (jaja, we blijven optimistisch hé), hierbij een verre van volledig overzicht van de dieren die we tot nog toe op onze reis in de vrije natuur gezien hebben :
- van de big five : leeuw, buffel, olifant en neushoorn (nog geen luipaard dus, wel een cheetah)
- en verder : giraf, zebra, nijlpaard, jakhals, cheetah, wilde hond, diverse soorten apen, krokodil, wrattenzwijn, civetkat, kudu, nyala, blauw wildebeest, impala, steenbok, divers klein grut (eekhoorn, schildpad, mongoose….) en ontelbare bontgekleurde vogels waarvan we zelfs met behulp van onze reisgids niet alle namen weten….
Het is 23.30, ik ga er uit en slapen. Eerst nog een sigaretje smoren op ons terrasje buiten de hut ! Good night !
DAG 12 : DINSDAG 10 MEI
Happy Birthday voor ons ex-schoonzusje Nancy !!
Wietske heeft ondanks alles goed geslapen, en wij dus ook.
De dag begon met veel vraagtekens : wat zou de tandarts in Nelspruit zeggen ? En vooral : wat zou hij doen ? Zouden wij nog dezelfde dag kunnen terugkeren naar het Krugerpark en nog voor sluitingstijd Lower Sabie halen, het kamp waar we voor de volgende 2 nachten vooraf hadden geboekt ?
We vertrekken vroeg (8.00) en besluiten om niet via de kortste weg naar Nelspruit te rijden maar via Lower Sabie, en het Krugerpark via de Crocodile Bridge Gate uit te rijden, om van daaruit op de snelweg N4 naar Nelspruit te rijden. Op die manier kunnen we de zeer wildrijke weg tussen Skukuza en Lower Sabie (45 km) langs de Sabierivier volgen en hebben we een idee hoe lang we er over doen om van Lower Sabie naar Nelspruit te rijden, zodat we hiermee kunnen rekening houden in het terugkeren en aldus kunnen inschatten of we nog voor 17.30 het kamp kunnen halen.
Het is 11.30 als we in Nelspruit arriveren. We hebben er ongeveer 200 km op zitten, waarvan 90 km op het gemakske door het Krugerpark en 110 km via de gewone weg. Allé, dat valt toch mee hé, 3,5 uur rijden naar de dichtstbijzijnde tandarts. In de Outback / Australië moet je hiervoor mits wat pech 500 km rijden. Don’t worry, be happy dus.
We besluiten om maar direct naar die tandarts te rijden zonder eerst te eten. Tot onze verwondering blijkt Pieter Scheepers geen tandarts te zijn maar een tandheelkundig chirurg. De afspraak was pas om 13.00, maar wie weet kunnen we er vroeger bij zodat er meer kans is om nog op tijd terug in Lower Sabie te raken. Hallo ? Er vroeger bij ? Die blanke trut aan de balie vertelde ons dat de dokter pas tegen 13.00 zou arriveren. Voor de rest : trekt uw plan. Geen woordje uitleg over waar we eventueel iets konden gaan eten, er wordt geen drankje aangeboden, Mevrouw Trut heeft het te druk met haar werk (er lagen welgeteld 2 blaadjes op haar bureau, denk dat ze haar tijd vulde met op Facebook te zitten). Ik ga af en toe es naar buiten om een sigaret te roken. Voor de veiligheid moet de deur telkens gesloten worden als iemand buitengaat of binnenkomt. Ik heb er mijn kot in dat ik Mevrouw Trut dus telkens moet storen als ik ff naar buiten wil.
Rond 13.00 komt een heer binnen. Zou dat de dokter zijn ? Noppes, dat is blijkbaar ook een patiënt, want die komt ons vervoegen. Een kwartier later komt nog een heer binnen. Zou dat de dokter zijn ? Yessss, dat was dokter Scheepers. Nu zal het vlug onze beurt zijn. Dat dachten wij. De dokter komt, zonder ons een blik te gunnen, de andere heer halen. Lap, dat wordt nog een beetje langer wachten. Een beetje ? Een beetje veel….. Rond 14.00 waag ik het om aan Mevrouw Trut te vragen wanneer wij ongeveer aan de beurt gaan zijn. Ik vertel er meteen bij dat we nog tegen 17.30 terug in het Lower Sabie restcamp in Kruger moeten zijn. Mevrouw Trut, duidelijk niet onder de indruk van wat ik zei, zegt dat de dokter ons tussendoor zal nemen, want eigenlijk was het vandaag fully booked… Ik had dringend een sigaret nodig.
Even voor 15.00 komen 2 andere trutten binnen (ik was zo pissed dat ik iedereen op dat ogenblik trut noemde). Ja lap, wat als die 2 trutten ook voorrang krijgen bij dokter Scheepers ? En aangezien die trutten met 2 zijn, wil dat zeggen dat ze alle 2 een beurt moeten krijgen bij de dokter ?
Even na 15.00 zien we de heer van 13.00 buiten gaan en komt Dokter Scheepers naar ons toe. Wie zou hij nemen ? Die 2 trutten of ons ? Ik had Sonja gezegd dat ik zou ontploffen als het nu onze beurt niet zou zijn. Ja zeg, men laat iemand van uit het Krugerpark uren rijden, geeft ze een afspraak om 13.00 u en zal ze dan tot ’s avonds laten wachten ???
Gelukkig voor de dokter en zijn trut die nog altijd even druk op Facebook bezig was : wij waren aan de beurt. Er wordt een foto genomen van Wietskes gebit en daarna bekijkt de dokter wat er hapert. Hij stelt een abces vast. Ja lap, dat wisten wij ook al ! En beste dokter, wat doen we met dat abces ? Tja, de tand die dat abces heeft veroorzaakt moet er uit. En mogelijk nog een tweede ernaast, die ook aangetast is, maar dat kan maar uitgemaakt worden als de eerste er uit is. We mogen kiezen : ofwel onder plaatselijke verdoving, maar dan gaat dat wel pijn doen, gezien de ontsteking. Ofwel in de kliniek recht tegenover het huis van de dokter, onder volledige verdoving. Hij kan dat onmiddellijk doen als we dat willen… Ik dacht meteen aan die 2 arme trutten in het wachtlokaal… Mijnheer de tandchirurg vroeg als we al overnachting hadden gereserveerd in Nelspruit… Ik moest hem niet, die dokter Scheepers kon voor mijn part een cactus beffen.
De dokter schrijft een voorschrift voor medicatie die we moeten halen naar de kliniek : een pijnstiller, een mondspoelmiddel en een “sedatie”middel om Wietske wat rustig te houden. Daarna zal hij de 2 tanden trekken. Wij gaan naar buiten maar vooraleer ik de medicatie haal, besluit ik onze tandarts in Langemark eens op te bellen om de zaak uiteen te zetten en haar gedacht te vragen. We kunnen haar gelukkig bereiken. Ze laat ons weten dat de tand zeker niet mag getrokken worden, in elk geval niet terwijl alles nog zo gezwollen en ontstoken zit. Er bestaat onder andere gevaar dat etter in het bloed komt. Eventueel mag een sneetje gemaakt worden in het abces om de etter er uit te laten, en uiteraard moet de antibiotica verder worden genomen tot de ontsteking zo goed als verdwenen is. Na een paar dagen zal de zwelling en de pijn minder worden. Zij stelt voor verder antibiotica te blijven nemen voor een 10-tal dagen, zodat de kans op een nieuwe infectie tijdens onze reis uitgesloten is, en eens terug thuis, te zien wat moet gedaan worden.
Vol goede moed ga ik dat zeggen aan dokter Scheepers. Een sneetje maken en de etter laten verdwijnen ? Ja, dat kan, maar dan moeten we niet bij hem zijn maar bij een tandarts. Hij kan ons wel een adres van een tandarts geven. Grrr, ik kreeg bijna een woedeaanval. Ik laat die piewie weten dat hij niets meer moet doen, dat we ons plan zullen trekken, dat we gaan antibiotica blijven geven. Hij vindt dat de oorzaak van de ontsteking, met name dus de tand, moet verwijderd worden. Ik zei: Pieter, trap op een hark ! Het kan ook zijn dat ik dat enkel in mijn gedachten heb gezegd. Ik vind dat het spelletje nu al lang genoeg heeft geduurd en vraag de rekening. Hij verwijst ons hiervoor naar Mevrouw Trut. Mevrouw Trut maakt een ganse berekening op haar computer (of ze doet alsof) en vraagt ons 920 Rand voor de consultatie en de foto. Wablief ? Dat is bijna 100 euro ! Zeg nu zelf, dat kan geen enkele zwarte sukkelaar ginder betalen. In een volgend leven word ik medicus in Zuid-Afrika !
Ik betaal die blubbertrut en weg zijn wij. Nog vlug de pijnstiller halen in de kliniek en zo snel mogelijk Nelspruit verlaten. Ik heb er genoeg van. Het is 15h45, we hebben nog van de ganse dag niets gegeten en ik ga moeten vliegen als een zot om nog tijdig in Lower Sabie te raken.
Na een uurtje vliegen over de highway (allé, met een VW Polo 1400 vlieg je niet echt heel snel), besef ik dat ik onmogelijk tegen 17.30 in Lower Sabie kan raken. In Malelane houden we halt en ik telefoneer naar het dichtstbijzijnde Kruger restcamp, met name Berg-en-Dal, om te vragen of het mogelijk is dat wij onze geplande overnachting in Lower Sabie kunnen omruilen voor een nachtje Berg-en-Dal. Dat was geen probleem. Wij rijden dus het Kruger park opnieuw binnen via de Malelane gate tot het kamp Berg-en-Dal. Het is een heel mooi restcamp, gelegen in bergachtig gebied. Er is een zwembadje, er zijn heel wat faciliteiten. En we krijgen, mits een toeslag te betalen, een mooie bungalow toegewezen. We beslissen bij het inchecken om hier 2 nachten te blijven, en dus ook de 2de en laatste nacht Lower Sabie om te ruilen voor Berg-en-Dal. Op die manier moeten wij niet telkens in- en uitpakken en kunnen we het ietske relaxter doen.
Als hongerige leeuwen gaan we inkopen doen in het supermarktje, belonen onszelf voor deze vervelende dag met veel te veel snoep, koekjes en ijs, genieten van de kookkunsten van Sonneke en kruipen al tegen 21.00 onder de wol. Ik zat er fysisch en mentaal een beetje door… We bellen ook nog eens naar Mieke, de echtgenote van mijn werkgever en tandarts, die ons liet weten dat we de juiste beslissing hebben genomen. Die fucking tandchirurg van mijn kloten ! Een abces “draineren” (sneetje maken en etter er uit laten) doet die niet…
Oh, what a day… Een dag om vlug te vergeten dus.
DAG 13 : WOENSDAG 11 MEI
Wietske heeft, mede dank zij de pijnstiller, goed geslapen en bij het opstaan is de linkerkant van haar gezichtje al voor een deel ontzwollen. De antibiotica begint effect te sorteren.
We maken vandaag een mooie lange tocht doorheen het zuiden van het Krugerpark, deels op de asfaltwegen en grotendeels via de grindwegen en zien veel wild (olifanten, zebra’s, giraffen, impala’s, buffels, en veel klein grut). En tot ons groot plezier ook 5 leeuwen die rustig langs de kant van de weg, op amper een meter of 5 van ons, liggen. Spijtig genoeg nog altijd geen luipaard gezien.
Op zeker ogenblik stoppen wij langs de weg en we kijken de bomen in. Tijd voor een grapje. We doen alsof we met onze verrekijker zitten te kijken, nemen de ene foto na de andere, we wijzen opgewonden in de richting van de boom, veinzen een super-enthousiasme. Jawel, het lukt. Een dure 4WD SUV stopt bij ons, kale gebronzeerde zestiger, hemd open om zijn halsketting optimaal tot zijn recht te laten komen, achter het stuur. Zijn madam, ietske jonger (ik schat ze 25 en overduidelijk dat ze de geile bok gekozen heeft omwille van zijn jeep en zijn dure halsketting), roept in het Engels naar ons : “ Is there something in the trees ? “ Ikke : “ Yes, yes, there is a leopard, just look ! “ De 2 zitten met hun verrekijker te zoeken in de bomen naar het luipaard….. En wij rijden giechelend verder…
In de namiddag : rieleks, teek it iesie ! We gaan naar het zwembad, Wietske speelt in het speeltuintje, we niksen. We aperitieven uitgebreid. En tegen 22.00 gaan we voldaan naar ons bedje.
DAG 14 : DONDERDAG 12 MEI
We pakken de rugzakken. Vandaag verlaten we definitief Berg-en-Dal en het Krugerpark.
We zullen, ondanks het tandgeval, de beste herinneringen bewaren aan het Krugerpark. We hebben heel veel wilde dieren gezien. We hebben genoten van de natuur, van de restcamps, van de rust. Het weer is gans de tijd ideaal geweest : tussen de 25 en de 30 graden overdag en afkoeling ’s nachts. Geen druppel regen gehad. We hebben in het Krugerpark ongeveer 700 km gereden…
We rijden van Berg-en-Dal terug naar de Malelane-gate en nemen nog de laatste wild-foto’s (onder andere van een paar giraffen) in het Krugerpark. Van Malelane rijden we naar Jeppe’s Reef, de grensovergang met Swaziland. Aan de grens hebben we 2.010 km op de kilometerteller van onze wagen staan.
Aan de eerste stop verlaten we Zuid-Afrika (paspoort laten afstempelen) en aan de volgende stop rijden we Swaziland binnen (controle van de wagen, paspoort laten afstempelen, cross border – letter of authorization laten zien). Klinkt allemaal ingewikkeld mais ça roule comme une boule, en na een half uurtje formaliteiten zijn we echt in het Koninkrijk Swaziland ! We kunnen nog een streepje plaatsen bij het aantal landen dat we ooit al bezochten, joepie !
Vanaf de grens rijden we eerst door rijke fruitregio’s (bananenplantages) en suikerrietvelden en daarna via een heel mooie bergweg naar Mbabane, de hoofdstad van Swaziland. We hebben zo de indruk dat hier meer armoede is dan in die streken van Zuid-Afrika waar we passeerden.
In Mbabane houden we even halt bij een kleurrijk en druk marktje om iets te eten en wat inkopen te doen, en dan rijden we verder naar het Mlilwane Wildlife Sanctuary (goeie 200 km gereden vandaag) : dit mooie en rustig gelegen reservaat was Swazilands eerste beschermd gebied en wordt onze verblijfplaats voor de 2 volgende dagen. Dit natuurreservaat kan je te paard, per MTB of te voet verkennen. Je treft er zebra’s, verschillende soorten antilopen, krokodillen, koedoes, nijlpaarden en meerdere vogelsoorten aan.
De laatste 7 km gaan over grindwegen, te midden van de natuur. We gaan er 2 dagen slapen in de Sondzela Backpackers lodge, in één van de typische rondavel hutten, die we reeds kennen van Amukela en het Krugerpark. Er is tot grote vreugde van Wietske een zwembad.
We arriveren halfweg de namiddag. Van uit onze rondavel hebben we een prachtig uitzicht. Wrattenzwijnen, zebra’s, impala’s en apen zijn onze enige metgezellen, want wij zijn hier quasi alleen.
We genieten van de natuur, we gaan met Wietske eventjes zwemmen, en ’s avonds gaan we zien naar een traditionele Swazi dansvoorstelling. Sonja heeft er van genoten, ik vond het maar zozo…
DAG 15 : VRIJDAG 13 MEI
Van ’s morgens vroeg horen we in onze hut al de impala’s “blaffen”. We staan op met een stralend zonnetje. Het blijft de goeie kant opgaan met Wietske : haar wang is zo goed als ontzwollen en ze heeft nog maar heel af en toe wat pijn. Uiteraard neemt ze nog altijd haar antibiotica.
Omstreeks 9.00 starten we voor een heuse natuurwandeling door het reservaat : wandelen tussen de impala’s en zebra’s, richting een meer met krokodillen en nijlpaarden. Allé, dat hebben ze ons toch wijsgemaakt, want wij hebben geen kroko’s en hippo’s gezien…
Het is al een stuk in de namiddag als we terug in onze hut arriveren. We gaan picknicken, en houden het rustig voor de rest van de dag : wat niksen, met de auto een toerke in de omgeving, …
We overnachten voor de 2de en laatste keer in Sondzela Backpackers.
DAG 16 : ZATERDAG 14 MEI
Vandaag verlaten we het Mlilwane Wildlife Sanctuary en Swaziland en gaan we Zuid-Afrika weer in rijden, richting Zululand.
We vertrekken rond 8.00 in the morning.
Via Manzini en Big Bend bereiken we de grens bij Lavumisa. We genieten opnieuw 175 km lang van het uitzicht over Swaziland, de mooie landschappen, de kleine dorpjes, de kleurrijke en vriendelijke bevolking. Eén minpuntje : ik werd gdvd geflitst voor een snelheidsovertreding. 73 waar maar 60 km/h was toegestaan. Onmiddellijk tegengehouden door de flikken en ter plaatse boete te betalen. Omgerekend net geen 6 euro. Valt nog mee om in Swaziland geflitst te worden.
Aan de grens opnieuw 2 x alle formaliteiten, een keer om Swaziland buiten te raken en een keer om Zuid-Afrika binnen te raken. Deze keer maken ze meer miserie : we raken Zuid-Afrika niet binnen met onze bananen, aardappelen en appels in de auto. We hebben de keuze : ofwel ter plaatse opeten (terwijl ze het zien), ofwel terugdragen naar de grenspost van Swaziland. We hebben de bananen opgegeten (rauwe aardappelen smaken niet echt). De aardappelen en de appels heb ik naar de grenspost van Swaziland gedragen. Een douanier nam ze in ontvangst en vroeg wanneer we het land terug binnen komen zodat we ze kunnen ophalen. Toen ik vertelde dat we Swaziland niet meer zouden binnen rijden, zei de douanier glunderend dat hij ze voor zichzelf zou houden… Het was hem gegund !
Vanaf de grens was het nog een kleine 200 km naar Santa Lucia, waar we arriveerden kort na de middag. We hebben vandaag in totaal een kleine 400 km afgelegd in een 6-tal uur.
St Lucia ligt aan de oevers van Lake St. Lucia, geplaatst op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Dit park is uniek vanwege de opmerkelijke combinatie van delta, de subtropische kustlijn (Indische Oceaan), bossen en de aanwezigheid van vele wilde dieren.
St. Lucia Estuary, naast de stad St. Lucia, is de toegangspoort tot de oostoevers van Lake St. Lucia. Het gebied omvat duinbossen, grasland en mangrovemoerassen. St. Lucia is een goede uitvalsbasis voor het observeren van de nijlpaarden en nijlkrokodillen.
We zullen 3 x overnachten in de INGWENYA LODGE, rustig geleden aan de rand van St. Lucia.
http://www.ingwenyalodge.co.za/
Het is een mooi complexke met zwembadje, uitgebaat door Barend en Madeleine Harmse. We krijgen een super luxueuze kamer (eigenlijk soort appartement op het gelijkvloers) met living, ingerichte keuken, badkamer met douche en bad, en 2 slaapkamers. Heel fijn ingericht. We gaan het hier naar onze zin hebben de komende dagen !
Pfffff, vwala, mijn relaas over de voorbije dagen staat op papier en de fotokes zijn gepost. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben.
Een dikke merci voor de vele mailtjes en berichtjes op de message-board ! Ze allemaal individueel beantwoorden is helaas niet mogelijk. Wietske vindt het fijn iets te horen van haar juf, van Ingeborg van de BKO, van haar vriendjes en vriendinnetjes en maakt jullie allen veel groetjes over. En wij vinden het ook fijn natuurlijk es iets van het thuisfront te horen…
De reis is al voor meer dan de helft voorbij, snif snif. We gaan ons de komende dagen even goed trachten te amuseren als de voorbije 2 weken. En we beloven dat we jullie op de hoogte houden van wat komt :-).
Een dikke kus van ons 3 aan jullie allen !
Sonneke, Wietiebolleke en JM
xxx
Hallo everybody,
Maandag 16 mei, ’s avonds. Terwijl we hier nu eindelijk es internet / wifi ter beschikking hebben, gaan we er maar van profiteren om het reisdagboek aan te vullen, zelfs al gaat het dan maar over een 2-tal dagen.
We verblijven nog altijd in de Ingwenya Lodge in St Lucia en veel hebben we eigenlijk nog niet te vertellen sedert eergisteren 14 mei.
DAG 17 : ZONDAG 15 MEI
Vandaag wordt op het thuisfront gefeest met de ganse familie nav de 100ste verjaardag van mijn doopmeter Maria. Wij hebben tijdens het feest meter opgebeld om haar proficiat te wensen. Ze vond het duidelijk fijn.
In de voormiddag hebben we het stadje een beetje verkend, een strandje bezocht, nijlpaarden gespot in het riviertje, wat inkopen gedaan.
Kort na de middag zijn we naar het grootste strand van St Lucia geweest, en Wietske heeft zich rot geamuseerd. Verder een boottocht op het meer van St. Lucia, waarbij we opnieuw heel wat dieren hebben gezien : talrijke nijlpaarden, krokodillen, pelikanen, lepelaars, zeearenden en andere watervogels. Aan de kade waren we getuige van een mooie zonsondergang.
DAG 18 : MAANDAG 16 MEI
We maken van ’s morgens vroeg een daguitstap noordwaarts naar het iSimangaliso Wetland Park (natuurreservaat) en houden halt bij :
- Mission Rocks : duinenheuvel – mooi panorama ;
- Cape Vidal : mooi strand ;
- Catalina Bay
We hebben opnieuw heel wat dieren gezien in het reservaat : kudu’s, zebra’s, impala’s, neushoorn, apen, veel vogels, enz.
We hebben zo’n 100 km rondgetuft met ons wagentje vandaag.
We arriveerden bij Ingwenya Lodge rond 15h30 en zijn er voor de rest van de dag gebleven. Wietske heeft zich kunnen uitleven in het zwembad. Nadien relaxen in het huisje : wat puzzelen en spelen met Wietske, wat niksen. En daarstraks lekkere boerenkost gegeten : aardappelen, verse appelmoes en worst. Met natuurlijk een fles lekkere Zuidafrikaanse wijn !
Het weer blijft uitstekend zoals we het al de ganse tijd kenden : lekker warm maar niet heet gedurende de dag en voldoende afkoeling ’s avonds.
Niettegenstaande alle cowboyverhalen over criminaliteit in Zuid-Afrika hebben wij nog niet één keer een gevoel van onveiligheid gekend. We mijden wel de grootsteden, lopen niet te pronken met ons fototoestel in de hand, blijven na het donker zoveel mogelijk binnen. Het valt wel op dat heel wat winkels, banken, guesthouses enz. security personeel hebben die dag en nacht bewaakt.
Wietske is weer helemaal tiptop. Ze slaapt opnieuw heel goed, haar gezichtje is niet meer gezwollen, ze klaagt niet meer van de pijn. We gaan wel veiligheidshalve de antibiotica blijven geven tot we thuis zijn om zo de kans op een nieuw abces of ontsteking te verkleinen.
We slapen deze nacht voor het laatst in de Ingwenya Lodge in St Lucia. Morgen pakken we ons boeltje en vertrekken we naar Hluhluwe, een 70 km van hier, maar daar lees je een volgende keer alles over :-).
See you later !
Sonja, JM en Wietske
xxx
Hallo België,
Woensdagavond 18 mei. Vlug nog ff een update van de laatste paar dagen vanuit Hluhluwe, nu we hier opnieuw wifi internet voor de laptop ter beschikking hebben, wat in de komende dagen niet het geval zal zijn.
DAG 19 : DINSDAG 17 MEI
We verlaten de mooie Ingwenya Lodge ’s morgens en rijden van St Lucia naar Hluhluwe, doorheen Zululand, waar de Zulu’s hun traditionele cultuur hebben weten te behouden. Een korte rit van zo’n 70 km. Rond 10.30 arriveren we al bij Ama Zulu guesthouse, waar we de komende 2 dagen gaan verblijven. We krijgen de honeymoon suite toegewezen en zijn er de enige gasten. Ama Zulu guesthouse is echt een heel mooi complexke, met zwembad en kinderbadje en alles erop en eraan. Onze kamer (suite) is de mooiste die we tot nog toe al hadden. Jaja, het mag ook es iets anders dan een hut zijn (knipoog naar Olga, hahaha).
http://www.amazuluguesthouse.co.za/index.htm
We relaxen tot even na de middag en vertrekken dan naar de DUMAZULU cultural village, waar we kennis maken met de cultuur van de zulu’s en een dansvoorstelling bijwonen. Het doet allemaal wat fake aan maar het geeft toch een idee van hoe het er in de authentieke zulu dorpjes aan toegaat. En Wietske vindt het superfijn !
In het terugkeren stoppen we nog even bij een markt met ambachtelijke kunstvoorwerpen. Wietske wou een in hout gesneden giraf, maar gezien de lange nek zou die onmogelijk in onze rugzak kunnen :-).
We slapen voor de eerste keer in onze honeymoon-suite hier in Ama Zulu guesthouse.
DAG 20 : WOENSDAG 18 MEI
Na het lekkere en uitgebreide ontbijt vertrekken we voor de ganse dag naar het nabij gelegen Hluhluwe – Imfolozi Park. We rijden het park binnen via de Memorial Gate. We hoeven geen ingangsgeld te betalen, want ook hier is onze wild card (die we kochten toen we Kruger binnen reden) geldig.
Het Hluhluwe-Imfolozi Park is ongeveer 1.000 km² groot en wereldberoemd omwille van zijn geslaagde reddingsoperatie voor neushoorns. Men treft er zowel zwarte neushoorns als witte breedlipneushoorns aan. Verder hebben we nyala’s (soort antiloop), impala’s, koedoes, zebra’s, buffels, giraffen, olifanten, neushoorns, vogels, enz. gezien. Geen leeuwen gezien en ook geen luipaarden. Aangezien dit reservaat de laatste kans was om een luipaard te spotten, gaan we tijdens onze reis de big five niet gezien hebben. We gaan het moeten stellen met 4 vd 5….
Het is leuk doorheen het park te rijden. We genieten van dit stukje ongerepte natuur met zijn glooiende heuvels, acaciawouden en rivieren met palmbomen erlangs. In het Hilltop Camp genieten we van een prachtig vergezicht (en van een lekkere Magnum). Een 10-tal km voor het verlaten van het park zien we nog een indrukwekkende kudde olifanten.
We hebben vandaag ongeveer 200 km rondgereden. In het totaal hebben we op heden net geen 3.000 km op de teller staan.
Tegen 17.30 zijn we terug in Ama Zulu guesthouse. Gezien hier geen mogelijkheid is om zelf te koken of te eten in het guesthouse, gaan we eten in het centrum van Hluhluwe : fastfood bij de Wimpy ! En, shame on me, we hebben er van genoten :-).
Daarstraks voor het eerst in 3 weken op tinternet es wat nieuwsfeiten van bij ons gelezen. Spijtig dat Brugge geen kampioen is geworden, maar ben al blij dat het Genk is en niet Standard of, erger nog, Anderlecht :-). En ik lees dat de kleuters van onze Belgische politiek nog altijd geen regering hebben kunnen vormen. Beschamend voor mensen die zich intelligent en volwassen noemen… Moest een bedrijf op deze manier geleid worden, het was al lang failliet… Kleine kinderen, één voor één. Begrijpen jullie nu waarom ik verleden jaar, ongeveer zelfde tijd, hier schreef dat ik al eeuwen niet meer stem en altijd een vuil mopje op mijn stembrief schrijf ? :-) Moesten er nu nieuwe verkiezingen komen, dan doe ik zelfs de moeite niet meer om naar het stemlokaal te gaan...
Enfin, ik ga er mijn slaap niet voor laten. Integendeel, ik ga mij een extra glaasje rode wijn inschenken. Santé !
Ik ga mij niet al te zeer mogen bezatten vrees ik, want morgenochtend moeten wij er vroeg uit. We rijden van Hluhluwe naar Winterton, in de Drakensbergen. Een lange rit van een goeie 450 km. Van de luxe die we sedert een 4-tal dagen gewend zijn (St Lucia en Hluhluwe) back to basics. We gaan er off the beaten track logeren in de Ikhaya lodge van Tris Beckers. We verblijven er 3 nachten.
To be continued... Wanneer weet ik nog niet, want bij Tris zal zo goed als zeker geen internet zijn. We zien wel, zei de blinde :-)
De beste groeten van ons 3 aan jullie allen, en speciaal aan Guilio en Loppietje !
Wietiebolleke, Sonja en JM
xx
Hallo allemaal,
Uw dienaar hier, op zondagavond 22 mei, vanuit het Ghandis Backpackers guesthouse in Johannesburg. Alles goed ginder ?
Wij hebben er enkele fantastische dagen op zitten. Benieuwd ?
DAG 21 : DONDERDAG 19 MEI
We verlaten onze prachtige honeymoon-suite in Ama Zulu guesthouse omstreeks 9 uur voor de lange autorit van Hluhluwe naar Winterton, in de Drakensbergen. Eerst met de N2 langs de kust tot Durban, derde grootste stad van Zuid-Afrika en daarna met de N3 noordwaarts tot Winterton.
In het centrum van het stadje Winterton doen we inkopen voor de volgende dagen. Het is rond 16h wanneer we bij de Ikhaya Lodge arriveren. De Ikhaya Lodge ligt in Monks Cowl, een goeie 20 km van Winterton centrum. We hebben iets meer dan 500 km gereden.
De Drakensberg is één van de meest indrukwekkende bergketens in Afrika en opgenomen in de werelderfgoedlijst van UNESCO. Hier kan men schitterende wandelingen maken waarbij men kan genieten van de natuur en het indrukwekkende uitzicht. Dramatische bergpieken worden afgewisseld met gigantische open vlaktes, verborgen valleien, bizarre rotsformaties, zandstenen kliffen, graslanden, bossen en kristalheldere rivieren.
Wij hebben de Ikhaya Lodge leren kennen via mijn broer Geert, die hier een paar jaar terug met Massimo een week heeft gelogeerd en mij enthousiast vertelde hoe mooi en rustig het hier is. Hij bracht mij in contact met de eigenares en uitbaatster, Tris Beckers, een Belgische dame uit het Brusselse. Wij hebben hier 3 nachten gereserveerd. Wij zijn momenteel haar enige gasten. Geert en Massimo, wij moeten jullie veel groetjes overmaken van Tris !
Link naar de website van Tris en de Ikhaya Lodge : www.monkscowl.com
De Ikhaya Lodge is eigenlijk een mooie afgelegen boerderij waar accommodatie wordt aangeboden. Er zijn tientallen paarden op het domein aanwezig. Korte ritten tot lange dagtochten te paard zijn mogelijk. Het domein van Tris is maar liefst 220 ha groot !
We logeren er in de Ikhaya rondavel, een comfortabele en uiterst gezellig ingerichte hut met kookgelegenheid, badkamer en alles er op en er aan. Wietske slaapt op de mezzanine en vindt het fijn een eigen “slaapkamer’ te hebben. Vanuit onze rondavel hebben we een formidabel zicht op de bergen. We bevinden zich middenin de natuur. Af en toe vind je nog es een stukje paradijs op aarde…
We maken kennis met Tris, drinken samen een fris pintje bij het kampvuur. Sonja kookt een lekkere maaltijd.
We zitten hier hoog in de bergen (ik vermoed rond de 1.500 m), het koelt ’s avonds dus serieus af. Ik schat dat de temperatuur daalt tot rond de 10 graden. Gelukkig hebben we een gasvuurtje in de rondavel. Gedurende de dag is het schitterend warm weer (rond de 25 graden).
DAG 22 : VRIJDAG 20 MEI
De zon is al volop van de partij wanneer we ontwaken. Heerlijk, dat uitzicht vanop je bed ! Vandaag wordt een goedgevulde dag. Om 7.30 al verlaten we de boerderij.
Tris is nauw betrokken bij het Tomorrow-project (www.tomorrow4isibani.be) en is bereid ons een rondleiding te geven in het Isibani-centrum in Winterton. Dit centrum draait op vrijwilligers (waaronder Tris) en wordt gefinancierd door sponsoring van binnenlandse en buitenlandse weldoeners. Heel wat vooraf grondig gescreende zwarte gezinnen uit de township van Kethani kunnen er terecht voor voedselbedeling, medische en administratieve bijstand, opleidingen, aids-preventie en –opsporing, enz. Ik was verbaasd toen Tris mij vertelde dat ongeveer 70% van de bevolking van Kethani seropositief is…
Daarna bezochten wij samen met Tris de township van Kethani zelf, een grote arme wijk waar ongeveer 10.000 mensen in lemen hutten en eenvoudige huisjes en vooral in armoede wonen en leven. We zijn er het babycenter en kleuterschooltje gaan bekijken, een realisatie dank zij het Tomorrow-project en zien met ons eigen ogen dat de ontwikkelingshulp hier wel ter plaatse komt en goed wordt besteed.
Het is eventjes slikken bij het zien van echte armoede… Wij kunnen ons niet voorstellen dat we het zouden moeten stellen met enkel maar maïsmeel dat we 1 keer in de maand toebedeeld krijgen. Wij zouden niet kunnen overleven in een platen barak van een paar vierkante meter. Wij maken ons druk als ons biefstuk op ons bord niet supermals is of als er al es een avond weinig te zien is op tv…. Eigenlijk zouden alle zagers en klagers, zeurpieten en zuurpruimen van bij ons hier es een rondleiding moeten krijgen…
Het is ondertussen 10.30 geworden. We bezoeken nog eventjes de markt in Winterton en rijden daarna naar het Cathedral Peak Nature Reserve hoog in de bergen. Tijdens de 45 km lange kronkelende weg rijden we door diverse Zuludorpen die verspreid liggen in de vallei. Een stukje wonderlijke schoonheid.
In Cathedral Peak maken we een mooie wandeling van een paar uur naar de Doreenfalls. Wietske heeft weer superbeentjes ! Het is rond 14.00 als we terug aan de auto arriveren. Hoogtijd voor de picknick. Onze koeltas en de koelelementen die we in het begin van de reis in Hoedspruit hebben gekocht hebben ons al iedere dag goede diensten bewezen. Leve de frigobox-toeristen ! :-)
Van Cathedral Peak rijden we doorheen prentkaart-landschappen naar het Spioenkop Nature Reserve, een relatief klein wildpark waar je met de auto kunt door rijden. In het reservaat zien we giraffen, buffels, zebra’s, talrijke antilopensoorten en vele vogels. We krijgen er maar niet genoeg van om ze te fotograferen. We hebben in het totaal al zo’n 1.400 foto’s…..
We zijn net voor het donker wordt terug op de boerderij. We hebben er vandaag 200 km op zitten. Morgen gaan we paardrijden !
DAG 23 : ZATERDAG 21 MEI
Deze voormiddag zijn we samen met 2 begeleiders gaan paardrijden in de ruime omgeving van de boerderij. Het moet zowat 40 jaar geleden zijn dat ik nog es op een paard had gezeten. Een paardje dat niet embetant deed, dat gedwee zijn rondjes deed, en als je geluk had mocht je een extra rondje als je de “truzzel” kon pakken :-). Ook van Sonja was het de eerste keer. Wietske had al een paar keer op een pony gezeten en aan de leiband een paar rondjes afgelegd in een of andere kinderboerderij. Tot zover onze ervaring… In het begin waren we dus allemaal een beetje bang, want zo’n paard is niet altijd even gehoorzaam als eentje van de paardjesmolen… En je zit verdomme behoorlijk hoog… Maar we hebben er ten zeerste van genoten. Paardrijden in de Drakensbergen, het moet gezegd, het is heerlijk ! Wietske heeft een groot deel van de tocht helemaal alleen gereden ! Ze was superenthousiast en wil dat wij dit es meer doen. En ze wil dat Paulientje mee gaat, want dat is ook zo'n paardjesvriend !
In de namiddag zijn we naar het Monks Cowl Nature Reserve gereden, een 25 kilometer van Ikhaya Lodge. Mooie omgeving, schitterende natuur. We hadden er keuze uit verschillende wandelingen, van makkelijk tot moeilijk, van een paar uur tot meerdere dagen. We maakten er een kleine wandeling van een paar uur naar mooie watervallen.
Tegen schemerdonker zijn we terug op de boerderij bij Tris. We genieten van een lekker aperitiefje en van de kookkunsten van Sonneke.
Dit wordt, jammer genoeg, onze laatste nacht Ikhaya Lodge in de Drakensbergen…
DAG 24 : ZONDAG 22 MEI
Vandaag dus. Deze morgen op het gemakske bagage gepakt, nog wat gebabbeld met Tris, afscheid genomen, en tegen 10h vertrokken richting Johannesburg (hier heeft men het over “Jo’burg”). We hebben niet de vlugste weg genomen, maar wel de mooiste, via de noordelijke Drakensbergen. Fantastische uitzichten !
Wat aan sightseeing doen, fotoke nemen, stoppen om de knapzak aan te spreken. Het was rond 16h wanneer we Johannesburg bereikten. We hebben er vandaag 410 km op zitten. We zijn gearriveerd op de plaats waar we een goeie 3 weken terug onze tocht startten. De cirkel is rond. We hebben in totaal een 4.150 km gereden met ons VW Polootje. Quasi de ganse tijd met slechts 3 potullen :-).
Wij verblijven hier in het Ghandis Backpackers guesthouse voor één nacht.
http://www.ghandisbackpackers.co.za/blogsite/?page_id=2
Het is een leuke gezellige jeugdherberg, binnen de ring van Johannesburg maar toch nog een eindje van het échte centrum van de grootstad. Er werd ons gezegd dat het hier veilig zou zijn… We hebben het zelfs gedurfd om hier een wandeling te maken, straf hé Guilio !?!
Vwala, meer heb ik momenteel niet te vertellen. Het is nu rond 20.00 h. We gaan straks nog een pintje pakken in de gezellige bar hier en dan de doos in. Of misschien moeten we er meer dan eentje drinken, want er hangt een leuke sfeer. Heinz, de Duitse uitbater, lijkt wat op Ghandi en zijn muziekkeuze is de mijne. Daarstraks konden we genieten van muziek van de musical Hair...
Aan alle schone liedjes komt een einde. Jammer. Morgennamiddag leveren we onze auto in (hoop dat ze niet te veel ambras maken voor die verloren pot-ul) en hebben we de terugvlucht back to Belgium, met tussenstops in Addis Ababa (Ethiopië) en Parijs. Als alles normaal verloopt, arriveren we dinsdagmorgen vroeg in Zaventem.
Bij thuiskomst volgt een eindverslagje. Nu al meegeven dat we met pijn in het hart dit prachtige land zullen verlaten. Jawel, ook Wietske zal met tegenzin terugkeren. Ze heeft zich mega geamuseerd. En het moet gezegd, ze is over het algemeen heel braaf geweest (behalve dan wanneer ze weeral es begon te zagen om een ijsje :-)).
Bedankt nogmaals voor de berichtjes en de mailtjes. Jullie zijn allemaal schattekes :-)
Lobke, veel courage nog in de blok voor de eindexamens, doe de groetjes aan Wannes. En Maaike, we geven je een belletje wanneer we in Ieper arriveren dinsdagmorgen. Kom je ons dan halen ? Veel groetjes aan zoonlief Coolio en aan de kleine Mauro. We zien er naar uit onze kleine schat terug te zien. Is ie veranderd in de laatste maand ?
Allé, een ferme knuffel van ons 3 aan jullie allen hé ! See you in Belgium….
Wietske, Sonja en JM
xx
Hallo allemaal,
Het laatste berichtje van deze reis wordt gepost van bij ons thuis, in Langemark city, woensdagavond 24 mei. Veel heb ik niet te berichten, maar belofte maakt schuld…
DAG 25 : MAANDAG 23 MEI
We verlaten het Ghandis Backpackers guesthouse rond 10 uur in de voormiddag, richting O.R. Tambo International Airport (ORTIA), de luchthaven van Johannesburg. De grootste luchthaven van Zuid-Afrika en ook van het ganse continent Afrika ligt op een 20-tal km van onze guesthouse.
Op de luchthaven leveren we onze huurwagen in bij Hertz. Het VW Polootje heeft met ons probleemloos een kleine 4.200 km afgelegd de afgelopen weken. Bij inspectie van de wagen merken ze natuurlijk dat er een wieldeksel ontbreekt en dat ook de velg van het wiel een serieuze deuk heeft gekregen. Er wordt een verslagje opgemaakt. Men zal een nieuwe pot-ul kopen en zien of de velg kan hersteld dan wel moet vernieuwd worden. De kosten zullen ze mij via mail laten kennen en met of zonder mijn akkoord mijn visa-creditcard voor dit bedrag debiteren. Laat ons hopen dat ze bij Hertz niet te gulzig zijn… De krassen op de linkerkant van de wagen (door het rijden in de bush en haperen aan takken en zo) zien ze gelukkig door de vingers…
In de luchthaven zelf genieten we nog es van een lekkere hamburger met friet :-).
Om 14h dan hebben we de Ethiopian Airlines - vlucht van een goeie 5 uur van Johannesburg naar Addis Ababa in Ethiopië. We vullen er onze handbagage met te veel sloffen supergoedkope L&M sigaretten :-)
DAG 26 : DINSDAG 24 MEI
Even over middernacht hebben we dan de vlucht Addis Ababa – Brussel met een tussenstop van een uur (zonder het vliegtuig te verlaten) in Parijs. Je hebt het goed opgemerkt : idem als bij de heenreis. Maar dan in omgekeerde volgorde :-) !
We arriveren in Brussel omstreeks 9.00 deze morgen na een vlekkeloze terugvlucht. En we hadden sjans tijdens de laatste vlucht : we hadden een Boeing met individuele tv-schermpjes ! :-)
We vernemen tijdens de vlucht dat er opnieuw een of andere vulkaan aan het spuwen is gegaan in Ijsland en dat het luchtruim daar afgesloten is. We zijn tevreden dat dit niet het geval is voor de rest van Europa. Alhoewel... :-)
In Zaventem nemen we de trein naar Ieper waar we rond de middag arriveren en waar Maaike en de kleine Mauro ons al met de wagen staan op te wachten en naar huis brengen. We zijn blij Lobke thuis aan te treffen. Zij is thuis aan het blokken voor haar eindexamens.
Alhoewel Wietske de afgelopen nacht op het vliegtuig slechts een uur of 4 heeft geslapen, wil ze persé deze namiddag nog naar school om haar vriendjes in de kleuterklas terug te zien en het dansje voor het schoolfeest van komende zondag aan te leren. We zijn amper een half uurtje thuis wanneer Sonja haar al naar school brengt waar een klein feestje losbarst wanneer de klasmakkertjes Wietske onverwacht reeds deze namiddag terug zien. Ze wordt bijna doodgeknuffeld :-). Dat kind heeft energie voor 3…..
Terwijl Sonja aan de was en de plas begint, spring ik ff binnen op kantoor (waar een berg werk ligt te wachten tot ik er morgen weer in vlieg) en bekijk ik thuis de correspondentie van de afgelopen weken. Business as usual : fakturen die moeten betaald worden, reclamegazetjes bij de vleet, de belastingsaangifte, pffff…. Een artikel in een vaktijdschrift trekt evenwel mijn speciale aandacht : een Brusselse notaris heeft begin februari de Kilimanjaro met succes beklommen. Al altijd een droom van mij geweest... Meteen begin ik te weg te dromen naar volgende reisbestemmingen....
Vwala, het zit er op voor deze reis. We hebben er met zijn 3 super van genoten. We hebben heel veel gezien en beleefd. Zuid-Afrika en Afrika in het algemeen zijn zeker voor herhaling vatbaar. We hebben het reuze fijn gehad met Wietske al die tijd ononderbroken bij ons, en de perikelen rond de tandpijn en het gezwollen hamstergezichtje zijn al lang vergeten…. :-)
Nogmaals bedankt aan allen voor de berichtjes en de mailtjes ! See you next time :-)
Wietiebolleke, Sonja en JM
xx
Hoihoi,
Rugzakken zijn bijna klaar. Inderdaad, nog 5 keer slapen, en dan trekken we er nog eens op uit. Deze keer geen duizenden kilometers rijden in Australie, geen dagen op zoek naar de big five zoals in het Krugerpark, maar gewoon 14 dagen genieten in de Golf van Thailand.
Gezien Wietske sedert 1/9 schoolplichtig is (1ste leerjaar), kan zij niet mee. We trekken er dus met zijn 2 op uit. Zal eens deugd doen. Met dank aan Guilio en Maaike en Loppie die bereid zijn op Wietske te passen !
Het wordt geen exploratiereis. Niet tjolen met openbaar vervoer. Geen nachttreinen. Geen guesthousekes met kakkerlakken en muizen. Gewoon genieten van Thailand, van zijn vriendelijke bevolking, van de leuke sfeer, van de Oosterse mystiek. Van de mooie natuur, de verlaten eilandjes, het lekkere eten. En overnachten in zo niet luxueuze dan toch heel comfortabele hotels of resorts waar mogelijk. Of in een eenzaam bungalowtje aan een nog eenzamer strandje.... Er moet niets, we waren al zo veel keren hier en we hebben er zowat alles al gezien. Genieten van elk moment en van elkaar, dat is de bedoeling...
We vliegen op Bangkok, met stipnotering onze lievelings-wereldstad, om van daaruit via Pattaya aan island hopping te doen in de Golf van Thailand : Ko Samet, Ko Chang, Ko Kood, Ko Mak... Minder toeristische eilanden dus. Lekker eten en drinken, eens tot een kot in de nacht uitgaan (waar dit mogelijk is, vb BKK of Pattaya) en de volgende ochtend een gat in de dag slapen, brommerke of moto huren, wat shoppen, verlaten eilandjes en kleine strandjes verkennen (Ko Kood, Ko Mak...), genieten van een Thaise massage, kayak of kano varen, snorkelen, vissersdorpjes bezoeken, .... Allé, meer moet dat echt niet zijn deze keer ;-)
Het zal deugd doen, na een mindere zomer en nazomer (professioneel drukke zenuwslopende maanden voor mij en voor Sonja de hernia-perikelen met 4 maand van pijn, operatie en revalidatie). Maar we zijn er helemaal klaar voor om onze schade in te halen ;-) !
See you !
JM en Sonneke
Helabatjes, lieve Guilio en Maaike, Lobke en Wannes, en Wietiebolleke, hallo beste vriendjes,
Donderdagavond 17/11, laat (tegen middernacht). We zitten in Bailan, een rustig strandje in het zuiden van Koh Chang, het grootste eiland in de Golf van Thailand, niet zo ver van Cambodja.
We zijn een week weg, hoog tijd dus om mijn reisdagboek aan te vatten en wat fotokes te plaatsen. Nog niet eerder tijd en goesting gehad, want nu we es met zijn 2 weg zijn, zonder ons Wietske, hebben we ook ’s avonds leukere dingen te doen dan achter de laptop te zitten :-). Verwacht geen honderden foto’s en lange verslagen, want we hebben Thailand al meerdere keren van noord naar zuid en van west naar oost doorkruist de laatste 15 jaar. De meeste plaatsen die we bezoeken zijn niet meer nieuw voor ons. Veel exploreren doen we dus niet. En je kunt niet altijd van hetzelfde blijven foto’s nemen… Om maar te zeggen dat het korter wordt dan anders…. :-)
DAG 1 : VRIJDAG 11 NOVEMBER
Heel vroeg opgestaan, Lobke en Wietske een dikke knuffel gegeven en met Guilio vertrokken naar het station in Kortrijk. Wegens de treinstaking van de dag voordien hebben we geen risico’s genomen, we hadden dus een veilige marge met de trein van 5h15 in Kortrijk.
Onze vlucht met Jet Airways van Brussel naar Mumbai (Bombay) in India vertrok met een uurtje vertraging, 11h00 ipv 10h00 omdat de grote voorziene Boeing blijkbaar niet beschikbaar was en vervangen werd door een kleinere Airbus. Gevolg : tientallen passagiers konden niet mee, werden op andere vluchten geplaatst (vb naar Delhi), enz. Wij hadden piete-sjanse dat we vroeg aan waren en nog meekonden met de geplande vlucht naar Mumbai. Vlucht van een kleine 9 uur die vlekkeloos verliep. En met schone Indische hostesjes… :-)
We arriveerden in Mumbai iets over middernacht plaatselijke tijd.
DAG 2 : ZATERDAG 12 NOVEMBER
In Bombay hadden wij (door onze vertraging in Brussel) net tijd genoeg om de 2de vlucht, van Bombay naar Bangkok, te halen. Opnieuw een perfecte vlucht. Goeie 4 uur. Genoten van the Hangover part 1 op onze individuele schermpjes… :-) Kweetet, tis geen hoogstaande film, maar wel leuk :-)
Het was ongeveer 8 uur in the morning plaatselijke tijd toen we in Bangkok arriveerden. We zijn hier in Thailand 6 uur voor op jullie in Belgie. Het was een tijdje geleden dat we hier nog es waren. De laatste keer dat we samen in Thailand waren was in het voorjaar van 2007 (met Wietske als peuterke mee naar Indonesië en Thailand). Ikzelf alleen was hier het laatst geweest in mei 2008 (Bangkok als start voor mijn trektocht door Papua) en Sonja was hier het laatst geweest in november 2008, samen met haar vriendin Lori (trektocht door Thailand). Door de opstanden en het blokkeren van de luchthaven van BKK zijn zij hier toen zelfs een extra weekje mogen verblijven, remember..:-)
Van waterellende geen spoor bij de nieuwe luchthaven. Wel wateroverlast vanuit het vliegtuig gezien bij het naderen van Bangkok.
We trekken het centrum van Bangkok niet in maar nemen vanaf de luchthaven een public bus naar Pattaya, zo’n 150 km zuidwaarts. Het is tegen de middag wanneer we in Pattaya arriveren. We nemen onze intrek in een rustig gelegen hotelletje en verkennen het centrum met een huurbrommerke. We genieten van het lekkere eten, drinken af en toe een lekkere cocktail, en gaan ’s avonds naar een feestje. Allé, genieten dus…
DAG 3 : ZONDAG 13 NOVEMBER
Volle dag Pattaya en omgeving. Niets nieuws te ontdekken, we waren hier al eerder. We brommeren wat, we gaan wat shoppen, we zwemmen in het zwembad, we genieten van een deugddoende oliemassage. Sorry, niets spectaculairs te melden dus…
DAG 4 : MAANDAG 14 NOVEMBER
Tegen de middag vertrekken we met een mini-busje van Pattaya naar Ban Phe (1 uur), van waar we de boot nemen (1 uur) naar het eilandje KO SAMET. Ko Samet is een redelijk toeristisch eilandje van ongeveer 8 km lang en 2 km breed, met mooie stranden, lekker om te duiken en te snorkelen.
Het is rond 15h wanneer we onze intrek nemen in het Samed Cabana Resort aan het Wong Deuan strand. We huren een zware quad en hebben deze goed kunnen gebruiken, want op het eilandje zijn geen geasfalteerde wegen. Enkel een erbarmelijke aardeweg met putten en bulten, van noord naar zuid.
We gaan ’s avonds lekker eten op het bekendste en drukste strand, Hat Sai Kaew (= “Diamond Sand”). Ikzelf was nog nooit op Koh Samet, Sonja was er geweest met Lori. En ze heeft gelijk : de sfeer op de stranden is ’s avonds de max. Overal lichtjes, vuurspuwers, lampions die in de lucht worden gelaten, romantische restaurantjes op het strand…
Na het avondeten gaan we nog es ferm uit, en de Reggae Pub is the place to be. Met te veel Mai Tai in onze trippen keren we in het donker met onze quad naar onze bungalow terug. De putten en bulten tijdens de 5 km terug hebben we niet gevoeld….. :-)
Dan nog wat nachtzwemmen en de doos in…
DAG 5 : DINSDAG 15 NOVEMBER
Genieten op Ko Samet : met onze quad het eilandje verkennen, leuke strandjes opzoeken, snorkelen, lekker eten en drinken. Allé, het klassieke verhaal van de laatste dagen ….
DAG 6 : WOENSDAG 16 NOVEMBER
We verlaten Ko Samet en trekken naar Ko Chang : met de boot terug naar het vasteland, dan met een minibusje twee en een half uur verder rijden naar de pier nabij Trat om van daar de boot te nemen naar Ko Chang. Het is al een stuk in de namiddag wanneer we arriveren in het Orchid Resort Spa & Wellness, waar we nu dus zijn. We doen voor de rest van de dag geen klop meer, behalve wat zwemmen, de buurt verkennen, lekker eten, een goeie of 2 of 7 in ons kazulleke kippen, en genieten van een schitterende sterrenhemel in de jacuzzi nabij ons bungalowke. Man man man, wat een leventje…
Ko Chang is het grootste eiland in de Ko Chang–archipel, die ongeveer 50 eilandjes telt, de meeste onbewoond. Het gebied is uitstekend geschikt om te duiken en te snorkelen.
DAG 7 : DONDERDAG 17 NOVEMBER
Vandaag wordt brommerdag : we verkennen het eiland van zuid naar noord, bezoeken White Sand Beach, de levendigste plaats van het eiland, we bezoeken een paar kleine strandjes. Kortom : we doen eigenlijk just niets… Het is de 2de keer dat we op Ko Chang zijn. De eerste keer was in 2005, toen we hier de laatste dagen relaxten na een zware trektocht door Laos. Wietske was toen ook mee. Allé, tis te zeggen, Sonja was toen 6 maand zwanger… :-)
Vwala, tot zover onze fantastische adembenemende avonturen in Thailand :-). Kweetet, we zijn luilakken. Maar dat was de bedoeling. Genieten van dit mooie land met zijn tweetjes !
Morgen nog een dagje Ko Chang en overmorgen vertrekken we dan naar Koh Kood, een veraf gelegen en verlaten eilandje op zo’n 2 uur varen met een speedboot. Als ik tijd en/of goesting heb, ga je hier wel nog meer over vernemen :-)
We gaan maffen sè, is al een stuk over middernacht. Moeten er morgen gelukkig niet vroeg uit, jullie wel zeker ? :-)
Heel veel groetjes van ons 2. En aan onze kids een dikke kus !
Sonneke en JM
x
Sawadee Guilio en Maaike, Lobke en Wannes, en Wietske, hallo allemaal,
Maandagavond 21/11 ’s avonds. Onze laatste avond in ons prachtig idyllisch resortje op Koh Kood, een rustig veraf gelegen eiland in de Golf van Thailand.
Vlug hierbij wat fotokes plaatsen en mijn reisdagboek aanvullen sedert het eerste verslagje.
DAG 8 : VRIJDAG 18 NOVEMBER
Onze laatste dag op KOH CHANG. We brommeren van het ene strandje naar het andere nabij Bang Bao, we gaan een waterval bezoeken, we eten en drinken lekker, we genieten ’s avonds van een deugddoende massage… Het was wel een vent die mij masseerde, maar op zo'n momenten denk je daar niet aan :-)
Wat kan een Mai Tai toch heerlijk smaken, in de jacuzzi, onder de sterrenhemel….
DAG 9 : ZATERDAG 19 NOVEMBER
Vandaag moeten we er naar de normen van deze reis es vroeg uit : om 7h00 zijn we al bezig onze rugzakken te pakken en na een uitgebreid ontbijt komt een minibusje ons oppikken om ons naar de pier van Bang Bao te voeren, van waaruit we een speedboot hebben gereserveerd van Koh Chang naar Koh Kood.
Het wordt een snelle mooie tocht van een 2-tal uur. Tegen de middag arriveren we op het mooie eiland en nemen onze intrek in het Koh Kood Beach Resort.
Op Koh Kood alleen maar rust. Geen massa-toerisme, weinig auto’s, geen shopping-mogelijkheden, geen discotheken, geen cafeetjes, geen verkopers van henna-tattoos op de verlaten stranden.
Hier gaan we 3 dagen verblijven in een leuke comfortabele bungalow, tegen het strand gelegen.
We huren een brommerke voor 3 dagen en gaan meteen op verkenning.
’s Avonds eten we opnieuw heerlijk in het restaurant van ons resortje. Je zou alleen al voor het eten naar Thailand komen. Sonja’s lievelingsschotel is alles wat met curry te maken heeft, ik ben weg van sweet and sour….
DAG 10 : ZONDAG 20 NOVEMBER
Genieten op Koh Kood :
- we bezoeken een paar kleine vissersdorpjes aan de oostkant van het eiland
- we brommeren naar een paar strandjes en een waterval
- in de namiddag varen we op zee met onze kano
DAG 11 : MAANDAG 21 NOVEMBER
Mijn verhaal wordt eentonig, zou Multatuli zeggen. We brommeren, we gaan de mooiste waterval van het eiland bezoeken, we snorkelen, we genieten aan het zwembad van ons resortje van een mooie zonsondergang…
Tja, kan er niets aan doen, heel veel aktie komt er niet aan te pas deze keer, ik heb dus niets spannends te vertellen. Wij hebben genoten van de rust van de voorbije week op de diverse eilanden. Sonja kan zich sowieso amuseren op deze manier, ik had niet gedacht dat ik dat ook ging kunnen. Ik word ouder zeker ? Moet wel zeggen dat ik vree content was dat we telkens een brommerke (of op Koh Samet een quad) hadden om wat rond te toeren. Als we constant ter plaatse gingen moeten blijven, ging ik mij toch verveeld hebben vrees ik… Ben dus toch nog altijd geen échte opa.. Zelfs geen nonkel Norbert... En oma Sonja voelt zich ook nog geen tante Maria ;-)
Morgenvoormiddag nemen we de boot naar Trat, op het vasteland. Vermoedelijk een overtocht van een uur of 2. Van daaruit gaan we trachten met bus of minibus opnieuw in Pattaya te raken. Een rit van een uur of 4. En dan in Pattaya wat shoppen en kadokes kopen voor de kids en es lekker het zwijn door de bieten jagen ’s avonds… ;-)
Zopas wat op internet gesurft. Jiehaa, Brugge heeft eindelijk nog es kunnen winnen ! Dat de sjakossen van Anderlecht maar beginnen bang krijgen ! ;-) Zie ook dat de kakpolitiekers nog altijd geen begroting hebben. Kan mij momenteel eigenlijk geen fluit schelen wat Pipo de Strik uit zijn mouw schudt….. ;-) Betalen gaan we toch moeten, en zolang we da nog kunnen, don't worry be happy ! We leven nog altijd in een paradijs waar de meesten niets te kort komen. Stop dus met janken en zagen aub...
Allé, we gaan hier nog ne Mai Tai in ons kazulleke kippen en daarna naar ons nestje. Ik heb niet gezegd dat we direct gaan slapen…. :-)
Sonja en JM
xxxxxxxxxx
Hoihoi allemaal,
Zaterdagavond 26/11 ’s avonds. We zijn sedert deze middag thuis van een heel mooie, leuke en ontspannende island-hopping reis in de Golf van Thailand.
Vlug hierbij de laatste fotokes plaatsen en het reisdagboek vervolledigen.
DAG 12 : DINSDAG 22 NOVEMBER
Vandaag gaan we het idyllische Koh Kood verlaten en naar Pattaya terugkeren. We nemen de gewone trage boot van de pier in Koh Kood naar Tha Laem Sok op het vasteland, een trip van een 2 uur. Van daar gaat het met een songthaew naar het busstation in Trat, van waaruit we een minibus nemen naar Pattaya, een rit van een 4-tal uur. Het is rond 16h in de namiddag wanneer we inchecken in een romantisch hotelletje in het centrum van het levendige Pattaya South. We laten ons eventjes verwennen en kiezen voor de “love-room”, een beetje kitscherig, maar wel leuk met sfeervolle neon-verlichting, jacuzzi in the room, heel veel spiegels (ook boven het bed, hihi), en zelfs een danspaal… :-)
Heel veel doen we niet meer : we maken een kleine wandeling, we genieten nog eens van een deugddoende massage, we gaan lekker eten, en we zetten een stapke in de wereld, waarbij we onder andere een cafeetje bezoeken in Walking Street waar een live-band rocksongs van onder andere AC-DC, Guns N’ Roses, Deep Purple, enz. covert. We voelen ons plots weer 30 jaar jonger…. :-)
DAG 13 : WOENSDAG 23 NOVEMBER
Een dagje PATTAYA, dit betekent :
- uitslapen
- lekker eten en drinken
- shoppen
- uitgaan
En omdat we ons de vorige avond zo ferm geamuseerd hebben, gaan we terug luisteren naar live music van datzelfde rockbandje… ’s Avonds laat verzorgt Sonneke nog een optredentje aan de danspaal :-), en daarna gaan we samen de jacuzzi en uiteindelijk het bed in... :-)
DAG 14 : DONDERDAG 24 NOVEMBER
We slapen onze roes uit en reizen daarna van Pattaya terug naar Bangkok. We checken er in in een hotel nabij Sukhumvit. We luieren wat aan het zwembad van het hotel en daarna gaan we op stap naar Siam Square waar de kerstversiering al volop te bewonderen is. Deze avond houden we het rustig : we gaan lekker eten en tegen 22h00 zijn we al op de kamer terug. Het wordt onze laatste nacht Thailand…
DAG 15 : VRIJDAG 25 NOVEMBER
Laatste dag Bangkok. Na een uitgebreid ontbijt genieten we een laatste maal van een heerlijke massage. In de namiddag gaan we het Lumphini Park bezoeken. We zijn terug in ons hotel tegen 17h00. Tijd om uit te checken en met een taxi naar de luchthaven te trekken. Ik was van plan er mijn voorraad Marlboro sigaretten op te slaan maar door de overstromingen van de laatste weken en de ermee gepaard gaande gebrekkige bevoorrading was er verdorie niet één Marlboro-slof in de ganse tax free van de luchthaven te krijgen. Dan maar Lucky Strike genomen… :-)
Onze Jet Airways terugvlucht Bangkok – Bombay (India) vertrekt om 21.00 plaatselijke tijd en we arriveren rond middernacht plaatselijke tijd in Bombay.
DAG 16 : ZATERDAG 26 NOVEMBER
De Jet Airways vlucht Bombay – Brussel vertrekt om 3.00 ’s nachts local time. We arriveren in Brussel deze morgen rond 8h00 plaatselijke tijd. Een vlotte vlucht van een uur of 9. We zijn heel tevreden over de service van Jet Airways.
Het is rond de middag wanneer we met de trein in Ieper aankomen. Maaike staat er ons op te wachten met Wietske en het kleine Maurootje….
Ziezo, ons relaxt tripke naar één van de leukste vakantielanden ter wereld zit erop. Het was eigenlijk eerder een vakantie dan een reis. We hebben niet getjoold, we hebben enkel genoten… En we hebben fantastisch weer gehad : altijd warm, dag en nacht, en geen druppel regen.
We kunnen weer uitkijken naar een volgende reis. Maar dat zal niet meer voor dit jaar zijn…. :-)
Later op het jaar dan gewoonlijk, maar het is opnieuw zo ver : op 5 augustus pakken we de vlieger richting India. Ja, opnieuw Azië dus, we kunnen het niet laten…
Gezien Wietske vanaf dit schooljaar schoolplichtig is (1ste leerjaar) en wij haar zeker 1 x per jaar mee willen hebben op reis, moest het in de grote vakantie. Het was interessanter de voorbije jaren toen we met haar altijd in de maand mei konden reizen (vliegtickets goedkoper en flexibeler wat data betreft) maar we klagen niet hoor :-). We trekken er op uit voor 3 weken ipv de gebruikelijke 4 weken.
Voor Wietske wordt het haar 6de intercontinentale reis, de vierde al naar Azië. Waar we de voorbije 2 jaren relatief comfortabel hebben gereisd (Australië met een mobilhome – Zuid-Afrika met een huurauto), gaan we dit keer het echte avontuur tegemoet ! Ik schreef het verleden jaar al in de inleiding op de reis naar Zuid-Afrika : ik kreeg de belofte van mijn 2 madams dat ik dit jaar een avontuurlijke bestemming mocht kiezen !
Het wordt op 2 vlakken avontuurlijk :
1/ De bestemming : we hebben gekozen voor het uiterste noorden van India, nl. Kashmir en Ladakh. We vliegen op Delhi en nemen direct een binnenvlucht naar Srinagar in Kashmir. De Himalaya wordt ons hoofddoel !
Waarom Kashmir en Ladakh ?
In onze zomermaanden is het moessontijd in het grootste deel van India : erg warm en veel regen, niet zo ideaal dus. Een rondreis door de sprookjesachtige deelstaat Rajasthan, met zijn forten en maharadja-paleizen en de sfeer van 1001 nacht deed ik bovendien al 10 jaar geleden. Deze keer willen we echt naar de Himalaya.
Het Himalaya-gebergte heeft mij al altijd aangetrokken. In 2008 wou ik doorheen Tibet (en Nepal) trekken. Ik had een traject uitgestippeld en alles grondig voorbereid, tot de Chinezen een paar weken voor mijn vertrek de grenzen met Tibet sloten. Het feestje ging niet door. Ik ben toen naar Papoea getrokken maar altijd is het Himalaya-verlangen gebleven.
Omdat Wietske misschien nog iets te jong is voor Tibet, is onze keuze gevallen op dat deel van de Himalaya dat in het Noorden van India ligt. En wie weet, als dit meevalt (o.a. ivm hoogteziekte), dat we dan toch plannen om met haar in de eerste jaren naar Tibet en Nepal te trekken…
We gaan voornamelijk de deelstaat Jammu en Kashmir bezoeken, in het uiterste noord-westen. Jammu en Kashmir grenst in het westen aan Pakistan, in het noorden en oosten aan China. Om vele redenen wschl geen luilekker-plezierreisje…
2/ De manier van reizen : aangezien er veel factoren de plannen kunnen dwarsbomen (afgesloten, weggespoelde of onberijdbare wegen, Himalaya-passen die gesloten zijn, politieke onrust, last van de hoogteziekte…), wordt het vooral improviseren ter plaatse. Behalve één binnenvlucht en de eerste hotelnacht is er vooraf niets gereserveerd. Maakt het wel extra avontuurlijk en geeft ons nog meer het backpackers-gevoel.
Op de site van het Ministerie van Buitenlandse Zaken lezen we met gemengde gevoelens dat alle reizen naar Kashmir, de grensregio met Pakistan, worden afgeraden. Indien men dit toch doet, wordt men verzocht voorafgaandelijk contact op te nemen met de Ambassade in Delhi of het Consulaat-Generaal in Mumbai. En het bang maken gaat verder : de terreurdreiging zou momenteel groot zijn en buitenlanders zouden expliciet geviseerd worden. Omwille van de situatie in Pakistan en de gespannen verhoudingen met India wordt ten stelligste afgeraden naar de grensgebieden met Pakistan, waaronder Kashmir, af te reizen. Leh en omgeving zouden dan wel weer veiliger zijn.
Tja…, wat moet men daar allemaal van geloven ? Ik heb contact met meerdere Indiërs die mij vertellen dat het allemaal zo erg niet is, dat reizen door Kashmir wel veilig is mits men een beetje waakzaam is, maar dat er wel veel militairen ter plaatse zijn. We gaan wel zien zeker ?
Hoewel geen exacte planning, heb ik toch een bepaald traject in gedachten :
Bij aankomst in Delhi nemen we onmiddellijk een binnenvlucht naar Srinagar (Kashmir). Van Srinagar gaan we trachten overland in een paar dagen Leh te bereiken (met openbaar vervoer of private taxi, zullen dit ter plaatse beslissen).
Hierbij een link naar een filmpje dat ons een idee geeft van wat we mogen verwachten : http://www.youtube.com/watch?v=Ha4G85MyBdU&feature=fvst
Ladakh is ontoegankelijk en van de buitenwereld afgesloten tussen half oktober en half juni, wanneer de passen dichtgesneeuwd zijn. De toegang tot dit gebied aan de grens met China was overigens tot 1974 voor buitenlanders verboden. Door die ontoegankelijkheid heeft het de naam van “ Laatste Shangri-La” gekregen.
Doordat deze streek in de regenschaduw van het Himalayagebergte ligt, zijn de moessonmaanden juni tot en met september juist de meest geschikte maanden. De rivieren staan dan niet te hoog, de passen zijn meestal sneeuwvrij en het is er aangenaam warm en droog. Overdag kan de temperatuur onder een brandende zon zelfs oplopen tot 30 graden, maar op een bewolkte dag kan het fris zijn. De nachten zijn koel. Boven de 4000 meter kan het 's nachts vriezen.
In Leh, hoofdstad van Ladakh, willen we enkele meerdaagse spectaculaire uitstappen doen, onder andere naar de Nubra Vallei en enkele Himalaya-meren. Het zou fantastisch zijn moesten we dit met zijn 3 op een oude Enfield moto kunnen doen, maar ben niet zeker of dit zal lukken….
Van Leh keren we dan terug, met openbaar of privaat vervoer, naar Manali. Deze “highway”, ongeveer 500 km, is enkel open tussen half juni en eind september, wanneer de temperatuur hoog genoeg is om de sneeuw op de passen te doen smelten. Het is een lange en zware tocht die behoorlijke eisen stelt aan het uithoudingsvermogen van de reiziger, maar het zou een spectaculaire ervaring zijn en de beloning zou groot zijn : over de hoogste berijdbare passen ter wereld, langs duizelingwekkende afgronden en door een landschap dat alleen als buitenaards kan worden omschreven.
Voor wie het interesseert, hierbij een link naar 2 mooie filmpjes over dit traject :
http://www.youtube.com/watch?v=-q-cRuA1HCA&feature=related
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=chhg8NhDzqw#
Eens terug in Manali willen we zo vlug mogelijk opnieuw Delhi bereiken (zou mogelijk zijn met een nachtbus) om de laatste dagen door te brengen in Delhi en omgeving, met onder andere een paar dagen Agra met de wereldberoemde Taj Mahal. De Taj Mahal zag ik 10 jaar geleden ook, maar dit vond ik zo fantastisch dat ook Sonja en Wietske dit moeten gezien hebben.
Vwala, dat zijn zowat de plannen. Lukt dit om een of andere reden niet, dan zien we wel…. En moesten we tijd over hebben, dan kunnen we altijd nog een paar dagen van Delhi naar Varanasi met zijn rituele badplaatsen aan de Ganges trekken.
Hierbij wat foto’s, van het net geplukt, van plaatsen waarvan we hopen ze binnen enkele weken in het écht te zien….
Het zal niet makkelijk zijn deze blog tijdens de trip bij te houden, want veel internet zal er in de Himalaya niet te vinden zijn. Op heel veel afgelegen plaatsen is er niet eens electriciteit…. Lukt het niet tijdens, dan zullen woord en beeld voor na de reis zijn :-)
Eerste vlug berichtje
Hallo, heel vlug eventjes zeggen dat we het opperbest stellen, alles verloopt tot nu toe zoals gepland, geen miserie, nog geen tegenslagen gehad, geen terroristische aanslagen in Kashmir LOL, alles okidoki dus met ons 3. Zitten nu (donderdag) in Leh in Ladakh, hebben Kashmir dus al achter de rug (met een schitterende overnachting op een "houseboat" in Srinagar) met de vermoeiende maar indrukwekkende "highway" van Srinagar naar Leh die we in 2 volle dagen hebben gedaan. Het is wel bij momenten lastig, want de wegen zijn soms in erbarmelijke staat, afstanden zijn lang en de eerste dagen was het eten in die plaatsjes waar geen toerist zo stom is als wij om er te komen, niet te vreten. Een gemiddelde van 30 km per uur moet het zowat zijn.... Al enkele passen van boven de 4.000 gepasseerd, en het valt mee ivm hoogteziekte. Gisterenavond in Leh gearriveerd en hier is de situatie iets "normaler" met nogal wat toeristen, en restaurantjes waar je ook eens iets kunt eten dat we kennen... Geen luxe, maar valt wel mee. Hoogteziekte valt ook mee, maar de hoogste gebieden moeten natuurlijk nog komen. En Wietske, amaai, niet te doen, die heeft meer energie dan Sonja en ikzelf. Dat is dus geen normaal kind, ik zweer het ! LOL
Kga eruit, wegens moe. In dit hotelletje hier is er wifi beschikbaar, maar die valt meer uit dan dat die werkt. Same same voor de elektriciteit. Wanneer een ruimer verslagje volgt en foto's weet ik niet, want morgen vertrekken we met een jeep met chauffeur eerst voor 3 dagen naar de Nubra vallei, dan terug naar Leh en dan voor 2 dagen naar het Pangong meer, plaatsen waar er zeker geen internet zal zijn. Binnen een kleine week zijn we wel terug in Leh voor een relax-dag, en zal dan trachten, als het lukt, wat meer tekst en foto's te plaatsen.
Tot é bitje loater hé !
Sonneke, JM en Wietiebolleke
xxxxxxxxx
Update 11/8 in Hunder (Nubra vallei)
Ik ben erin gelukt de foto's tot op vandaag te plaatsen in een hotelletje in Hunder waar (gebrekkig) internet aanwezig is. Tekst is voor later, maar je kunt al beginnen prentjes kijken !
Ciaoo
REISDAGBOEK
12/8, 's avonds rond 22h, terug in het Oriental Guesthouse in Leh na 3 heel geslaagde dagen Nubra Vallei. Sonja en Wietske liggen in de kamer te slapen, maar ik wil nog vlug van de gelegenheid gebruik maken om mijn reisdagboek aan te vullen.
DAG 1 : ZONDAG 5 AUGUSTUS
Na een korte nacht om 4h00 ‘s morgens al op want om 5h00 was Guilio daar al om ons, gepakt en gezakt, en na dochterlief Lobke een dikke knuffel gegeven te hebben, naar het station van Ieper te brengen. Van Ieper naar Zaventem sporen. In de late voormiddag onze vlucht met Turkish Airlines naar Delhi, in 2 etappes : eerst van Brussel naar Istanbul (Turkije), een vlucht van een kleine 4 uur. De tussenstop in Istanbul was lang (goeie 4 uur) maar passeerde toch snel. En dan rond 20h local time het 2de deel van de vlucht, van Istanbul naar Delhi, een vlucht van 6 uur. Gelukkig individuele schermpjes in het vliegtuig, zodat Wietske zich kon bezighouden.
DAG 2 : MAANDAG 6 AUGUSTUS
Het was 4h30, midden in de nacht dus, wanneer we arriveerden op de Delhi Indira Gandhi International luchthaven, na amper een uur of 4 slaap. En toch was Wietske in superform, keek haar ogen uit naar de tulbanden, de fraaie kleuren overal en alle andere interessante dingen die er te zien waren. We zijn hier (maar) 3,5 uur voor op de tijd in Belgie en het is hier in deze tijd van het jaar licht van 6h00 ’s morgens tot een goeie 19h00 ’s avonds.
Van de internationale terminal naar de domestic terminal (binnenlandse vluchten) en daarna opnieuw meer dan 4 uur wachten op onze vooraf geboekte binnenvlucht van Delhi naar Srinagar in Kashmir. Vlekkeloze vlucht van een goed uur. Het was al in de late voormiddag wanneer we in Srinagar arriveerden.
Kahsmir, ten noorden van Jammu, omvat officieel het grondgebied van zowel de vallei van Kashmir als Ladakh. In het dagelijks taalgebruik wordt met Kashmir echter alleen de vallei aangeduid. De grootste aantrekkingskracht van de vallei is de schitterende natuur. De streek ligt op een hoogte van 1600 tot 2800 m en heeft in de zomer een heerlijk zacht klimaat.
De kwestie Kashmir blijft de relatie tussen India en Pakistan vertroebelen. Eind de jaren 80 grepen militante moslims naar de wapens om de afscheiding van India te bekomen. India beschuldigt Pakistan er van de opstandelingen te trainen en van wapens te voorzien. India heeft altijd heel repressief opgetreden. Tijdens mijn vorige reis in India stegen de spanningen tussen India en Pakistan hoog op, met de vrees van een mogelijke kernoorlog (beide landen beschikken over atoomwapens) en trokken alle Westerse landen hun onderdanen terug. Ik herinner mij nog dat het één chaos was op de luchthaven van Delhi.
Srinagar (900.000 inwoners) is de zomerhoofdstad van de deelstaat Jammu en Kashmir (in de winter is de stad Jammu hoofdstad). De stad ligt op een kleine 1800 m hoogte aan het Dal-meer. Het is een drukke, kleurrijke stad die met haar soeks, zwaar gesluierde vrouwen en typische bouwstijl een bijna Arabische sfeer ademt. Typisch zijn de houseboats op het Dal-meer, een soort drijvende hotels die door de Engelsen zijn geïntroduceerd.
Sinds het uitbreken van het geweld door islamitische separatisten maakt Srinagar de indruk van een bezette stad. Overal zijn militairen aanwezig en ’s avonds geldt vaak een uitgaansverbod.
Het Dal-meer is eigenlijk geen meer, maar een stelsel van kanalen en meren, van elkaar gescheiden door dammen en drijvende tuinen. De beste manier om het meer te verkennen is per shikara, een soort gondel. Het Nagin-meer is door een dam van het Dal-meer gescheiden. Dit kleine, diepblauwe meer geldt als mooiste van Kashmir, vooral in de zomermaanden als de lotusbloemen in bloei staan.
We hadden voor de eerste nacht zo’n houseboat via internet geboekt en werden op de luchthaven opgepikt en naar onze houseboat op het Dal-meer gebracht. De eigenaar van de houseboat regelde voor ons dat we in de namiddag met een vriend van hem de stad konden bezoeken (met onder andere enkele mooie parken), dat we ’s avonds op het Dal Lake een shikara ride maakten en dat we voor de komende 2 dagen vervoer zouden hebben naar Leh in Ladakh.
Om 21h al vielen we alle 3 als een blok in slaap na 2 wel heel korte nachten.
DAG 3 : DINSDAG 7 AUGUSTUS
Vandaag hebben wij iets speciaals te vieren : wij zijn vandaag 30 jaar getrouwd ! Allé, dat verdient een pluim, al zeg ik het zelf LOL.
Heel veel vieren in stijl hebben we niet kunnen doen want het werd een lastige dag. Maar we hebben des te meer genoten van het eerste deel van het traject Srinagar – Leh, ongetwijfeld behorend tot de top 10 van de meest spectaculaire wegen ter wereld, een kleine 450 km lang. Omwille van acclimatisatie en geleidelijk veranderend landschap is deze weg aangenamer in de richting Srinagar – Leh dan andersom.
Vandaag hebben we met privaat vervoer dus het traject Srinagar – Kargil afgelegd, ongeveer 200 km. Ik schreef eerder al dat men mag rekenen op een gemiddelde snelheid van 30 km/h maar maak daar maar 25 km/h van, want er zitten serieus slechte stukken tussen.
We zijn reeds om 6h00 ’s morgens vertrokken. Onderweg passeerden we de Zoji La Pass, een goeie 3.500 m hoog, waar toeristen geregistreerd worden. In een klein moslimstadje, Dras, hadden we lunch (’t is te zeggen niet te vreten…) en tegen 16h arriveerden we in Kargil, waar we een relatief proper hotelletje vonden. We maakten een wandeling in het stadje alhoewel er niets was te beleven, behalve heel veel drukte…
Van Srinagar tot aan de Zoji La Pass waant men zich in Zwitserland : bergstroompjes, grasgroene valleien, idyllische dorpjes. Voor de Zoji-La pas is het vaak wachten geblazen omdat het verkeer soms slechts in 1 richting doorgelaten wordt. De Zoji-La is onverhard, is stof eten, is spectaculair. Lekke banden en gapende ravijnen met verongelukte trucks zijn hier niet abnormaal. De Zoji-La staat bekend om de hoogste sneeuwval ter wereld en is slechts open van half juni tot eind september.
Na de Zoji-La komt men in de Dras-vallei : hier bemerkt men de schrale vegetatie en de harde levensomstandigheden voor de bewoners. Dras is dan ook voor niets de koudste plaats van India. De ijlere lucht wordt men hier voor het eerst gewaar.
Het laatste stuk naar Kargil wordt gekenmerkt door lange smalle kloven waar men doorheen rijdt. Aan de overzijde van de Dras-rivier ligt Pakistan. De militairen zijn hier dan ook zeer nadrukkkelijk aanwezig.
Kargil ten slotte is een klein moslimstadje halfweg tussen Srinagar en Leh. Kargil ligt op 2.700 meter hoogte.
DAG 4 : WOENSDAG 8 AUGUSTUS
Vandaag gaat het van Kargil naar Leh (ongeveer 235 km).
We vertrekken rond 8h00 uit Kargil. Eenmaal Kargil gepasseerd merk je het verschil in landschap : desolaat en zeer schaarse vegetatie. We klimmen snel boven de 3000 meter met een paar passen van iets boven de 4.000 meter. Mulbech markeert de overgang tussen Moslims en Boeddhisten. We merken er de eerste kleine kloosters. De “highway” wordt steeds indrukwekkender. We komen in een heus maanlandschap. En dan rijst het Lamayuru-klooster van tussen de bergen op : onvergetelijk, de haast hemelse ligging van het klooster in dit landschap. We eten er voor middag en brengen een bezoek aan het klooster.
Het laatste stuk naar Leh is minder spectaculair door de aanwezigheid van kilometerslange militaire domeinen.
Ladakh, het “ Land van de Passen “, het onherbergzame gebied in het uiterste noordwesten van India, en in het uiterste noordoosten van de deelstaat Jammu en Kashmir, grenzend aan Tibet, bestaat uit moeilijk toegankelijke, ruige bergen in allerlei kleurschakeringen, met hoge passen en sneeuwpieken. Deze geïsoleerde regio hoog in de Himalaya wordt ook wel het “Dak van de wereld” genoemd. De bevolking is er overwegend boeddhistisch, wat ook te zien is aan de vele gebedsvlaggen, stupa’s, gebedsmuren. Het wordt ook vaak ‘klein Tibet’ genoemd. De Tibetaanse cultuur is in Ladakh beter bewaard gebleven dan in het moederland ("dank zij" de fucking Chinezen).
De Ladakhi’s zijn een vriendelijk volk van Tibetaanse oorsprong dat het grootste deel van het jaar afgesloten van de buitenwereld leeft.
Leh is de hoofstad van Ladakh, ligt op 3.500 meter hoogte en telt zo’n 15.000 inwoners. Het is er druk, nogal wat toeristen ook. Heel wat hotels, winkeltjes, reisbureaus en restaurantjes.
We arriveren in Leh in de late namiddag en checken in in het Oriental Guesthouse, een goed middenklasse hotelletje. Heel veel doen we niet meer uit voorzorg om niet al te veel last te hebben van de hoogteziekte. We maken nog een klein wandelingetje in het stadje en gaan er lekker eten in een gezellig restaurantje. Om 21h00 liggen we al in bed want het was opnieuw een lastige dag.
DAG 5 : DONDERDAG 9 AUGUSTUS
Vandaag doen we het rustig aan. We regelen een paar praktische zaken, we regelen onze “permits” om bepaalde gebieden in Ladakh te mogen bezoeken en zoeken en vinden iemand die voor ons privaat vervoer regelt voor de plannen die wij in Ladakh hebben.
Verder bezoeken we het stadje, met onder andere het Leh Palace (het voormalige koninklijk paleis), de moskee, de centrale drukke markt, de leuke kleine straatjes met souvenirstalletjes en de hoog gelegen en met ontelbaar vele trappen te bereiken Shanti Stupa, waar men een mooi zicht heeft op Leh en de omliggende bergen.
Eventjes hebben we overwogen om bepaalde gebieden met zijn 3 op een oude Enfield moto te gaan verkennen, maar toen ik de staat van deze huurmoto’s zag, had ik er geen zin meer in. Ik heb geen goesting om ergens in the middle of nowhere in panne te staan….
DAG 6 : VRIJDAG 10 AUGUSTUS
Vandaag vertrekken we voor een 3-daagse trip naar de Nubra vallei. Om 8h ’s morgens komt de chauffeur én een bevriende gids ons aan ons hotel oppikken.
We rijden van Leh noordwaarts en passeren na 40 km de Khardung La, de hoogste berijdbare pas ter wereld, meer dan 5.500 m hoog. Indrukwekkend. Zie de foto’s en oordeel zelf. Boven op de top is het snakken naar adem….
Daarna dalen we af en bereiken uiteindelijk, een 120 km van Leh, het dorpje Sumur, waar we inchecken in een eenvoudige maar mooi gelegen bamboo cottage.
In de late namiddag rijden we nog eens naar Panamik met zijn hot water springs en zijn heilig meertje.
DAG 7 : ZATERDAG 11 AUGUSTUS
We verlaten onze bamboe-hut rond 8h en brengen eerst een bezoek aan het Sumur monastery. Daarna rijden we naar Diskit. Een lekke band gooit eerst nog wat roet in het eten maar tegen de middag bereiken we het dorpje Diskit en bezoek er het klooster en het grote Boeddha standbeeld.
Van Diskit rijden we verder naar Hunder waar we een goed hotelletje vinden. In de latere namiddag bezoeken we er de mooie zandduinen en wagen ons aan een kamelenrit. Wietske is in haar nopjes !
DAG 8 : ZONDAG 12 AUGUSTUS
We maken een ochtendwandeling in het kleine dorpje Hunder en rijden dan op het gemakske, opnieuw via de machtige Khardung La, terug naar Leh, waar we rond 15h00 ariveren. We kiezen opnieuw voor het Oriental guesthouse en relaxen wat in de kamer. In de latere namiddag maken we nog een kleine wandeling en gaan we lekker eten in het stadje.
En nu zit ik hier dus mijn blogje aan te vullen...
Het was een vermoeiende eerste week, altijd betrekkelijk vroeg opstaan, veel in de auto zitten, slechte wegen enz. Maar we hebben al heel veel gezien, en het moet gezegd, het is meer dan de moeite waard. Geen spek naar de bek van een zonneklopper, maar voor wie van natuur, cultuur en avontuur houdt, de max. Wietske doet het uitstekend. Meer dan uitstekend zelfs. Ze is sterk geïnteresseerd in alles wat we zien en bezoeken, klaagt en zaagt niet, en geniet net als wij. Nogmaals, dat is geen gewoon kind :-) !
Vwala, ik ga eruit. Morgen vertrekken we voor 2 dagen naar het Pangong meer. Schijnt er supermooi te zijn. We zien wel, zei de blinde :-)
Groetjes aan allen van ons drietjes !
PS : wat de foto's betreft : spijtig, maar de kwaliteit op deze site is niet zo goed omdat het uploaden in een heel kleine resolutie gebeurt.....
Hoihoi allemaal,
We zijn nu woensdag 15 augustus, in de vooravond, en opnieuw in Leh, dus opnieuw internet mogelijk. Vlug van de gelegenheid gebruik maken om mijn reisdagboek aan te vullen en wat fotokes te plaatsen.
DAG 9 : MAANDAG 13 AUGUSTUS
We vertrekken vandaag voor een 2-daagse trip vanuit Leh naar Pangong Tso, het Pangong meer, hoog in de Himalaya gelegen (goeie 4.000 m hoog). Ligt op zo’n 175 km van Leh, het worden dus opnieuw 2 vermoeiende dagen.
Het is alweer vroeg opstaan, want reeds om 7h30 vertrekken we gepakt en gezakt. En met een ganse tros bananen en enkele pakken koeken, want ginder zal er niet al te veel eten zijn dat Wietske zal lusten….
Al na 10 km worden we heel aangenaam verrast : we zien ganse rijen mensen langs de straat staan. Hier gaat blijkbaar iets gebeuren… En yep, er gebeurt iets : de Dalai Lama, de geestelijke leider van Tibet, is vandaag op bezoek in Leh en zal straks passeren. We zoeken een plaatsje om te parkeren en gaan, net als alle anderen, geduldig wachten. Na een kwartiertje is het zover : een ganse kolonne auto’s, met in één ervan de Dalai Lama. Wowow, wie had gedacht dat wij dit tijdens onze reis zouden meemaken ! Ik heb spijtig genoeg geen foto’s van de Dalai Lama, want wegens de drukte was het niet te doen een deftige foto te nemen. Wel een paar foto’s van de kolonne. Maar we hebben hem toch gezien hé. Ik heb zelfs met mijn handje gewuifd :-).
We passeren kort daarna 2 heel mooie kloosters :
- Shey Monastery : Shey was het zomerpaleis van de koningen van Ladakh. Het werd 560 jaar geleden gebouwd. Schitterend uitzicht over het dal van de Indus.
- Thiksey Monastery : een paar km verder dan Shey. Tegen een kale berghelling staan tientallen kleine witte huisjes die onderdak bieden aan de monniken.
En dan gaat de weg opnieuw steil omhoog via de Chang La – pas. Op de top van de machtige Chang La is het opnieuw naar adem snakken, want we zitten 5.300 meter hoog ! Het is dan ook de derde hoogste berijdbare pas ter wereld.
We eten ergens in een godvergeten „dorpje“, en dan, na nog een paar uur, verschijnt voor ons het schitterende Pangong Lake. Wowow ! Die kleuren die constant veranderen naargelang de stand van de zon, prachtig. We rijden via een moeilijk weggetje tot Spangmik, een tentendorp nabij het meer en nemen er onze intrek in één van die tentenkampen. Veel comfort is er niet, maar het uitzicht op het meer maakt veel goed. Het Pangong Lake ligt voor 1/3de op Indisch grondgebied, de rest maakt deel uit van Tibet. Vanuit onze tent hebben we dus zicht op Tibet, schitterend !!!!
We maken een wandeling aan het meer, „genieten“ van het avondmaal dat voor ons wordt klaargemaakt, zitten nog wat te kletsen bij kaarslicht, en gaan tegen 20h30 al slapen, mèt thermisch ondergoed aan… Sonja en Wietske vallen direct in slaap, van mij duurt het een paar uur eer ik in slaap raak, heb wat moeilijkheden met mijn ademhaling, vermoedelijk een symptoom van lichte hoogteziekte…
DAG 10 : DINSDAG 14 AUGUSTUS
Om 5h30 loopt onze wekker af, want er werd ons gezegd dat om kwart voor zes de zon opkomt en dit voor schitterende kleurtaferelen zorgt. Was het verdomme niet bewolkt zeker ! Geen zon te zien, dus maar terug in bed voor een uur. Tegen 7h00 terug op, en daar was ze dan wel, de zon. En idd, het was mooi. Na het ontbijt rijden we via een erbarmelijk slecht weggetje nog een 10-tal km verder langs het meer tot de plaats waar buitenlanders, zelfs met permit, niet meer verder mogen. We keren onze karre en beginnen de lange terugtocht naar Leh, met dus opnieuw de Chang La die we over moeten.
Op de terugweg krijgt Wietske nog de kans om een toerke te maken op een yak, typisch beest in de Himalaya.
Een 50 km voor Leh bezoeken we nog het Hemis Monastery, één van de belangrijkste grote kloosters van Ladakh. In de gebedshallen bevinden zich mooie schilderingen en boeddha's. De kleurrijke balken en pilaren van de binnenplaats zijn minutieus versierd.
Het is in de late namiddag wanneer we opnieuw in Leh arriveren en opnieuw inchecken in ons Oriental Guesthouse. Deze 2-daagse is heel mooi geweest, we hebben er van genoten. Maar het is ook vermoeiend geweest. Veel in de auto, weinig comfortabel slapen op grote hoogte, Ladakh voedsel (ik begin te verlangen naar een goeie biefstuk-friet, een bicky burger of een Martino van de Panos :-) ), grote temperatuurverschillen, vroeg opstaan… Daarom hebben we beslist om morgen woensdag een rustdag in te lassen. We gaan in Leh blijven, uitslapen, wat relaxen in de mooie tuin van ons hotelletje, plannen maken voor de volgende dagen…. Is het de grote hoogte die ervoor zorgt dat wij vlugger moe zijn, dat wij minder energie hebben, of zou het toch zijn omdat wij ouder worden ? :-) Het blijft echt verbazend hoe goed Wietske alles verteert. En hoe zij zich amuseert. Zij komt ogen te kort om alles te bekijken, stelt ons 1001 vragen, geniet van alles rondom haar. Moet er wel bij zeggen dat zij tijdens de lange autoritten gezelschap heeft van haar Nintendo en haar DVD-speler… ;-)
DAG 11 : WOENSDAG 15 AUGUSTUS
Bij jullie feestdag, bij ons hier in India ook : het is Independence Day. Vandaag houden we het rustig : we slapen lekker lang uit, laten onze vuile was doen, maken een wandeling in het gezellige stadje, doen wat aan shopping, gaan lekker eten hier in Leh, waar een paar gezellige restaurantjes zijn met continentaal voedsel. Een beetje kracht opdoen, want voor morgen hebben we vervoer geregeld voor wat 3 zware dagen zullen worden : we reizen overland van Leh naar Manali (de legendarische Leh - Manali "highway") met een serieuze zijsprong naar het hooggelegen Moriri Lake. In totaal een 700 km....
Hoe we dit verteren is voor een volgende keer, want het is tijd om ergens een gezellig restaurantje op te zoeken....... :-)
Groetjes aan allen van ons drietjes !
xxx
Hallo allen,
Alles goed ginder ? Met ons gaat het heel goed, maar we zijn wel de preut af :-).
Het is nu zaterdagavond 18 augustus en we zijn in Manali, het eindpunt van ons Kashmir – Ladakh avontuur. Mijn laatste verslagje dateert van 15/8 toen we een rustdag in Leh hadden ingelast. Sedertdien hebben we serieus getjoold…..
DAG 12 : DONDERDAG 16 AUGUSTUS
Vandaag verlaten we Leh om in 3 zware dagen Manali te bereiken via de fameuze Leh – Manali “highway”. Dit traject, ongeveer 500 km lang, wordt normaal in 2 dagen gedaan maar wij gaan ongeveer 700 km in 3 dagen doen, want we gaan een zijsprong van 200 km maken naar één van de mooiste meren in Ladakh, het Tso Moriri Lake.
Vandaag hebben we een 250 km gereden, van Leh tot Tso Moriri, eerst een deel via de “highway”, daarna via nog kleinere weggetjes, tot aan het “dorpje” Korzok aan Tso Moriri. Het is dan al rond 16h in de namiddag.
We vinden een “hotelletje” waar het relatief proper is. Tso Moriri ligt op een stuk boven de 4.000 meter en dat voelen we wanneer we er een wandeling maken. Maar het uitzicht is grandioos.
Tegen valavond klimmen we nog wat hoger en we bereiken een nomadenkamp. Het is bijna niet te geloven hoe die mensen (een 25 tal in totaal) hier leven, samen met hun kudde yaks en schapen. In de winter vriest het hier tot -35 graden !
Terug in het dorpje krijgt Sonja serieuze hoofdpijn, heeft duidelijk last van de hoogte-ziekte. Zij gaat niet eten en kruipt reeds om 19h onder de wollen dekens. Wietske en ikzelf gaan wel “iets” eten. Rond 20h stop ik Wietske in bed en tracht ook te slapen. Sonja is nog niet kunnen slapen van de hoofdpijn. En ook ik krijg hoofdpijn. Het is zeker tegen middernacht nadat wij, na meerdere pijnstillers, de slaap kunnen vatten. En het was koud… Alleen Wietske heeft weer van niets last…. Douchen zal voor een volgende keer zijn.
DAG 13 : VRIJDAG 17 AUGUSTUS
Reeds om 6h op, genieten van de zonsopgang bij Tso Moriri, en na het ontbijt om 7h al op weg voor wat de langste en zwaarste rit van deze reis zal worden, een goeie 300 km in totaal. We hadden eerst gepland om “maar” een goeie 200 km te rijden, tot Sarchu, maar gezien de accommodatiemogelijkheden daar schaars zijn (enkel tenten) en Sarchu op 4.500 meter hoogte ligt, willen wij niet het risico lopen opnieuw door hoogteziekte geveld te worden. Het eerstvolgende dorpje na Sarchu ligt 100 km verder maar ligt een stuk lager (3.500 meter) en aan die hoogte zijn we al goed geacclimatiseerd.
Van Tso Moriri rijden we over slechte weggetjes naar Tso Kar Lake, een ander hooggelegen meer. Wietske en ikzelf voelen ons OK, Sonja heeft nog altijd last van koppijn. Bovendien voelt ze zich misselijk. Dat belooft niet veel goeds….
Kort na Tso Kar gaan we opnieuw de “highway” op. De eerste tientallen kilometers zijn heel slecht, het is stof vreten (rijden met de ruiten gesloten is te warm).
Is de weg van Srinagar naar Leh misschien de mooiste dan is de highway van Leh naar Manali zeker de indrukwekkendste. Deze weg voert over ijzingwekkende passen. Aardverschuivingen zijn hier heel normaal. De natuur is hier heer en meester, faciliteiten zijn schaars of onbestaande.
Na het hoog gelegen Pang rijden we via een paar passen van rond de 5.000 meter, de Lachulung La (5.065 meter) en Naki La (4.950 m) en daarna de afdaling via vele haarspeldbochten naar Sarchu. De hoogte, de slechte staat van de weg en de ontelbare bochten doen Sonja en dan vooral haar maag geen goed. En dat hebben we geweten. Gelukkig kon ze op tijd de chauffeur doen stoppen om haar maaginhoud in de Himalaya achter te laten :-).
Na Sarchu volgt een bijzonder mooi deel : de bergen hebben verschillende kleurschakeringen van okergeel tot roodbruin en de toppen zijn met sneeuw bedekt. Af en toe wordt de weg doorkruist door riviertjes die langs de bergen naar beneden kletteren. We passeren ook een aantal gletsjermeren. We passeren de Baralacha pas (4.900 meter) waar gebedsvlaggen wapperen. Het uitzicht is hier grandioos.
Het is uiteindelijk rond 17h30 wanneer we, na meer dan 300 km en 10 uur rijden, Jispa bereiken, het eerste dorpje waar een paar hotelletjes zijn. Sonja voelt zich al wat beter. We gaan opnieuw vroeg slapen, wegens moe, geradbraakt van de slechte wegen, en wegens niets te beleven in Jispa.
DAG 14 : ZATERDAG 18 AUGUSTUS
We hebben alle 3 goed geslapen. Ook Sonja is opnieuw ok. Na het ontbijt vertrekken we voor de laatste etappe : Jispa – Manali, over een 140 km. Niet lang, maar wel met de beruchte Rohtang La – pas na een 90 km….
De Rohtangpas ligt op 3.975 meter hoogte. Niet superhoog dus. Maar ondertussen hebben we het droge Ladakh verlaten en zijn we in de staat Himachal, waar het momenteel regenseizoen is. Het regent vandaag gelukkig niet, maar hier en daar ligt de pas er gevaarlijk modderig bij en bidden we een schietgebedje wanneer op een smalle strook de zoveelste truck ons moet dwarsen. Op een zeker punt is het weggetje onderbroken omdat gevallen rotsblokken de doorgang versperren, maar een bulldozer maakt in een half uurtje de weg weer vrij. Op de top zitten we in de wolken. Op bepaalde plaatsen zien we geen 10 meter ver, wat de afdaling extra gevaarlijk maakt.
Maar allé, we geraken heelhuids de Rochtang Pass over. Langzamerhand verdwijnen in de verte de laatste sneeuwtoppen en gletsjers achter de horizon. De omgeving wordt steeds groener. Het is namiddag wanneer we eindelijk, moe en versleten, Manali bereiken.
We nemen onze intrek in één van de betere hotels hier in Manali. Doet deugd na het gebrek aan comfort van de laatste dagen. We nemen afscheid van onze chauffeur.
Manali ligt op 2.000 meter hoogte in een omgeving dat lijkt op een Zwitsers landschap. Het is een voormalige pleisterplaats van de jaren ’60 hippies, die hier vanwege het klimaat, de prachtige omgeving en de marihuana naartoe trokken.
Wij komen hier niet voor de marihuana (wordt streng bestraft, heb geen zin in een verlengd verblijf in jail), maar om een dagje uit te rusten en te genieten van de mooie omgeving.
Morgen, zondag, in de vooravond, gaan we een nachtbus nemen naar Delhi, zo’n 600 km van hier. Eerst een keer goed eten, en een keer comfortabel uitslapen….
Het avontuur doorheen Kashmir en Ladakh zit erop. We hebben ervan genoten. Uitzonderlijke landschappen, vriendelijke bevolking. De verhalen over de Leh – Manali highway zijn niet overdreven, het is zwaar voor lichaam en geest. Maar het was de moeite waard !
Wietske blijft genieten. Vele keren hebben Sonja en ikzelf gezegd dat we een wonderkind hebben :-). We moeten haar wel aansporen om te eten, want veel van het voedsel in de afgelegen gebieden lust ze niet. Ze was dan ook dolgelukkig daarstraks met een lekkere spaghetti :-).
Wordt vervolgd.....
Sonneke, JM en Wietiebolleke
xxxxxxx
Hoihoi,
Het is nu dinsdag 21/8 in de late namiddag en we zitten noodgedwongen in onze hotelkamer in Agra wegens al bijna de ganse dag zware moessoenregens. De eerste regen van de ganse reis, we klagen dus niet, hoewel leuk anders is. We zitten gelukkig in een heel mooi en comfortabel hotel, valt dus al bij al nog mee. Sonja zit wat te lezen, Wietske kijkt TV en ik maak van de nood een deugd om mijn reisdagboek aan te vullen en wat foto’s te plaatsen. Er bestaan ergere zaken in het leven….
Waar was ik gebleven vorige keer…. :
DAG 15 : ZONDAG 19 AUGUSTUS
We zitten in Manali en maken er na de voorbije 3 zware reisdagen van Leh naar Manali een relax-dag van. We slapen uit, we eten lekker, we maken een wandeling in het gezellige stadje.
Om 16h vertrekt onze nachtbus voor een rit van 15h naar Delhi, een kleine 600 km naar het zuiden. De bus valt mee : er is airco, en de zetels kunnen zo goed als plat liggen. ’s Avonds wordt er aan een wegrestaurant gestopt om wat te eten. We hebben alle 3 nogal wat uren kunnen slapen, hadden erger verwacht. Het is rond 7h in the morning wanneer we in Delhi arriveren.
DAG 16 : MAANDAG 20 AUGUSTUS
Via het madammeke aan de receptie van het hotel in Manali hadden we geregeld dat bij aankomst in Delhi een wagen met chauffeur ons zou opwachten om ons direct naar Agra te brengen. De man was de afspraak netjes nagekomen. Wij met ons 3 zijn auto in voor nog eens meer dan 3 uur rijen, naar Agra, een goeie 200 km van Delhi. We arriveren hier rond de middag.
We willen na de eenvoudige hotelletjes, tenten en hutten van de voorbije paar weken een paar nachten in luxe verblijven en kiezen voor het vijfsterren Trident hotel hier in Agra. Mèt mooi zwembad, want dat hadden we Wietske beloofd. Ze wil ons tonen dat ze het zwemmen nog niet verleerd is :-)
Agra is een grote stad met 1.000.000 inwoners, met als absoluut hoogtepunt de Taj Mahal, die we morgen willen bezoeken. Vandaag doen we niet veel meer : we gaan iets eten in een Mc Donalds hier in de buurt (jajaja, shame on me, maar het is allemaal de schuld van Wietske, die daar nu eens écht zin in had sè na 14 dagen Ladakhi food – moet eerlijk zeggen dat we het niet erg vonden, hahaha), we maken een wandeling in de buurt, we gaan wat zwemmen, we luieren, we genieten van onze mooie hotelkamer. En ’s avonds geef ik Sonja een deugddoende relaxatiemassage… ;-).
DAG 17 : DINSDAG 21 AUGUSTUS
Vandaag willen we de Taj Mahal en het Fort bezoeken. Na een heerlijk uitgebreid ontbijt vertrekken we naar de Taj Mahal, het meest gefotografeerde bouwwerk van India. Ligt slechts op een goeie km van ons hotel. Dit schitterend bouwwerk met zijn volmaakte symmetrie heeft door de eeuwen heen de bezoeker in vervoering gebracht en is ook nu nog voor velen reisdoel nummer 1. Het is één van de 7 wereldwonderen. Ik zag de Taj Mahal 10 jaar terug al, maar wou absoluut dat Wietske en Sonja dit fenomenaal bouwwerk ook zagen nu we in India zijn.
En het moet gezegd : het is indrukwekkend wanneer je via 1 van de 3 gates het domein opstapt en daar dit prachtige gebouw voor je ziet verschijnen. Wij hebben toch al een en ander gezien, maar ik blijf dit het allermooiste gebouw vinden dat ik ooit zag !
Toen we arriveerden, moet rond 9h00 geweest zijn, was het droog maar bewolkt. Gelukkig heeft Sonja in het uurke dat het droog bleef nogal wat foto’s genomen. Foto’s van onszelf met de Taj op de achtergrond gingen we wat later nemen, in de hoop dat de zon er zou doorkomen…. Maar we hebben die niet meer moeten nemen : op een gegeven moment werd het heel donker boven Agra en toen is het beginnen water gieten dat je het niet voor mogelijk houdt. Met bakken viel de regen uit de lucht. Donder en bliksem. Een ware zondvloed. De aanwezigen vluchtten weg om te schuilen onder de bomen of onder een of ander bijgebouwtje, voor zover mogelijk. Wij hebben bijna 2 uur (!!) in een ondergronds trappenhuis staan wachten. Tevergeefs, want het bleef maar water gieten. Wij hebben nog moessoenregens meegemaakt, maar zo lang aan één stuk nog nooit. De grasperken van het complex veranderden in vijvers. Toen het maar niet wilde stoppen met regenen hebben we uiteindelijk toch, in de gutsende regen, onze weg verder gezet, en naar ons hotel teruggekeerd. We waren echt verzopen katten, nat tot op ons lijf. En het bleef maar regenen. De tuin met zwembad van het hotel hier is overstroomd….
Het is de ganse namiddag blijven regenen, maar minder hard als deze voormiddag. Het bezoek aan het Fort hebben we geannuleerd.
We gaan straks nog es lekker eten hier in het hotel. Morgen vertrekken we terug naar Delhi voor de laatste paar dagen. We moeten nog wa kadokes kopen voor de thuisblijvers… ;-)
See you !
Hallo hallo,
Ons tripke zit er weeral bijna op… We zitten in Delhi, het is donderdagavond 23/8. Vlug nog mijn reisdagboek afwerken en wat fotokes plaatsen….
DAG 18 : WOENSDAG 22 AUGUSTUS
Na een lekker ontbijt in Trident hotel in Agra zijn we met wagen met chauffeur naar Delhi gereden. Een lange rit van in totaal zo’n 5 uur voor 200 km wegens heel druk verkeer en gewoon één chaos eens men Delhi nadert. We hebben hier op aanraden van de chauffeur een hotelletje gevonden dat eigenlijk te duur is voor wat het is. Het is ook niet echt aangenaam gelegen, ergens in een steegje te midden van een drukke vuile buurt. Maar enfin, we laten het niet aan ons hart komen.
In de late namiddag maken we nog een ritje door de stad met een tuktuk (autorickshaw), wandelen wat op de vuile marktjes bij ons hotel, gaan iets eten in een al even vuil restaurantje en gaan daarna de doos in.
DAG 19 : DONDERDAG 23 AUGUSTUS
Vandaag hebben we de ganse dag de belangrijkste bezienswaardigheden van Delhi bezocht, zoals het Rode Fort, de Jama Mashid (grootste moskee van India), Connaught Place, het rommelige bazaargebied rond Chandni Chowk in Old Delhi, India Gate enz.
Delhi is een miljoenenstad die mij niet zo ligt, in tegenstelling tot vele andere Aziatische grootsteden. Ik kan niet precies zeggen waarom, want het is niet enkel Delhi dat chaotisch is, vuil, superdruk, opdringerige verkopers die je blijven aanklampen enz.
Maar al bij al hebben we toch genoten van ons dagje Delhi. Wietske kwam opnieuw ogen te kort….
We gaan straks hier in de buurt naar de Mc Donalds (jaja, we gaan eindigen in stijl…), dan de rugzakken pakken en vroeg de doos in, want…
DAG 20 : VRIJDAG 24 AUGUSTUS
Straks, dit is om 2h00 vannacht, zal onze wekker aflopen. We moeten tegen 3h00 in de luchthaven zijn voor onze vlucht back home. De paspoortcontroles, de bagagecontrole, alles gebeurt hier heel uitgebreid en men raadt aan zeker 3 uur vooraf op de luchthaven te arriveren. Onze vlucht hebben we om 6h00, met tussenstop opnieuw in Istanboel.
Als alles goed verloopt arriveren we morgennamiddag in Zaventem. Denk dat we morgenavond al vroeg in ons bedje zullen kruipen, want we willen fris man zijn zaterdagmorgen n.a.v. het huwelijksfeest van mijn broer Geert en zijn vriend Massimo :-)
Het zit er weeral op... We hebben genoten van de natuurpracht in de Himalaya en van de vriendelijke bevolking. We hebben bij momenten afgezien maar het is de moeite waard geweest. En nogmaals, Wietske heeft zich de ganse reis prima geamuseerd en nergens last van gehad. Geen hoogteziekte, geen darmklachten.... Ze vond het leuk en spannend en dat doet ons deugd. Want eerlijk, ik had er vooraf een beetje mee ingezeten. Elk normaal kind gaat toch liever naar Center Parcs of een of ander all inclusive resort, maar wil toch niet afzien hoog in de Himalaya of op de Leh - Manali highway ? :-)
Bedankt voor de berichtjes en voor de vele mailtjes. Tot binnenkort !
Sonja, JM en Wietske
xxxxxxxxx
Het is er eindelijk van gekomen : hierbij wat fotokes van ons najaarsreisje 2012 naar Tenerife.
Het huisje op wielen is gereserveerd, nu nog het uitstippelen van een reisroute doorheen Duitsland, Tsjechië, Slovakije, Hongarije, Slovenië, Kroatië, Oostenrijk..... :-)
Hoi, beste Guilio, Maaike, Mauro en Mili, hela Lobke en Wannes, hallo allemaal,
Het is nu dinsdagavond 13 augustus en tijd om eens wat van ons te laten horen.
Onze “grote” reis dit jaar (dit is dus de reis waar Wietske mee kan, in de grote vakantie), hebben we gepland binnen Europa, en dit voor het eerst in bijna 20 jaar.
We hebben een comfortabele ruime camper gehuurd en hiermee willen we in 3,5 weken via 10 landen (België, Luxemburg, Duitsland, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, Bosnië, Italië, Zwitserland en Frankrijk) een grote lus maken doorheen zuidoost-Europa met als keerpunt Dubrovnik in zuid-Dalmatië.
Het wordt zo een beetje een mix van reizen en op vakantie zijn, en dit vooral in het belang van Wietske. De verre reizen met haar zijn telkens enorm goed meegevallen, maar vorig jaar, hoog in de Himalaya, hebben we haar beloofd dat ze dit jaar ook eens, zoals vele van haar vriendjes, zou kunnen zwemmen op een camping of een vakantieliefje zoeken die dezelfde taal spreekt :-). En eerlijk gezegd, na het hectische afgelopen half jaar (enorm druk op mijn kantoor, onze renovatieplannen thuis en de verhuis van Lobke naar haar eigen woning), waren wij zelf ook eens aan “vakantie” toe. Het moet niet altijd "tjolen" zijn….. Met een camper leek ons de beste oplossing om op vakantie te zijn en toch een beetje het reisgevoel te hebben. En ook Wietske heeft de allerbeste herinneringen aan onze camper-tocht van 3 jaar geleden door het hart van Australië. Helemaal nieuw is het voor haar dus niet.
Het was wel vreemd, na al die keren, eens niet moeten zien of onze internationale paspoorten niet moesten vernieuwd worden, als we geen visum nodig hadden, enz. We moesten zelfs geen rugzakken pakken. Gewoon een halve supermarkt drank en eten in de camper, wat kampeermateriaal en onze fietsen.
Hoewel het geen spectaculaire reis wordt, wil ik toch dit blogje aanvullen al was het maar als persoonlijk aandenken. Ik heb wel niet de intentie om lange verslagen te maken, maar zal toch trachten af en toe eens wat fotokes te plaatsen.
Afgelopen woensdag zijn we de camper gaan halen. Op donderdag begint mijn reisdagboek :
DAG 1 : DONDERDAG 8 AUGUSTUS
Kort na de middag vertrekken we gepakt en gezakt. Wietske ziet het helemaal zitten. Ze heeft zich knusjes met haar speelgoed, boeken, Nintendo en DVD-speler geïnstalleerd in het achterste bed.
Het is opnieuw wat wennen in het begin, want een camper van 7,30 m lang is toch net iets anders dan een personenwagen…. Maar het lukt aardig.
We rijden een kleine 500 km, maken een paar stops, genieten van het mooie landschap in de Ardennen en Luxemburg en zoeken tegen 20h een parking om te overnachten. We rijden de autostrade af, rijden een stadje nabij Saarbrücken (Duitsland) binnen en parkeren ons bij een grootwarenhuis.
DAG 2 : VRIJDAG 9 AUGUSTUS
Ik had gepland om vandaag een kleine 800 km te rijden, op het gemakske, tot in Karinthië (Oostenrijk). Het zijn er maar een goeie 600 geworden, want een 100-tal km voor Munchen zat het strop op de autoweg, vermoedelijk door een accident. We hebben er 4 (vier !) uur over gedaan voor 6 km tot aan de eerstvolgende afrit. Dan maar langs gewone wegen verder….. Wietske wou persé dat we die avond nog in Oostenrijk zouden zijn. Het was rond 19h30 toen we de grens overstaken. Ten zuiden van Salzburg hebben we de autostrade verlaten en op de parking van een winkelcomplex een plaatsje gezocht om te overnachten.
DAG 3 : ZATERDAG 10 AUGUSTUS
Vandaag hebben we maar weinig gereden, een 200 km, tot Keutschach am See, een leuk dorpje aan het gelijknamige meer. We hebben er voor het eerst op een camping overnacht.
DAG 4 : ZONDAG 11 AUGUSTUS
Een dagje Keutschach am See. We laten de camper rusten en genieten van de mooie omgeving. Wandelen rond het meer, zwemmen in het meer, wat rusten, wat niksen, wat tv kijken, wat internetten (want wifi op de camping). Meer moet dat niet zijn op een zomerse zondag met temperaturen boven de 30 graden…..
DAG 5 : MAANDAG 12 AUGUSTUS
Vandaag verlaten we Karinthië en Oostenrijk en rijden Slovenië binnen. We maken een stop aan het sprookjesachtige meer van Bled, de meest toeristische plaats van Slovenië, genieten van het mooie landschap en passeren Ljubljana. In de late namiddag rijden we Kroatië binnen. We stoppen op een camping nabij de Plitvice meren, een topattractie in Kroatië.
DAG 6 : DINSDAG 13 AUGUSTUS
Vandaag mag de camper rusten. Wij niet. Wij bezoeken het Plitvice National Park, één van de mooiste nationale parken in Europa met veel bossen, meren en beekjes, kleine en grote watervallen, een rijke fauna en flora.
De Plitvice meren zijn Unesco erfgoed en inderdaad echt wel de moeite. We hebben er een grote wandeling gemaakt en zijn nu opnieuw op de camping. Sonja is tomates-crevettes aan het klaarmaken en Wietske kijkt televisie (we hebben via satelliet op de camper en TV-Vlaanderen de mogelijkheid om alle Vlaamse zenders te ontvangen en nog veel meer). Zelfs op vakantie kan Wietske hare tv niet missen :-).
Vwala, in het kort relaas van de eerste 6 dagen. Tot nog een grappige anecdote die bewijst dat de waarheid uit een kindermond komt. Bij de entrée van het Nationaal Park deze morgen had ik gezien dat kinderen tot 7 jaar niet moesten betalen. Aan de kassa wordt mij gevraagd hoe oud Wietske is. Ik antwoord : “she’s seven”. Zegt Wietske tegen mij heel luid : “ Segggggg, papa, ik ben acht jaar “. Luid gelach achter de kassa (hier zitten heel veel Duitse toeristen en de caissière zal “acht” wel begrepen hebben) en een knipoog naar Wietske dat ze gratis binnen mocht. In het vervolg ga ik Wietske eerst moeten verwittigen wanneer ik wil liegen over haar leeftijd :-).
Morgen verlaten we deze camping en trekken we naar de kust.
Tot wat later !
Sonja, JM en Wietske
xxxxxxxxxxxx
Hoihoi,
Het is nu zondagavond 18 augustus. Eventjes wat tijd maken om mijn reisdagboek aan te vullen en wat foto’s te plaatsen.
De reis valt tot nu perfect mee : een gezonde mix van “reizen” en “op vakantie zijn”, veel natuurschoon, Wietske die zich amuseert, prachtig weer….
Het reizen met een camper is echt de max. Het is nu de derde keer dat we een camper huren (de eerste keer was precies 20 jaar geleden, toen we met Guilio en Lobke gans Scandinavië deden tot aan de Noordkaap, de tweede keer was 3 jaar geleden in Australië met Wietske), en het zal niet de laatste keer zijn….
Kroatië is niet helemaal nieuw voor ons, we waren al es in het voormalige Joegoslavië maar dat is ondertussen ook al van 1987, we waren toen nog snotters ;-). Maar het blijft mooi, het blijft genieten.
Het weer is schitterend, altijd minstens 30 graden. Soms zelfs een stuk erboven, vooral in het binnenland. Nog geen spetter regen gezien, behalve dan de tweede dag in Duitsland. Alleen al voor het weer zou men ons kutlandje vaarwel zeggen ;-).
Allé, ziehier in het kort wat we sedert het eerste verslagje gedaan hebben :
DAG 7 : WOENSDAG 14 AUGUSTUS
Vandaag verlaten we het Plitvice National Park en rijden zuidwaarts naar de kust. In Prizna nemen we de ferry naar Zigljen op het eiland Pag. We zoeken en vinden er een gezellige camping. Er staan vandaag een kleine 150 km extra op de km-teller.
In de namiddag halen we de fietsen van stal en maken een tocht in de omgeving. We gaan onder andere naar hèt party-strand van Kroatië, Zrce Beach, waar er de klok rond techno fuiven zijn in de diverse openlucht-discotheken. We voelen ons plots geen oma en opa meer ;-).
DAG 8 : DONDERDAG 15 AUGUSTUS
We verlaten het eiland Pag en rijden naar Sibenik via de kustroute. Een goeie 160 km. Onderweg passeren we onder meer het mooie Zadar en het drukke Pakostane. We stoppen bij een drukke maar supermooie camping waar we pal aan zee staan. Schitterend uitzicht. Er is een zwembad en Wietske was er niet weg te slaan ;-).
DAG 9 : VRIJDAG 16 AUGUSTUS
Sibenik is de toegangspoort naar het nationaal park Krka. In de plaats van dit nationaal park nu al te bezoeken beslissen we om dit uit te stellen tot in het terugkeren en eerst richting Dubrovnik te toeren. We doen dit via het binnenland van Kroatië en via Bosnië. Het wordt een vermoeiende maar mooie tocht van bijna 400 km. We passeren schitterende dorre berglandschappen. Het is bloedheet, tot 40 graden in de schaduw…. In Bosnië zien we meerdere restanten van de burgeroorlog, onder andere in het stadje Mostar.
Het is bijna avond wanneer we op een kleine gezellige camping nabij Dubrovnik inchecken.
DAG 10 : ZATERDAG 17 AUGUSTUS
Vandaag mag de camper opnieuw rusten. Wij nemen de taxiboot naar de historische ommuurde stad van Dubrovnik en maken er een gezellige daguitstap van. In de vooravond keren we met de boot terug naar de camping.
DAG 11 : ZONDAG 18 AUGUSTUS
Vandaag staan opnieuw een goeie 300 km op het programma : we maken de terugtocht van Dubrovnik naar Sibenik, maar deze keer constant langs de grillige kustlijn. We genieten constant van de prentkaart-uitzichten. De laatste 100 km hebben we gasten aan boord : onderweg hebben we 2 liftende backpackers opgepikt. Het zijn 2 Brugse studenten die op weg zijn naar Istrië. Het zijn best wel aardige gasten en we wisselen wederzijds wat reiservaringen uit. In de vooravond bereiken we Sibenik. We hebben het traject Sibenik – Dubrovnik (eergisteren) en Dubrovnik – Sibenik (vandaag) gedaan zonder ook maar één km op dezelfde weg gereden te hebben. We zoeken en vinden een camping iets over Sibenik, in de nabijheid van het Krka National Park, dat we morgen willen bezoeken. De Bruggelingen beslissen hetzelfde te doen en slaan hun tent op op dezelfde camping als ons. Sonja wou eerst nog dat Wietske en ik in hun tent sliepen en de 2 studenten in de camper, maar ik heb mijn veto gesteld :-).
Ik hou het bewust beknopt, want Sonja roept dat we kunnen eten ;-). De foto’s zullen alles wel duidelijk maken.
Greetzzzzzzzz
Sonja, JM en Wietske
xxxxxxxxxxxx
Hoihoi,
Zaterdagavond 24 augustus. We zijn sedert gisteren in Istrië gearriveerd, het meest toeristische deel van Kroatië, en zitten hier op een grote superleuke camping voor groot en klein : grote zwembaden met glijbanen, animatie enz. Wietske amuseert zich nog altijd opperbest ; Wietske blij => mama en papa ook blij ;-).
In het kort relaas van de laatste dagen :
DAG 12 : MAANDAG 19 AUGUSTUS
Vandaag hebben we het nationaal park Krka bezocht. Dit prachtige natuurpark ligt slechts een paar km van de camping waar we overnachten.
De rivier Krka, aan de boorden waarvan het park is gelegen, baant zich een weg door het park, en overbrugt vele hoogteverschillen. Enkele van de vele watervallen zijn meer dan 100 meter breed. In één woord : magnifiek !
We rijden in de vooravond terug naar de camping in de buurt waar we ook de vorige nacht waren.
DAG 13 : DINSDAG 20 AUGUSTUS
We rijden van Krka naar het eiland Krk (ongeveer een 300 km) en bezoeken onderweg in Kuterevo een opvangcentrum voor beren (met dank aan de tip van Alain).
Op het eiland Krk checken we in op een leuke camping direct aan zee gelegen.
DAG 14 : WOENSDAG 21 AUGUSTUS
Een dagje niksen, uitslapen, wandelen naar het nabij gelegen dorpje Baska, zwemmen en zonnen. Meer moet dat niet zijn…. ;-)
DAG 15 : DONDERDAG 22 AUGUSTUS
Same same like yesterday ;-)
DAG 16 : VRIJDAG 23 AUGUSTUS
We verlaten het eiland Krk en rijden naar Rovinj, een heel mooi plaatsje aan de kust van Istrië. We doen het op het gemakske : vier uur voor een kleine 200 km. We checken in op de camping waar we nu staan. We maken een wandeling langs het vissershaventje, we eten lekker, we genieten….
DAG 17 : ZATERDAG 24 AUGUSTUS
We maken een fietstochtje van de camping naar het centrum van Rovinj, we eten er mosselen, we slenteren in de smalle steegjes. Terug op de camping wil Wietske nog maar eens naar het zwembad ;-).
Ik ga maar stoppen, tijd voor een likeurtje ;-). We twijfelen hoe lang we hier nog blijven, het wordt moeilijk kiezen. We hebben nog maar 8 dagen voordat we thuis moeten zijn. Blijven we hier in Istrië of gaan we toch nog een tussenstop inlassen aan het Gardameer (Italië) ? Of misschien een dagje Venetië ? We zien wel, zei de blinde ;-).
Lieve groetjes,
Sonja, JM en Wietske
xxxxxxxxxxxx
Hoihoi,
Woensdagavond 28 augustus. We zijn op een camping op een paar km van Venetië. Tijd om vlug eventjes mijn reisdagboek te updaten.
DAG 18 : ZONDAG 25 AUGUSTUS
We nemen een paar dagen echt vakantie : uitslapen, lekker eten, fietstochtje in de omgeving van Rovinj, zwemmen, niksen, …..
DAG 19 : MAANDAG 26 AUGUSTUS
Same same like yesterday…
DAG 20 : DINSDAG 27 AUGUSTUS
We verlaten Istrië/Kroatië en rijden Italië binnen. Even voorbij Triëste beslissen we richting Venetië te rijden, in plaats van direct naar het Gardameer te gaan. Aan het Gardameer waren we al eens (heel lang geleden, in 1989, Lobke was nog geen jaar oud toen we er waren), maar Venetië is nieuw voor ons. We vinden een kleine gezellige camping een paar km van Venetië. En als avondeten : pizza ;-).
DAG 21 : WOENSDAG 28 AUGUSTUS
Vandaag bezoeken we het prachtige Venetië. We hebben er erg van genoten. Foto’s spreken voor zichzelf…. ;-).
Mijn verslagjes worden precies korter. Maar ik heb zin in een vodka – red bull en een sigaretje ;-)
Ons tripke begint in te korten. We hebben nog maar 4 dagen als we willen dat Wietske volgende maandag naar school kan ;-). We verlaten morgen Venetië en zien wel waar we de komende dagen zullen verblijven. Gardameer ? Zwitserland ? Wait and see…
Zonnige groetjes,
Sonja, JM en Wietske
xxxxxxxxxxxx
Hoihoi,
We schrijven vrijdagavond 30 augustus. Vlug nog wat fotootjes posten en het reisdagboek aanvullen sè ;-).
DAG 22 : DONDERDAG 29 AUGUSTUS
We verlaten Venetië en rijden naar het lieflijke dorpje Peschiera del Garda aan het wondermooie Gardameer, waar we tegen de middag arriveren en inchecken in een fantastische camping met alle mogelijke faciliteiten voor groot en klein.
We genieten aan het zwembad, we maken een wandeling langs het meer, we bezoeken Peschiera del Garda. En ’s avonds geen Italiaans, maar lekker Belgisch : biefstuk – friet ;-).
DAG 23 : VRIJDAG 30 AUGUSTUS
Vandaag rijden we een groot deel van de dag : een goeie 500 km van het Gardameer doorheen het pittoreske Zwitserland tot Steinenstadt aan de Rijn (Zuid-Duitsland, niet zo ver van Bazel). We genieten van de lekkere spaghetti van Sonja ;-).
Nog maar 2 dagen verlof, pffffffffffffffff. Morgen rijden we vermoedelijk via Straatsburg naar Luxemburg om daar de laatste nacht door te brengen en dan zondag back home….:-(
Groetjes,
Sonja, JM en Wietske
xxxxxxxxxxxx
Hoihoi,
Zondagavond 1 september. We zijn nog maar enkele uren thuis van een fantastische trip doorheen 10 landen. We hebben er een kleine 5.000 km op zitten. De afgelopen 3,5 weken zijn veel te vlug voorbij gevlogen.... :-(
Gisteren zijn we van Zuid-Duitsland via Frankrijk naar Luxemburg gereden waar we op een gezellige camping de laatste nacht hebben doorgebracht. We wisten onmiddellijk dat we België naderden, want de temperatuur ’s avonds was vermoedelijk meer dan 10 graden minder dan wat we meer dan 3 weken hadden meegemaakt…..
Vandaag dan zijn we van Luxemburg naar huis gereden. Bij thuiskomst wou Wietske nog eens goeiedag gaan zeggen aan haar hartsvriendinnetje Paulientje. Ze maakten plannen om volgend jaar samen met de camper mee te reizen…..Wie weet….. ;-)
We zagen ondertussen ook reeds Guilio en Maaike en de 2 schatjes Mauro en Mili. Morgen komen Lobke en Wannes eens binnenwippen.
Vwala, het zit erop. Met heel veel pijn in het hart gaan we dinsdag de camper terug brengen. Morgen beiden alweer gaan werken, Wietske naar het derde leerjaar, business as usual. Maar we blijven de herinneringen aan deze reis koesteren. Het is heel mooi geweest…
Sonja, JM en Wietske
xxxxxxxxxxxx
Hallo, hallo,
Na een half jaar stof en vuil, ongemak en stress n.a.v. de renovatie bij ons thuis, werd het hoog tijd om er eventjes op uit te trekken en wat te ontspannen. En waar kan men dat beter dan in Thailand ? ;-)
We zijn ondertussen een week onderweg, tijd dus om mijn reisdagboek aan te vatten. Het is pas de eerste avond dat we relatief vroeg op de hotelkamer zijn (het is hier nu vrijdagavond 14 maart tegen middernacht – jullie komen 6 uur achter), en ik maak van de gelegenheid gebruik om wat tekst en fotokes te plaatsen. Ik ga er niet al te veel paté rond draaien……;-)
DAG 1 : ZATERDAG 8 MAART
In de voormiddag hebben we onze rugzakken gepakt en tegen de middag hebben we Wietske afgezet bij Paulientje, haar BFF (dat jongerentaaltje is ons niet vreemd LOL), waar ze zou blijven tot de dag nadien, om dan een week bij Guilio en Maaike te logeren. De week daarop zal ze bij Lobke en Wannes verblijven. Een dikke merci aan de mama en papa van Paulientje en aan Guilio, Maaike, Lobke en Wannes voor de goede zorgen. Het is dank zij jullie dat we nog es met zijn tweetjes op reis kunnen !
Iets over de middag zijn we met de auto vertrokken richting Brussel. We hadden in Diegem, tegen Zaventem, een kamer geboekt in het Golden Tulip hotel met de formule overnachten, parking gedurende de ganse duur van de reis en shuttle heen en terug naar en van de luchthaven.
In de namiddag hebben we Brussel-centrum nog eens bezocht. Het was genieten bij 20°. Was dit nu winter of zomer ? De Nieuwstraat, de Grote Markt, Manneke Pis, en ’s avonds lekker eten in de Rue des Bouchers. Het blijft altijd leuk in Brussel….
Daarna naar Diegem gereden en er nog es lekker ontspannen in de jacuzzi…
DAG 2 : ZONDAG 9 MAART
Om 6h00 op en om 7h00 met een busje naar de luchthaven gebracht voor onze vlucht naar Phuket met Etihad Airways, één van de beste luchtvaartmaatschappijen ter wereld.
De eerste vlucht, Brussel – Abu Dhabi (hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten) verliep vlekkeloos. Lekker eten, individueel TV-schermpje met films, muziek, spelletjes, enz. Het was rond 19h00 plaatselijke tijd wanneer we er landden. En toen een kouwe douche : normaal zouden we de connecting flight Abu Dhabi – Bangkok hebben om 21h30. Toen we op de schermpjes keken stond vermeld dat de vlucht pas om 00.30 vertrok !! Dat werd lang wachten. Maar erger was dat we nooit tijdig in Bangkok konden raken om de connecting flight naar Phuket te halen (voorzien om 8.00 local time)…. Allé, eventjes paniek in de zaal, maar we hebben het kunnen regelen : we zouden mee kunnen met de vlucht van 12.00. En dan maar hopen dat door dat geswitch met vluchten onze bagage ons kon volgen….
DAG 3 : MAANDAG 10 MAART
Rond 1.00 ’s nachts vertrok de vlucht naar Bangkok. Geen Al Qaida’s aan boord, de piloot is niet gemist van richting, allé, goed gearriveerd in Bangkok tegen rond 10h in de voormiddag. Dan uiteindelijk op de middag de laatste vlucht van Bangkok naar Phuket waar we rond 14h arriveerden.
Met een minibus naar het P.S Hill Resort op Patong Beach. Jaja, geen groezelig guesthouseke deze keer, maar een bescheiden middenklasse hotel. We willen deze keer het midden houden tussen écht backpacken enerzijds en op luxe-reis gaan zoals de Vlaamsche tante Maria’s en nonkel Roberts anderzijds : we gaan wel rondtrekken maar we willen wat comfort. En we doen het op een gezapig tempo : we hoeven niets meer te zien, want behalve enkele nieuwe afgelegen eilandjes die we hopen te kunnen bezoeken, hebben we alles al één of meerdere keren gezien.
’s Avonds rond Bangla Road lekker gegeten, genoten van een relaxerende massage en te veel Mai Tai in ons kazulleke gegoten :-) .
DAG 4 : DINSDAG 11 MAART
Geen tijd om uit te rusten, we vliegen er direct in. We huren een brommerke voor 2 dagen en rijden het ganse eiland op en af, bezoeken een strandje, eten lekker in een plaatselijk restaurantje,….
’s Avonds houden we ons opnieuw te lang bezig rond Bangla Road….
DAG 5 : WOENSDAG 12 MAART
Vandaag is rustdag : we slapen uit, we luieren wat aan het zwembad van het hotel, we gaan wat shoppen (op vraag van Sonneke….). ’s Avonds laten we ons eens ferm gaan in een bar waar een live bandje rock-covers speelt…
DAG 6 : DONDERDAG 13 MAART
We slapen uit, we maken de rugzakken, want we houden het voorlopig hierbij wat Phuket betreft. Kort na de middag nemen we de boot naar de Phi Phi Islands, een prachtige eilandenarchipel in de Andamanse Zee.
We arriveren in de namiddag in Phi Phi Don, het enige bewoonde eiland van de groep. Sonja was hier nog niet eerder, ikzelf was hier in 2002 samen met Dani (onze Braziliaanse gaststudente, aan wie wij overigens de beste groeten overmaken ;-) ). Ik kon mijn ogen bijna niet geloven : wat toen een backpackers-eiland was, is nu – in elk geval nabij de stranden aan de pier – een 2de Phuket geworden : ontelbare winkeltjes, restaurantjes, hotelletjes, disco’s……
We checken in in het Phi Phi hotel (wat een originele naam :-) ), opnieuw middenklasse met zwembad.
’s Avonds zetten we nog een stapke in de wereld en drinken er 1 of 2 of 7 in enkele barretjes. We genieten ook van de vuurshows op het strand.
DAG 7 : VRIJDAG 14 MAART
We hebben vandaag een privé bootje met privé ventje gechartered. Dit brengt ons naar de mooiste eilandjes en strandjes in de omgeving : Bamboo Island, Monkey Beach, Mosquito Island, Phi Phi Lee, Maya Beach….. Dit laatste is vooral bekend omdat de film “ The Beach “ met Leonardo di Caprio er werd opgenomen.
We hebben ons enorm geamuseerd. Heel veel gesnorkeld en genoten van het leven onder water, wat geluierd, totaal onverwacht een school dolfijnen gezien en in het terugkeren een prachtige zonsondergang meegemaakt.
Nog vlug een grappige anecdote : tijdens het varen, tussen 2 stopplaatsen door, moest Sonja dringend plassen. Zo dringend dat ze het echt niet meer kon houden tot we aan een strand of eilandje zouden kunnen aanleggen. Ze wou gewoon de boot uit en in de zee pipi doen…. Ik vroeg de stuurman of hij eventjes wou stoppen “because my wife wants to do pipi”. Het werd een nonsensgesprek : de stuurman : “ we are here in Phi Phi, we will stop a little further at a very nice beach “. Ikke : “ no, she wants to stop here, she wants to do pipi in the sea “. Stuurman : “ I think it’s better we stop a little further, more beautiful ”. Ja halloooooo, uiteindelijk begreep hij het. Sonja sprong het water in en een paar minuten later zat ze weer op de boot met een lege blaas….:-) ;-)
We zitten in het droog seizoen, normaal gaan we geen spetter regen hebben tijdens deze trip. We zitten wel in de warmste maanden (maart en april), het is dus zweten, en veel drinken LOL.
Allé, kga jullie laten. Het is ondertussen weeral te laat geworden. Tijd om te slapen…
Heel veel groeten aan allen en een dikke kus aan de kindjes, groot en klein !
Sonneke en JM
papa en mama
xxx
Hoi hoi allemaal,
We zijn nu donderdag 20 maart, in de vooravond, en ik heb wat tijd gevonden om mijn reisdagboek aan te vullen met wat tekst en foto's, terwijl Sonja wat ligt te zonnen aan het strand. We verblijven al 5 dagen op Koh Lanta, een mooi en relatief groot eiland in de Andaman Sea, waar we het enorm naar onze zin hebben. Verwacht geen culturele hoogstandjes, we zijn hier om te genieten van al het moois dat de vele grote tot minuscuul kleine eilandjes te bieden hebben….
DAG 8 : ZATERDAG 15 MAART
Onze laatste volledige dag op Ko Phi-Phi. We hebben een wandeling gemaakt naar het viewpoint op het hoogste punt van het eiland (en ferm gezweet), we hebben wat gezwommen, we hebben ’s avonds lekker gegeten en nog eens genoten van de leuke uitgelaten sfeer op het strand. Als afsluiter ons laten verwennen met een heerlijke massage…. (@ Eric : zonder happy ending, LOL).
DAG 9 : ZONDAG 16 MAART
We verlaten Ko Phi Phi en nemen de boot naar het zuidelijker gelegen Ko Lanta, anderhalf uur varen. We nemen onze intrek in het Twin Bay Resort, opnieuw middenklasse, prachtig geleden in een afgelegen baai en verblijven er in een comfortabele bungalow op het strand met een fantastisch uitzicht op de turkooizen Andaman Sea. We plannen om hier 3 dagen te blijven.
We waren hier al eens eerder, samen met Guilio, Lobke en Dani, 13 jaar geleden. Toen was het eiland nog écht primitief : geen toeristen, geen verharde wegen, enkel een paar vissersdorpjes. Er is in die 13 jaar heel veel veranderd : de wegen zijn zo goed als allemaal in beton of asfalt, er zijn heel veel resorts, restaurants en hotels bij gekomen, en er zijn heel wat toeristen. Maar gezien de grootte van het eiland (van noord naar zuid toch zeker een 35-40 km) valt het allemaal nog best mee. Niet te vergelijken met de toestanden op Phuket en Phi Phi dus. De vraag blijft echter : voor hoe lang nog…
We huren een brommerke en verkennen een eerste keer een deel van het eiland. We gaan lekker eten in de buurt van de pier en daarna gaat Sonja wat shoppen in de vele winkeltjes en op de vele marktjes in de buurt. Ikzelf heb geen zin in shoppen en vind een bar waar ik rechtstreeks de wedstrijd Liverpool – Manchester United kan volgen (jaja, ik ben fan van de Premier League) en ik zie hoe het sterrenelftal met Rooney, Van Persie, en een zwakke Fellaini roemloos ten onder gaat met 0-3. Mignolet (keeper Liverpool) heeft amper een bal moeten pakken….
DAG 10 : MAANDAG 17 MAART
We maken er een lazy day van : uitslapen, genieten op het resort, en de rest van de reis plannen en vastleggen. We besluiten op Koh Lanta 2 dagen langer te verblijven (omdat het hier zo heerlijk is in onze bungalow aan het strand), en van hieruit de vele kleine eilandjes in de omgeving te bezoeken ipv er te logeren (in ongetwijfeld heel basic omstandigheden - we zijn ondertussen geen 20 meer en we backpacken in opa- en oma-style LOL).
Via FB vernemen we dat dochterlief Lobke en haar vriend Wannes een Harley Davidson hebben gekocht tijdens onze afwezigheid. Jaja, dat hebben ze goed kunnen verzwijgen voor mama en papa ! Het maakt het ons in elk geval wat makkelijker om voor hen een kadoke te kiezen. En ik weet al wat doen op de eerste zonnige dag dat we thuis zijn :-)))).
’s Avonds laat, tegen middernacht, gaan we nog nachtzwemmen in de zee die bij hoog tij tot op enkele meters van onze bungalow komt en in het zwembad, dat ook slechts een paar meter van onze bungalow is verwijderd. Zaaaaaaaaaalig !!
DAG 11 : DINSDAG 18 MAART
Vandaag werd een gevulde brommerdag : we hebben zowat gans Koh Lanta doorkruist, van noord naar zuid en van west naar oost en hebben ’s avonds 150 km extra op de teller staan. We hebben ook een butterfly garden en een orchid farm bezocht. Mij zegt dit niet zoveel, maar zo af en toe moet men ook eens plooien voor de goestingskes van oma hé :-). ’s Avonds nog eens onze spieren laten masseren.
DAG 12 : WOENSDAG 19 MAART
Heerlijke dag ! Vandaag hebben we met een speedboat aan eiland hoppen gedaan, waaronder Koh Ngai, Koh Mook, Koh Kradan en Koh Chuek, stuk voor stuk prachtige kleine onherbergzame eilandjes. Hoogtepunt was de Emerald Cave. Deze moeten jullie zich nog herinneren, Guilio, Lobke en Dani, want dit hebben we zoveel jaren terug ook gedaan : je zwemt een 100-tal meter werkelijk in het pikdonker doorheen grotten om dan uit te komen in een prachtige kleine turkooizen lagune. Toen waren we er zo ongeveer alleen, deze keer hebben we de lagune moeten delen met tientallen andere toeristen :-(
DAG 13 : DONDERDAG 20 MAART
Opnieuw een leuke dag : vandaag hebben we met een longtail boot aan eiland hoppen gedaan. Eilanden iets dichter van Koh Lanta gelegen dan gisteren. We hebben doorheen mangrovebossen gevaren, grotten bezocht, en genoten op enkele eilandjes waarvan BuBu Island ongetwijfeld het tofste was. Tijdens het varen doorheen de mangrove werden we letterlijk overvallen door de vele apen die onze bananen kwamen pikken.
We gaan straks wat gaan eten. Morgen keren we met de boot terug naar Phuket. Ik vermoed een boottocht van een uur of 4. Jaja, het einde van dit ontspanningsreisje begint te naderen
* zucht * :-)
Heel veel groeten aan allen en een dikke kus aan de kinderen en kleinkinderen ! We hebben al een paar keer kunnen video-chatten met Wietske en het deed deugd te horen dat ze het opperbest stelt bij grote broer en grote zus !
Sonneke en JM
papa en mama
xxx
Hallo beste Guilio, Maaike, Mauro en Mili, hey Lobke en Wannes, hoi allemaal,
We zijn nu 6 dagen onderweg, tijd voor een eerste verslagje. Omdat we ons vorig jaar zo goed geamuseerd hebben tijdens de camperreis doorheen zuidoost-Europa, tot tegen Albanië, vonden we het een goed idee om ook dit jaar onze “grote” reis met een camper te maken. Reeds bijna een jaar zien Wietske en haar BFF, Paulientje, er naar uit om samen met ons in de camper doorheen Frankrijk en Spanje te trekken. Het oorspronkelijk idee, om tot zuid-Spanje (Andalusië) te trekken, hebben we laten varen toen bleek dat dit echt te veel rijden ging worden in 3,5 weken. We hebben het traject serieus ingekort (doorheen centraal Spanje tot Madrid en vandaar naar Valencia om dan langs de oostkust terug noordwaarts richting Frankrijk te rijden zal al meer dan voldoende zijn), zodat de 2 vriendinnetjes wat meer tijd hebben om zich te amuseren op campings.
Ik ga er, net als vorig jaar, voor wat de verslagjes betreft, niet al te veel paté rond draaien, gezien we niet altijd deftig internet zullen hebben en omdat we ook ’s avonds volop willen genieten met ons 4….;-)
DAG 1 : DONDERDAG 7 AUGUSTUS
In de voormiddag zijn we de camper gaan ophalen en daarna hebben we die met man en macht volgeladen met spijs en drank, kampeermateriaal, spelletjes, tablets, DVD-players en hééél veel loombandjes….:-)
Eventjes nog stress toen ik bij het opblazen van de banden van de fiets van Wietske ietske te hevig te keer ging, en de soupape van de binnenband afscheurde. Gelukkig nog vlug een fietsenhersteller in Ieper gevonden die bereid was onmiddellijk een nieuwe binnenband te leggen. Ikzelf, kabouter Kluns met mijn 2 linkerhanden, zag dat niet zitten… Fiets in de auto, naar Ieper, fiets laten herstellen, terug naar huis. Een uurtje verloren, maar allé, we konden toch vertrekken met een fiets die ok was ;-)
Het was reeds in de vooravond toen we Paulientje oppikten bij haar thuis en vertrokken richting Reims (champagnestreek). We hebben de eerste avond tot rond 22h gereden (300 km) en overnacht op een parking van de Mc Donalds in Epernay. Natuurlijk wilden de gastjes nog een ijsje…:-)
DAG 2 : VRIJDAG 8 AUGUSTUS
Vandaag hebben we vooral veel kilometers gereden, 850 in totaal. Het was rond 18h toen we in Sauliac (in de Lot) arriveerden, waar mijn collega Carina en haar man Johan momenteel verblijven in hun huis aldaar, prachtig gelegen tegen de rotsen, in de vallei van de Célé. Het was de 2de keer dat wij hen tijdens hun verblijf in Sauliac een bezoek brachten, de eerste keer dateerde al van 1996, bijna 20 jaar geleden dus, toen wij met de moto een grote “tour de France” maakten en bij hen een paar dagen verbleven. Carina, de volgende keer gaan we geen 18 jaar meer wachten ;-).
Wij reden ietske verder tot het prachtige dorpje Saint-Cirq-Lapopie, waar we een camping vonden voor 2 nachten.
Johan en Carina zijn ’s avonds bij ons op de camping komen eten en het werd een aangename avond.
DAG 3 : ZATERDAG 9 AUGUSTUS
Om 11h was Carina al bij ons op de camping en samen hebben we het oude stadje Saint-Cirq-Lapopie bezocht. We kochten er heerlijke geitenkaasjes en foie gras, streekspecialiteiten, njammie….;-)
’s Middags hebben wij bij hen thuis gegeten. In de namiddag zijn we met zijn allen gaan zwemmen in de Célé, het riviertje bij hun huis, en daarna hebben we nog een wandeling gemaakt in de buurt, met onder andere een bezoek aan Marcillac, een aangrenzend tof dorpje. ’s Avonds dan hebben we genoten van de kookkunsten van Johan. Moe maar voldaan werden we, met iets te veel wijn in ons lijf, teruggebracht naar onze camping ;-)
Johan en Carina, een dikke merci voor het gastvrij onthaal, we hebben er écht van genoten !
DAG 4 : ZONDAG 10 AUGUSTUS
Vandaag verlaten we Saint-Cirq-Lapopie en rijden een 250 km zuidoostwaarts (via de indrukwekkende brug van Millau) tot Octon, een klein dorpje aan het Lac du Salagou, waar we 2 nachten verblijven op een kleine camping, prachtig geleden tussen de bossen en wijnvelden.
De kinderen genieten in het zwembad, mama en papa genieten van de omgeving. La douce France !
DAG 5 : MAANDAG 11 AUGUSTUS
Genieten op de camping en een ferme wandeling maken aan het meer, dat is zo ongeveer wat we vandaag hebben gedaan. In de namiddag kregen we nog eventjes het bezoek van mijn broer Jan en zijn vriendin Angelique, en van Andy en Carine, gemeenschappelijke vrienden van Jan en van ons, die op doortocht waren naar Cap d’Agde.
DAG 6 : DINSDAG 12 AUGUSTUS
We rijden van het meer van Salagou tot Cap d’Agde aan de Middellandse Zee (1h, 70 km), met de bedoeling een paar nachten op de camping te staan waar Jan, Angelique, Andy en Carine verblijven. Zij hadden wel vooraf gereserveerd, wij niet…. Alles was volzet…. Dan maar ietske verder rijden naar een andere heel leuke camping met mooi zwembad ietske buiten het drukke gedoe van Cap d’Agde.
Vwala, het is van op deze camping dat ik dit eerste verslagje typ. We hebben hier voor het eerst internet dat werkt, dus we profiteren ervan om wat foto’s op Facebook te plaatsen, de mail te lezen, en eens de online krantenkoppen te bekijken.
Het is tegen middernacht, de kindjes slapen al, en Sonja is zonet ook in haar bed geklommen. Tijd om er ook maar in te kruipen….
Morgen blijven we hier nog een dag, en dan vertrekken we richting de Pyreneeën, maar daar lees je de volgende keer wel alles over.
De kinderen amuseren zich geweldig (we hadden niets anders verwacht). Paulientje maakt de groeten over aan haar ouders, broer en zus (die sedert zondag in Rio – Brazilië vrijwilligerswerk doet). Volgend jaar willen de meisjes naar Italië….;-)
Zonnige groetjes van Sonja, JM, Wietske en Paulientje
xxxxx
Hoihoi,
Vrijdagavond laat, en we zitten in Zaragoza / Spanje. Vlug eventjes het dagboek bijwerken met het relaas van de laatste dagen…
DAG 7 : WOENSDAG 13 AUGUSTUS
We zitten nog steeds in Cap d’Agde. De kinderen amuseren zich op de camping, gaan zwemmen enz. In de namiddag maken we een lange wandeling langs de rivier de Herault en we gaan boodschappen doen. ’s Avonds komt Jan ons halen en we gaan met ons allen lekkere zelfbereide pizza eten op de camping waar hij, Angelique, Andy en Carine verblijven. Het wordt een leuke avond !
DAG 8 : DONDERDAG 14 AUGUSTUS
We verlaten Cap d’Agde richting Pyreneeën, op weg naar Lourdes, een lange rit van vele uren….
En dan, rond 16h, in het stadje Foix…. Ik wil een rond punt oprijden, zie niemand voor of naast mij, en plots een plof…. Direct paniek, stilstaan en zien dat er een pipo met zijn domme klytoren ons in nesten heeft gebracht. Op het moment zelf was ik te verbouwereerd, maar na een eindje was het duidelijk wat er was gebeurd : de brokkenchauffeur, met zijn kleine Fiat die reeds vol deuken zat, zal bij het naderen van het rond punt nog vlug geprobeerd hebben mij, naar het einde van de trechter toe, langs rechts in te halen. Ikzelf draai rechts het rond punt op en haper langs de volledige rechterzijde van de camper aan de andere wagen…. Resultaat : geen builen noch blutsen, maar toch serieuze lakschade en krassen over bijna de ganse rechterzijde van de camper…
Monsieur Fiat was gehaast, wou eerst geen aanrijdingsformulier invullen, wou zijn fout niet toegeven, sprak constant van “responsabilité partagée”, zei dat hij de schade vooraan zijn wagen toch niet zou laten herstellen, en dat hij dus kon vertrekken. Ik had veel zin om zijn bakkes in een foute replica van de Tourmalet te boetseren maar kon me gelukkig bedwingen. Uiteindelijk hebben we toch een aanrijdingsformulier ingevuld. Ik heb de verhuurmaatschappij van de camper opgebeld en hen het verhaal gedaan. Het is nu aan de beide verzekeringen onder elkaar om uit te vechten wie gelijk zal halen. Het is niet omdat men geen fout heeft gemaakt dat men het haalt…. Ik ben er de rest van de dag en nacht niet goed van geweest, maar Sonja overtuigde mij dat ik mijn reis niet mocht laten verknallen. In het allerslechtste geval zullen wij, als ieder voor zijn eigen schade opdraait, de franchise van de omnium aan ons been hebben. So be it…..
Door het tijdverlies nav het accident, was het al over 20h toen we in Lourdes arriveerden. We hebben niet meer de moeite gedaan om een camping te zoeken en hebben ons op een publieke parking dichtbij het centrum geparkeerd. Veel ambiance was er die avond niet……..
DAG 9 : VRIJDAG 15 AUGUSTUS
Vandaag is het Onze Lieve Vrouw Hemelvaart, de ideale dag om Lourdes te bezoeken. We zijn al vroeg in de morgen naar de grot en het domein gewandeld. Het was 22 jaar geleden dat we nog es in Lourdes waren, toen met Guilio en Lobke. Het blijft indrukwekkend : de massa’s volk, de vele gelovigen, de vele rolstoelen, en, minder aangenaam, de ontelbare winkeltjes, en de commerce…
Het heiligdom bezoeken doet een mens wel iets. Ook de kinderen waren onder de indruk en hebben achteraf meerdere keren gezegd dat ze het fijn vonden dat we Lourdes bezocht hebben.
Rond 14h hebben we Lourdes verlaten en via Pau de Pyreneeën zuidwaarts overgestoken richting Spanje. Eens over de grens hebben we nog een kleine 200 km gereden tot Zaragoza, waar we in de vooravond een leuke camping met zwembad hebben gevonden. Het is hier wel een stuk warmer dan in de Pyreneeën (overdag tegen de 30 graden).
Vwala, tot zover het nieuws van de voorbije dagen. Spijtig van het accident, maar we trachten er niet te veel aan te denken. Er zijn ergere dingen, en gelukkig is alles maar bij blikschade gebleven. De kinderen maken er zich in elk geval niet druk om, en amuseren zich enorm. En meer moet dat niet zijn hé !?
Morgen rijden we naar Madrid….
Allé, ik ga afsluiten, en samen met Sonja nog een wijntje in mijn kazulleke kippen…
Greetzzzzzzzz
Sonja, JM, Wietske en Paulientje
Hoihoi,
Vrijdagavond 22/8, tegen middernacht. De 3 meisjes liggen al te slapen, ik kan in alle rust mijn reisdagboek bijwerken sedert vorige vrijdag :-).
DAG 10 : ZATERDAG 16 AUGUSTUS
We verlaten de camping in Zaragoza en rijden tot San Lorenzo de El Escorial, een stadje tegen Madrid. We gaan hier 3 nachten blijven in het Camping Caravaning Bungalow Park El Escorial. Het is een ruime, prachtige camping met alle mogelijke faciliteiten, waaronder 4 mooie zwembaden. Het is al in de vooravond wanneer we goed en wel geïnstalleerd zijn. De meisjes gaan nog es zwemmen, Sonneke maakt een heerlijke maaltijd klaar.
DAG 11 : ZONDAG 17 AUGUSTUS
Kort en bondig : gewoonweg genieten op de camping, zwemmen, lekker eten en drinken. Ik kan al es genieten van een dagje te niksen. Da’s ouder worden zeker ? ;-)
DAG 12 : MAANDAG 18 AUGUSTUS
Vandaag maken we een daguitstap naar Madrid. De camping is goed gelegen om de hoofdstad van Spanje te bezoeken : er stopt een bus aan de camping en die brengt ons in een half uurtje rechtstreeks naar hartje Madrid.
Het is de eerste keer dat wij in Madrid zijn (abstractie makend van de enkele keren dat we in de luchthaven een tussenstop hadden op weg naar Latijns-Amerika). De metro zorgt ervoor dat zich verplaatsen in Madrid makkelijk en vlug gaat.
We bezoeken de highlights : de grootse Puerta del Sol, de Calle Mayor, Plaza de la Villa, Plaza Mayor, de kathedraal, het Koninklijk Paleis. ’s Middags gaan we, na aandringen van de meisjes, eten in de Mac Donalds. Alhoewel, ik lust een Big Mac ook best graag :-).
In de namiddag flaneren we in enkele levendige shopping straten, waaronder de Gran Via, we slenteren door smalle steegjes en tot slot bezoeken we het mooie kleurrijke Retiro park. Moe maar voldaan keren we met de bus terug naar de camping.
DAG 13 : DINSDAG 19 AUGUSTUS
Vandaag verlaten we Madrid. Wij rijden een 450 km in zuidoostelijke richting door een bergachtig landschap. Ergens in the middle of nowhere vinden we een klein leuk campingske (omgeving Navalon, een 70 km van Valencia) met een zwembadje dat voor wat afkoeling zorgt, want het is de laatste dagen echt wel warm (rond de 30 graden).
DAG 14 : WOENSDAG 20 AUGUSTUS
Genieten van het campingske, een lange wandeling in de mooie natuur maken, een grote sangria drinken, lekker eten, een fles Spaanse Cava in ons kazulleke kippen, meer moet dat niet zijn. De meisjes hebben het super naar hun zin.
DAG 15 : DONDERDAG 21 AUGUSTUS
We verlaten ons campingske op het platteland en rijden via Valencia langs de oostkust naar L’Hospitalet de l’Infant, een stadje aan de Middellandse Zee, waar we 3 nachten zullen verblijven op een camping aan zee en strand. In een plaatselijke supermarkt doen we inkopen en het is al in de late namiddag wanneer we een plaatske hebben op de camping, heel dicht tegen het strand. Sonja bakt ’s avonds verse zalm, het is genieten !
DAG 16 : VRIJDAG 22 AUGUSTUS
Vandaag dus. De meisjes amuseren zich bij het mooie zwembadencomplex. In de namiddag gaan ze samen met ons naar het strand. Het is een plezier hen bezig te zien, vechtend tegen de grote golven. Ik kan het zelfs al een paar uur uithouden op een strand, da’s ook ouder worden zeker !? :-)
Deze avond hebben we een amusante video-chat via de laptop gehad met Filip en Patricia, de ouders van Paulientje, en Victor, haar broer. De meisjes waren dolenthousiast om in geuren en kleuren te vertellen wat we zoal hebben gedaan de voorbije 16 dagen.
Vwala, mijn dagboek is weer bijgewerkt. Morgen blijven we hier nog een dag en overmorgen rijden we verder naar de Costa Brava. Het is de bedoeling om een paar nachten in Lloret de Mar te blijven. We waren eerder al 2 keer in Lloret de Mar, 28 (!) en 25 (!) jaar geleden. Benieuwd of dat daar nog altijd zo’n drukke levendige badplaats is……..
Spectaculaire avonturen beleven we niet. Maar we trekken rond (wat mijn voorkeur wegdraagt) en af en toe blijven we een of meerdere dagen ter plaatse (wat eerder de voorkeur van Sonja wegdraagt). Een mooi compromis dus ;-). Het reizen met Paulientje en Wietske valt reuze mee. Het is een plezier om hen samen te zien spelen, tv kijken, elkaar plagen, en heel heel veel lachen !
Het weer is momenteel ideaal : een goeie 25 graden. Wel soms bewolkt, en deze avond zelfs wat regen. Ook in Spanje is het dit jaar blijkbaar niet zoals het andere jaren wel is. Maar die snikhete temperaturen hoeven we niet om ons te amuseren ;-).
Vele groetjes van Sonja, JM, Wietske en Paulientje
xxx
Hallo,
We zijn ondertussen 2 september, de meisjes hebben er al 2 dagen school op zitten, de papa en de mama zijn alweer aan het werk. Business as usual…..
Ik heb niet eerder de tijd gevonden om mijn reisdagboek verder aan te vullen met tekst en fotokes, hoog tijd dus om er werk van te maken ;-).
DAG 17 : ZATERDAG 23 AUGUSTUS
Een laatste dag op de camping in L’Hospitalet de l’Infant aan de Middellandse Zee : naar het zwembad en het strand, wat niksen, genieten van het mooie weer, een wandeling in de buurt maken, af en toe ne goeie drinken. Meer moet dat niet zijn ;-).
DAG 18 : ZONDAG 24 AUGUSTUS
We verlaten L’Hospitalet en rijden naar Lloret de Mar aan de Costa Brava (een goeie 200 km noordwaarts), waar we een camping vinden dichtbij het drukke centrum van Lloret.
In feite is Lloret na al die jaren nog niet veel veranderd : heel veel winkeltjes, cafés, restaurantjes, discotheken, overvolle stranden, kortom, toestanden waar wij eigenlijk niet zo écht heel veel van houden. Maar uit pure nostalgie wilden we hier een paar dagen blijven. Bovendien is er veel te beleven voor de kinderen, en zij kwamen op deze reis op de eerste plaats ;-).
We maken in de namiddag een wandeling doorheen de winkelstraten, wandelen op de drukke zeepromenade, ……..
DAG 19 : MAANDAG 25 AUGUSTUS
Een volledige dag Lloret de Mar. De kinderen amuseren zich in het zwembad van de camping, we flaneren langs het strand, shoppen wat, de meisjes laten hun haren vlechten, en we doen een paar terrasjes. Allé, veel meer is er in Lloret niet te beleven, maar we genieten…. ;-)
DAG 20 : DINSDAG 26 AUGUSTUS
We hebben genoeg van Lloret, verlaten de camping en rijden langs de kust richting Franse grens, en dan verder tot een camping in de buurt van Barjac in de Ardèche, één van de mooiste streken van Frankrijk. We rijden vandaag een goeie 400 km op een gezapig tempo.
Het is al in de late namiddag wanneer we de camper parkeren op minder dan 20 m van de Cèze, een klein riviertje. De kinderen gaan direct zwemmen in de rivier en in het zwembad. Als zij water rond zich hebben, zijn ze tevreden ;-).
DAG 21 : WOENSDAG 27 AUGUSTUS
Een rustige dag in de Ardèche : we houden ons bezig aan de rivier, in het zwembad, maken een wandeling, ….
DAG 22 : DONDERDAG 28 AUGUSTUS
We verlaten de Ardèche en rijden meer dan 700 km noordwaarts, doorheen onder andere de Ardèche en de Bourgogne-streek, richting Parijs. We hadden tijdens de trip de kinderen beloofd om, als het weer het toeliet, hen in het terugkeren als toetje te trakteren op een dag Disneyland en een dag Parijs.
Het is al zo goed als donker als we in Disneyland arriveren. Voor Paulientje, Sonja en ikzelf was het de eerste keer Disneyland Parijs. Wietske was er al es eerder geweest met grote broer Guilio en Maaike.
Ik had gelezen dat wij op de camperparking zouden kunnen staan. We dachten dat er daar enkele campers gingen staan die de avond voordien aankomen om de volgende dag het park te bezoeken. Groot was onze verbazing toen we een paar honderd campers zagen staan….
Sonja heeft nog vlug het avondeten bereid en na het eten zijn we allen vroeg naar ons nest gegaan. Het was een lange vermoeiende trip geweest vandaag, en we moesten fris zijn voor morgen ;-)
DAG 23 : VRIJDAG 29 AUGUSTUS
We zijn vroeg uit de veren en tegen openingstijd staan we al aan de ingang van het park zelf.
Het werd een prachtige dag, zowel de kinderen als wijzelf hebben er enorm van genoten. Eén dag is weinig, maar we hebben toch zo goed als het ganse park kunnen bezoeken en, dank zij de fast pass, van de meeste attracties kunnen genieten. ’s Avonds de parade gezien, wat gaan eten, en tegen 23h het vuurwerk boven het kasteel. Machtig !
Enkele jaren terug zijn wij samen met Wietske al es naar Disneyland Hong Kong geweest (als eindpunt van een grote reis doorheen China) en de 2 parken zijn ongeveer gelijk : zelfde attracties, zelfde concept. Met dat verschil dat het in Parijs veel drukker was dan in Hong Kong….
Het was tegen middernacht wanneer wij als een blok in slaap vielen, na vele kms stappen….
DAG 24 : ZATERDAG 30 AUGUSTUS
Vandaag gaan we Parijs zelf bezoeken. Ik zie van het plan af om met de camper naar Parijs te rijden. We besluiten de camper op de parking van Disneyland te laten staan en van daar met trein/metro naar Parijs te sporen.
Eén dag Parijs is natuurlijk ook te weinig, maar Sonja en ikzelf waren al meerdere keren in Parijs, Wietske was er ook al eerder geweest. We hebben enkele highlights bezocht : Montmartre, Place du Tertre, wat shoppen nabij de Opéra, Louvre, Place de la Concorde, de Champs-Élysées, Arc de Triomphe, en uiteraard de Eiffeltoren. Parijs blijft altijd leuk, ongeacht het aantal keer dat je er al bent geweest !
Het was al donker wanneer we terug bij de camper in Disneyland waren. We waren versleten na 2 dagen stappen…
Het was oorspronkelijk de bedoeling om pas tegen de zondagmiddag naar huis te rijden, maar aangezien op de parking van Disneyland niets te beleven valt, en omdat de kinderen liever de avond zelf nog naar huis reden om samen een laatste keer bij ons thuis te overnachten, zijn we niet blijven overnachten en zijn we naar Langemark city gereden. Het was over middernacht wanneer we arriveerden. We hadden allen zin in frieten met ne bicky burger, maar noch in Langemark noch in Poelkapelle vonden we een frietkot dat nog open was ;-). Jaja, in onze gemeente is er echt veel te beleven LOL.
DAG 25 : ZONDAG 31 AUGUSTUS
Zondagmorgen zijn de kinderen lekkere koffiekoeken gaan halen, mmmmmmmmm ;-)
Daarna zijn de ouders van Paulientje bij ons thuis dochterlief komen oppikken. Ze was toch wel blij dat ze na 3,5 weken hare papa en mama een ferme knuffel kon geven ;-). Maar het moet gezegd : ze heeft tijdens de 3,5 voorbije weken niet één keer gezegd dat ze heimwee had. Een teken dat ze zich geamuseerd heeft zeker !? ;-)
In de namiddag hebben wij de camper geledigd en gereinigd, zijn de 2 oudste kinderen en de kleinkindjes es binnen gesprongen, en ’s avonds zijn we met de kindjes en de ouders van Paulien nog wat gaan eten. De meisjes hadden veel te vertellen ;-).
Vwala, het zit er weer op sè. We kunnen terugblikken op een heel geslaagde reis doorheen grote delen van Spanje en Frankrijk. In totaal hebben we 5.015 km afgelegd….
We hebben opnieuw écht genoten van het reizen met een mobilhome. Vrijheid, blijheid…. En we zijn zeer blij dat de kinderen zich hebben geamuseerd. Ze hebben een fantastische zomervakantie gehad waarbij ze 6 weken samen zijn geweest (op Kazou-kamp, samen op reis met de ouders van Paulien en samen met ons op reis).
Paulientje, een dikke merci voor het leuke gezelschap, het was heel tof jou er bij te hebben !
Gisteren was het opnieuw naar de klas voor de 2 vriendinnetjes. Beiden met dezelfde nieuwe boekentas (met dank aan de ouders van Paulien) en beiden met een afro-kapseltje…. ;-)
We kunnen beginnen plannen maken voor een volgende reis…….
Vele groetjes van Sonja, JM, Wietske en Paulientje
xxx